Μια μέρα, μια μικρή γαζέλα που έβοσκε με τη μαμά της σ' ένα όμορφο λιβάδι, είδε μια καμηλοπάρδαλη να περνάει από κοντά τους. Η μικρή γαζέλα φώναξε με θαυμασμό:

-         Μαμά, τι όμορφο ζώο είναι αυτό; Τι μακρύ λαιμό που έχει! Από εκεί ψηλά, θα βλέπει πολλά πράγματα που εγώ δεν μπορώ να δω. Πόσο τυχερή θα ήμουν, αν έμοιαζα σ' αυτήν!

 Η μαμά της, της είπε με στοργή:

-         Όχι, μικρή μου, μην το λες αυτό. Κι εσύ είσαι τυχερή όπως είσαι. Μην ζηλεύεις κανένα ζώο, όσο όμορφο κι αν είναι.

-         Όχι, εγώ ζηλεύω την καμηλοπάρδαλη, είπε η μικρή γαζέλα. Αν είχα τόσο ψηλά πόδια και τόσο μακρύ λαιμό, θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη.

 Η μαμά της τη συμβούλεψε:

-         Νομίζεις ότι ο μακρύς λαιμός, η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια μπορούν να σε κάνουν ευτυχισμένη; Κάθε ζώο έχει τα δικά του προτερήματα και τα δικά του προβλήματα. Μπορεί η καμηλοπάρδαλη που ζηλεύεις, να έρθει η στιγμή που να ζηλέψει εκείνη εσένα.

Η μικρή γαζέλα, γεμάτη αμφιβολίες, ρώτησε:

-         Να ζηλέψει εμένα η καμηλοπάρδαλη;

 Την ώρα εκείνη, εμφανίστηκε μια φοβερή τίγρη. Οι δυο γαζέλες, που έτρεχαν πολύ γρήγορα, το έβαλαν αμέσως στα πόδια και εξαφανίστηκαν σαν αστραπή. Η καμηλοπάρδαλη, όμως, δεν μπορούσε να τρέξει γρήγορα λόγω των μακριών ποδιών και του μακριού λαιμού της. Η τίγρη την έφτασε και την έφαγε.

Η μαμά γαζέλα ρώτησε την κόρη της:

-         Είδες, μικρή μου; Δεν πρέπει να ζηλεύεις. Εμείς δεν έχουμε μακρύ λαιμό, αλλά έχουμε γερά πόδια και αυτά μας έσωσαν.

Η μικρή γαζέλα, κατανοώντας το μάθημα, είπε:

-         Έχεις δίκιο, μαμά. Καλύτερα που γεννήθηκα γαζέλα παρά καμηλοπάρδαλη.