Terugvlucht

Terugvlucht

vrijdag 27 juli 2012

We moesten pas om 11.00 uur onze kamersleutels inleveren en deden het daarom heel rustig aan.

Zo’n laatste dag is toch een beetje verloren, je kunt geen grote dingen meer ondernemen, want je moet op tijd de tickets ophalen en je koffers inleveren.

Na te hebben afgerekend liepen we op ons gemak naar Denny’s voor ons laatste Amerikaanse ontbijtje.

Dit ochtendritueel zouden we best wel gaan missen.

Vroeg in de middag arriveerden we bij Alamo, waar we de Chevy moesten inleveren.

Het was daar een drukte van belang, alsof iedereen zijn auto op dat moment kwam terugbrengen.

Toch ging het allemaal heel snel en binnen 5 minuten zaten we al op een bankje bij de plek waar de shuttlebus stopte die ons naar het vliegveld zou brengen.

Gereden: 23 km

Totaal: 6433 km

Valley of the Gods Valley of Fire State Park Grand Canyon National Park

Ruimschoots op tijd stonden voor de balie om de koffers af te geven.

De dame die ons de instapkaarten gaf keek even naar de weegschaal en zei: ‘Het is maar goed dat Icelandair zulke ruime bagageregels heeft.’

Omdat wij deze vluchten voor 1 april hadden geboekt, mochten we allebei 2 koffers van 32 kg meenemen.

Over het gewicht hoefden we ons dus in ieder geval geen zorgen te maken.

We wandelden wat rond en konden over een balustrade de handbagagecontrole zien die een verdieping lager was.

Zoals gewoonlijk was het daar enorm druk en we besloten om nog wat rond te lopen, want we hadden nog ruim de tijd.

Plotseling zag ik een bordje waarop stond: Smoking Lounge.

We waren al eerder op Denver Airport geweest voor een vlucht naar Toronto, maar dit bordje had ik toen echt niet gezien.

We liepen in de aangewezen richting en kwamen bij de Aviator’s Club Smoking Lounge.

Daar mocht je gewoon een sigaretje roken als je maar een drankje bestelde.

Natuurlijk hebben we daar een kop koffie gedronken en zijn wel een half uur blijven zitten.

Bij de controle gingen wij door een body scan en ik moest opzij stappen, mijn armen in de lucht steken en wijdbeens gaan staan om gefouilleerd te worden.

De beambte wees me op een schermpje waarop een poppetje stond met een gekleurde plek op zijn buik.

Dat poppetje bleek ik te zijn…Nadat ik mijn shirt omhoog had getrokken en er niets op mijn blote buik te zien was, mocht ik doorlopen.

Een soort automatische metro zonder bestuurder bracht ons naar Gate A, waar Tonnie direct in één van de vele winkeltjes verdween.

Helaas waren hier geen bankjes, dus ik nestelde me maar op de grond vlakbij een balustrade.

Terwijl ik daar een beetje zat rond te kijken viel mijn oog op weer zo’n bordje Smoking Lounge, met een pijl richting de roltrap omhoog.

Toen Tonnie al haar winkelwerkzaamheden had uitgevoerd zijn we uit nieuwsgierigheid die roltrap opgegaan en kwamen bij de Mesa Verde Smoking Lounge.

Dit was een compleet restaurant waar gerookt mocht worden en als je alleen maar iets dronk, kon je in één van de luxe fauteuils rondom een grote tv gaan zitten.

Nou, ook hier smaakten de drankjes prima en bleven we zitten tot het haast tijd was om te boarden.

Colorado National Monument Goblin Valley State ParkValley of Fire State Park

Omdat wij comfortklasse vlogen hoefden we niet in de rij te gaan staan, maar mochten we gebruik maken van de ingang voor de businessklasse.

Als eersten stapten we het vliegtuig in, waar er gelijk een purser op me afkwam en me de hand schudde.

‘Welcome, relaxe and enjoy your flight my friend…’ en hij wees ons twee stoelen aan in de businessklasse.

Ook deze vlucht hadden ze niet voorzien van die comfortindeling en we kregen een gratis upgrade. Die purser bleef de hele vlucht mijn vriend, telkens kwam hij langs om te vragen of ik nog iets nodig had.Op een gegeven moment kwam hij zelfs met een tasje aanlopen en zei: ‘My friend, I have a present for you.’In dat tasje zaten verschillende reisitems, zoals een paar sokken, een soort blinddoek, oordopjes, vochtinbrengende crème en nog veel meer.Vlak voor de landing vroeg hij of ik nog een biertje wilde, want dit zou de laatste mogelijkheid zijn.

Voor mij stond het nu wel vast, Icelandair was de maatschappij voor mij en met name hun comfortklasse.

Van de 4 vluchten hadden we daar maar één keer ingezeten en dat was prima, voor de rest waren we steeds geüpgraded naar de businessklasse en dat was perfect.

Terug naar overzicht Vervolg