Las Vegas 1

Las Vegas 1

zondag 15 juli 2012

Deze dag begon vlekkeloos; de koffers waren snel gepakt en in de auto geladen, een overheerlijke omelet als ontbijt en een prachtige rit voor de boeg.

Dat er later toch nog een vlekje opkwam wisten we toen nog niet.

Na 80 km de US-89 in zuidelijke richting gevolgd te hebben, sloegen we af en kwamen we op die prachtige UT-9.Toen ik nog druk bezig was met het uitwerken van de routes, had Google Maps me al gewaarschuwd voor deze weg, het zou gedeeltelijk tolweg zijn.Maar dat was een kwestie van interpretatie, de UT-9 loopt namelijk dwars door Zion National Park en om daar binnen te komen moest je betalen.Wij hadden in de Black Canyon al de Annual Pass gekocht en deze was hier ook geldig. Helaas hadden we geen tijd om in dit schitterende park te gaan wandelen, maar we waren in de buurt en een omweg om er doorheen te rijden was voor ons meer dan de moeite waard.(In dezen betekent het woordje park een oppervlakte van haast de halve provincie Utrecht.)Het was er redelijk druk, logisch voor een zondag, maar toch niet zo erg dat we in een file terechtkwamen.Het reed allemaal lekker door, alleen de parkeerplaatsen waren af en toe erg vol.Waar het ook maar enigszins mogelijk was zijn we wel gestopt om al dat moois te filmen en te fotograferen.We kwamen door het kleine tunneltje en parkeerden op precies dezelfde plek waar we 10 jaar geleden ook stonden.Daarna de lange tunnel, waar je moest oppassen om niet je oriëntatievermogen te verliezen.Wat een schilderachtig landschap, het was een heel groot feest dat we hier weer mochten rijden. Het was me al eerder opgevallen en hier zag ik het weer, toeristen die hun tablet zoals de iPad gebruikten om foto’s mee te maken.Echt geen gezicht, al die mensen met een ‘plaat’ voor hun hoofd.

We wilden nog het Visitor Center bezoeken, maar de parkeerplaats hier was echt overvol.

Uiteindelijk hebben we maar een koffie- en plasstop gemaakt bij een McDonald’s, vlakbij de Interstate 15 die rechtstreeks naar Las Vegas liep.

Toen we deze eenmaal opdraaiden was het nog maar een goede 2 uur doorblazen.

Omdat we maar geen bord tegenkwamen die de afslag naar McCarran Airport aangaf, kreeg Tommie weer een kans om zich te bewijzen.

En dat deed hij zeer efficiënt, want we reden om 15.45 uur de garage voor kortparkeren binnen.

Wat was alles herkenbaar: de ingang, de terminal en de gokmachines.Wel hadden we wat moeite met het vinden van de juiste gegevens op de grote borden.Nergens stond aangegeven of vlucht AB7498 van Air Berlin al geland was.Het enige wat we vonden was, dat de koffers op bagageband 15 zouden komen.Die was op dat moment nog leeg, zodat we daar maar even op een bankje ploften. Na een tijdje gewacht te hebben kwam er een sms’je van Nicole dat ze veilig geland waren.Na nog meer wachten kwam er weer een sms’je dat de koffer van Pascal niet meegekomen was en dat ze nu druk bezig waren met het invullen van papieren.We vonden het wel vreemd dat er nog steeds geen mensen op hun koffers stonden te wachten terwijl Pascal al wist dat de zijne er niet bij was.

Na nog een paar sms’jes bleken zij inderdaad bij bagageband 15 te hebben gestaan, maar dan wel in een andere hal.Er waren in de loop van de afgelopen jaren een paar terminals bijgebouwd: zij waren in 3 en wij stonden in 1 te wachten.Met een shuttlebus zijn we toen naar terminal 3 gegaan, waar we ze eindelijk vonden.Pascals koffer was echt spoorloos en we spraken af om direct de volgende middag naar een Walmart te gaan en daar wat nieuwe spullen voor hem te kopen. Tommie bracht ons praktisch voor de parkeergarage van de Flamingo en na wat zoeken lukte het inderdaad om nog een vrij plekje te vinden.De rij voor de incheckbalie was erg lang, maar eenmaal voor de desk aangeschuiveld te zijn, werden wij zeer vriendelijk geholpen.Sven, Nicole en Pascal waren na zo´n lange vlucht natuurlijk zeer vermoeid en na het bezoeken van het buffet en een korte wandeling over de strip gingen we bijtijds naar bed.Natuurlijk nadat we nog wel even achter de ´gokmachines´ gezeten hadden.

