"Coup van 2004", een afrekening, géén rectificatie
De "coup van 2004" léék slechts op een "rectificatie"-campagne en een "uitsluiting van renegaten die de 'leninistisch geïnspireerde' statuten overtraden".Zonder een goedkeuring of afkeuring te moeten geven op de politieke en ideologische standpunten en/of praktijken van "voormalig algemeen secretaris" Nadine Rosa-Rosso - al is het maar alleen dat ik hierbij moet afgaan hetgeen de "commissie" of de nieuw aangestelde sanctionerende partijleiding in 2004 al dan niet hebben willen "documenteren" - kan ik, uit EIGEN ERVARING zeggen dat het een misleidende, bedrieglijke "liquidatie-"operatie was die een een revisionistische agenda moest dienen.
Ik geef dan ook een parallelle analyse van de uitdrijving van Nadine Rosa-Rosso (en Luk Vervaet)en die van mij, hoewel die in principe los staan van elkaar. Maar de MANIER WAAROP deze twee gebeurden zijn sterk gelijkend. Ook ben ik wat MIJN uitdrijving betreft, uitermate goed gedocumenteerd!!
Er zijn mensen, die mij “van vroeger” kennen, als militant van de Partij van de Arbeid van België. Vaak zeggen ze dan dat ze de PVDA nu véél beter vinden, dat ze tegenwoordig wél op de PVDA stemmen. Sommigen, met wie ik dan blijkbaar VROEGER discussies had over revolutie, communisme, Marx, Lenin, maar ook discussies over Stalin of Mao Zedong, de URSS en China, zeggen nu: “Hè, ik ben nu OOK lid geworden van de PVDA!”..... Die mensen vallen uit de lucht als ik dan zeg: ”Ik ben geen lid meer van de PVDA,... ik ben eruit gegooid...” Ik heb dan een probleem, als ze vragen: ”Hoe kan dat, hoe is dat mogelijk, wat heb je gedaan,....” Want een uitleg geven... dat duurt wel lang.... Ik vat het meestal samen met: “Ik ben ooit lid geworden van de PVDA toen het nog een communistische partij was, ik ben toen ook als arbeider gaan werken in een groot bedrijf en in de vakbond, ...als communist. Natuurlijk niet OPENLIJK als communist, want anders werd je afgedankt of kreeg je geen mogelijkheden in de vakbond .... De PVDA is nu niet communistisch meer, is nu een “gewone” sociaaldemocratische partij. Ik heb die evolutie intern aangeklaagd, erover willen discuteren....maar aan het eind van de rit ben ik dus buiten gegooid, op beschuldiging van een “gauchist” en een “fractionist”. te zijn.... maar eigenlijk omdat ik vond dat de PVDA een communistische partij moest BLIJVEN.”
De formele argumenten die Wout Lootens gaf aan de andere leden van de Streek-Leiding, die ik in vorig artikel integraal weergeef, lijken "correct" voor sommige (vooral NIEUWE leden van nà 2004), waardoor mijn “weerwerk”, hier en nu door hen (begrijpelijk) alleen maar kan geïnterpreteerd kan worden als “operatie beschadiging”. Daarom start ik nu de “operatie ONTMASKERING”... Ik geef de uiteindelijke (integrale) “verantwoording” die Wout Lootens aan de andere leden van de Streek-Leiding (SL) gaf. Wie dat waren, hun namen, zal ik wel geven naarmate ze genoemd worden in verslagen die ik nog zal weergeven later. Eén naam, omdat die hier vermeld wordt (B), is Bea Knaepen. Ik geef punt voor punt al een eerste commentaar, die ik in volgende artikels zal uitwerken met CONCRETE argumenten en de overeenkomstige namen.
In de documenten van het 5e congres iin 1995, vervat in het boek “De Partij van de revolutie” kunnen we lezen
"Binnen de Partij van de Arbeid van België is er een grote eensgezindheid over beslissende politieke vraagstukken (...) Deze eensgezindheid is tot stand gekomen doorheen ruime debatten; de resultaten ervan zijn vastgelegd in definitieve documenten. De revolutionaire moraal; Partij en Front; De Partijopvatting, De crisis in de revolutionaire beweging in West-Europa, dateren van 1983. Dat laatste document kende een vervolg in de strijd tegen de "zes dissidenten" in 1990. Het boek Van Tien An Men tot Timisoara bevat de neerslag ervan. De analyse van de ontaarding van de Sovjet-Unie is opgetekend in USSR, de fluwelen contrarevolutie. De verdediging van de grote revolutionaire periode in de Sovjet-Unie vormt het onderwerp van Een andere kijk op Stalin. De analyse van het kapitalisme en de syndicale strategie worden ontwikkeld in De Generale Maatschappij en De Tijd staat aan onze kant."
