Οι Συνέπειες της Πτώσης των πρωτοπλάστων (η έμμηνος ρύση, ο σωματικός θάνατος και οι άλλες)

Όλα εκείνα που έχουν ακουστεί κατά καιρούς, σχετικά με το θέμα της εμμήνου ρύσης των γυναικών αλλά και με όσα αυτό συνεπάγεται, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη να ξεκαθαριστούν τα πράγματα στη συνείδηση των πιστών Χριστιανών και να καταρριφθούν οι μύθοι και οι ανακρίβειες, οι οποίες άλλοτε προκατασκευασμένες και άλλοτε από άγνοια δομημένες, επιφέρουν σύγχυση και αμαρτίες στο Ποίμνιο της Αγίας μας Ορθοδοξίας. Ο Ίδιος ο Κύριος μας Προτρέπει να δείχνουμε Πραγματικό Ενδιαφέρον για τις Ιερές Αλήθειες της Αγίας μας Πίστης, καθώς Εμπεριέχουν όλη Εκείνη τη Γνώση που οδηγεί στην αιώνια Ζωή, αυτή που έχει ετοιμαστεί για όσους ακολουθήσουν στην εδώ προσωρινή ζωή τα Ίχνη και τη Θεία Διδασκαλία Του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Κάποιοι άνθρωποι φθάνουν στο σημείο να αμφισβητούν τους Ιερούς Κανόνες των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, με το πρόσχημα ότι δεν προέρχονται από τον Ίδιο τον Κύριο αλλά γράφτηκαν από ανθρώπους. Πραγματικά η άποψη αυτή εγκυμονεί μία τόσο μεγάλη Πλάνη, με τους υποστηρικτές της να οικοδομούν τα θεμέλια της Αίρεσης. Κι αυτό διότι ο Ίδιος ο Κύριος μας αναφέρει χαρακτηριστικά, ότι «ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιο, το Οποίο θα στείλει ο Πατέρας στο Όνομά μου, Εκείνος θα σας διδάξει και θα σας υπενθυμίσει όλα όσα σας έχω πει» (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο 14, Εδάφιο 26).

Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι το Θέλημα του Κυρίου, από την Αγία Ημέρα της Πεντηκοστής (κατά την Οποία είχαμε την Κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Αγίους Αποστόλους) και μετά, Εκφράζεται δια μέσου των Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Επομένως οι Άγιοι της Πίστεώς μας, που διακρίθηκαν για τον Θεοπρεπή Βίο τους και τα αμέτρητα Θαύματα που εποίησαν και ποιούν ανά τους αιώνες, συνέγραψαν με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος τους Θεόδοτους Ιερούς Κανόνες Της και αποτέλεσαν «το Στόμα του Θεού μέσα στον κόσμο».

Έτσι, όταν το Άγιο Πνεύμα δια μέσου των Αγίων Νομοθετεί, θα πρέπει να είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι από τη στιγμή που θα ακολουθήσουμε τους Νόμους Του, θα πράξουμε το Θέλημα του Θεού. Πολύ απλά διότι το Άγιο Πνεύμα είναι ο Ίδιος ο Θεός, το Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Οποίο περιέχει από Μόνο Του ολόκληρη την Ουσία της Τριαδικής Θεότητας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον Πατέρα, το Πρώτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, το Οποίο και Αυτό περιέχει από Μόνο Του ολόκληρη την Ουσία της Τριαδικής Θεότητας. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τον Υιό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Όλα τα παραπάνω αναφέρθηκαν, για να αποδειχθεί ότι από τη στιγμή που το Άγιο Πνεύμα, δια μέσου των Αγίων Πατέρων, Ορίζει σαφέστατα ότι απαγορεύεται η γυναίκα να εισέλθει στον Ιερό Ναό κατά τις ημέρες της εμμήνου ρύσης της, αυτό σημαίνει ότι η γυναίκα δεν είναι δυνατό να Εκκλησιάζεται κάθε μέρα. Αντιθέτως μάλιστα, εάν εκείνη αδιαφορήσει για τον Ιερό αυτό Κανόνα του Θεού, τότε διαπράττει την αμαρτία, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αρκετά σοβαρή διότι αφορά την απευθείας Σχέση της με τον Θεό και κατ’επέκταση με όσα αφορούν τον Οίκο Του, τις Ιερές Του Ακολουθίες και τα Ιερά Μυστήριά Του.

