Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας μικρός βοσκός που φρόντιζε τα προβατάκια του κοντά σε ένα όμορφο δάσος, λίγο πιο πέρα από το χωριό του. Ο μικρός βοσκός, αν και αγαπούσε τα προβατάκια του, ένιωθε ότι η ζωή στο βοσκότοπο ήταν κάπως βαρετή. Συνήθως μιλούσε με τον σκύλο του και έπαιζε μουσική με τη φλογέρα του για να περάσει η ώρα.

Μια μέρα, καθώς κάθονταν βλέποντας τα προβατάκια να βόσκουν και το ήσυχο δάσος, σκέφτηκε τι θα έκανε αν εμφανιζόταν ένας λύκος. Είχε μια ιδέα για να διασκεδάσει.

Ο κύριός του, τον είχε διδάξει πως αν ένας λύκος επιτεθεί στο κοπάδι, θα έπρεπε να φωνάξει για βοήθεια και οι χωρικοί θα έρχονταν να τον βοηθήσουν. Έτσι, χωρίς να δει κανέναν λύκο, έτρεξε προς το χωριό και φώναξε δυνατά: «Βοήθεια! Τρέξτε χωριανοί! Ένας λύκος τρώει τα προβατάκια μου! Βοήθεια!». 

Οι χωρικοί που άκουσαν τις φωνές, άφησαν τις δουλειές τους και έτρεξαν στο βοσκότοπο για να βοηθήσουν. Όμως όταν έφτασαν εκεί, βρήκαν τον μικρό βοσκό να γελάει γιατί τους είχε κοροϊδέψει.

Λίγες μέρες αργότερα, ο μικρός βοσκός ξαναφώναξε: «Τρέξτε χωριανοί! Ένας λύκος τρώει τα προβατάκια μου! Βοήθεια!». 

Και πάλι, οι χωρικοί έτρεξαν για να τον βοηθήσουν, αλλά πάλι τον βρήκαν να γελάει και να τους κοροϊδεύει.

Μετά από μερικές μέρες, όταν άρχισε να βραδιάζει, ένας αληθινός λύκος έκανε την εμφάνισή του και επιτέθηκε στα προβατάκια.

Φοβισμένος ο μικρός βοσκός έτρεξε προς το χωριό φωνάζοντας: «Τρέξτε χωριανοί! Ένας λύκος τρώει τα προβατάκια μου! Βοήθεια!». 

Αυτή τη φορά, όμως, αν και οι χωρικοί άκουγαν τις φωνές του, δεν έτρεξαν να τον βοηθήσουν γιατί πίστευαν ότι τους κοροϊδεύει και πάλι.

Ο λύκος έφαγε πολλά από τα προβατάκια του μικρού βοσκού και στη συνέχεια χάθηκε στο δάσος.