ຫັດຖະກຳຕີເງິນ ແມ່ນມີປະຫັວດຄວາມເປັນມາຕັ້ງແຕ່ສະໄໝອານາຈັກລາວລ້ານຊ້າງ ປະມານ ສັດຕະວັດທີ 14. ເຄື່ອງເງິນ ເປັນຕົ້ນແມ່ນໂອ, ຂັນ, ສາຍຄໍ, ຕຸ້ມຫູ, ປອກແຂນ, ປອກຂາ ແມ່ນນິຍົມໃຊ້ກັນ ໃນຊົນຊັ້ນຂຸນນາງ ຫຼື ເຊື້ອຊາດລາຊະວົງ ໃນເມື່ອກ່ອນ. ໃນເມື່ອກ່ອນ ເມື່ອເຈົ້າຊີວິດ ແຕ່ລະອົງຈະຂຶ້ນຄອງບັນລັງ ຕ້ອງໄດ້ມີເຄື່ອງທົງບັນລັງທີ່ເຮັດດ້ວຍເງິນ ຫຼື ຄຳ ເຊັ່ນ: ກະໂຈມຫົວ, ດ້າມຫອກ, ດ້າມດ້າບ ແລະ ເຄື່ອງສາດຕາອາວຸດ ຕ່າງໆ ລວມທັງເຄື່ອງໃຊ້ສອຍຕ່າງໆ ຈະຕ້ອງມີຄວາມສວຍງາມປານີດ ເປັນພິເສດ ໂດຍສະເພາະແມ່ນໂອເງິນ, ຂັນເງິນ, ພາໝາກເງິນ, ແອບເຂົ້າ, ເຕົ້ານ້ຳຢາດ ແລະ ອື່ນໆ. ປະຈຸບັນຢູ່ຫຼວງພະບາງ ກໍ່ຍັງນິຍົມໃຊ້ ໂອ ແລະ ຂັນ ເວລາມີເທດສະການບຸນງານປະເພນີ ຕ່າງໆ ເປັນຕົ້ນແມ່ນ ງານແຕ່ງດອງ, ງານອອກກຳເດືອນ, ບຸນປີໃໝ່ລາວ, ບຸນແຫ່ຜ້າປ່າສາມັກຄີ ເຊິ່ງລ້ວນແລ້ວແຕ່ນຳໃຊ້ ເປັນພາຊະນະຕົບແຕ່ງ ເຊັ່ນ: ພາຂວັນ, ໃສ່ນໍ້າຢາດ, ໃສ່ເຂົ້າ ແລະ ເຄື່ອງໃສ່ບາດ.
ການຕີເງິນ ໃຊ້ຄວາມອົດທົນສູງ, ຄວາມພຽນ, ຄວາມປານີດ ແລະ ຕ້ອງໃຊ້ສະມາທິ.
ເຍົາວະຊົນຄົນຮຸ່ນໃໝ່ ບໍ່ໃຫ້ຄວາມສົນໃຈເຂົ້າມາສຶກສາຮໍ່າຮຽນ, ການສືບທອດ ອາໄສປະສົບການຕົວຈິງເທົ່ານັ້ນ ບໍ່ມີຕໍາລາຮຽນ ຫຼື ໂຮງຮຽນເພື່ອສຶກສາຮໍ່າຮຽນ.
ຍ້ອນມີຜະລິດຕະພັນສະໄໝໃໝ່ທີ່ບໍ່ໄດ້ຜະລິດຈາກເງິນສົດ ແຕ່ມີລັກສະນະຄ້າຍຄືມີວາງຈໍາໜ່າຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍແຕ່ມີລາຄາຖືກກວ່າ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ບໍລິໂພກຈໍານວນໜຶ່ງຫັນໄປໃຊ້ຜະລິດຕະ ພັນນັ້ນແທນ.
ການນຳໃຊ້ເຄື່ອງເງິນ ແມ່ນຕິດພັນກັບພິທີກໍາທາງສາສະໜາ, ວິຖີຊີວິດ, ຮີດຄອງປະເພນີຂອງຊາວຫຼວງພະບາງ ເຊັ່ນ: ໃນພິທີແຕ່ງດອງ, ພິທີບາສີສູ່ຂວັນ, ພິທີໃສ່ບາດ ແລະ ອື່ນໆ.
ເພື່ອເຮັດໃຫ້ການຕີເງິນ ມີຄວາມຍືນຍົງ, ມີບົດບາດສຳຄັນ ໃນພິທີກຳທາງສາສະໜາ ແລະ ຄົງໄວ້ຄຽງຄູ່ກັບຊາວຫຼວງພະບາງ ຜູ້ມີປະສົບການຕ້ອງໄດ້ຖ່າຍທອດຫັດຖະກໍາການຕີເງິນ ໃຫ້ແກ່ຜູ້ສືບທອດຕໍ່ໄປ.
ພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ຕ້ອງມີແນວທາງນະໂຍບາຍ ໃນການໂຄສະນາ ຜ່ານທາງສື່ຕ່າງໆ, ສົ່ງເສີມ, ອະນຸລັກຮັກສາ ວັດທະນະທຳອັນເກົ່າແກ່ ຕິດພັນກັບການທ່ອງທ່ຽວ.
ຕ້ອງສ້າງກົດລະບຽບ, ນິຕິກໍາ ເພື່ອຄຸ້ມຄອງ, ສ້າງປຶ້ມຄູ່ມື, ສ້າງຕຳລາຂອງການຕີເງິນເຂົ້າໃນຫຼັກສູດການສຶກສາ.
ເພີ້ມຜະລິດຕະພັນ ໃຫ້ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍ ເພື່ອຈໍາໜ່າຍ ທັງພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.
ມີມາດຕະການປົກປ້ອງຢ່າງເຄັ່ງຄັດ ແລະ ນໍາສະເໜີ ໃຫ້ພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ຂຶ້ນທະບຽນເປັນມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ເປັນວັດຖຸ ໃນຂັ້ນຕ່າງໆ.