Τι ακριβώς όμως Ορίζει ο Θεός στη συγκεκριμένη περίπτωση;

Από την Παλαιά Διαθήκη ακόμα, ο Νόμος του Θεού Ορίζει σαφώς ότι «η γυναίκα είναι ακάθαρτη κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης της» (Λευϊτικόν, Κεφάλαιο 15, Εδάφιο 19-33). Και φυσικά, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, όταν η Αγία Γραφή λέει πως η γυναίκα τις ημέρες εκείνες είναι ακάθαρτη, εννοεί σωματικά και όχι ψυχικά. 

Στην μετά Χριστόν εποχή, ο Άγιος Διονύσιος ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ο Ομολογητής, στον 2ο Ιερό Κανόνα του ορίζει ακριβώς τα εξής: «Δεν επιτρέπεται μία γυναίκα να εισέρχεται στην Εκκλησία και ούτε να αγγίζει τίποτα από τα Άγια, κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης της. Η αιμορροούσα μπορεί να πηγαίνει ως τον Πρόναο της Εκκλησίας και να προσεύχεται, όπως η γυναίκα που είχε ρεύση αίματος, τόλμησε να αγγίξει μόνο το κάτω μέρος του ρούχου του Χριστού για να γιατρευτεί».

Το ίδιο ακριβώς διδάσκει και στον 17ο Ιερό Κανόνα του ο Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής, όπως επίσης και ο Άγιος Τιμόθεος ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας.

Τα ίδια φυσικά αναφέρονται και στο «Ιερό Πηδάλιο», στο Κολοσσιαίο αυτό Βιβλίο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, το Οποίο περιέχει όλους τους Ιερούς Κανόνες της Αγίας μας Πίστης και αποτελεί το δεύτερο σημαντικότερο Βιβλίο της Χριστιανοσύνης, μετά από την Αγία Γραφή. Στο ευρετήριο του συγκεκριμένου Βιβλίου, η έμμηνος ρύση αναφέρεται ως «καταμήνια» (επειδή συμβαίνει μία φορά περίπου κατά τη διάρκεια του μήνα).

Ένας από τους μεγαλύτερους Ιεροκήρυκες της Ορθοδοξίας μας στον 20ο αιώνα, ο αείμνηστος Δημήτριος Παναγόπουλος, αναφερόμενος σε μία από τις ομιλίες του στους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας σχετικά με το θέμα αυτό, είπε τα εξής: «Τις ημέρες αυτές η γυναίκα είναι σωματικά ακάθαρτη, είτε θέλει να το καταλάβει είτε όχι. Ούτε και οι Καλόγριες δεν κάνει τότε να μπαίνουν μέσα στην Εκκλησία, όλες έξω πρέπει να είναι. Ο Άγιος Νεκτάριος, όταν Μοναχές ή απλές κυρίες πήγαιναν να του φιλήσουν το χέρι ενώ ήταν αδιάθετες, έκανε πίσω το χέρι του για να τους δείξει ότι πρέπει να προσέχουν αυτές τις ημέρες».

Μετά από όλα αυτά θέλω να επισημάνω ακόμη ότι κατά τις ημέρες εκείνες, η γυναίκα φυσικά ούτε παντρεύεται, ούτε Μεταλαμβάνει, αλλά ούτε και συμμετέχει ενεργά σε κάποιο Ιερό Μυστήριο ή Ιερή Ακολουθία της Εκκλησίας μας.

Όλα τα παραπάνω ασφαλώς ισχύουν για σαράντα ημέρες και για τη λεχώνα, έως ότου πάρει την Ιερή Ευχή της σαράντισης από την Εκκλησία, λόγω του ότι για κάποιο χρονικό διάστημα μετά τη γέννα, από τα γεννητικά της όργανα ρέει ακάθαρτο αίμα.