Gereden: 408 km

Las Vegas, 16 juli 2012

Dit was de dag waar deze hele vakantie om draaide: ons trouwgedoe…Zoals bekend gaat het bij ons nooit helemaal volgens planning, zo ook vandaag niet.Na een vroeg ontbijt met wonderwel wakkere kids, zaten we om 10.15 uur helemaal klaar op onze kamer.De afspraak was dat we als wij waren aangekomen de kapel zouden bellen om door te geven in welk hotel we verbleven en welk kamernummer we hadden.Wij zouden dan een telefoontje krijgen als de limousine voor de ingang van het hotel stond.Dat had Pascal voor ons geregeld en er werd verteld dat we om 10.30 uur zouden worden opgehaald. Natuurlijk kwam dat telefoontje niet en om 10.45 uur belde Pascal maar weer de kapel.Toen werd er gezegd dat we bij de uitgang met de fontein van het hotel moesten staan, want daar zou de limousine staan.Zo snel we konden en de lift zakte, gingen we naar de receptie.Want waar was die uitgang? Wij wisten het niet en moesten dat dus vragen.Deze bleek niet zover weg te zijn en uiteindelijk waren we daar om 10.55 uur.Alleen, daar was wel een limo, maar die stond niet op ons te wachten. Omdat we wel een soort fontein zagen, maar deze niet werkte, liep Pascal wat verder om te kijken of we wel op de juiste plek waren.Hij verdween om de hoek en toen hij even later terugkwam zagen we dat een wufte en vrij donkere dame hem aansprak.‘Hi baby, where are you going to?’‘Uuhm… To a wedding!’, sprak hij resoluut.Het hoertje deinsde geschrokken terug en Pascal was beduusd van zijn snelle en directe antwoord.

Nogmaals werd de kapel gebeld en toen kwam er een zeer onverwacht antwoord.De limousine had voor het verkeerde hotel staan wachten en was nu echt onderweg.Wij moesten ons geen zorgen maken want alles zou goed komen.Inderdaad reed er 5 minuten later een zwart en zeer verlengd voertuig voor.Met duizend excuses hield de chauffeur voor ons het portier open en terwijl Nicole filmde en Sven fotografeerde stapten wij in.Na een minuut of 10 stopten we bij een aller-charmantst kapelletje en werd het portier weer voor ons opengedaan.Toen kon het feest echt beginnen.Na wat formaliteiten, het opspelden van corsages en het aanbrengen van een draadloze microfoon voor het geluid van de op te nemen DVD kwam de minister (de dominee).Hij wilde voor zijn ‘praatje’ nog het één en ander weten en gaf wat uitleg hoe het allemaal zou gaan verlopen.Even later was het dan echt zover.Sven, Nicole en Pascal zaten op de voorste bank van de kapel en wij schreden arm in arm naar voren.Om daar te staan was toch wel een zeer aparte ervaring; wij gingen trouwen en de kinderen waren daar getuige van.Hoe mooi kan je het hebben…Een toespraak, de huwelijksbelofte, ringen uitwisselen, samen een kaars aansteken en toen de kus, die kus was wel heel bijzonder en emotioneel.Dan foto’s maken en door de fotograaf steeds op je plaats gezet te worden.Hilarisch en wonderschoon tegelijk.Een foto met kinderen, een foto zonder kinderen, een foto van de kinderen, binnen in de kapel, buiten voor de kapel, met kus en zonder kus, het was een heel spektakel.

Maar wel een mooi spektakel, eentje dat we nooit hadden meegemaakt en nu nooit meer zullen vergeten.

Na haast 38 jaar zijn we voor mijn gevoel pas echt getrouwd.

Nadat de vriendelijke chauffeur ons weer voor het hotel had afgezet, liepen we naar de auto en reden naar een Walmart om wat spullen voor Pascal te kopen.

Onderweg kwamen we langs een kapel waar een groot bord hing, waarop een wel heel bijzondere trouwmogelijkheid stond aangeprezen.

In Las Vegas is op dat gebied eigenlijk niets te gek, van een eenvoudig trouwbelofte in een zaaltje tot een helikopterlanding in de Grand Canyon.

Elkaar het jawoord geven in een limousine rijdend op de Strip, in een helikopter vliegend boven de Strip, bij het Las Vegas Welcome Sign, voor de fonteinen van Bellagio, in een gondel van The Venetian, boven in de Eiffel Tower van Paris of in het piratenschip voor Treasure Island.

Maar wat hier werd aangeboden sloeg eigenlijk alles en getuigde van een absurde simpelheid.

De ‘Drive Thru Wedding’.

Daar was het dus mogelijk om in je auto langs de kapel te rijden, even te stoppen bij het loket waar de dominee je dan door het geopende raam toesprak.

Na een minuut of 5 reed je dan getrouwd weer verder.

Hoe verzin je zoiets?