Deze opsomming gaat nog wat door, maar NERGENS wordt het document vernoemd, waarover toch de allergrootste "eensgezindheid" zou moeten zijn: Het programma van 1979. IEDER lid van de PVDA wéét, dat de opgesomde documenten “waarover een grote eensgezindheid bestaat” de congresdocumenten vormen van het tweede, derde, vierde congres (het boek Van Tien An Men tot Timisoara wordt in De Partij van de Revolutie impliciet beschouwd als een document van het 5e congres).....HET document van het EERSTE congres (het PROGRAMMA!) wordt dus niet vermeld als een document “waarover een grote eensgezindheid bestaat”.
Maar natuurlijk, na de opkomst van Gorbatchov in 1986 met zijn "Glasnost en Perestroika" en het definitieve herstel van het kapitalisme in 1991 onder Jeltsin, wordt duidelijk dat ons programma van 1979 moet vernieuwd worden. (het oude is nog geschreven vanuit de grondstelling dat er een eenheidsfront moet komen tegen de “meest agressieve, meest gevaarlijke IMPERIALIST, de Sovjet-Unie” en dat de revolutie in Europa (of Belgiê) er zal komen doorheen de “anti-imperialistische weerstandsoorlog tegen de BEZETTING door die IMPERIALIST”
Nu wordt uit deze documenten (van 2e,3e, 4e en ook 5e congres dus) ettelijke keren geciteerd om de argumenten te bevestigen, voor de uitwijzing van Nadine Rosa-Rosso in 2004 (...)
Nu wordt Nadine Rosa-Rosso ondermeer verweten in 2003-2004, dat zij zou stellen, dat “de PVDA een probleem had inzake PROGRAMMA” en dat zij "een discussie in héél de partij wilde doordrukken OVER een nieuw (of vernieuwd) programma".
Boudewijn Deckers stelt hier impliciet tegenover in “Communisten en verkiezingen – Kritiek op het electoralisme van de Resolutie van 30 juni 2003”, van 17 april 20043. “dat het programma vandaag de dag nog hetzelfde is ... als dat van 1979”.
In navolging hiervan stelt Peter Mertens in Marxistische Studies No. 72, 29 oktober 2006, verschenen bij EPO, “De arbeidersklasse in het tijdperk van de transnationale onderneming” dat “het programma van de PVDA NOG ALTIJD dat van 1979 is”.
....en DUS (Strikt genomen) zou EIGENLIJK ieder lid (en JUIST met INBEGRIP van hen lid geworden NA 2004) van de PVDA (op straffe van UITSLUITING) DIT programma nog moeten “aanvaarden en propageren”
MAAR IK HEB NOOIT VERKLAARD OF GESCHREVEN OF GERAPPORTEERD, dat ik “het programma van 1979 niet meer aanvaarde of niet meer wilde propageren”.
.....En zo is dit al de eerste “ONGELDIGE” reden (voor mijn uitsluiting), maar niet als dusdanig erkend door de met dogmatistische BLINDHEID geslagen medeleden van de “Streekleiding” (zijnde zoals later zal blijken, Bea Knaepen, Peter Vanderleyden, Mieke Van Overveldt en Jos Hennes) en/of hogere provinciale en/of nationaal leidingsniveau (Nicole Jublou, Riet D'Hondt,...., Peter Mertens, Boudewijn Deckers)
Het “gauchisme” waar Boudewijn Deckers (als “aangesteld vervangend algemeen secretaris" van de PVDA in 2004) RESIST van beschuldigde, lag niet in het “te” revolutionair (en dus voor KIEZERS te hoog gegrepen) programma, want het (verkiezings-)programma van RESIST bevatte voor het grootste deel, gewoon de hervormingen die reeds deel uitmaakte van het BESTAANDE (verkiezings-)programma van de PVDA.
Nee,het “gauchisme” zat in het propageren van een assertief antiracisme vanuit het standpunt van het jonge migranten-nakomelingen als deel van de arbeidersklasse. “Gauchisme” was ook het, door middel van discussie en propaganda, het ASERTIEF bestrijden van veel nog bestaande vooroordelen bij Belgische werkers (ingelepeld door de overheersende ideologie van de imperialistische burgerij via media, onderwijs,....hetgeen Movement X noemt :”Colonised Thinking”).
Want Dit was “onverenigbaar” met het tegelijk voeren van een verkiezingscampagne dat moest stemmenwinst opleveren ....om verkozenen te hebben. DIT was de inhoud van de beschuldiging van “gauchisme”.