Πριν προχωρήσω όμως παρακάτω, θεωρώ απαραίτητο να σας προειδοποιήσω ότι από μία μερίδα Ιερέων, υπάρχει πιθανότητα να ακούσετε ορισμένες «συμβιβαστικές» όσο και προσωπικές τους θεωρίες, του τύπου «εάν θέλεις να έρθεις τις ημέρες εκείνες στην Εκκλησία να έρθεις, απλά να μην προσκυνήσεις τις Εικόνες», ή «απλά να μην ανάψεις κεριά», ή «να έρθεις, αλλά μόνο να μην Μεταλάβεις»!

Προσπαθώ να πιστέψω ότι μόνο εξαιτίας της άγνοιάς τους, τολμούν ορισμένοι Ιερείς να καταπατούν τους Ιερούς Κανόνες του Αγίου Πνεύματος και να προτείνουν στους πιστούς, τρόπους για να αμαρτήσουν. Ο Απόστολος Παύλος όμως, μέσα από την Αγία Γραφή μας διδάσκει ξεκάθαρα: «Αλλά και εάν εμείς ή Άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττει άλλο Ευαγγέλιο παρά Εκείνο, το Οποίο εμείς σας κηρύξαμε, ας είναι ανάθεμα (ας είναι αφορισμένος από το Σώμα της Εκκλησίας, αποκομμένος)» (Προς Γαλάτας Επιστολή Παύλου, Κεφάλαιο 1, Εδάφιο 8).

Αυτό σημαίνει πως οποιοσδήποτε επιχειρήσει να αναιρέσει ή να διαστρεβλώσει, τα Λόγια της Αγίας Γραφής ή των Ιερών Κανόνων και των Διδαχών των Αγίων της Εκκλησίας μας, τα Λόγια δηλαδή που μας Παρέδωσε το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα δια μέσου των Αγίων για τη Σωτηρία μας, ακόμη και εάν είναι Ιερέας, ακόμη και εάν είναι Άγγελος από τον ουρανό (αφού όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι, ο διάβολος πολλές φορές μετασχηματίζεται σε Άγγελο Φωτός), πρέπει να συναντήσει την απόρριψή μας (και φυσικά τη διαμαρτυρία μας). Διότι ο Μόνος που κατέχει ολόκληρη την Αλήθεια και το Αλάθητο, είναι ο Θεός.

Ύστερα από όσα διαβάσατε μέχρι τώρα, πραγματικά θεωρώ απολύτως λογικό να σας γεννηθεί το εξής ερώτημα: «Καλά και για ποιον λόγο ο Τέλειος Θεός, θεωρεί κάποιες ημέρες του μήνα σωματικά ακάθαρτη τη γυναίκα, από τη στιγμή που Εκείνος ο Ίδιος την Έπλασε έτσι και από τη στιγμή που η Αγία μας Εκκλησία, αλλά και η Επιστήμη, θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό το συγκεκριμένο γεγονός;»

Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, κρίνω σκόπιμο να συμπεριλάβω στα γραφόμενά μου μία απαραίτητη διευκρίνηση, η οποία θα μας βοηθήσει πολύ στη συνέχεια. Άλλο πράγμα είναι το Θεάρεστο, άλλο πράγμα είναι το φυσιολογικό και άλλο πράγμα είναι το καθαρό (ή το ακάθαρτο). Αυτές τις έννοιες δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να τις συγχέουμε.

Τι εννοώ όμως με αυτό; Όσοι έχουν μελετήσει και ασχοληθεί σοβαρά με την Αγία μας Ορθοδοξία, γνωρίζουν ασφαλώς την Αλήθεια. «Γνωρίστε την Αλήθεια και η Αλήθεια θα σας Ελευθερώσει», μας Διδάσκει ο Κύριος. Ο Κύριος και Θεός μας λοιπόν, ουδέποτε έπλασε τη γυναίκα με σκοπό να εμφανίζεται σωματικά ακάθαρτη για κάποιες ημέρες του μήνα.

Όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, «η έμμηνος ρύση, με τη σημερινή της μορφή, είναι μία μεταπτωτική κατάσταση, που συνέβη στη γυναίκα ως αποτέλεσμα και συνέπεια της Πτώσης των πρωτοπλάστων στην αμαρτία».