Een soort drive-in van McDonald's, maar dan met een iets andere bestelling…

Terug in het hotel gingen Tonnie en de kids naar het zwembad.Zelf bleef ik in onze heerlijk koele hotelkamer om aan dit verslag te werken.Om deze dag helemaal ‘af’ te maken bezochten we die avond nog een show in de Mirage,Love van Cirque du Soleil, gebaseerd op muziek van de Beatles.Om maar een uitdrukking uit die tijd te gebruiken: helemaal te gek!Wat een show, wat een artiesten, wat een hoogstaande acrobatiek, wat een muziek, wat een geluid, kortom wat een superspektakel…Een theater speciaal gebouwd ($ 100.000.000,00) voor deze voorstelling met 2013 zitplaatsen en 6341 speakers waarvan er 3 in elke zitplaats verwerkt waren.Een meer dan indrukwekkend en zeer professioneel geheel, echt op en top genieten! Gereden: 16 km

Las Vegas, 17 juli 2012

Vandaag stond de Valley of Fire op het programma.Daar had ik al veel over gelezen, maar had deze nog nooit bezocht.Wat een rode pracht in haast 40 graden Celsius.Gelukkig stond er een stevige en enigszins koele bries, zodat we overal wel konden uitstappen om al dat moois te bekijken en op de ‘SD-kaart’ vast te leggen.Pascal en Sven ontpopten zich als ware berggeiten en beklommen zo’n beetje elke rotspartij waar wij stopten. Eigenlijk was ik in de veronderstelling dat dit State Park niet zo groot was, maar dat viel best mee.Wij zijn geen hikers, maar alleen de uitzichtpunten kostten ons toch al een paar uur.Echt een aanrader als je hier in de buurt zou zijn.Van de chauffeur van onze limousine gisteren hadden we gehoord dat we in ieder geval naar de White Domes moesten gaan.Daar kwam hij regelmatig met bruidsparen om foto’s te laten maken.Het was daar inderdaad prachtig, maar we vroegen ons wel af hoe een bruidje met lange jurk inclusief sleep door het mulle zand die schuinte opkwam.

Die avond zijn we gaan eten bij het buffet van Planet Hollywood.Er stond een lange rij voor de ingang, maar ja, dat stond bij elk buffet van ieder hotel.Terwijl wij daar stonden te wachten deelde een medewerkster lijstjes uit, waarop we de drankjes die we wilden drinken alvast konden invullen.Dan zou het namelijk allemaal wat sneller gaan als we een tafeltje kregen, het was volgens haar erg druk.Nou, met die drukte viel het wel mee.Bij de ingang was het erg druk, maar in het restaurant waren er heel wat tafeltjes vrij.Alleen stonden die vol met vuile vaat en daar scheen niemand zich druk over te maken.Onze ober was een schichtig en gehaast persoon, die eigenlijk alles verkeerd deed.Dat invullen van het lijstje voor de drankjes werkte niet echt, want die drankjes kwamen pas halverwege de maaltijd.Achter ons zaten een paar gasten die al aan hun vierde fles champagne waren begonnen.Toch niet het goedkoopste drankje in een restaurant, maar ik zag ze verschillende keren vragen om een nieuwe fles, die steeds maar niet kwam.

Het was daar pure chaos!

De rij bij de ingang werd steeds langer, de tafeltjes met vuile vaat erop steeds talrijker en een bediening die echt nergens op sloeg.

Toen wij vertrokken legde Tonnie 1 dollar als fooi op de tafel.De grootte van de tip geeft hier weer hoe je de bediening vond.Nou, 1 dollar betekende dus echt heel erg slecht.Nu was die ober er plotseling wel en toen hij die dollar zag werd hij kwaad.We konden deze gerust weer meenemen, want hij accepteerde ‘m niet.Tsja, een bewijs van onvermogen ligt altijd wel wat moeilijk…Gewoon erg slecht dat buffet bij Planet Hollywood: zeker niet het eten, want dat was erg goed, maar wel de bediening of misschien beter gezegd: het tekort daaraan.

Na dit voedseldebakel begonnen we aan een lange wandeling over de Strip, alleen ging Pascal niet mee want hij ging terug naar ons hotel om te pokeren.

We bezochten Paris, kwamen door MGM, liepen door de straatjes van New York New York en kwamen pas tegen middernacht vermoeid aan in ons hotel.

Voor ons was de Strip het niet meer.

Er was zoveel veranderd, vreselijk druk en kolossaal, dat we er ons niet echt meer thuis voelden.

Eerst nog naar Williams en de Grand Canyon, dan zouden we terugkomen naar downtown Freemont Street, het oude deel van Las Vegas.

We waren benieuwd hoe we dat zouden ervaren…

Gereden: 208 km

Terug naar overzicht Vervolg