Page

Page

dinsdag 10 juli 2012

Nou, dat had ik nooit gered hoor, opstaan om 5.30 uur.

Dat is midden in de nacht!

Maar dan is er altijd een voorzienigheid die dat natuurlijk voorzag en ervoor zorgde dat het toch ging lukken.

Om exact 5.15 uur sloeg mijn arm vol opzij en raakte een beker water.

Deze was niet tegen dat ongecontroleerde geweld opgewassen, tuimelde om en veroorzaakte een soort Niagara over dat kastje.

Normaal gesproken zou ik me omdraaien en het later wel zien, maar op dat nachtkastje lagen de paspoorten, mijn horloge, mijn telefoon, de autosleutels, de deurkaarten en ons reiswekkertje.

Dat omdraaien ging dus niet en werd een spurt naar de badkamer om handdoeken te halen.

De schade bleef gelukkig beperkt tot wat natte papieren, maar ik was wel klaarwakker.

Wassen, tandenpoetsen, aankleden en om 5.45 uur stond ik met camera en fototoestel in de aanslag op ons balkon.Het was een adembenemend schouwspel.De grijsblauwe kleur van de lucht, de oranjerode zon die gestaag verder omhoogkwam en de felle lichtstralen die kaarsrecht over het landschap werden geworpen.Tijdens deze schitterende opkomst was er nog een andere verschijning.Verschillende ‘fotografen’ waren over de rand van hun balkon op de rotsen gesprongen en konden zodoende vijf meter dichterbij komen.De theatrale opkomst van die enorme Indiaan zal ik niet snel meer vergeten.Met bulderende stem riep hij: ‘Iedereen weer terug op zijn balkon, dit is verboden terrein!En jullie verpesten het zo voor de anderen, want jullie staan er precies voor!’Als een haas rende iedereen weg, behalve eentje dan.Zo’n klassiek voorbeeld van een omhooggevallen amateur.Een Indiana Jones-hoed, kaki broek en jasje met overal zakken waar de verschillende lenzen ingestoken zaten.

‘Hé mister, ik had het ook tegen jou hoor!’

Maar onze fotograaf trok zich nergens wat van aan en bleef maar door kieken.

De Indiaan werd echt kwaad en liep met versnelde pas op hem af.

Toen de fotograaf die ‘tank’ echt dichtbij zag komen, rende hij met een boog om hem heen richting restaurant, met de armen strak langs de zakken want een dure lens was zo verloren.

Al met al een koddig tafereel, maar helaas had het ook voor mij een nadeel.

Mijn camera snorde gewoon door, maar één van die mafkezen had de kamer rechts van ons.

Hij moest dus voorbij mijn camera en in plaats van bukkend onder mijn lens door te gaan, liep hij dwars door het beeld heen en knikte even.

Wat een arrogante minkukel…

Heb hem nog een paar vriendelijke bedankjes nageroepen.

De route naar Page had ik enigszins aangepast, zodat we Coal Mine Canyon konden bezoeken.

Wij vonden het een aparte beleving; het was de zoveelste canyon, maar was in niets te vergelijken met de andere. Echt de moeite van het bezoeken waard.Daarna zijn we nog wat verder gereden over de 264 en de onverharde weg gereden met aan de linkerkant Coal Mine Canyon en aan de rechterkant Ha Ho No Geh Canyon.Deze tocht vonden wij wat minder, maar de rit vond ik fantastisch: heuveltje op, bergje af, soms mul zand, af en toe wat grind, gewoon een op en top Dirt Road. Toen we weer op de 264 reden, maar nu terug richting Page, wilden we ook nog Balanced Rock gaan bekijken.Op het internet had ik de coördinaten voor onze Tommie en een routebeschrijving gevonden.Tommie bracht ons bij een prikkeldraadversperring en meldde dat we daar linksaf moesten.Maar dat ging niet, want er was geen weg te bekennen.

Toen maar teruggereden en de routebeschrijving gevolgd over die onverharde Indian Route 6710.

In het begin, op een splitsing waar Tommie aangaf rechtdoor te gaan, moesten we volgens de beschrijving linksaf.

We deden dat en volgden deze ‘hobbeldehobbelzanderigegatenkaasweg’ een heel eind, in de hoop om ergens na 2 km rechtsaf te kunnen slaan zoals in die beschrijving

stond.Nou, dat rechtsaf slaan is ons niet gelukt omdat daar geen mogelijkheid voor was.Stug doorrijden, het was wellicht een typefoutje geweest en misschien lag er om de volgende bocht wel een rechtsaf.We hebben zo een kilometer of 6 doorgebaggerd toen ons een auto tegemoet kwam.Het raampje werd opengedraaid en een vriendelijke Indiaan vroeg wat we daar zochten.Van een Balanced Rock had hij nog nooit gehoord en hij woonde in deze omgeving.Op zijn aanraden zijn we maar omgekeerd, want volgens hem werd de weg verderop nog slechter. Mede dankzij dat we door een tijdzone gingen en de klok een uur terug ging, kwamen we vroeg in de middag in Page aan.Tijd zat om nog de plaatselijke Walmart te bezoeken.Twee broeken, drie overhemden, wat fruit, limonade en bier later kwamen we bij ons hotel, het Rodeway Inn.We kregen daar een prima kamer met eigen terrasje vlak naast het zwembad, een feestje voor Tonnie dus.

