Grand Junction

Grand Junction

dinsdag 24 juli 2012

Vandaag gingen we naar Grand Junction, een rit van zo’n 3.5 uur, dus we hadden alle tijd.

Aan de overkant van ons motel lag Blondie’s Eatery & Gifts en dat leek ons de juiste plek om een ontbijtje te nuttigen.

Aan de opzet van dit restaurant moesten we wel even wennen, er hingen grote borden aan de wand met daarop het complete ontbijtaanbod.

Bij de kassa uitzoeken, bestellen, betalen en aan een tafeltje wachten tot je het kon ophalen.Op dat moment was het niet zo druk, slechts één ander tafeltje was bezet, zodat het door ons bestelde ontbijt bij ons gebracht werd.Aan dat andere tafeltje zaten twee heren, een dunne die af en toe een zwabber pakte en er iets onduidelijks mee deed op de vloer.De ander was vrij dik en had een zuurstoffles naast zich, waarvan een slangetje naar zijn neus ging, hetgeen hem niet belette om een grote hoeveelheid scrumbled eggs naar binnen te werken. Na een tijdje kwam een zeer uitgelaten gezelschap naar binnen.Zo te zien waren ze daar voor de eerste keer, maar één van hen liep al gauw achter de balie en fotografeerde alles ‘wat los en vast zat’.Zelfs de enige medewerker, die ober, kok, kassier en telefonist tegelijk was, moest eraan geloven.Natuurlijk kwamen wij in gesprek met hen en het bleken wetenschappers en astronomen te zijn die net een project hadden afgesloten.Ze waren een paar dagen druk bezig geweest met een grote telescoop, die daar ergens in de omgeving stond.Utah schijnt de donkerste staat van de USA te zijn omdat het zo onherbergzaam is.Daardoor zijn er weinig steden met hun gebouw-, reclame- en straatverlichting, die voor een enorm leklicht zorgen waardoor de sterren minder goed zichtbaar zijn.In mijn stoutste dromen had ik nooit kunnen vermoeden, dat ik van dit losgeslagen en totaal maffe stelletje nog zoveel te weten zou komen. We hadden nog één stop op onze route: het Goblin Valley State Park.Een alleraardigst ‘parkje’ waar je vanaf een hoog gelegen uitkijkpost een vallei vol met hoodoos (stenen op elkaar waardoor ze een beetje op paddenstoelen lijken) kon bekijken. Ten opzichte van al het natuurgeweld dat we de afgelopen weken hadden gezien, was dit zeer kleinschalig en knus, hoewel het toch ettelijke voetbalvelden groot was.En het allermooiste hier was, dat je er gewoon tussendoor mocht lopen en ze zelfs kon beklimmen.Tonnie ging de lange trap af naar beneden om die hoodoos beter te kunnen fotograferen.Na ons Hickman Bridge avontuur had ik mijn buik een beetje vol van al dat naar beneden en omhoog geklauter.

Bovendien had ik van boven een veel beter overzicht om alles te kunnen filmen en als ik iets close wilde hebben dan kon ik gewoon inzoomen.

Nog een voordeel was, dat ik Tonnie daar beneden met de camera kon volgen, wat een heel mooi plaatje opleverde.

Zo rond 16.00 uur kwamen we bij het El Palomino Motel in Grand Junction aan.Een nogal norse man achter de balie liet me een formulier invullen en toen ik het kentekennummer van onze auto niet wist, vroeg hij naar mijn rijbewijs.Snel vulde hijzelf maar dat nummer in op het formulier, het leek hem allemaal veel te lang te duren.Natuurlijk kreeg ik ook hem ontdooid en hij bleek een Pool te zijn die het daar eigenlijk niet zo naar zijn zin had.Wel vond hij de Amerikanen erg aardig, maar voor de rest…Meer kreeg ik niet uit hem en na betaald te hebben gingen we de auto uitladen.Twee koffers, twee tassen en een koelbox.De rest van die middag deden we niet veel anders dan de douche uitproberen en buiten, op het bankje voor onze kamer, een drankje drinken. Op onze jacht naar wat avondeten liepen we een heel stuk langs de drukke weg die voor ons motel liep.Volgens mijn gegevens zat er alleen een Chinees restaurant op loopafstand, maar Google Maps wist natuurlijk ook niet alles.Hoe we ook zochten, we vonden niets anders dan die Chinees.We zijn er maar naar binnen gegaan en eigenlijk net zo snel weer naar buiten.Er was daar een lange vitrine vol met overvolle bakken en aan de wand grote borden waar allerlei onbegrijpelijke gerechten opstonden.Een Chinees vrouwtje liep achter die bakken en alles wat jij aanwees schepte zij dan in een doosje van piepschuim.

