Embedded Files
Monument Valley
maandag 9 juli 2012
De omelet bij het Twin Rocks Trading Post and Cafe was voortreffelijk.
Er was daar ook nog een leuke ‘show’.
Op een gegeven moment werden er buiten, aan het overhangende dak, meerdere grote dispensers vol vloeistof opgehangen.
Even later kwamen de eerste vogeltjes al aanvliegen, klein met in verhouding grote en razendsnel bewegende vleugeltjes, waardoor ze doodstil in de lucht konden hangen.
Direct dacht ik aan de kolibrie, de serveerster noemde ze hummingbirds en vertelde dat er in die dispensers suikerwater zat.
Onze volgende slaapplaats was een heel bijzondere, het View Hotel in Monument Valley.
Alle kamers hebben hier een balkon met een spectaculair uitzicht over de vallei.
Hier had ik al zoveel lovende verhalen over gelezen, dat ik het ook weleens wilde meemaken.Omdat Monument Valley maar een uurtje rijden van Bluff lag en we niet voor 16.00 uur konden inchecken, hadden nog de hele dag om iets anders te bezoeken.Dat werd Canyon de Chelly National Monument. Na een kort bezoekje aan het Visitor Center reden naar het eind van de South Rim Drive.Hier bezochten we wel het bekendste uitzichtpunt van Canyon de Chelly: Spider Rock Overlook.Spider Rock is een in tweeën gespleten en vrijstaande pilaar van zo’n 245 meter hoog.Vanaf hier zijn we weer langzaam teruggereden en zijn nog bij verschillende andere punten gestopt. Bij de Sliding House Ruin Overlook werd ik plotseling joviaal op de schouder geklopt door een Amerikaan.Enthousiast riep hij: ‘Wow, a boy from the University of Michigan…’‘Nou,’ zei ik niet begrijpend, ‘I’m just a simple guy from Holland.’‘But it says so on the back of your shirt! How did you get it, if you’re not from that university?’, vroeg hij enigszins teleurgesteld.‘Just bought it in a shop in Holland,’ was mijn simpele antwoord.Zijn vrouw, die alles aangehoord had, zei toen tegen haar man: ‘The other day I saw a large group of motorcyclists on their Harley’s, but they turned out to be Norwegians.’Tja, soms is niet alles wat het lijkt… Al met al hebben we daar een kleine 3 uur weten zoet te brengen, maar ja die South Rim Drive was ook zo’n 27 km lang en je moest nog terug ook. Later, onderweg naar Monument Valley kwamen we door Kayenta.Daar reden we langs het Best Western Wetherill Inn, waar we 5 jaar geleden een nacht gelogeerd hadden.Daarnaast stond nog steeds het houten restaurantje Golden Sands.Die plek riep direct herinneringen op aan een serveerster die ons toen waarschuwde om absoluut niet bij het raam te gaan zitten, gezien de hinderlijke vliegen daar… En dan het Monument Valley.Wat was het daar veranderd sinds de vorige keer.Het betaalhokje stond weer aan de linkerkant van de weg, de houten gebouwtjes waren verdwenen en er stond een schitterend hotel, het View Hotel.Geen norse Indianen, maar vrolijke en vriendelijke meisjes bij de receptie.Zij vroeg naar het kenteken van de huurauto, dat wist ik niet.Zij vroeg naar het merk en model, het merk wist ik wel maar het model weer niet.Toen vroeg ze maar wat voor soort auto het was en de kleur.
Mijn antwoord was een SUV en rood.
Dat was voor haar gelukkig voldoende. Wij kregen kamer 128, de op één na laatste in de lange gang.Op mijn vraag of er nog een andere ingang was, antwoordde ze ontkennend, maar er was wel een nooduitgang pal tegenover onze kamer.Die kon je niet van buiten openmaken, maar wel van binnen en er zat geen alarm op.Als dus iemand die deur openhield kon ik de koffers daardoor naar binnen brengen.Wat een luxe, op de volle parkeerplaats probeerde iedereen dichtbij de hoofdingang te parkeren, waardoor ik onze auto zo naast die nooduitgang kon zetten. De kamer was voor ons tweetjes overdreven ruim en luxe, met twee tweepersoonsbedden.Het ene bed voor ons en het andere om de koffers op te zetten.Hoefden we eindelijk eens niet te bukken.Een balkon met vier stoelen en een tafeltje en een uitzicht waar je van ondersteboven ging en direct stilviel. In het View Restaurant zaten we aan een tafeltje bij het raam met weer zo’n fenomenaal uitzicht, je waande je echt in een western.Smaakten onze gerechten daarom zo goed, of was het misschien de naam?Tonnie had een kipschotel genaamd Clint Eastwood, ik een John Wayne Burger en zelfs het alcoholvrije biertje was niet verkeerd. Om 20.00 uur zat ik al klaar met mijn camera om de zonsondergang te filmen.Bleek die grapjas aan de achterkant van het hotel onder te gaan. Nu stond de wekker op 5.30 uur om de zonsopgang te filmen.Ik was benieuwd… De vroege ochtend is niet echt mijn ding… Gereden: 373 km
Page updated
Google Sites
Report abuse