Diever - Appelscha

25 oktober 2020      

De zomertijd is ten einde, de klok is afgelopen nacht weer een uur terug gezet. Dat betekent dat het vanavond weer vroeger donker wordt, de avonden worden langer.

Om ongeveer 06:00 u worden we allebei wakker door een heftige regenbui. De eerste reactie is natuurlijk: als dat zo blijft gaan we niet wandelen, maar naar huis. Maar goed, we gaan eerst lekker ontbijten en kijken wat het weer doet. En ja hoor, het stopt met regenen, en als we de bekende weersites moeten geloven zou het droog blijven. Dus rijden we na het ontbijt opgewekt naar Diever. We parkeren de auto bij het Kerkpad. Hier staat een straatnaambord “Sjraar Coxpad”, burgemeester van Westerveld 1992 - 1997.

Een bekende naam voor ons, onze voormalige burgemeester die begin dit jaar afscheid nam. Een toevallig passerende heer bevestigt dat het inderdaad dezelfde persoon is. Het was een goede burgemeester; alleen begrijpt hij zelf de voornaam niet. Jack vertelt hem dat Sjraar een Limburgse dialectnaam is voor Gerard.

We starten bij de Brink en lopen langs de kerk waar een opmerkelijk beeld staat van een elfenkoningin en een ezel die elkaar kussen. Er blijkt een relatie te zijn met de Midzomernachtdroom, een voorstelling die elk jaar hier gespeeld wordt. Echter dit jaar niet vanwege…….

We verlaten Diever via de Groningerweg en herkennen al gauw in de verte een hunebed.

Het is hunebed D52, ruim 14 mtr lang, dat links van het weggetje gelegen is. Het graf was in een zeer vervallen staat, tot het in het midden van de vorige eeuw grondig werd gerestaureerd. Er zijn vraagtekens of dat geheel correct is gebeurd.

We lopen verder. In deze omgeving bevindt zich ook een steenkistheuvel. Een steenkist was ook een soort graf. De route loopt niet langs de heuvel, en we gaan er ook niet naar toe. We lopen verder en komen bij een bos dat links van ons ligt. We betreden het en komen op een smal pad dat kronkelt tussen de bomen. Dit is wel prettig wandelen. De route loopt van het ene naar het andere bospad. 

De paden zijn bezaaid met bladeren, de herfst heeft nu echt zijn intrede gedaan. Wat ook te zien is aan de veelkleurige bladeren: bruin, rood, geel. Tiny herkent ook de grote mierenheuvels die we ooit tijdens het Pieterpad zagen.

We komen bij een open plek, en hier klopt er iets niet, men heeft een afrastering aangebracht op de plek waar een pad zou lopen. Het kaartje in het boekje geeft aan dat we wel via andere paden verder kunnen. Dat gaan we dus doen. Als we op een open plek komen zien we 2 dames die met een mooie hond ( Schotse Collie) aan de wandel zijn. Zij zijn de eersten die we gedurende de hele wandeltocht vanaf Assen ontmoeten die dezelfde tocht lopen. Zij vinden het niet erg dat de tocht zo weinig belopen wordt, zo blijft het lekker rustig op de wandelpaden is hun mening. En oh ja, inderdaad, de routebeschrijving klopt hier niet. 

Onder enkele bomen staat een bank, dit is een mooie pauzeplek! We zijn wel toe aan een kleine “maaltijd”. De dames gaan verder, wellicht komen we ze vandaag nog eens tegen. 

Wij eten een broodje met tonijn. Het is tot nu toe droog gebleven, eigenlijk is het ideaal wandelweer. We bevinden ons in het Nationaal Park Drents-Friese Wold, een van de grootste natuurgebieden van ons land. Na de pauze komen we weer op het juiste pad dat ons door het bos loodst. 

De bomen vormen een fraai  kleurenpalet, de herfst heeft als jaargetijde toch ook zijn charme.

Via zandpaden komen we bij een afrastering waar we naar links gaan. Dit pad eindigt bij een breed zandpad dat we naar rechts volgen. Bij een stuw verlaten we het bos. Rechts zien we op een bankje beide dames, ze hebben ook een fijn rustplekje gevonden. We zwaaien en gaan verder over een pad dat tussen akkers loopt. We steken een doorgaande weg over en zien dan dat er draad gespannen is voor het pad waarover we verder moeten. Vreemd, er hangen zelfs bordjes “schrikkeldraad”. We kunnen langszij toch verder over het pad, ofschoon we betwijfelen of het wel echt schrikkeldraad is. Maar je weet het maar nooit. Dus blijven we toch op de route die ons naar het volgende bos leidt. In dit bos komen we via een fietspad en een klaphekje op een open vlakte. We zien echter geen grazers. We verlaten de vlakte weer bij een klaphekje en volgen vervolgens een breed pad naar links. Nadat we een meertje gepasseerd hebben staan we plots voor een grote vlakte. We wandelen door het heideveld en zien dan bij enkele bomen weer een paar bankjes. We besluiten even te pauzeren. Er staat een wit grenspaaltje, we bevinden ons op de grens tussen Drenthe en Friesland. Terwijl we iets drinken komt een open koets met paarden langs. Voordat we in Friesland verder gaan met de tocht, beklimmen we een uitzichttoren die hier staat.

Boven op de toren kijken we uit over dit immense gebied, we zien heidevelden, een grote waterpoel en het Aekingerzand ( oftewel Kale Duinen). Schitterend! We laten Drenthe achter ons en volgen een fietspad en even later een breed zandpad. We lopen nu door het Aekingerzand, de grootste zandverstuiving van Noord-Nederland. Een gebied waar ook veel gewandeld wordt, we zien natuurliefhebbers die volop fotograferen maar ook families met kleine kinderen. 

We doorkruisen de Kale Duinen en verlaten dit natuurgebied bij een veerooster. Van hier uit wandelen we nog een stukje door een bos en komen bij het Buitencentrum Drents-Friese Wold. Het is hier druk, spelende kinderen, wandelaars en ook mountainbikers. Tot ons genoegen is er bij dit buitencentrum koffie te krijgen, al moeten we die net als gisteren buiten nuttigen. We zijn wel toe aan een warme bak. Daarna lopen we door Terwischa en steken we de N381 over. Vervolgens gaan we meteen rechtsaf over een fietspad en wandelen we door het rustig gelegen Aeckinga. Uiteindelijk eindigt de tocht op een groot plein bij de Boerestreek in Appelscha.

Dit was werkelijk een hele mooie route door een prachtige natuurgebied. Met de bus rijden we terug naar Diever, hetgeen nog niet zo voorspoedig gaat als wat we gehoopt hadden. Het is zondag, en de aansluiting tussen de Arriva-bus en de Q-Bus is niet zo geweldig.

Vanuit Diever rijden we meteen naar huis, want onze kleindochter Yara wacht op ……..Opááá! 

Meer foto's:

Lees verder   Appelscha - Een