Τα σημαντικότερα αποτελέσματα (συνέπειες) της Πτώσης αυτής, μας τα αναφέρει η Αγία Γραφή στη «Γένεση», όταν ο Ίδιος ο Θεός τα ανακοινώνει στους πρωτόπλαστους. Στον Αδάμ αναφέρει ότι από εδώ και στο εξής «με λύπες (με κόπο και ιδρώτα δηλαδή) θα τρως τους καρπούς της γης όλες τις ημέρες της ζωής σου» (Γένεση, Κεφάλαιο 3, Εδάφιο 17), ενώ στην Εύα είπε πως «θα γεννάς με λύπες (με κόπο και με πόνους) παιδιά και ο άνδρας σου θα σε εξουσιάζει» (Γένεση, Κεφάλαιο 3, Εδάφιο 16). Αυτά φυσικά ίσχυαν, ισχύουν και θα ισχύουν μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, αφού αν και αποτελέσματα της αμαρτίας δεν παύουν να αποτελούν Θείες Παραχωρήσεις, τις Οποίες περιμένει από τον μεταπτωτικό άνθρωπο ο Θεός να τις αντιμετωπίσει με Πίστη, Υπακοή και Υπομονή, χωρίς γογγυσμούς και αποστροφές, έτσι ώστε να οδηγήσει τη ζωή του σε μονοπάτια Σωτηρίας και ομαλής διαβίωσης.

Παράλληλα όμως με αυτά, υπήρξαν και άλλα αποτελέσματα από την Πτώση, ένα από τα οποία είναι και η έμμηνος ρύση με τη σημερινή της μορφή. Να αναφέρω επίσης ότι αποτέλεσμα της Πτώσης αυτής είναι και ο σωματικός θάνατος, ο οποίος ανακοινώθηκε από τον Θεό πως θα συμβεί στους πρωτόπλαστους «εάν εκείνοι θα έτρωγαν από τον καρπό του δένδρου εκείνου». Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι ούτε ο σωματικός θάνατος υπήρχε πριν από την Πτώση, διότι ο άνθρωπος δεν πλάστηκε από τον Θεό για να πεθάνει αλλά για να ζει κοντά Του αιώνια. Αυτήν την Υπόσχεση του Θεού Κατέβηκε ο Ίδιος για να την Επαναφέρει, με το Κήρυγμα, τα Πάθη, την Σταύρωση και την Ανάστασή Του, Διδάσκοντας ότι «εκείνος που θα με πιστέψει και θα με ακολουθήσει μέχρι τέλους, θα έχει ζωή αιώνια».

Έρχομαι λοιπόν τώρα να εξηγήσω, για ποιον λόγο ανέφερα προηγουμένως ότι άλλο είναι το Θεάρεστο, άλλο το φυσιολογικό και άλλο το καθαρό (ή το ακάθαρτο).

Το οτιδήποτε έγινε, γίνεται ή πρόκειται να γίνει στο μέλλον σε ολόκληρο τον κόσμο, είτε το Θέλει ο Θεός είτε το Επιτρέπει, πάντα όμως με το Βλέμμα Του στραμμένο στη Σωτηρία της ψυχής όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων. Αυτό συνεπάγεται ότι η ανθρώπινη λογική (και κριτική), μπροστά στην Ασύλληπτη Λογική του Τέλειου Θεού, δεν μπορεί καν να σταθεί, αφού εάν θελήσει πραγματικά να συγκριθεί μαζί Της θα βρεθεί επιεικώς εκτεθειμένη.

Έτσι λοιπόν, η έμμηνος ρύση με τη σημερινή της μορφή δεν είναι κάτι το Θεάρεστο, αφού εάν τελικά το ανθρώπινο γένος παρέμενε μέσα στον Παράδεισο και φυσικά κοντά στον Θεό, σε καμία περίπτωση δεν θα υπήρχε ροή ακάθαρτου αίματος από τη γυναίκα, εφόσον δεν θα είχε υποπέσει σε αμαρτία και επομένως δεν θα είχε καμία μεταπτωτική συνέπεια. Ας μην ξεχνάμε ότι στον Παράδεισο οι πρωτόπλαστοι ζούσαν όπως οι Άγγελοι, έξω και πέρα από κάθε μορφής πνευματική ή σωματική αμαρτία.

