ປະຊາຊົນ ປະລະອາຊີບດັ້ງເດີມ ຫັນໄປເລືອກອາຊີບ ບໍລິການ-ຄ້າຂາຍ ແລະ ການບໍລິການທ່ອງທ່ຽວ. 

ປະຊາຊົນ ຫັນໄປນິຍົມເຄື່ອງໃຊ້ທີ່ເປັນໂລຫະ ແລະ ເຄື່ອງໃຊ້ໄຟຟ້າ ທີ່ມີຄວາມທົນທານ.

ວັດຖຸດິບທີ່ນຳມາປັ້ນໝໍ້ຂ້ອນຂ້າງຫາຍາກ ເປັນຕົ້ນແມ່ນ ດິນດາກ, ຂີ້ຊາຍ, ຫຼົວ ແລະ ເຟືອງ ເປັນຕົ້ນ

ຂາດຜູ້ສືບທອດ ເຍົາວະຊົນຮຸ່ນໃໝ່ກໍ່ບໍ່ໃຫ້ຄວາມສົນໃຈເຂົ້າມາສຶກສາຮຽນຮູ້.

ບໍ່ມີຕະຫຼາດຮອງຮັບ ເພື່ອຈໍາໜ່າຍຢ່າງກ້ວາງຂວາງ. 

ຜູ້ມີປະສົບການ ຕ້ອງຖ່າຍທອດຫັດຖະກໍາສີມືການປັ້ນໝໍ້ ໃຫ້ແກ່ລູກຫຼານຂອງຕົນ ໃຫ້ເປັນຜູ້ສືບທອດຕໍ່ໄປ.

ພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ຕ້ອງມີແນວທາງນະໂຍບາຍ ໃນການອະນຸລັກຮັກສາ ດ້ວຍການຈັດຕັ້ງເປັນກຸ່ມຫັດຖະກໍາການປັ້ນໝໍ້ ຕິດພັນກັບການທ່ອງທ່ຽວ. 

ຕ້ອງສ້າງປື້ມຄູ່ມື, ສ້າງຕຳລາ ຂອງການປັ້ນໝໍ້ເຂົ້າໃນຫຼັກສູດການສຶກສາ ຂອງວິທະຍາໄລວິຈິດສິນຫຼວງພະບາງ.

ເພີ້ມຜະລິດຕະພັນໃຫ້ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍສີສັນເພື່ອສາມາດຈໍາໜ່າຍທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.

ໂຄສະນາ, ສົ່ງເສີມ ໃຫ້ຊາວຫຼວງພະບາງ ໃຫ້ຫັນມາໃຊ້ໝໍ້ດິນ.

ຕ້ອງກໍານົດເນື້ອທີ່ຕອນດິນ ໃຫ້ຊຸມຊົນຢ່າງຄັກແນ່ ເພື່ອເປັນແຫຼ່ງສະໜອງວັດຖຸດິບ (ດິນດາກ, ສູນຫັດຖະກຳ).

ນໍາສະເໜີໃຫ້ພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ຈົດທະບຽນເຂົ້າເປັນມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ໃນລະດັບທ້ອງຖິ່ນ.