Elke schep kostte $ 1,25.Dit zagen we echt niet zitten, eten uit een piepschuime bak terwijl je niet eens wist wat je gekozen had.Uiteindelijk hebben we de auto gehaald, een Burger King gevonden en daar een ordinaire Whopper gegeten.Dit was de eerste keer tijdens deze hele trip dat we bij deze fastfoodgigant binnenliepen.En weet je wat, na al die pizza’s, visgerechten, andere hamburgers en hoogdravende steaks, smaakte het bijzonder goed. Gereden: 299 km

Grand Junction, woensdag 25 juli 2012

Door het dinerdebacle van gisteren, beseften we heel goed dat hier in de buurt geen fatsoenlijk ontbijt te bemachtigen was.

Net voorbij de Burger King zat een McDonald’s en we besloten om daar twee EggMcMuffins te halen.Die zou ik dan opeten en Tonnie de bijbehorende croissants met jam.Onderweg ernaar toe zag ik plotseling op een gevel: Village Inn, Breakfast All Day.De auto was snel gekeerd, de parkeerplaats zo gevonden en we haastten ons naar binnen.Het leek daar een beetje op ‘The Egg and I’ in Estes Park, waar we drie jaar geleden waren.Ook hier was het stampvol en moesten we een kleine 10 minuten wachten voor er een tafeltje voor ons vrijkwam.De Denver Omelet was er overheerlijk en zelfs de koffie kreeg een 8.5 van mij.Nou was het vandaag woensdag en dat was daar geen gehaktdag, maar de dag van een gratis stuk taart.Hoe ik ook mijn best deed, we kwamen er niet onderuit om twee stukken in een doggy bag mee te nemen.

Het Colorado National Monument was schitterend, een absolute aanrader.

Niet al te groot, er ging maar één weg doorheen met verschillende uitzichtpunten.

En die weg was fantastisch en vol bochten met elke keer weer onverwachte vergezichten.

De GoPro draaide hier echt overuren…

Eigenlijk was dit een heel mooie afsluiting van onze trip.

Ruim drie uur brachten we hier door om vervolgens naar Main Street, downtown Grand Junction te rijden.En zoals ik me helemaal op mijn plek voel te midden van al dat natuurgeweld, zo voelde Tonnie zich tussen al die Blingblingwinkeltjes helemaal op haar gemak.Voor mij was het eerlijk gezegd niet zo’n probleem, want overal stonden bankjes en asbakken. Het was er echt heel gezellig, overal waar je keek stonden kunstwerken.Van een klein dametje en een groene kikker met kroontje tot een levensgrote zilveren stier.Op een hoek, enigszins afgescheiden door lage hekjes en bankjes waarop veel ouders zaten, spoten verschillende stralen water uit de grond.De ene keer erg laag om vervolgens heel hoog te gaan.Het was een feest voor alle kinderen, die daar het water probeerden te ontwijken of er juist vol ingingen.Zoiets hadden we nog nooit gezien midden in een centrum, één groot ouder- en kinderplezier.

Die avond wandelden we op ons gemak weer naar de Village Inn.We hadden gezien dat ze ook steaks op het menu hadden staan en die wilden we graag uitproberen.Best aardig maar niet echt bijzonder.Bij het ophalen van de borden, vroeg de serveerster of we een stuk taart wilden en dat het gratis was.In een discussie zoals vanmorgen had ik geen zin, dus riep ik theatraal: ‘Pie? Oh no! Please, no more pie…’Zij deinsde achteruit en speelde het spel mee. ‘Oké, it’s your choice… Instead of a delicious piece of pie, I will bring you the check!’Heerlijk.

Tonnie sliep allang en tijdens het noteren van dit verslag liep ik even naar buiten met een biertje om te gaan roken.Daar zag ik de eigenaar haastig het terrein over lopen.Hij bemerkte mij ook, groette schichtig, stapte in zijn pick-up en reed snel weg.Nog geen 2 minuten later was hij weer terug, kwam uit zijn auto en riep zacht: ‘Ik ga nu slapen.’Vreemde jongens die Poolse Amerikanen.Zoals wij onze hond uitlaten, maken zij een kort ommetje met de auto en gaan dan slapen…

Gereden: 90 km

Terug naar overzicht Vervolg