Η έμμηνος ρύση όμως με τη σημερινή της μορφή είναι κάτι το φυσιολογικό για την μεταπτωτική γυναίκα, το οποίο, αν και πάντα θα παραμένει ένα από τα αποτελέσματα και μία ανάμνηση του προπατορικού αμαρτήματος, εντούτοις στην μετά την Πτώση στην αμαρτία εποχή εξυπηρετεί την Εντολή του Θεού «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε», την Οποία έδωσε στους πρωτόπλαστους ενώ αυτοί βρίσκονταν ακόμα μέσα στον Παράδεισο.

Τέλος, η έμμηνος ρύση με τη σημερινή της μορφή δεν είναι σίγουρα κάτι το σωματικά καθαρό, αλλά κάτι το ακάθαρτο. Σε αυτό που γράφω συμφωνούν Εκκλησία και Επιστήμη, οι οποίες μάλιστα αμφότερες απαγορεύουν την ερωτική επαφή κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης, αφού ο κίνδυνος για τη μετάδοση μικροβίων και νοσημάτων είναι κάτι παραπάνω από ορατός («ακόμα και στο παιδί που μπορεί να συλληφθεί, υπάρχει κίνδυνος ασθένειας», μας επισημαίνουν αιώνες τώρα οι Άγιοι της Εκκλησίας μας).

Εύκολα λοιπόν γίνεται αντιληπτό πως ούτε ο σωματικός θάνατος αποτελεί Θεάρεστο γεγονός, αλλά όπως μας διαβεβαιώνουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, «ο σωματικός θάνατος που ήρθε ως συνέπεια της Πτώσης (στην αμαρτία) του ανθρώπου, επετράπη από τον Θεό για να μην γίνει το κακό αθάνατο στη γη. Επέτρεψε λοιπόν να πεθαίνει μόνο το χωματένιο σώμα του ανθρώπου και όχι φυσικά η αθάνατη ψυχή του, στην οποία θα Δώσει αργότερα με την Κάθοδό Του στη γη την Ευκαιρία να σωθεί και να αποκαταστήσει και πάλι τη θέση της δίπλα Του, κατά την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του και μάλιστα μέσα σε σώμα άφθαρτο (το οποίο και ο Ίδιος Έλαβε όταν Αναστήθηκε εκ νεκρών)».

Για τον μεταπτωτικό άνθρωπο όμως, ο σωματικός θάνατος είναι ένα φυσιολογικό γεγονός, ενώ παράλληλα αποτελεί ταυτόχρονα και ένα ακάθαρτο σωματικά γεγονός, αφού το νεκρό σώμα μετά την απομάκρυνση της ψυχής μετατρέπεται σταδιακά σε εστία μόλυνσης. Λαμπρές Εξαιρέσεις αποτελούν κάποια Ιερά Σώματα και Λείψανα Αγίων, τα οποία με τη Χάρη του Θεού εδώ και αιώνες διατηρούνται ανέπαφα, Ευωδιάζουν και Θαυματουργούν.

Θα πρέπει εδώ να τονιστεί πως η Αγία Γραφή, που Αποτελεί το Θεμέλιο της Αγίας μας Ορθοδοξίας, Παραδέχεται ως δύο τους θανάτους που προέκυψαν από την Πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία, τον σωματικό και τον πνευματικό, αφού ο άνθρωπος που Στερείται της Χάριτος του Θεού (για παράδειγμα ο Ορθόδοξος Χριστιανός που δεν συμμετέχει στα Θεία και Ιερά Μυστήρια της Αγίας μας Εκκλησίας και δεν τηρεί το Πανάγιο Θέλημά Του), είναι Γεγονός αδιαμφισβήτητο πως πεθαίνει πλέον και πνευματικά. Ο Στερημένος της Χάριτος του Θεού, ακόμα και εάν βρίσκεται στη ζωή αυτή, είναι πνευματικά νεκρός, όπως μας Διαβεβαιώνει ο Ίδιος ο Κύριος.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον άνθρωπο εκείνον, που έλαβε καταδικαστική απόφαση από τον Κύριο (μετά την αναχώρησή του από τον κόσμο αυτό), που οδηγήθηκε στα κατώτατα μέρη του Άδη και έχει από τώρα προγεύσεις της αιώνιας κολάσεως, όπως επίσης και για εκείνον που πρόκειται κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας να οδηγηθεί, οριστικά πλέον, στην αιώνια κόλαση.

