Bryce

Panguitch

donderdag 12 juli 2012

Daar we deze ochtend bijtijds wilden vertrekken, had ik geen trek in dat gezoek naar een ontbijtplaats.Google Maps gaf de oplossing: net buiten Page, vlak bij de dam was een Denny’s.En dat zei ons genoeg als het om ontbijt ging. De route ging over de US-89A, een schitterende Scenic Byway.Zo reed je op een kronkelig berggedeelte, haast 2000 meter hoog en wat later bevond je je weer in een gigantische vallei, heel ver in de verte omringd door bergketens.Met prachtige plekken om even te stoppen, zoals Navajo Bridges, Marble Canyon en LeFevre Overlook.

Zonder problemen en zonder Tommie kwamen we rond 16.00 uur aan bij het New Western Motel in Panguitch.Bij het inchecken vroeg ik om een benedenkamer aan de parkeerplaats, maar dat raadde de receptionist ons af, want die waren niet zo mooi en wij bleven drie nachten.Nou, we hadden dus echt de mooiste kamer van dit motel gekregen.Een enorme ruimte met een tafel en twee stoelen, een heerlijke luie stoel en een bank waar je met gemak languit op kon liggen.En dan bedoel ik niet dwerglengte, maar gewoon ik van ruim 1.80 meter.Ook stonden er een enorme platte tv, koffiezetter, combimagnetron en koelkast.Naast een schitterende badkamer met bubbelbad - kreeg ‘m helaas niet aan het bubbelen - was er nog een aparte en zeer grote slaapkamer met een gigantisch bed. Nadat we de koffers naar onze zin hadden geplaatst en wat kleinere zaken zoals toilettas, reiswekker en zaklantaarn op de voor ons juiste plek stonden, besloten we het dorpje te gaan verkennen.Zoals zo vaak hier, één lange rechte weg met af en toe denderend verkeer en een zijstraat met een paar winkeltjes en restaurantjes.Met verbazing bekeken we de vrachtwagencombinaties die regelmatig voorbij kwamen.

Twee grote aanhangers achter een truck waren geen uitzondering, maar de veewagens waren echt absurd; gigantische gevaarten met twee verdiepingen.Zoiets zou absoluut verboden zijn bij ons en afgezien van het niet mogen, was er altijd nog het feit van niet kunnen.De lengte was dusdanig dat ze in Nederland geen enkele bocht zouden kunnen nemen. Die avond aten we bij het Cowboy’s Smokehouse en daar hielden we achteraf toch een wat vreemde smaak aan over.Een verveeld meisje ging ons voor naar een tafeltje, smeet daar twee menukaarten op en zonder nog om te kijken of iets te zeggen liep ze door.Verder was de bediening prima en we vergaten dat botte voorval al snel.

Ook het eten was voortreffelijk, daar lag het echt niet aan.Alleen toen we later in het motel de handgekrabbelde rekening nog eens bekeken viel me die 17.5% weer op.In het restaurant had ik dat ook wel gezien, maar toen dacht ik dat het ‘tax’ was en vond het al een beetje aan de hoge kant.Nu zag ik dat daaronder heel klein gekriebeld ‘tax 3%’ stond en de quarter viel op dat moment.Die 17.5% was gewoon de tip die ze er alvast opgezet hadden. Daar heb ik dus een bloedhekel aan want, dat is iets wat ik zelf wil bepalen.Aan de andere kant begrijp ik het ook wel een beetje, want veel toeristen weten niet hoe dat in Amerika werkt en betalen de rekening

zonder iets extra’s te geven.Het bedienend personeel werkt daar tegen een miniem minisalaris en moet het echt hebben van die fooitjes.De gemiddelde tip ligt tussen de 15% en 20%, al naar gelang de tevredenheid.Alleen, als je dat als restaurant al zelf gaat berekenen, zet het er dan wel duidelijk bij!Dan geven de wat minder oplettende, maar welwillende figuren als ik, niet nog eens een extra fooi bovenop zo’n rekening, met als gevolg dat die zich later toch een beetje opgelicht voelen. Oké, het was mijn eigen schuld geweest, had ik maar beter moeten kijken, maar het gevolg was wel dat we daar de volgende dagen niet meer geweest zijn.

Gereden: 296 km

Bryce Canyon National Park, vrijdag 13 juli 2012

Pas om 8.30 uur kwamen we uit dat grote bed rollen.Wat een luxe… Maar niet echt een verrassing…Deze twee dagen bij Bryce vielen precies op de helft van onze vakantie en daar had ik wat ruimte ingebouwd.Ons ‘te doen-lijstje' was meer dan vol, maar alles mocht doorgestreept worden in het voordeel van wat rust. Voor we echt op pad gingen, moesten we eerst het stadje afspeuren naar een ontbijtestablishment.Vlak voordat we er uitreden ontdekten we er gelukkig eentje, het Flying M Restaurant.

