​ຄົນ​ຮຸ່ນ​ໜຸ່ມ​​ຈໍານວນໜຶ່ງ ບໍ່​​ມີຈິດໃຈມັກຮັກ ​ແລະ ບໍ່ມີ​ຄວາມ​ສົນ​ໃຈ​ ​ແລະ ຫັນ​ໄປນິຍົມ​ດົນຕີ​ສະ​ໄໝ​ໃໝ່​​. 

ການຟ້ອນນາງແກ້ວ ຈະບໍ່ນັບວ່າເປັນອາຊີບຫຼັກ ພຽງແຕ່ໃຊ້ເວລາຫວ່າງມາສະແດງ. 

ນັກສະແດງສ່ວນຫຼາຍ ແມ່ນນັກຮຽນ ເມື່ອຮຽນຈົບແລ້ວ ກໍ່ໄປປະກອບອາຊີບອື່ນຂອງໃຜລາວ. 

ທຸກໆປີ ຕ້ອງໄດ້ມີການປະກາດຫາຜູ້ມາຮໍ່າຮຽນ ເພື່ອທົດແທນນັກສະແດງທີ່ແຕ່ງງານແລ້ວ. 

ນັກສະແດງ ຕ້ອງມີເງື່ອນໄຂຄົບຖ້ວນ ແລະ ມີພອນສະຫວັນດ້ານການສະແດງຈຶ່ງສາມາດຮັບມາເປັນທີມງານໄດ້.

ການຖ່າຍທອດ ແມ່ນຜ່ານການສິດສອນຝຶກຊ້ອມ ໃນຊ່ວງເວລາພັກແລ້ງ.

ມີຜູ້ອາວຸໂສບໍານານພຽງຄົນດຽວ ເປັນຄູຝຶກທີ່ມີຄຸນສົມບັດຄົບຖ້ວນ, ມີຜົນງານເດັ່ນ ແລະ ປະສົບການຫຼາຍປີ.

ອຸປະກອນ ​ແລະ ວັດຖຸ​ດິບ ສຳລັບ​ມາ​ຕົບແຕ່ງ ເຄື່ອງແຕ່ງກາຍ ແລະ ຜະ​ລິດເຄື່ອງດົນຕີ ແມ່ນຫາຍາກ. 

ຄວນປູກຈິດສໍານຶກ ໃຫ້​ຊາວ​ໜຸ່ມ​ລາວ​ ທີ່ເປັນຮຸ່ນ​ສືບ​ທອດ ມີສ່ວນຮ່ວມປົກປັກຮັກສາ​ ຟ້ອນນາງແກ້ວ.

ຄວນສົ່ງເສີມ ໃຫ້ມີກິດຈະກໍາສະແດງຫຼາຍໆຂຶ້ນ.

ເພີ່ມຫຼັກສູດການຮຽນ-ການສອນ ໃຫ້ສະຖາບັນການສຶກສາ ຕ່າງໆ ເພື່ອມີສ່ວນຮ່ວມ ແລະ ສຶກສາຮຽນຮູ້.

ຄວນຮັກສາແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນ ທີ່ເປັນວັດຖຸດິບ ໃນການເຮັດເຄື່ອງດົນຕີ ຢູ່ໃນທໍາມະຊາດໃຫ້ມີຄວາມຍືນຍົງ.

ອຳນາດການປົກຄອງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ຂອງບ້ານ, ເມືອງ ແລະ ແຂວງ ຄວນລົງໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ ຜ່ານທາງສື່ຕ່າງໆທີ່ມີ ກ່ຽວກັບຟ້ອນນາງແກ້ວ ໃຫ້ນັບມື້ນັບຫຼາຍຂຶ້ນ.

ສ້າງກົດລະບຽບ, ນິຕິກໍາ ເພື່ອຄຸ້ມຄອງ.

ນໍາສະເໜີ ໃຫ້ພາກສ່ວນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ຈົດທະບຽນເຂົ້າເປັນມໍລະດົກທາງດ້ານວັດທະນະທໍາທີ່ບໍ່ເປັນວັດຖຸ ຂັ້ນຕ່າງໆ.