In hoofdstuk 3 van Partij van de revolutie worden dan VIER assen aangegeven “om de Partij te rectificeren” Ondanks de onvolkomenheden waaraan “het geheel van congresdocumenten” lijdt (zoals ik aan het begin aangaf) – en JUIST DAAROM – is het duidelijk dat die “4 assen” ook gezien moeten worden ALS EEN GEHEEL. Naar slechts één as (of zelfs een DEEL van “één as”) refereren - om welke reden dan - ook is DOGMATISME en als dit BEWUST gebeurd voor een bepaald doel dat is er sprake van REVISIONISME.
Het is omdat het “geheel van congresdocumenten” juist aan “dezelfde onvolkomenheden” lijden als dezen die het vijfde congres zélf had vastgesteld, waaraan de partij in zijn geheel leed, dat bepaalde AFZONDERLIJKE documenten (uitgewerkt door een individueel daartoe aangewezen kader) politiek en ideologisch soms juist MEER aan die bepaalde “onvolkomenheden” onderhevig zijn als andere. Maar het congres in zijn geheel heeft gekozen voor het geheel van documenten. Hierdoor zijn, achteraf gezien (en die hadden door “rectificaties” op bijvoorbeeld op het Zesde Congres kunnen zijn recht getrokken), onderlinge tegenstrijdigheden tussen verschillende delen in het “geheel van congresdocumenten” geslopen. Die tegenstrijdigheden word juist “onzichtbaar” als men (dogmatisch) een bepaald DEEL selecteert UIT dat “geheel van congresdocumenten”.
En zo is het dat het principe, gesteld door het 5e Congres dat “de Derde As” (zijnde “Hoofdstuk III, deel 3 Het Bureaucratisme bestrijden,de banden met de massa's versterken”) .... niet los kan worden gezien (hetgeen men later -dogmatisch – wél zal doen .... en wel BEWUST - hetgeen REVISIONISME is) van de ANDERE DRIE ASSEN. (en zeker niet van de AS: “de POLITIEK op de commandopost zetten”)
Degene in de PVDA die dit BEWUST heeft gedaan is Boudewijn Deckers , de meerderheid van kaders en militanten hebben dit gewoon DOGMATISCH (slaafs en blind) “geassimileerd”. Het moment dat dit BEWUST is gedaan is toen het het voorstel werd opgesteld voor wat later is genoemd “de Resolutie van 1999”. (Lees over de “geschiedenis” van de Resolutie van 1999 de artikels in het kader met titel “1999, ideologische aanval op revolutionair karakter van PVDA door verburgerlijkte kaders, geholpen door "dogmatische verblinding" bij veel leden.op pagina 2004: Revisionistische coup in PVDA.
De meerderheid van de PVDA-militanten en -kaders zijn één voor één tussen 1999 en 2004 in slaap gevallen... om in 2008 definitief in een sociaal-democratische partij (van het type Tweede Internationale...) wakker te worden.
Het hielp dat aan de ene kant dat verburgerlijkt kader (Boudewijn Deckers, om maar geen namen te noemen....) een encyclopedische kennis had van een groot aantal van de werken van Marx, Engels, Lenin, en ja, ook die van Stalin en Mao. Het hielp aan de andere kant ook, dat het MERENDEEL slechts een dogmatische kennis had van diezelfde werken (alleen maar van die citaten die o.a. dat verburgerlijk kader ze “toediende”)... en voor de rest besmet waren met eenzelfde "dogmatische luiheid" (Mao in “Over De Tegenstelling”: “Onze dogmatici zijn luierikken”) om nooit een inspanning te doen om die werken (in hun historische context) te bestuderen. Zo kon een “meerderheid” als een bende (POLITIEK en IDEOLOGISCH gezien) makke, blinde en domme schapen op het 8e congres in 2008 deze “ontaarding” gewoon bevestigen. En Boudewijn Deckers kon de (revisionistische) fakkel “in goed vertrouwen” doorgeven aan de door hem “ontdekte” en verder gevormde ...Peter Mertens.
Ik had talrijke rapporten (sinds 1995....zal nog gedocumenteerd worden) geschreven over de noodzaak van het uitwerken van een concrete revolutionaire strategie (concreet "geargumenteerd" voor de werking van communisten "op de vloer" per sector) aan de militanten die werkzaam waren in de bedrijven (en de vakbondswerking). Ik heb daar nooit echt antwoord op gekregen, niet van Nadine, maar ook niet van "hogere" leidingsniveaus (provinciaal Nicole Jublou en Wout Lootens, nationaal kader arbeiderswerking Kris Hertogen, ....; “soms” - maar dan vooral en alleen wat betreft economische analyse - van Jo Cottenier).