Συνεχίζοντας, αξίζει να αναφερθεί πως ούτε οι πόνοι της γέννας και ο κόπος της εγκύου αποτελούν ένα Θεάρεστο γεγονός, για τη μεταπτωτική γυναίκα όμως είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Ένα άλλο μεταπτωτικό γεγονός είναι και η σκληρή εργασία του ανθρώπου για την επιβίωση, όταν πλέον η γη από Παράδεισος και Κατοικητήριο του Θεού έγινε «η Εξορία του Αδάμ», το οποίο φυσικά ούτε και αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως Θεάρεστο, όσον αφορά τον αναμάρτητο πρωτόπλαστο άνθρωπο. Για τον μεταπτωτικό άνθρωπο όμως είναι και Θεάρεστο και φυσιολογικό, διότι δια μέσου της σκληρής εργασίας και όταν αυτή γίνεται μέσα σε κλίμα Πίστης, Υπομονής και Δοξολογίας προς τον Θεό, ο μεταπτωτικός και αμαρτωλός πλέον άνθρωπος προκαλεί την Χάρη και την Ευλογία του Θεού, Εφόδια που θα τον Στηρίζουν και θα τον Ενδυναμώνουν αισθητά στην παρούσα ζωή, ενώ παράλληλα θα του Ανοίγουν διάπλατα τον Δρόμο για τον Παράδεισο και την αιώνια.

Το επόμενο μεταπτωτικό γεγονός είναι το «ο άνδρας σου θα σε εξουσιάζει», που Είπε ο Θεός στην Εύα. Όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες της Αγίας μας Ορθοδοξίας, αυτό το «ο άνδρας σου θα σε εξουσιάζει» ειπώθηκε καθαρά για λόγους ομαλής συμβίωσης μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας, κατά την μετά την Πτώση στην αμαρτία εποχή.

Όπως μας αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «μέσα στην οικογένεια ο Θεός Όρισε ως κεφαλή τον άνδρα. Και αυτό γιατί σε ένα καράβι (όπως είναι η οικογένεια) δεν μπορεί ποτέ να τοποθετηθούν δύο καπετάνιοι, διότι κάποια στιγμή είναι λογικό ο ένας να θελήσει να το οδηγήσει σε ένα μέρος, ο άλλος σε άλλο μέρος, με αποτέλεσμα το καράβι να οδηγηθεί με ακρίβεια σε ναυάγιο».

Για τον λόγο λοιπόν αυτό, όπως επίσης και για το ότι «ο άνδρας ενεργεί περισσότερο με τη λογική, ενώ η γυναίκα περισσότερο με το συναίσθημα» (όπως μας διδάσκει ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης), ο άνδρας τοποθετήθηκε από τον Θεό ως κεφαλή της οικογένειας. Αυτό συνεπάγεται πως οποιαδήποτε προσπάθεια για ανατροπή αυτής της κατάστασης, αποφέρει τα δυσάρεστα αποτελέσματα που βιώνουμε όλοι καθημερινά, είτε με την αύξηση των διαζυγίων, είτε με την ύπαρξη προβληματικών οικογενειών και (φυσικά) παιδιών.

Όμως, θα πρέπει εδώ να τονιστεί, ότι ο άνδρας έχει Ιερή Υποχρέωση να φέρεται όσο πιο καλά μπορεί στη σύζυγό του, να την βοηθάει όσο περισσότερο μπορεί και αντέχει σε όλα, να καταλαβαίνει, να αντιλαμβάνεται και να σέβεται τις ουσιώδεις ανάγκες της, να υποχωρεί όταν θεωρεί ότι η σύζυγος έχει δίκιο, ή όταν αντιλαμβάνεται πως εκείνη δεν μπορεί να αντέξει, όσα εκείνος θέλει, παραμερίζοντας τον εγωϊσμό και την υπερηφάνειά του, να ζητάει συγγνώμη όταν σφάλλει, να αισθάνεται πως μαζί της είναι ένα σώμα με δύο ψυχές (όπως ακριβώς Διδάσκει η Αγία μας Εκκλησία), χωρίς ποτέ να συμπεριφέρεται ως δυνάστης και δικτάτωρ μέσα στην οικογένεια. Να προσπαθεί να μην διαταράσσει τις ισορροπίες μέσα στο Γάμο, να συζητάει τα πάντα με τη σύζυγό του, ήρεμα και νηφάλια.

