De route liep door het landgoed Smalenbroek en volgde daarna smalle paadjes langs houtwallen. Voorlopig erg aantrekkelijk. De smalle paadjes gingen over in een asfaltweg, de Twistveenweg, die langs de Duitse grens voerde en na verloop van tijd een zandweg werd. We kwamen via een hekje in het natuurgebied “Witte Veen”, één van de hoogtepunten van onze tocht. In dit natuurgebied deed men pogingen om het oorspronkelijke hoogveen te herstellen en weer te laten aangroeien. De vlakte werd begraasd door Hooglanders en de waterspiegel werd kunstmatig hoog gehouden, zodat een kunstmatig moeras was ontstaan. Volkomen nieuw voor ons en prachtig!

In dit gebied zagen we verscheidene herten, konijnen en eekhoorns. Na een bankje noodde het wit/rode teken ons linksaf, het moeras in. De weg ging over knuppelbruggetjes, die we eerder ook al eens bij Venlo gezien hadden. We kwamen voor het eerst tegemoetkomende Trekvogels tegen, een echtpaar dat het Noaberpad volgden.

Het pad vervolgde kronkelend, eerst langs de Duitse grens en later langs de Braamse beek. Het eindigde tenslotte op een autoweg, nog een paar honderd meter naar Den Braam.

We passeerden het Nivonhuis, - waar we toch maar besloten niet te gaan slapen – en wandelden naar het pannenkoekenhuis. Hier dronken we een biertje en besloten maar meteen te eten, voor het geval (en die kans was niet denkbeeldig) ons overnachtingadres nog een stuk gaans was.

Onder het eten informeerden we naar de Haaksbergseweg, waar ons bed+breakfast was gelegen en dat bleek toch nog ruim 4 kilometer verwijderd. We wandelden naar de Alsteedse weg en gingen die volgen tot Buurse, waar de naam verandert in Haaksbergse weg. We stonden nog een poos bij de bushalte op de buurtbus te wachten, maar die kwam niet op het aangekondigde uur, dus verder lopen maar weer. Het was echt doorbijten en de nummers op de Haaksbergse weg schoten niet op, omdat de boerderijen ver uit elkaar lagen. Opeens verscheen het buurtbusje en die bracht ons voor één euro spoedig naar de Groepsaccomodatie De Burinkhof, waar we bed and breakfast hadden bij mevrouw Burink sr. Inderdaad verwees de dochter, die aan de weg woonden ons naar een kleinere villa, wat

terzijde van de weg, waar we vriendelijk door moeder werden ontvangen. We hadden de beschikking over een kleine zitkamer met tv en een slaapkamer met twee stapelbedden, alsmede een kleine badkamer.

Hier hielden we het wel een nachtje uit. Mevrouw Burink was vriendelijk, doch zakelijk en onmiddellijk bereid ons morgen bij vertrek tegen de geldende openbaar vervoertarieven een slinger te geven naar Den Braam! (Buurtbus rijdt niet in het weekend!).

We keken eerst naar het journaal, waar we breed uitgemeten kregen, dat in Afganistan twee Nederlandse soldaten door een bermbom waren omgekomen, waarvan één de zoon van de man, die een dag eerder tot algemeen bevelhebber van de Nederlandse strijdkrachten was benoemd.

Na het journaal ging Rob douchen en installeerde ik me met “Wie betaalt de veerman?” in een luie stoel. Mevrouw Burink bracht nog een kan koffie, dus wij hoefden er niet meer uit!

Rob volgde de voetbalwedstrijd Ado – Volendam, waarbij het Volendam van Stanley Menzo kampioen van de eerste divisie werd en zo voor de zoveelste keer de eredivisie binnenhuppelde.

Tegen een uur of elf hadden we het wel gehad. We kropen ieder in ons eigen stapelbed en binnen vijf minuten waren we beiden in diepe slaap.