Sonnet 13

Shakespeare

O that you were your self, but love you are

No longer yours than you your self here live.

Against this coming end you should prepare,

And your sweet semblance to some other give.

So should that beauty which you hold in lease

Find no determination; then you were

Your self again after your self's decease,

When your sweet issue your sweet form should bear.

Who lets so fair a house fall to decay,

Which husbandry in honour might uphold

Against the stormy gusts of winter's day

And barren rage of death's eternal cold?

O none but unthrifts; dear my love, you know

You had a father: let your son say so.

Vertaling door Jules Grandgagnage (2020)

O, bleef je maar jezelf heel de tijd,

Maar 't duurt slechts tot je hier niet langer leeft,

Als dus het einde komt, wees dan bereid,

En schenk je aanschijn aan je eigen vlees.

Zo blijft het schoon bewaard dat je nu leent

En word je weer jezelf als na je dood

Je zelf is heengegaan; als wat je kweekt

De drager wordt van wat je schoon ons bood.

Wie laat zijn huis ten prooi aan woestenij,

Dat onder goed beheer nog trots zou staan

Te midden wintervlagen, stormtij

En rauwe woede van het kil vergaan?

Enkel verkwisters! Mijn liefste lief, 't is schoon

Een vader te hebben: gun dit dan ook je zoon.