«Σύζυγοι, να αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως και ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και παρέδωσε τον εαυτό Του για αυτήν» (Προς Εφεσίους Επιστολή Παύλου, Κεφάλαιο 5, Εδάφιο 25). Ο Απόστολος Παύλος με άλλα λόγια, διδάσκει τους άνδρες να δίνουν ακόμα και τη ζωή τους, αν χρειαστεί, για τη σύζυγό τους, όπως ακριβώς έκανε και ο Κύριός μας για την Εκκλησία Του (για όλους εμάς δηλαδή τους πιστούς)! Όταν όμως, ο σύζυγος, διαπιστώνει πως το «πλοίο» κινδυνεύει (δηλαδή η οικογένειά του), τότε ως διορισμένος εκ Θεού καπετάνιος που είναι, έχει την Ιερή Υποχρέωση συν Θεώ να το οδηγήσει υπεύθυνα στην ασφάλεια, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του.

Ορισμένοι όμως μπορεί και πάλι να αναρωτιόνται, «για ποιο λόγο ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, έχει υποστεί τόσες χιλιετηρίδες τις συνέπειες της αμαρτίας των πρωτοπλάστων, χωρίς να ευθύνονται οι υπόλοιποι άνθρωποι για αυτήν, από τη στιγμή που κάθε άνθρωπος αποτελεί μία διαφορετική και μοναδική προσωπικότητα;».

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μάς διδάσκουν, ότι ο κάθε άνθρωπος, αν και μοναδική προσωπικότητα αποτελεί τη συνέχεια των προγόνων του, πράγμα που σημαίνει ότι ένα κομμάτι μας ήταν στη θέση των πρωτοπλάστων, τη στιγμή που διέπρατταν το προπατορικό αμάρτημα (αφού όλοι προερχόμαστε από αυτούς και επομένως όλοι αποτελούμε τη συνέχεια αυτών), με αποτέλεσμα να υποστούμε και εμείς τις συνέπειες λόγω της συμμετοχής και συνενοχής μας στην Παρακοή αυτή. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε φέροντας το προπατορικό αμάρτημα.

Τα χρόνια όμως πέρασαν από τότε που οι Άγιοι διατύπωναν τις αθάνατες αυτές απόψεις. Και έφθασε ο καιρός που κάποιοι κακοί επιστήμονες, πολέμιοι των Αληθειών του Θεού, επιχείρησαν να ξεγελάσουν τον κόσμο δια της μεθόδου του υπνωτισμού, προβάλλοντας αβίαστα και αβάσιμα την άποψη περί «προηγουμένων ζωών», τις οποίες δήθεν έζησε ο υπνωτιζόμενος και τις οποίες εξιστορεί με «απίστευτες λεπτομέρειες» κατά τη διάρκεια του υπνωτισμού!

Ο Θεός όμως, ο Οποίος είναι Κύριος ορατών και αοράτων, μας πληροφορεί ανά τους αιώνες με το στόμα των Αγίων Του, πως «όταν ο άνθρωπος κοιμάται, δύναται να παρεμβαίνουν σατανικές δυνάμεις, επωφελούμενες την πνευματική του αδράνεια, με σκοπό να τον αποπροσανατολίσουν, να τον αποσπάσουν από την πραγματικότητα και τελικά να του μεταδώσουν τα μηνύματα που θέλει ο διάβολος να περάσει». Αυτό σημαίνει πολύ απλά, πως ό,τι και αν ακουστεί από έναν υπνωτιζόμενο κατά τη διάρκεια του υπνωτισμού του, αποτελεί δαιμονική απάτη.

