ການສະແດງອີ່ປ໋ອກ ແມ່ນມີການກໍາເນີດມາແຕ່ປີ ຄສ 1785, ໃນສະໄໝ ຂອງພະເຈົ້າສຸລິຍະວົງສາ ທໍາມິກາລາດ, ລາດຊະການທີ່ 52 ຂອງອານາຈັກລາວລ້ານຊ້າງ. ການສະແດງອີ່ປ໋ອກແມ່ນ ໄດ້ສະແດງຢູ່ໃນພະລາຊະວັງ,ໃນງານບຸນຫໍ່ເຂົົ້າປະດັບດິນ, ບຸນປີໃໝ່ລາວ. ການສະແດງອີ່ປ໋ອກ ກຳເນີດມາຈາກຫົວຄິດປະດິດສ້າງ ຂອງ ພໍ່ເຖົ້າທອງດີເສນ ແລະ ເປັນຜູ້ນໍາມາສະແດງເປັນຄົນທຳອິດ. ຜູ້ກ່ຽວໄດ້ນໍາເອົານິທານພື້ນເມືອງຫຼວງພະບາງ ເຮັດເປັນລະຄອນ ມາສະແດງໃຫ້ຜູ້ຄົນໄດ້ຮັບຊົມ ຈົນເປັນທີ່ນິຍົມຊົມຊອບໃນຊຸມຊົນ ບ້ານຊຽງທອງ-ຄີລີ ແລະ ບ້ານໃກ້ຄຽງ. ຍ້ອນລູກສາວຜູ້ກ່ຽວຊື່ອີ່ປ໋ອກ ຊາວບ້ານຈຶ່ງເອີ້ນວ່າລະຄອນອີ່ປ໋ອກ ຈົນເຖິງປະຈຸບັນນີ້.
ການໂຄສະນາ, ເຜີຍແຜ່ຂໍ້ມູນ-ຂ່າວສານ ຂອງລະຄອນອີ່ປ໋ອກ ສູ່ສັງຄົມບໍ່ກວ້າງຂວາງເທົ່າທີ່ຄວນ.
ບັນດາຜູ້ຊົງຄຸນວຸດທິ ທີ່ມີຄວາມຮູ້ ໃນດ້ານການສະແດງອີ່ປ໋ອກ ນັບມື້ນັບຫຼຸດໜ້ອຍລົງ.
ຄົນຮຸ່ນໃໝ່ ສ່ວນຫລາຍ ແມ່ນມີຄ່ານິຍົມຕາມເທັກໂນໂລຢີສະໄໝໃໝ່ ຈຶ່ງບໍ່ຄ່ອຍມີຜູ້ຮັບຊົມ ແລະ ສືບທອດລະຄອນອີ່ປ໋ອກ.
ຂາດງົບປະມານ ໃນການຈັດກິດຈະກໍາການອະນຸລັກ ແລະ ຟື້ນຟູ.
ນາຍຊ່າງຜູ້ສ້າງອີ່ປ໋ອກ ບໍ່ມີຫຼາຍ.
ການສະແດງລະຄອນອີ່ປ໋ອກ ໃນແຕ່ລະຄັ້ງ ແມ່ນໄດ້ຄ່າຕອບແທນໜ້ອຍ.
ຄົນຮຸ່ນໃໝ່ຂາດບັນດາເງື່ອນໄຂ ດ້ານຄວາມຮູ້, ຄວາມສາມາດ ໃນການປະຕິບັດ ພິທີກໍາໄຫວ້ຄູ.
ສົ່ງເສີມການໂຄສະນາ, ເຜີຍແຜ່ ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ ຂອງລະຄອນອີ່ປ໋ອກໃຫ້ເປັນທີ່ສົນໃຈຂອງສັງຄົມ.
ສ້າງຜູ້ສືບທອດ ໃຫ້ມີຄວາມຊໍານານ ເພື່ອໃຫ້ກາຍເປັນຄູ ໃນອະນາຄົດ.
ສົມທົບບັນດາພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ເພື່ອສ້າງຫຼັກສູດການຮຽນ-ການສອນ.
ຊອກແຫຼ່ງທຶນ, ງົບປະມານ ໃນການອະນຸລັກ, ປົກປັກຮັກສາ ອີ່ປ໋ອກ.
ສ້າງກົດລະບຽບ, ນິຕິກໍາ ເພື່ອຄຸ້ມຄອງ.
ສະເໜີພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ຊຸກຍູ້ສົ່ງເສີມ ການປົກປັກຮັກສາ.
ສະເໜີໃຫ້ຮັບຮອງເອົາເຂົ້າເປັນມໍລະດົກທາງດ້ານວັດທະນະທໍາທີ່ບໍ່ເປັນວັດຖຸ ລະດັບທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ລະດັບຊາດ.
