De mens is een wezen dat beslissingen neemt
Alles wat de mens doet, denkt, voelt, verwacht, droomt, is een uitdrukking van zijn gehele persoonlijkheid, zijn gehele levensstijl. Wij mogen de mens niet opdelen in zich wederzijds bestrijdende krachten, zoals men dat graag tot uitdrukking brengt met: “Twee zielen in een lichaam”, of met: “Ik wilde dat helemaal niet doen, maar mijn gevoel was sterker”. Het schijnt alsof de mens die dit zegt zichzelf opdeelt in een ik en zijn gevoelens; twee elkaar wederzijds bestrijdende grootheden, waarvan uiteindelijk het gevoel als overwinnaar naar voren treedt. Deze wijze van denken is strijdig met het principe: De mens is een eenheid. Net zo min is hij het slachtoffer van erfelijkheid of van impulsen. Hij neemt beslissingen en kan zowel voor het goede als voor het kwade kiezen. Hij doet dit toch altijd als een geheel. De meeste beslissingen neemt hij op een voor hem meestal onbewust vlak. Een doelstelling van de therapie is dat de betrokkene zich zijn beslissingen steeds meer bewust wordt. In de omgang met iemand hoeft men zich niet te laten vertellen of iemand zijn problemen wil aanpakken of dat hij wat anders wil; men ziet het aan dat wat hij doet.