Embedded Files
Hanksville
maandag 23 juli 2012
Het zou een lange rit worden vandaag en daarom vertrokken we bijtijds.Dat het nog langer zou worden dan gepland wisten we toen nog niet, anders waren we misschien nog wel vroeger gestart.We moesten van Parowan naar Hanksville en ik wilde per se Highway 12 rijden, één van de mooiste, misschien wel de allermooiste, Scenic Byways van zuidwest Amerika.Daarvoor moesten we eerst een heel stuk de UT-143 volgen tot aan Panguitch, dan een kilometer of 10 naar het zuiden over de US-89 om vervolgens linksaf te slaan, de UT-12 op richting Bryce. Alles verliep prima en inderdaad, de omgeving en de vergezichten waren een lust voor het oog.Ook hier verschenen om een bocht plotseling 2 dieren, dit keer waren het geen geiten maar een hert met haar jong.Het jong sprong direct weg en het mamahert draaide gelijk haar achterwerk naar ons toe.Klaarblijkelijk wilden ze niet gefotografeerd worden.We hadden al heel wat foto- en filmstops gehad toen Tonnie zei dat ze geen water meer durfde te drinken omdat ze moest plassen.En als de nood het hoogst is… Niet veel later kwamen we aan de linkerkant van de weg een Visitor Center tegen en ik draaide daar de parkeerplaats op voor een sanitaire stop.Onze ervaring was, dat dit soort centers vaak schone toiletten hebben en niet zomaar een hokje met een gat in de grond, dus het kwam eigenlijk heel goed uit. Ook hier waren de hummingbirds weer talrijk aanwezig en hebben we een hele tijd naar die unieke vogeltjes zitten kijken.Nadat Tonnie nog een foto van een grote stenen Lizard gemaakt had vertrokken we weer.Omdat ik eerst de weg moest oversteken om onze route te vervolgen, was het even wachten tot er geen verkeer van rechts meer kwam.Na een tijdje viel het me op dat er iets aan de wegaanduiding veranderd was.In plaats van UT-12 East stond er nu UT-12 West op de bordjes en even bekroop me het angstige gevoel dat we verkeerd gingen.
Maar dat kon haast niet, we waren de weg overgestoken naar dat Visitors Center en we waren terug weer die weg overgestoken om verder te gaan.Volgens Tonnie was het heel logisch dat die highway eerst East was en daarna weer West, want er zaten bochten in en je reed eigenlijk steeds en andere windrichting op.
Hoewel dit heel plausibel klonk vertrouwde ik het toch niet helemaal; een wegaanduiding verander je toch niet steeds? Toen we het bord ‘Cannonville’ tegenkwamen riep Tonnie: ‘Hier zijn we ruim een uur geleden al doorheen gekomen!’Uiteindelijk hebben we Tommie maar geïnstalleerd en ja hoor, die gaf aan dat we moesten omdraaien.Het was echt onbegrijpelijk, want de UT-12 heeft geen echte afslagen en ik was zeer zeker nergens gekeerd.
Terwijl we terugreden zagen we allerlei bekende punten waar we al eerder voorbij gekomen waren.
Bijvoorbeeld die grote open plek vol met schitterende zilveren caravans, zoals er ook eentje gebruikt werd in het programma All You Need is Love.
Daarvoor stonden prachtige oldtimers uit de jaren 50, je kon ze echt niet over het hoofd gezien hebben.
Wel vreemd dat toen we de ‘verkeerde’ kant opreden deze eyecatchers niet opgevallen waren, ondanks dat ze erg opzichtig opgesteld stonden.
Ook andere vergezichten hadden we al eerder die dag gezien.
Voor mij stond het vast, de enige mogelijkheid dat ik verkeerd was gegaan kon alleen maar bij dat Visitor Center zijn geweest, hoewel ik me dat echt niet kon indenken.
Deze moest ik eerst terugvinden om te checken aan welke kant van de weg die parkeerplaats lag en of het daar echt fout was gegaan.
Hoe goed we ook opletten, we hebben dat center niet meer gezien en plotseling reden we door Escalante, waar we die dag nog niet geweest waren.
Wat er nou echt gebeurd was zullen we wel nooit kunnen achterhalen, maar ik houd het op een vliegende schotel die ons onopgemerkt had opgebliept, tijdelijk verdoofd, de auto gekeerd en ons weer had vrijgelaten, zodat we verkeerd reden en niets meer konden herkennen.
Pas laat in de middag arriveerden we bij Hickman Bridge Trail in Capitol Reef National Park. Deze wilde ik absoluut wandelen om revanche te nemen voor die zweepslag die ik daar 5 jaar geleden had opgelopen.Vrij in het begin kwamen we een vermoeide en redelijk gespierde jonge man tegen die zijn shirt had uitgetrokken.Vanaf grote afstand rook ik hem al en toen hij ver voorbij was rook ik hem nog steeds.Nou, er stond ons dus nog iets te wachten.Nadat we al een hele tijd steil omhoog over smalle grindpaadjes en ontelbare rotsblokken waren geklommen kwamen we een bordje tegen.Eigenlijk dachten we, dat we er al haast waren maar het lezen was een regelrechte ontgoocheling.Er stond: Hichman Bridge 0.7 mile. Dus nog ruim een kilometer!
Op dat punt wilde ik het eerlijk gezegd opgeven.Dat als een berggeit over rotsen klimmen met een statief en camera in de hand is toch niet echt mijn ding.De zon bleef maar ongenadig schijnen en ik leek wel een soort wandelende druipgrot.Maar Tonnie praatte op me in en eigenlijk gunde ik die trail niet zijn tweede overwinning.Het heeft even geduurd, maar we zijn er gekomen.Of het zien van die natural bridge nou al die moeite waard was geweest weet ik niet, maar het voelde wel als een persoonlijke triomf, vooral toen ik weer in de auto zat. Om 20.30 uur bereikten we pas het Whispering Sands Motel in Hanksville, waar ik een cabin besproken had.Bij de receptie kregen we een coupon voor Stan's Burger Shack, een hamburgertent en souvenirwinkel, naast een benzinepomp vlak achter het motel.Goed voor een gratis ontbijt en 10% korting op een burgermenu.Die coupon hebben we gebruikt voor ons diner, want dit was het enige restaurant in de buurt dat nog geopend was.Gereden: 469 km
Page updated
Google Sites
Report abuse