ມີດສະນາກ

ໃນເມື່ອກ່ອນ​ຊຸມ​ຊົນ ​ບ້ານຫາດຮ່ຽນ ​ແມ່ນ​ປະກອບອາຊີບການ​ຕີເຫຼັກກັນ 40 ຄອບຄົວແຕ່ໃນປັດຈຸບັນຍັງ ເຫຼືອ 6 ຄອບຄົວ, ແລະຜູ້ທີ່ຕີມີດສະນາກໄດ້ ເຫຼືອພຽງ​ຜູ້ດຽວ.

ການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ຂໍ້ມູນຂ່າວສານຂອງມີດສະນາກ ຍັງບໍ່ທັນກ້ວາງຂວາງສູ່ສັງຄົມເທົ່າທີ່ຄວນ.

ບັນດາຜູ້ຊົງຄຸນນະວຸດທີ່ມີຄວາມຮູ້ໃນດ້ານການຕີມີດສະນາກນັບມື້ນັບຫຼຸດໜ້ອຍລົງ.

ຂາດງົບປະມານໃນການຈັດກິດຈະກໍາການອະນຸລັກ ແລະຟື້ນຟູ,

ໃນປັດຈຸບັນຄ່ານິຍົມຂອງການຄ້ຽວໝາກມີໜ້ອຍ ເຮັດໃຫ້ຄວາມຕ້ອງການ, ການນໍາໃຊ້ມີດສະນາກຫຼຸດລົງຫຼາຍ.

ມີດສະນາກມີລາຄາສູງ ຖ້າທຽບໃສ່ອຸປະກອນອື່ນທີ່ມີລັກສະນະການນໍາໃຊ້ຄ້າຍຄືກັນ ແມ່ນມີລາຄາຕໍ່າກ່ວາ ແລະຄຸນນະພາບກໍບໍ່ສູງ.

ການຜະລິດມີດສະນາກ ມີຫຼາຍຂັ້ນຕອນຫຍຸ້ງຍາກ ແລະໃຊ້ເວລາດົນ ເພາະມື້ໜຶ່ງຜະລິດໄດ້ພຽງແຕ່ໜຶ່ງດວງເທົ່ານັ້ນ. ຖ້າທຽບໃສ່ການຜະລິດພ້າ, ມີດທົ່ວໄປໄດ້ຫຼາຍກ່ວາ.

ຂາດຜູ້ທີ່ມີຄວາມສົນໃຈໃນການສືບທອດ ເພາະປັດຈຸບັນຊາວໜຸ່ມແມ່ນ​ຫັນ​ໄປ​ສົນ​ໃຈ​ເຮັດອາຊີບອື່ນ ທີ່ມີລາຍຮັບທີ່ດີກ່ວາ.

ການຕີມີດສະນາກມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ຫຼາຍຂັ້ນຕອນຊໍ້າໄປ ຊໍ້າມາ ແລະໃຊ້ເວລາດົນນານຫຼາຍ, 

ຜູ້ທີ່ປະກອບອາຊີບຕີເຫຼັກຕ້ອງເປັນຄົນດຸໝັ່ນ, ມີຄວາມອົດທົນສູງ ຈຶ່ງຈະປະກອບອາຊີບນີ້ໄດ້ ເພາະວ່າການຕີເຫຼັກ (ມີດສະນາກ) ແມ່ນຕ້ອງໃຊ້ກໍາລັງຫຼາຍ. 

ໃນປັດຈຸບັນມີແມ່ນຜະລິດຕະພັນອື່ນໆ ທີ່ມີລັກສະນະຄ້າຍຄືກັນມາທົດແທນການນໍາໃຊ້ມີດສະນາກ ເຊັ່ນ: ພ້າ, ມີດ. 

ຊຸກຍູ້ ແລະສົ່ງເສີມ ຈັດຕັ້ງກຸ່ມຜະລິດໃນຊຸມຊົນຂຶ້ນ ເພື່ອໃຫ້ກາຍເປັນສູນການຮຽນຮູ້,ຖ່າຍທອດ ແລະການຈັດວາງສະແດງຜະລິດຕະພັນປະຈຳຊຸມຊົນ.

ສົ່ງເສີມການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ ຂໍ້ມູນຂ່າວສານກ່ຽວກັບມີດສະນາກສູ່ສັງຄົມໃຫ້ກ້ວາງຂວາງ ແລະເລິກເຊິ່ງ ເຊັ່ນ: ສ້າງວີດີໂອ, ສາລະຄະດີ, ແຜ່ນພັບຜ່ານທາງສື່ ໂທລະພາບ, ວິທະຍຸ, ໜັງສືພິມ, ສື່ສັງຄົມອອນລາຍ ທັງພາຍໃນ ແລະຕ່າງປະເທດ.

 ສົມທົບກັບພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ເພື່ອສ້າງເປັນຫຼັກສູດການຮຽນ - ການສອນ ການຕີເຫຼັກ (ມີດສະນາກ ພື້ນເມືອງ).

ສະເໜີໃຫ້ທາງພາກວິຊາການທີກ່ຽວຂ້ອງ ທາງດ້ານມໍລະດົກວັດທະນະທຳນາມມະທໍາ ຕ້ອງນຳສະເໜີໃຫ້ຈົດທະບຽນບັນຊີເຂົ້າເປັນມໍລະດົກວັດທະນະທໍາໃນລະດັບທ້ອງຖິ່ນເພື່ອເປັນສິນຄ້າ 1 ເມືອງ 1 ຜະລິດຕະພັນ ຫຼື ODOP ແລ້ວນຳສະເໜີລັດຖະບານ ແລະອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນ ເພື່ອຂຶ້ນບັນຊີລະດັບຊາດ ແລະລະດັບໂລກ.