Ο υπνωτισμός είναι καθαρά ένα διαβολικό έργο, ένα δαιμονικό φαινόμενο. Πρόκειται περί δαιμονικής ενέργειας, αφού ο διάβολος βάζει τον άνθρωπο να φαντάζεται και να εξιστορεί πράγματα, τα οποία δεν ίσχυσαν ποτέ ή δεν έχουν καμία σχέση με τον ίδιο (τον συγκεκριμένο άνθρωπο). Πρόκειται δηλαδή ακριβώς για ένα παραμύθι. Και όλες αυτές οι θεωρίες τού κάρμα και της μετενσάρκωσης, που καταργούν την μοναδικότητα και την αποκλειστικότητα της ψυχής του κάθε ανθρώπου, είναι δημιουργήματα δαιμονικής φαντασίας.

Πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε πως με την ύπνωση, ανοίγει ο άνθρωπος επικίνδυνα την πόρτα της ψυχής του σε δαιμονικές ενέργειες. Η Άποψη αυτή την οποία έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, στηρίζεται στην αποκάλυψη της ανθρώπινης ψυχής σ'εμάς, την οποία έχει κάνει ο Ίδιος ο Θεός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Οποίος έχει μιλήσει για την πορεία της ανθρώπινης ψυχής, που ξεκινάει κατά την σύλληψη του ανθρώπου από τη μητέρα του, έρχεται (μετά τον σωματικό μας θάνατο) στην Κρίση ενώπιον του Κυρίου και Θεού μας, και καταλήγει στον τόπο αναμονής όλων των ψυχών, τον Άδη, όπου και παραμένει μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, μέχρι δηλαδή τη στιγμή που θα καταταχθεί πλέον οριστικά στον Παράδεισο ή στην Κόλαση.

Στο σημείο αυτό, να έρθω και σε μία άλλη περίπτωση, κατά την οποία η Επιστήμη, με τα δικά της μέσα, παρατηρεί και ομολογεί τις Αλήθειες της Αγίας μας Ορθοδοξίας. Έτσι λοιπόν, κατόπιν επιστημονικών ερευνών που διεξήχθησαν σε ετοιμοθάνατους, αποδείχθηκε πως κατά τη στιγμή του θανάτου τους σημείωναν όλοι την ίδια απώλεια βάρους, απώλεια ενός συγκεκριμένου αριθμού γραμμαρίων, η οποία αποδεικνύει περίτρανα αυτό που η Αγία μας Πίστη υποστηρίζει εδώ και αιώνες, την ύπαρξη δηλαδή της ψυχής και την έξοδό της από το σώμα κατά τη συγκεκριμένη ώρα.

Έπειτα από όλα αυτά, θεωρώ αναγκαίο να επανέλθω για λίγο στο θέμα του προπατορικού αμαρτήματος για να αναφέρω, ότι η διάπραξή του από τους πρωτόπλαστους επηρέασε αρνητικά (εκτός από τον άνθρωπο) και ολόκληρη την εκ της ύλης Δημιουργία, αφού μετά την Πτώση το κακό έγινε διάσπαρτο στον υλικό κόσμο και τα πλάσματα του Θεού, με αποτέλεσμα τα πάντα γύρω μας να υποταχθούν στη φθορά και γενικότερα να βιώσουν τις συνέπειες, μία εκ των οποίων είναι και η αγριότητα των ζώων.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι, πρώτα ο Θεός, στη ζωή σας γενικά, θα ακούσετε πάρα πολλά πράγματα σχετικά με την Αγία μας Ορθοδοξία που μπορεί να σας εντυπωσιάσουν, να σας προβληματίσουν ή ακόμα και να σας απογοητεύσουν. Ένα όμως θα πρέπει πάντοτε να έχετε στο μυαλό σας: «Η Αλήθεια του Μοναδικού Αληθινού Θεού, Φυλάσσεται, Διατηρείται και Ταξιδεύει ανά τους αιώνες, μέσα στην Κιβωτό της Σωτηρίας που ονομάζεται Ορθοδοξία».

Ας αξιοποιήσουμε λοιπόν το Προνόμιο του να είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όπως ο Θεός Θέλει και Ορίζει, έτσι ώστε να εισάγουμε στην καρδιά, το μυαλό και τις πράξεις μας, Ενεργό το Μυστήριο της Θείας Ευεργεσίας, γινόμενοι φορείς της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Κωνσταντίνος Ρόκας