Die avond zijn we voor de eerste keer in Amerika naar een Chinees restaurant gegaan.Een heerlijk spontane serveerster en een menukaart waar wij geen touw aan konden vastknopen.Van babi pangang of nasi hadden ze hier nog nooit gehoord, dus Tonnie nam iets met vis en ik iets pittigs met vlees. Dit laatste op aanraden van de serveerster.De smaak was ons onbekend, maar we hebben gesmuld.Als ik niet hoefde te rijden, vroeg ik altijd om een lokaal biertje.In dit geval werd het dus een Chinees biertje en ze had er twee.Eentje waarvan de naam voor ons onmogelijk uit te spreken viel en de ander was een Boeddha biertje.Die nam ik dus. Omdat ik de smaak van deze nieuwe biertjes toch niet kende, koos ik altijd op de naam.Deze was met recht een streling voor de tong en de dikbuikige fles was in de vorm van een Boeddha.De serveerster zag dat ik ‘m leuk vond, maakte het lege flesje schoon, verpakte deze in een plastic zak en gaf ‘m mee als souvenir.Fantastisch toch? Gereden: 381 km

Antelope Canyon, woensdag 11 juli 2012

Vanochtend hadden we een geheel nieuwe ervaring, we konden geen restaurantje vinden waar een ontbijtje geserveerd werd.

Waarschijnlijk hadden we niet goed opgelet, het was voor ons doen nog erg vroeg, maar hoe we ook zochten, we vonden niets.

Uiteindelijk zagen we vlakbij het motel een Subway, dus dan maar een broodje.We namen er eentje met ei en kaas.Tot mijn grote verbazing moesten we kiezen tussen het eiwit en de dooier.

Eigenlijk wilde ik beide hebben, gewoon een ei zoals een ei is, maar dat kon niet.

Het was of het één of het ander!

De uitleg was simpel: veel mensen zijn allergisch voor het eiwit en anderen weer voor het eigeel en daarom hadden ze het gescheiden.

Ik wilde nog vragen, waarom mensen die niet allergisch waren geen compleet ei konden krijgen, toen ze plotseling twee kleine pannenkoekjes omhoog hield.De ene wit en de andere geel.We hebben toen maar eieren voor ons geld gekozen en gingen voor de gele.Die ontbijtbroodjes waren verrassend lekker.

Na de auto weer voor de deur van onze kamer geparkeerd te hebben, gingen we op pad naar Elke’s Antelope Canyon Tours, die schuin tegenover het motel gevestigd was.

We hadden de Extended Photo Tour van 11.30 uur geboekt en bleken nog mazzel te hebben ook, slechts 3 anderen hadden dat ook gedaan.

Wij gingen dus niet achterop die open wagentjes om onderweg een partijtje zand te happen, maar mochten in een luxe, hoog op de wielen staande Ford stappen.

Nou hadden we toch al veel gezien in Amerika, maar deze canyon was wel zeer bijzonder. Je liep eigenlijk in een soort smalle grot en door meerdere gaten bovenin kwam het zonlicht als een gebundelde straal naar beneden.Dit effect werd nog versterkt door onze gids die af en toe een handvol zand in die lichtstralen wierp.Later vertelde hij dat we de juiste tour genomen hadden, want de zon scheen alleen rond het middaguur zo’n 10 tot 15 minuten in de Canyon.De kleuren en vormen van het gesteente waren, zonder enige twijfel, bovennatuurlijk mooi.Wat we in die upper canyon, er was ook nog een lower, gezien hebben valt met geen enkel goedpassend woord te omschrijven.Zelfs foto’s en video’s kunnen niet de juiste beleving weergeven, je moet er echt zelf staan om dat te ervaren.

Onze gids gaf veel aanwijzingen over de beste posities om de mooiste foto’s te maken.Heel vaak liet hij dat ook zien en vroeg Tonnie om haar toestel.Hij maakte de foto en liet iedereen die dan zien.Dit had dus een grandioos bijkomend voordeel, zijn foto’s stonden wel op ons toestel, waarvan hij direct bij de eerste keer alle instellingen had aangepast om het beste resultaat te krijgen.Natuurlijk heb ik hem bij terugkomst een ruime fooi gegeven, want die foto’s zijn onbetaalbaar. Terug in het motel moest de meloen, die we al dagen bij ons hadden, er echt aan geloven.Deze smaakte heerlijk en gaf ons weer wat energie voor het volgende bezoek, de Glen Canyon Dam.Daar werd elk half uur een rondleiding gegeven en kon je, diep in het binnenste van dat enorme bouwwerk, o.a. de turbines voor de stroomopwekking bekijken.Onze ‘mazzel’: de lift naar beneden had een storing dus de rondleiding was op dat moment beperkt tot alleen het bovenste deel van de dam.Als compensatie was die verkorte rondleiding wel gratis.Natuurlijk had ik er graag voor willen betalen, maar nu we er toch waren namen we hier toch genoegen mee.Eerlijk gezegd was dat geen succes…Op de dam was geen greintje schaduw te bekennen, het was die dag onbewolkt en haast 40 graden Celsius.Na 10 minuten waren we al afgehaakt en hoorden absoluut niet meer wat de gids te vertellen had. Wat was ik blij toen we eindelijk weer in onze airconditionede auto zaten.En nee, het prachtige Horse Shoe Bend hebben we niet meer bezocht.We waren er eerlijk gezegd wel klaar mee.Tonnie verdween in het zwembad en ik bleef met een koud biertje in onze koele kamer, om verder aan dit verslag te werken.

Met huurauto gereden: 14 km

Terug naar overzicht Vervolg