Salida

Eerst gingen we weer naar Denny’s voor ons eerste Amerikaanse ontbijt:Een voortreffelijke ham-kaas-omelet met spek en hash browns.De volgende stop was een Walmart en met een lange boodschappenlijst gingen we deze imposante winkel binnen.Dat heeft ons ruim anderhalf uur gekost.Die winkel is voor ons een soort ‘Luilekkerland’, waar eigenlijk alles te koop is en nog meer.Elke keer kijken we daar onze ogen uit.Met een afgeladen kar liepen we dat enorme complex uit en hadden eigenlijk alles wat we wilden hebben en inderdaad nog een beetje meer.Je kunt daar namelijk gewoon ‘pinnen’, wat vrij uniek is in Amerika, maar dat pinnen geeft ook weer net iets meer.Als je akkoord bent gegaan met het bedrag, geeft de pinautomaat bij de kassa je de mogelijkheid om nog wat extra geld op te nemen, een cash back, wat je dan van de caissière krijgt.In tegenstelling tot de banken, waar je het geld uit een automaat haalt en het je algauw $ 5,00 per transactie kost, zijn er bij de Walmart verder geen kosten aan verbonden.Wij gingen dus met meer geld naar buiten, dan we daar binnen hadden uitgegeven.

Allemaal illusie natuurlijk, maar toch…

Deze had ik speciaal voor Tonnie ingepland, een paar voetbalvelden vol met kledingzaken.Voor haar een soort Walhalla, voor mij een regelrechte Hel: wachten, wachten en nog eens wachten.Maar het diende een hoger doel en dat doel was voor mij een stuk belangrijker dan al dat ellendige wachten.Bij één van die winkeltjes wees ik een jurkje aan en zei: ‘Dat is nou net een galajurk, echt wel mooi…’‘Nou’, was het antwoord, ‘ik heb wel mooiere gezien, maar deze is wel aardig.’Met wat smoesjes zoals: ik heb een goed gevoel over deze winkel en het is voor de grote verrassing aan het eind van de vakantie, kreeg ik haar toch naar binnen.Toen ik na een minuut of twintig eens ging kijken, liep ze daar helemaal verguld rond.Ze had niet alleen een prachtige jurk gevonden, maar ook bijpassende oorbellen.Alleen twijfelde ze nog, want ze vond het allemaal wel een beetje raar.De mededeling dat ik zou betalen en mijn creditcard pakte, gaf voor haar de doorslag.Toen we even later buitenstonden, begon ze natuurlijk weer over wat we dan allemaal zouden gaan doen en wat die verrassing was.‘Joh,’ zei ik, ‘dat ga ik je echt nog niet vertellen want dan is het geen verrassing meer. Het enige wat je mag weten, is dat het aan het eind

Omdat de planning voor deze dag niet meer klopte, besloten we het Great Sand Dunes National Park te bezoeken.Dat werd een lange en soms slaapverwekkende rit over een kaarsrechte tweebaansweg.Op een gegeven moment vertrouwden we de geprinte route van Google Maps niet meer, dus werd de TomTom (onze Tommie) ingeschakeld.En ja hoor, waar we volgens Google rechtdoor moesten gaf Tommie aan linksaf te slaan.We zijn nog even doorgereden, maar Tommie begon steeds opdringeriger te melden dat we om moesten keren.Uiteindelijk hebben we dat maar gedaan en binnen een half uurtje konden we een schitterend fenomeen aanschouwen. Tegen de voet van een gebergte lag nog een gebergte maar dan van zand. Zomaar in the middle of nowhere een enorme duinenrij zonder ook maar een druppel water in de buurt.Echt heel maf voor een paar nuchtere Hollanders…Omdat dit een National Park was, kon ik hier de Annual Pass kopen die toegang gaf tot alle nationale parken van Amerika.Die pas kochten we iedere Amerikareis en of we ‘m er nou uithaalden of niet, die $ 80,00 zagen we gewoon als een soort sponsoring voor het onderhoud van de parken.Later bleek dat we die pas echt volledig benut hebben; 9 parken waar je normaal $ 20,00 entree moest betalen.

Royal Gorge Route Railroad, dinsdag 3 juli 2012

Deze dag zal ik nooit meer vergeten.We waren die ochtend al vroeg vertrokken en zaten aan een picknicktafel, vlak voor het stationnetje van de Royal Gorge, heerlijk in de schaduw onder een grote boom.Daar kreeg in een sms’je van Nicole, zij had haar Master Nederlands gehaald met een 9 als eindcijfer.Een aap kon op dat moment niet trotser zijn geweest… Toen ik mijn voucher voor de treinrit inwisselde kreeg ik 4 kaartjes.Vond dat wel wat vreemd omdat we toch echt met z’n tweeën waren, maar het figuur achter het loket verzekerde me dat ik ze echt nodig had.Eerlijk gezegd begreep ik er helemaal niets van, maar ging ervan uit dat hij wel wist waarom dat was.Toen ik even later die 4 plaatsbewijzen aan de conductrice gaf keek zij mij vragend aan en zei: ‘Four tickets?’Er werd een ander bijgeroepen en die bekeek ook mijn kaartjes.Deze conducteur begreep het schijnbaar wel en wees ons op twee luxe banken met een tafeltje ertussen.En toen snapte ik het ook, ik had namelijk twee plaatsen besteld met een ‘private table’ en in een treinwagon heb je natuurlijk geen losse stoeltjes, alleen maar banken.

We kregen dus gewoon ieder een bank, een beetje decadent maar wel heel plezierig.