Romances

De late komedies van Shakespeare - Pericles, Cymbeline, The Winter's Tale en The Tempest - worden vaak beschouwd als een aparte groep. The Two Noble Kinsmen wordt ook vaak gerekend tot de Shakespeare-romances, maar het is grotendeels het werk van John Fletcher en wijkt mogelijk te sterk af van de kenmerken van de rest van de groep. Ook Henry VIII, hoewel beschouwd als een koningsdrama, heeft veel elementen van de omances. Geschreven tussen ongeveer 1607 en 1613, behoren de romances tot Shakespeares laatste periode als toneelschrijver. In brede zin is elk ervan een tragikomedie: elementen van de tragedie vinden hun oplossing in de traditionele happy end van de komedie.

Alle romances hebben in meer of mindere mate een aantal thema's gemeen. Het thema van scheiding en hereniging van familieleden is zeer belangrijk. Dochters worden gescheiden van de ouders in Pericles, Cymbeline, The Winter's Tale en The Two Noble Kinsmen, en echtgenotes van hun mannen in de eerste drie; zonen worden ook gescheiden: van een vader in The Winter's Tale (permanent) en in The Tempest, en van de ouders van beide geslachten in Cymbeline. Het verwante idee van ballingschap komt ook voor in de Romances, waarbij de verbannen personages - meestal verbannen heersers of toekomstige heersers - op het einde van het stuk hun rechtmatige plaats herwinnen. Een ander thema, jaloezie, is prominent aanwezig in The Winter's Tale, Cymbeline, en The Two Noble Kinsmen, en heeft minder belang in Pericles en The Tempest. Een belangrijk kenmerk van de romances is dat ze de noodzaak van geduld benadrukken bij tegenspoed en het belang van de voorzienigheid in menselijke aangelegenheden.

Romances van Shakespeare

Pericles, Prince of Tyre (1607/1608)

The Tragedy of Cymbeline (1609/1610)

The Winter's Tale (1610/1611)

The Tempest (De storm) (1611)

The Two Noble Kinsmen (1613)

auteursrecht: zie homepage

Julien Grandgagnage