Легенда пра Яна і Цэцылію

Легенда абвяшчае, што, праз сто гадоў пасля прыняцця хрысціянскай веры літоўскага народа, на Гродзеншчыне з'явілася двое людзей, маладая пара. Ніхто не ведаў хто яны і адкуль, але па іх вонкавым выглядзе і гаворкі можна было здагадацца, што яны людзі з розных саслоўяў. Ён-загарэлы і моцны, сын палёў, відавочна быў з простых, а яна-ціхая і спакойная, была родам з шляхетнай сям'і. Па іх вопратцы і гаворкі, людзі зразумелі, што пара з Польшчы. На пытанні аб тым, куды яны трымаюць шлях, адказвалі: "шукаем пустыню". Было бачна, што яны баяцца пагоні і шукаюць месца, дзе б іх не знайшлі. Яны шмат дзе былі, шмат бачылі выдатных месцаў, але нідзе ім так не падабалася, як на ўзбярэжжы Нёмана. У лесе каля Нёмана жылі дзікія жывёлы. Шмат даваў ім лес: грыбы, ягады, арэхі. Да ракі прыходзілі на вадапой алені і сарны, на дрэвах жылі вавёркі, а ўнізе – куніцы і зайцы. Шмат нацярпеліся людзі ў гэтых краях, і холаду, і голаду. У Яна і Цэцыліі нарадзілася дванаццаць дзяцей: шэсць дачок і шэсць сыноў. Кожны сын шукаў сабе жонку сярод людзей, якія жылі непадалёк: рыбакоў, Сакольнікаў, баброўнікаў, аднаму з сыноў дасталася Баярская Дачка. Там, дзе сыны шукалі сабе жонак, адтуль і прыязджалі жаніхі сватацца да дочак. Але яны не везлі іх далёка, а заставаліся жыць тут жа, секлі лес, будавалі хаты, сеялі хлеб. Восемдзесят гадоў прайшло з таго часу, як Ян і Цэцылія ўпершыню ўступілі на гэтую зямлю. Чуткі пра іх дайшлі да самога караля Жыгімонта Аўгуста, які кіраваў у той час. Знеданы цікаўнасцю, ён паехаў у тыя месцы і са здзіўленнем выявіў, што месцы, якія раней былі дзікімі і незаселенымі, цяпер квітнеючыя палі, дагледжаныя Нівы, стаяць хаты, пасуцца жывёлы. З самага лепшага дома выйшлі два старцы, кіраваныя ўнукамі і праўнукамі. Да вялікага здзіўлення, кароль Жыгімонт Аўгуст зняў перад імі шапку і абвясціў, што гэты род, які ідзе ад простага чалавека, прыраўноўваецца да шляхце і з гэтага часу можа карыстацца ўсімі прывілеямі і правамі, якія належаць рыцарскаму саслоўю і даруецца роду гэтаму імя Багатыровічы, з гербам з галавой зубра на жоўтым фоне. За тое, што змаглі яны ў прыроды адваяваць кавалак зямлі ў пушчы і дзікіх звяроў і ператварыць гэта месца ў ўраджайнае поле іх сталі называць волатамі. Ад гэтага і пайшла назва вёскі-Багатырэвічы. Сама вёска згадваецца ўпершыню ў 1558 г.