เศรษฐกิจ

พื้นฐานเศรษฐกิจของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน คือ เกษตรกรรม ซึ่งผลผลิตทางการเกษตรมีความสำคัญต่อการค้า เช่น เครื่องเทศ ของป่า ข้าว ทำให้เมืองเป็นอาณาจักรเป็นเมืองท่าทางการค้าของภูมิภาค เช่น อาณาจักรศรีวิชัย ซึ่งอยู่บริเวณช่องแคบมะละกา ทำให้สามารถควบคุมการค้าทางทะเลที่สำคัญในหมู่เกาะอินโดนีเชีย

ตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 24 เป็นต้นมา สินค้าที่สำคัญ คือ ข้าว ยางพารา ดีบุก เป็นที่ต้องการมาในตลาดโลก ปัจจุบันภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นอกจากจะมีวัตถุดิบมาก ต้นทุนต่ำแล้วยังมีแรงงานทั้งมีฝีมือและค่าแรงถูกอยู่มาก ทำให้นักลงทุนต่างชติเข้ามาตั้งโรงงานอุตสาหกรรมหลากหลาย เช่น อุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ โรงงานประกอบรถยนต์ เป็นต้น อย่างไรก็ตามการรวมตัวกันของสมาคมอาเซียน เขตการค้าเสรี และความร่วมมือทางเศรษฐกิจกับประเทศนอกภูมิภาค เช่น กลุ่มเอเปก ก็ทำให้มีความร่วมมือในการพัฒนาเศรษฐกิจทั้งในและนอกภูมิภาคเพิ่มขึ้นมาก และทำให้อำนาจในการต่อรองทางการค้ากับประเทศต่างๆ เพิ่มขึ้นด้วย

อิทธิพลของความเชื่อและลัทธิศาสนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

ความเชื่อท้องถิ่น : เอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นสังคมเกษตรกรรม ชีวิตของผู้คนผูกพันกับระบบครอบครัวและการเพาะปลูก ลักษณะความเชื่อจึงเกี่ยวกับการแสดงความเคารพบูชาต่อบรรพบุรุษ และธรรมชาติที่เอื้อประโยชน์ต่อการเพาะปลูกและการดำรงชีวิต รวมทั้งความเชื่อเรื่องไสยศาสตร์

ความเชื่อเหล่านี้มีอิทธิพลต่อแนวคิดวิถีชีวิต จารีต ขนบธรรมเนียมประเพณีของผู้คนตลอดมาถึงแม้ว่า ต่อมากลุ่มผู้ปกครองจะนับถือลัทธิศาสนาจากภายนอก แต่มิได้ละทิ้งความเชื่อดั้งเดิมแต่ได้ปรับให้มีความสอดคล้องกันมากขึ้น