Alfabet esperancki składa się z 28 liter - małych i wielkich. Są to litery łacińskie, przy czym 6 z nich ma daszki (w tabeli zaznaczone pogrubieniem i czerwonym kolorem).
Uwaga: gdy literujemy jakiś wyraz, poszczególne litery wymawiamy a, bo, co, czo, do, e, fo, go, dżo itd.
Niemal wszystkie litery esperanckie wymawia się tak samo, jak w języku polskim, natomiast znaki diakrytyczne modyfikują wymowę następująco:
ĉ wymawiamy jak polskie cz: ĉevalo (czewalo) – koń; ĉapo (czapo) – czapka
ĝ wymawiamy jak polskie dż: ĝardeno (dżardeno) – ogród; ĝendarmo (dżendarmo) - żandarm
ĥ wymawiamy jak polskie h: ĥoro (choro) – chór; ĥaoso (chaoso) - chaos
ĵ wymawiamy jak polskie ż: ĵeti (żeti) – rzucać; ĵaketo (żaketo) - żakiet
ŝ wymawiamy jak polskie sz: ŝnuro (sznuro) – sznur; ŝalo (szalo) - szal
ŭ wymawiamy jak polskie ł: paŭzo (pałzo) – pauza; Eŭropo (ełropo) - Europa
Litera v jest wymawiana jak polskie w: valizo (walizo) – walizka; vino (wino) - wino
Zauważ, że w alfabecie esperanckim nie ma liter q, w, x, y.
Należy też zwrócić uwagę, że nie zmiękczamy połączeń z literą –i, np. mówimy cikatro (blizna), a nie ćikatro, redakcio, a nie redakćio. Gdy mamy do czynienia z połączeniem –io lub –ia, naturalne jest wymawianie –ijo lub –ija, ale litera j nie powinna być zbyt wyraźnie wymawiana – raczej Varsovi-o niż Varsovijo - choć jest to dość trudne do uniknięcia i prawie nikt nie rozdziela tak wyraźnie głosek.
Akcent pada zawsze na przedostatnią sylabę, jak w większości polskich wyrazów.