Wout Lootens, Wim Kenis, War Claes, Mieke Van Overveld, Bea Knaepen en Jos Hennes veroordeelden mijn standpunten uiteindelijk als "economistisch" en ingaand TEGEN de "eengemaakte campagne tegen de oorlog". Nadine Rosa-Rosso heeft mij DAT verwijt nooit gemaakt.(Nu, zij gaf ook geen antwoord op mijn rapporten...)
Maar Nadine werd dan verweten, vanaf december 2004..: " NRR heeft een aantal defaitistische standpunten ontwikkeld over de mogelijkheid om nog greep te krijgen op de arbeidersklasse in de grote bedrijven".... Maar ik heb NOOIT een excuus of zelfkritiek “met terugwerkende kracht naar VOOR 2004” voor het “defaitisme” dat bovengenoemde kaders dan wél ontwikkelden (door het NIET beantwoorden van mijn rapporten) INTEGENDEEL mijn (voor de “val” van NRR) veroordeelde standpunten die (na de “val” van NRR) OVEREENKWAMEN met bepaalde analyses van de “nieuwe” leiding, bleven gewoon gehandhaafd in, over mij “beoordelings-verantwoording” voor mijn uitsluiting.
Het revisionistisch ondermijningswerk in de PVDA heeft zich versterkt in de periode 1999-2004 en heeft geleid tot het “algemeen (doen) aanvaarden” door de meerderheid van kaders en leden van een sociaal-democratische partijlijn, partijopvatting en organisatie-principes. De algemene bevestiging is dan gebeurd op het 8e congres in 2008.
De revisionistische “coup” in 2004 (zoals ik die noem) is gebeurd op basis van een “verwerking” van wat men het “verkiezingsdebacle van Resist” noemde. De hele “coup” kan als gedocumenteerd worden beschouwd door de brochure “Bijdragen aan de strijd tegen de liquidatielijn van de vroegere algemeen secretaris - discussieteksten”1 waarvan ik de belangrijkste artikels op “PVDA-brochure over de“vroegere” alg.secr., 2004 ” heb geplaatst. Ahv de ideologische en politieke “evolutie” van de standpunten en analyses van Kris Hertogen en Jo Cottenier ( gebruikt als concreet voorbeeld) krijgt men een idee hoe dit is kunnen gebeuren bij, van oorsprong klassebewuste, ideologisch op revolutie gerichte communistische kaders. Ook is goed te bestuderen hoe een BEWUST BURGERLIJK (geworden of altijd geweest) kader IN een communistische organisatie zijn revisionisme weet te doen accepteren.(Hier gebruik ik Boudewijn Deckers als concreet voorbeeld....)
Hier wil ik het hebben over drie teksten (2 van Kris Hertogen en één van Jo Cottenier), teksten die een analyse geven van de foute politieke en ideologische opstelling die leidde tot het verkiezingskartel Resist, maar waaruit (nog) de bezorgdheid spreekt om de PVDA op een revolutionaire koers te houden....Maar deze teksten zijn ook een voorbeeld van, hoe een algemeen heersend dogmatisme “blindheid” veroorzaakt over de essentie van de revionistische vloedgolf, die op hetzelfde ogenblijk, als “onder hun ogen”, de partij overspoeld. De tekst van Kris Hertogen (Het verdriet en de pech van een nochtans veelbelovende resolutie, van 16 maart 2004) “aanvaardt” uiteindelijk de “nieuwe koers”, uitgezet door de revisionistische fractie (met als protagonist, Boudewijn Deckers) Die “nieuwe koers” is te vinden in de tekst “Communisten en verkiezingen” van Boudewijn Deckers, 17 april 2004.(die ik deels reeds besprak in ..De PVDA onder leiding van Peter Mertens: Marxisme of revisionisme? Revolutionaire partij of reformistische partij? , vanaf p. 75, na de samenvattende opvatting van Boudewijn Deckers: “PVDA heeft revolutionaire STRATEGIE. deelname verkiezingen is TACTIEK… en TACTISCH is het objectief, genoeg stemmen halen voor VERKOZENEN, marxistisch correct” )
Hoewel de drie teksten correcte (zelf-)kritieken bevatten, zitten er dogmatische “blinde hoeken” in. Deze punten van dogmatisme worden door de bewuste revisionisten(bv dus Boudewijn Deckers) als argumenten gebruikt om hun (burgerlijke) gelijk te “bewijzen”.