Embedded Files
Moab
donderdag 5 juli 2012
De zon scheen weer volop en na een heerlijk ontbijt met scrumbled eggs zijn we eerst teruggereden naar de Black Canyon of the Gunnison National Park. Wat een imposant gebeuren.Langs de South Rim van het park was een 13 km lange weg met zo’n 12 uitkijkpunten, de één direct vanaf de parkeerplaats en voor de ander moest je maximaal 400 meter lopen.Heen naar beneden en terug omhoog, maar het was heel goed te doen.Wat we daarvoor terugkregen was onvoorstelbaar.Diepe kloven waar heel ver beneden een riviertje stroomde.Bergwanden die eruit zagen alsof een Dondergod er stukken vanaf gescheurd had.Vooral ‘Painting Wall’ was compleet overdonderend. Ruw van oppervlakte met ontelbare donkere lijnen erin, alsof het getekend was.En deze was zo hoog, dat als je het Empire State Building ernaast zou zetten, dit enorme gebouw nog niet eens halverwege zou komen. Pas tegen enen stonden we weer in Montrose, vlakbij een kruising met verkeerslichten, de kaart te bekijken om te zien welke kant we op moesten.Aan de Tommie hadden we op dit moment niets, want ik wilde i.p.v. de highway een speciale route onderlangs rijden.
Nou, dat hebben we natuurlijk geweten.
Alles ging goed, tot we bij een wegversmalling kwamen waar men druk bezig was stukken rots op te blazen.We moesten de CO-145 volgen en deden dat ook door met de stroom mee naar links te gaan, waar enorme boormachines zich te pletter werkten op de rotsen.Ruim een uur later waren we weer op dit punt.Het bleek dat waar we eerder linksaf waren geslagen, we juist rechtdoor hadden moeten gaan om de CO-145 noord te volgen.Dat bordje hadden we nooit gezien.Misschien had er wel een vrachtwagen of ander log wegwerkapparaat voor gestaan, wij hadden het in ieder geval niet gezien. De route voerde op een gegeven moment over de Scenic Byway 90.Dit is echt wel één van de mooiste routes die we ooit gereden hebben.Waanzinnige rotspartijen, soms kilometers lang een kaarsrechte weg, die vervolgens weer met haarspeldbochten de berg op kronkelde.Op een gegeven moment was na elke bocht alles weer anders.Vooral de verscheidenheid aan kleuren viel ons op. Uiteindelijk waren we om 18.30 uur bij het Inca Inn Motel, kregen daar een prima beker koffie en begonnen we weer met ons uitpak- en inrichttrucje. Gereden: 408 km Canyonlands National Park, vrijdag 6 juli 2012
Een mailtje:
Lieve kinders,
Hartelijk dank für al die verwensungen.Je gelooft het of niet, maar vanochtend zat ik al om 7.15 uur in het zonnetje voor onze kamer.Om 8.00 uur haalden we de Jeep op en na nog een stevig ontbijt tot ons genomen te hebben, vertrokken we richting Canyonlands. Op een stille parkeerplaats heb ik het schakelen nog even uitgeprobeerd.
De Jeep had weliswaar een automaat, maar om hem vierwiel
aangedreven te krijgen moest je ‘m op een speciale manier in zijn hoge of lage giering zetten.
Snap er nog steeds niets van het hoe en waarom een hoge en een lage, maar het lukte uiteindelijk en we zijn de dag probleemloos doorgekomen.
Plotseling stonden er net na een bocht, een berggeit met jong (het merk weet ik echt niet) aan de zijkant van de weg.
Jullie moeder pakte direct haar fototoestel en mompelde: ‘Iets dichterbij…’Gehoorzaam als ik ben gaf ik gas en het jonkie sprong weg.“Wat doe je nou, man?”“Je zei toch dichterbij en dat deed ik gewoon.”“Ja, maar dat was niet voor jou bedoeld, maar voor mezelf. Ik moest iets inzoomen!” Kan jullie verzekeren dat de Moki Dugway een goed geasfalteerde en kaarsrechte weg is in vergelijking met wat wij vandaag gereden hebben.
Natuurlijk wilde ik jullie direct een sms’je sturen, dat we op de bodem van de canyon waren, maar… geen bereik!Niet zo heel vreemd, maar op dat moment wel erg onhandig. Trouwens, het was daar heel gezellig!Iedereen zwaaide naar elkaar en liet de ander zoveel mogelijk voorgaan.
En… vanavond hebben we bij Zax gegeten, heerlijk!
Al met al een onvergetelijke dag.
Zo wil ik nog wel een keer 60 worden.
Nicole, je hebt het dus toch voor elkaar gekregen.
Schoot ik al helemaal vol van jouw slagen met die 9, maar deze stunt was helemaal top.(Gezien volschieten en het toppunt van iemand kunnen verrassen.)Na die enerverende rit was ik even gaan douchen.De temperatuur is hier vrij hoog en de zon brandt ongenadig in zo’n canyon.Kom ik de kamer weer in, staat daar op het bureautje een fles bubbels in een koeler vol ijs, daarnaast een kaartje, twee glazen en een groot stuk chocolade.
Fantastisch lieverd, je hebt me voor het leven geraakt met deze
stunt.Nou kan ik natuurlijk zeggen: ‘Dat had je niet moeten doen!’, maar dat zeg ik dus niet.
Zoiets is te mooi en te uniek om niet te willen krijgen. Dankjewel. Je bent geweldig.Het is een eer om jou dochter te mogen noemen!Geldt ook voor jou hoor Pascal, maar dan als zoon.
Sie Joes in Vegas
Met huurauto gereden: 3 km
Via de Shafer Trail zijn we naar beneden gegaan, echt Canyonlands in, om aan het eind van deze dag de Potash Road volgend er weer uit te komen.
