ການປັກດິ້ງ ແມ່ນ ຫັດຖະກໍາພື້ນເມືອງຊະນິດໜຶ່ງ ທີ່ມີຄຸນຄ່າສູງ ແລະ ເປັນເອກະລັກສະເພາະ ຂອງຊາວຫຼວງພະບາງ ທີ່ໃຊ້ຄວາມປານີດ ລະອຽດອ່ອນທາງດ້ານສີມື ມີຄວາມງົດງາມ ອ່ອນຊ້ອຍ. ໃນເມື່ອກ່ອນການນໍາໃຊ້ເຄື່ອງປັກດິ້ງແມ່ນ ມີແຕ່ສະເພາະເຊື້ອສາຍກະສັດ ເຈົ້າຂຸນມຸນນາຍ ເສນາອາມາດ ເທົ່ານັ້ນ ເພາະວ່າວັດຖຸທີ່ນໍາມາເຮັດລ້ວນແຕ່ ເປັນປະເພດເຄື່ອງເງິນ, ຄໍາ, ໄໝ ແລະ ອື່ນໆ ເຊິ່ງຖືເປັນວັດຖຸທີ່ມີລາຄາແພງຫຼາຍ. ໃນຍຸກປະຈຸບັນໄດ້ ມີການພັດທະນາປ່ຽນແປງ ຈາກການນໍາໃຊ້ສະເພາະຈາກຄົນໃນພະລາຊະວັງ ໃນເມື່ອກ່ອນ ມາເປັນເຄື່ອງໃຊ້ສໍາລັບຄົນທົ່ວໄປ ໃນພິທີກໍາ ແລະ ເທດສະການ ຕ່າງໆ ເຊັ່ນ: ບຸນປີໃໝ່ລາວ (ນາງ ສັງຂານ ຕ້ອງນຸ່ງເຄື່ອງ ທີ່ປະດັບປະດາດ້ວຍລວດລາຍງົດງາມຈາກການປັກດິ້ງ), ໃນພິທີແຕ່ງງານ ຫຼື ພິທີກໍາ ອື່ນໆ ປະຊາຊົນກໍ່ນິຍົມກັນນຸ່ງເຄື່ອງທີ່ປັກດ້ວຍດິ້ງ. ທັງໝົດນີ້ມີຕົ້ນແບບມາຈາກພະລາຊະວັງ ແລະ ເປັນຕົ້ນກໍາເນີດ ຂອງການປັກດິ້ງ ທີ່ສືບທອດມາເຖິງປະຈຸບັນ.
ການປັກດິ້ງ ເປັນລັກສະນະ ກະແຈກກະຈາຍ ເຮັດພໍໃຜພໍລາວ ເຮັດສະເພາະຮັບໃຊ້ຕົນເອງ ແລະ ຄອບຄົວ ເທົ່ານັ້ນ ເພື່ອນຸ່ງ ໃນໂອກາດງານບຸນສໍາຄັນ ຕ່າງໆ .
ຊາວໝຸ່ມຍຸກໃໝ່ ບໍ່ມີຄວາມຮັກມັກໃນການຫຍິບປັກຖັກແຊ່ວ.
ມີການຮຽນແບບລວດລາຍຈໍານວນໜຶ່ງນໍາໄປຜະລິດດ້ວຍເຄື່ອງຈັກເຊິ່ງມີລາຄາຖືກກວ່າ.
ການຈະຖ່າຍທອດໃຫ້ຜູ້ອື່ນແມ່ນຈະສະຫງວນໄວ້ ນອກຈາກວ່າຄົນໃນຄອບຄົວກັນເອງ ຫຼື ຍາດຕິພີ່ນ້ອງ.
ດິ້ງທີ່ເອົາມາປັກ ແມ່ນໄດ້ນໍາເຂົ້າຈາກຕ່າງປະເທດ ເຊິ່ງມີລາຄາແພງ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຕົ້ນທຶນ ໃນການຜະລິດສູງ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຊົມໃຊ້ຈໍານວນໜຶ່ງບໍ່ສາມາດຊື້ໄດ້.
ຖ້າສັງຄົມມີການຫັນປ່ຽນໄປນຸ່ງຖືແບບໃໝ່ຈາກຮີດຄອງເດີມຈະເຮັດໃຫ້ ການຫຍິບປັກຖັກແຊ່ວ ຫຼຸດນ້ອຍຖອຍລົງ ແລະ ສູນຫາຍໄປຕາມການເວລາ.
ສ້າງປື້ມຄູ່ມື, ຫຼັກສູດວິທີຂັ້ນຕອນການປັກດິ້ງ ເພື່ອສິດສອນເຜີຍແຜ່ໃຫ້ນັກຮຽນນັກສຶກສາ, ຜູ້ສົນໃຈໄດ້ເຂົ້າມາສຶກສາຮໍ່າຮຽນ.
ຊຸກຍູ້ ແລະ ສົ່ງເສີມ ທຶນຮອນເຂົ້າໃນການອະນຸລັກຮັກສາ ການປັກດິ້ງໃຫ້ຄົງຢູ່ກັບຊາວຫຼວງພະບາງ ຕະຫຼອດໄປ.
ຈັດຕັ້ງເປັນກຸ່ມ, ໜ່ວຍ ແລະ ຊອກຕະຫຼາດເພື່ອຈໍາໜ່າຍ ຜະລິດຕະພັນໃຫ້ກວ້າງຂວາງ.
ສະກັດກັ້ນສິນຄ້າຮຽນແບບ ທີ່ມີຄຸນນະພາບຕໍ່າ.
ສ້າງກົດລະບຽບ ຫຼື ນິຕິກໍາ ເພື່ອຄຸ້ມຄອງ.
ສົ່ງເສີມ ໃຫ້ມີການຜະລິດວັດຖຸດິບພາຍໃນປະເທດ ຈໍາກັດການນໍາເຂົ້າ ຈາກຕ່າງປະເທດ.
ສະເໜີຂັ້ນເທິງພິຈາລະນາ ເພື່ອຮັບຮອງເອົາການປັກດິ້ງເຂົ້າເປັນມໍລະດົກທາງດ້ານວັດທະນະທໍາທີ່ບໍ່ເປັນວັດຖຸ ໃນລະດັບທ້ອງຖິ່ນ.