Na een gebruikelijk stevige ontbijt vertrokken we richting Bryce Canyon.Als eerste wilden we daar de Mossy Cave Trail lopen.Hiervoor hoefden we niet door de officiële ingang van het park, die trail ligt aan de noordkant langs Highway 12. Het was er echt schitterend, prachtige paden langs de hoodoos, een grot waar het water naar beneden druppelde en duidelijk mosvorming te zien was en de kleine waterval met het snel stromende riviertje.Dat laatste was een feest voor alle kinderen.Een paar langs de stroom klimmend, de durfals pootjebadend en een onbezonnen enkeling met kleren aan languit in het water.Echt, een feest voor kinderen én hun ouders. Volgens alle beschrijvingen op het internet was dit een korte en gemakkelijke trail.Echt iets voor het hele gezin en zelfs voor ouderen zou deze wandeling prima te doen zijn.Misschien kwam het omdat ik geen geoefende trailloper ben en mijn conditie waarschijnlijk niet helemaal optimaal is, maar mijn ervaringen waren toch iets minder positief.Eerlijk gezegd vond ik bepaalde delen best wel steil en sommige paden best wel smal.Ook zag ik mensen die het een beetje moeilijk hadden en ik kon me voorstellen, dat de veel te rooskleurige voorstellingen daar voor een deel de schuld van waren. Een moeder zwaar transpirerend, een dubbele buggy voorttrekkend door het mulle zand.Een oudere man met een versierde wandelstok luid puffend als een stoommachine, leunend tegen een brug.Een wat dikkere vrouw rood verhit en helemaal uitgeput, zittend op een boomstronk. Dat waren toch iets andere taferelen dan ik verwacht had.Maar ondanks deze kleine kleinigheidjes was het daar werkelijk sprookjesachtig… Hierna zijn we teruggereden en hebben alle uitkijkpunten van Bryce Canyon uitgebreid bezocht.

Wat is deze canyon toch een wonder van de natuur.

Eigenlijk begrijp ik niet dat er soms wordt beweerd, dat je om dit schitterende park te bekijken aan een paar uur genoeg hebt.

Wij gingen pas ver na 18.00 uur terug naar het motel en dan niet omdat we het al zat waren, maar omdat we geen zin hadden om nat te worden.

De eerste druppels waren voor ons een waarschuwing.

Bij C Stop Pizza, naast een benzinestation, hebben we die avond een overheerlijke en zelf samengestelde pizza gegeten.

Gereden: 165 km

Cedar Breaks National Monument, zaterdag 14 juli 2012

Bij het opstaan werd het direct duidelijk: vandaag geen korte broeken weer, maar meer een regenjas met dikke sokken temperatuur, kortom het kletste met bakken uit de hemel.

We hebben zelfs nog even in de auto zitten wachten voor we naar de ingang van het restaurant durfden te lopen voor ons geliefde ontbijtje.In overleg, onder het genot van een goede kop koffie, schrapten we de wandeling in Bryce via de achteringang bij Torrey. Ook zagen we af van een bezoek aan Devils Garden.Het was dan wel niet zeker of het daar ook zo erg regende, maar om er na 110 km rijden achter te moeten komen dat we het niet konden bereiken ging me veel te ver.Dan kwam er namelijk een dirt road van zo’n 20 km en bij hevige regenval werd het rijden op dit soort wegen ten stelligste afgeraden.Daar kwam nog bij, dat we helemaal geen zin hadden om weer zoveel uren in de auto te moeten zitten, dat zouden we de volgende dag naar Las Vegas al gaan doen.

We kozen voor een alternatief, een rit door Dixie National Forest om Cedar Breaks National Monument te bezoeken.

Daar hebben we geen moment spijt van gehad.We kwamen over de schitterende Scenic Byway 143 en langs Panguitch Lake, wat erg mooi moest zijn.Helaas konden we daar weinig van zien, want de stromen water langs de autoruiten belemmerden ons uitzicht op die mooie uitzichten.Maar toen we het bos inreden stopte dat ‘hemelgehuil’ en brak er zowaar een waterig zonnetje door. Onze eerste stop was een grote open plek, waar we op enige afstand helemaal omringd werden door bomen.Echt, in mijn hele leven had ik nog niet zoveel bomen in een bos zien staan…En dat werd alleen maar erger tot we bij Cedar Breaks kwamen, daar kon je tenminste ook nog wat rotsen zien.De overeenkomsten met Bryce Canyon waren overduidelijk en vielen direct op, al was het alleen maar de kleur.Hemelsbreed lagen ze ook niet zo ver van elkaar vandaan.Het grote verschil was wel de opvallende hoeveelheid wilde bloemen die we hier zagen.

Maar daar hadden we onderweg al een waarschuwing voor gezien: Wildflower Festival.