Dat was af en toe echt geen pretje, maar wel avontuurlijk en absoluut geweldig. Op een gegeven moment reed ik een droge rivierbedding in.We konden niet geloven dat we goed zaten, dus je moeder stapte uit en is teruggelopen om te kijken of we de weg niet ergens gemist hadden.
Zelf liep ik een stuk verder om te kijken of daar misschien wat bandensporen waren.
Nou, die waren er en er was nog meer…
Er kwam net een traag ‘kruipende’ auto om de hoek, beter gezegd om de rots.
Een vrouw liep ervoor en een meisje erachter en die twee gilden allerlei aanwijzingen.
Met een ‘gewone’ personenauto is deze route echt geen doen en die droge rivierbedding al helemaal niet.
We zaten dus op de goede weg, dwars door een drooggevallen rivier en na een half uurtje vond ik het eerste schaduwplekje van die dag.
Een schitterende route, zaterdag 7 juli 2012
Vandaag wilden we een rondje doen: Spanish Valley, La Sal Mountain Loop Road, Castle Valley en een stuk Scenic Byway 128.
Op de één of andere manier hebben we die Spanish Valley nooit gevonden, maar bevonden we ons plotseling wel op de Mountain Loop Road.
In één woord fenomenaal!De enorme wijdheid om even later rondom ingesloten te zijn door gigantische rotspartijen.Ook het stuk Scenic Byway 128 richting Cisco was zonder meer de moeite waard.Eerst kaarsrecht en glooiend, af en toe langs groene akkers en dan weer grote stukken dorre grond.Wat later aan de ene kant de Colorado River en aan de andere kant massief gebergte.Een schitterende weg om te rijden en vooral om veel te zien.We kwamen ook langs de historische Dewey Bridge, maar voor mij was dat gewoon een bouwval, iets wat allang opgeruimd had moeten worden.Er stonden nog twee bogen en daar bungelden wat verroeste kabels aan. Dat was het.Iets verder zijn we omgedraaid en weer richting Moab gereden. Nu gingen we op zoek naar mijlpaal 14, want daar in de buurt moest een Movie Museum zijn.Volgens de omschrijving die ik op het internet had gevonden: “located in the lodge.”In de omgeving van die mijlpaal was niets, maar dan ook helemaal niets wat ook maar enigszins op een museum leek.Ook zagen we nergens een bordje of enig andere aanwijzing.Wel kwamen we langs een groot en duur uitziend hotel, maar toen we mijlpaal 13 passeerden hadden we nog steeds niets ontdekt.Gelukkig kon ik ergens keren en reden we terug.Het enige gebouw in de buurt van mijlpaal 14 was toch echt dat hotel.Toen zagen we de naam: Red Cliff Lodge… Dit was dus een lodge en het museum was in een lodge.Een lange en stoffige oprijlaan verder kwamen we bij de receptie.Daar vertelden ze ons, dat we door de tegenover liggende gang moesten lopen en aan het eind de trap af naar beneden. (Leek me vrij logisch, waarom ga je anders een trap af…) De ruimte was niet erg groot, maar wel indrukwekkend.Als eerste zagen we een levensgrootte John Wayne, heel karakteristiek met een geweer in zijn hand.Verder honderden foto’s, heel veel posters, filmprobs en beschrijving waar, door wie en met wie, elke film in de buurt van Moab gemaakt was. Nadat ik Tonnie bij het motel had afgezet, zij wilde gaan zwemmen, ben ik teruggereden naar Canyonlands.Gisteren waren we daar met de Jeep naar beneden gereden via de Shafer Trail, nu wilde ik proberen dat pad van bovenaf vast te leggen op tape.Leek het gisteren een kort stukje naar Canyonlands, nu viel het vies tegen.Zo’n 48 km en dan nog het park in om een geschikte locatie te zoeken.
Uiteindelijk heeft het me wel twee uur gekost, maar ik had wat ik hebben wilde. Die avond zijn we weer naar Zax gewandeld en daar heb ik één van de lekkerste steaks van mijn leven gegeten, een flat iron steak. Op de terugweg naar het motel zat ik natuurlijk weer voor de winkeltjes op een bankje te wachten, terwijl Tonnie in die winkeltjes bezig was.Tussen de drukke mensenstroom zag ik daar een zwerfkat vrolijk rondzwerven.Even later zie ik een vrouw en een man aankomen, zij zeer gezet met een veel te kleine korte broek, grijs lang haar en een gebloemd hoedje op.Hij liep er een paar passen achter, ook zeer gezet met een veel te grote korte broek en een rond brilletje waarachter twee vriendelijk sprankelende ogen zaten.Ze leken wel op de hoofdrolspelers uit ‘Schone Schijn’ een oude Engelse serie, maar dan gekleed als de slonzige zuster en zwager.Op een gegeven moment zag ik haar terugkomen met die zwerfkat op haar armen, op een paar passen gevolgd door haar man.Die had een blik in zijn sympathieke ogen van: ‘Ze heeft weer wat…’Haar hoorde ik zeggen: ‘Maar dat lieve beestje moet echt gered worden hoor. Misschien weet die aardige verkoopster wel een opvang en…’ Toen waren ze buiten mijn gehoorafstand.Niet veel later zie ik het stel weer voorbij komen, alleen die kat was iets gezakt en ze had ‘m alleen nog onder de voorpoten stevig vast.De rest van zijn lichaam bungelde een beetje onwillig heen en weer.Volgens mij wilde die kat helemaal niet gered worden, maar gewoon lekker verder zwerven.
Page updated
Google Sites
Report abuse