ໄມ້ປ່ອງ ທີ່ເອົາມາຈັກສານ ຫາຍາກ ແລະ ສີນໍ້າກ້ຽງ ກໍ່ຂາດແຄນເຊັ່ນດຽວກັນ  ຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ນໍາເຂົ້າຈາກປະເທດ ໄທ, ຫວຽດນາມ, ພະມ້າ.

ຊາວໜຸ່ມມີໜ້ອຍຄົນທີ່ສົນໃຈວຽກງານດ້ານນີ້ ຈຶ່ງໄປຊອກຫາເຮັດ ຫຼື ປະກອບອາຊີບ ອື່ນແທນ.

ຜູ້ສືບທອດ ຫຼື ນັກສິລະປະສະກຸນຊ່າງ ມີທ່າອ່ຽງຫຼຸດລົງ. 

ຜູ້ເຖົ້າ-ຜູ້ແກ່ ທີ່ມີບົດຮຽນດ້ານການເຮັດສີນໍ້າກ້ຽງ ກໍ່ເຖົ້າແກ່ ຫຼື ເສຍຊີວິດໄປ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ສືບທອດຍິ່ງຫຼຸດລົງ.

ຕົ້ນນໍາກ້ຽງ ແມ່ນຕົ້ນໄມ້ທີ່ລະອອງເກສອນມີພິດ ຄົນທີ່ບໍ່ມີພູມຕ້ານທານພຽງພໍ ອາດເຮັດໃຫ້ເກີດຄັນຄາຍຕາມຜິວໜັງ, ເກີດອາການແພ້ ຕ່າງໆ.

ການລອກຮຽນແບບ ໂດຍນໍາໃຊ້ວັດຖຸດິບອື່ນມາທົດແທນສີນໍ້າກ້ຽງ ແຕ່ວ່າມີລາຄາຖືກກ່ວາ. 

ສະໜັບສະໜູນ ທາງດ້ານນັກວິຊາການ ລົງໄປຝຶກອົບຮົມເພີ່ມຄວາມຮູ້ໃຫມ່.

ຊອກຫາແຫຼ່ງທຶນ ເພື່ອມາສະຫນັບສະຫນູນໃນການຜະລິດ ແລະ ຈັດຫາຕະຫຼາດຈໍາໜ່າຍສິນຄ້າ ໃຫ້ທົ່ວເຖິງ.

ຄວນສົ່ງເສີມການປູກ ເພື່ອສະໜອງວັດຖຸດິບ ໃຫ້ແກ່ການຜະລິດຊ້ານໍ້າກ້ຽງ ແລະ ເພຶ່ອເປັນສິນຄ້າ ສົ່ງອອກ.

ໂຄສະນາ, ເຜີຍແຜ່ ຜະລິດຕະພັນທີ່ເຮັດຈາກສີນໍ້າກ້ຽງ ໃຫ້ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກ ຂອງນັກທ່ອງທ່ຽວທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.

ນໍາເອົາຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບການຜະລິດ ບັນຈຸເຂົ້າໃນຫຼັກສູດການຮຽນ-ການສອນ ຂອງໂຮງຮຽນວິຈິດສິນພື້ນເມືອງຫຼວງພະບາງ.

ຖ່າຍທອດ ໃຫ້ຜູ້ທີ່ມີຄວາມຮັກມັກ ແລະ ຜູ້ທີ່ມີຄວາມສົນໃຈ.

ຈົດລິຂະສິດ ເພື່ອປ້ອງກັນການຮຽນແບບ.

ນໍາສະເໜີຊ້ານໍ້າກ້ຽງ ຈົດທະບຽນຂຶ້ນບັນຊີເປັນມໍລະດົກທາງດ້ານວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ເປັນວັດຖຸໃນລະດັບທ້ອງຖິ່ນ.