Μια φορά κι έναν καιρό, στη ζούγκλα ζούσε ένα λιοντάρι, ο βασιλιάς των ζώων. Μια νύχτα, καθώς περπατούσε σε ένα μονοπάτι, ένα τράγος τον χτύπησε κατά λάθος με τα κέρατά του και το λιοντάρι έπεσε κάτω και πόνεσε πολύ.

Το επόμενο πρωί, το λιοντάρι ήταν θυμωμένο και έδωσε μια διαταγή: όλα τα ζώα με κέρατα πρέπει να φύγουν από το δάσος.

Έτσι, οι τράγοι, τα ελάφια, τα ζαρκάδια και όσα ζώα είχαν κέρατα, έφυγαν γρήγορα για να μην βρουν κανένα μπελά.

Ένας λαγός, που ήταν πολύ φοβιτσιάρης, άκουσε τη διαταγή.

 Καθώς έσκυψε το μεσημέρι σε ένα ρυάκι να πιει νερό, είδε τα μεγάλα του αυτιά να καθρεφτίζονται στο νερό και τα μπέρδεψε με κέρατα!

-         Έχω κέρατα! είπε τρέμοντας. Πρέπει να φύγω από το δάσος γιατί αν με δει το λιοντάρι, αλλίμονό μου!

Ξανακοίταξε στο νερό για να βεβαιωθεί. Ναι, ήταν σίγουρος ότι είχε κέρατα και μάλιστα πολύ μεγάλα!

Ένας ποντικός που περνούσε από εκεί κοντά άκουσε τα λόγια του λαγού και τον πλησίασε.

-                   Γιατί φοβήθηκες τόσο πολύ; τον ρώτησε.

-                   Γιατί έχω κέρατα, δεν τα βλέπεις; Πρέπει να φύγω από το δάσος, γιατί αν με δει το λιοντάρι θα με σκοτώσει! Δεν άκουσες τη διαταγή που έδωσε;

Μη φοβάσαι, αυτά δεν είναι κέρατα, του είπε ο ποντικός. Είναι αυτιά. 

-         Αυτιά; είπε ο λαγός.

-         Και βέβαια, είπε ο ποντικός. Δεν ξέρεις ότι έχεις μεγάλα αυτιά;

-         Ναι, μπορεί να έχεις δίκιο... Είναι αυτιά αλλά... το ξέρει το λιοντάρι πως είναι αυτιά και όχι κέρατα;

-         Μα για τόσο κουτό το πέρασες το λιοντάρι; του είπε ο ποντικός.

Κι αν κάνει λάθος και νομίσει πως έχω κέρατα, τότε τι θα κάνω εγώ ο δυστυχισμένος; Θα με κατασπαράξει. Όχι, όχι, καλύτερα να φύγω μακριά για να γλυτώσω. 

Και ο φοβιτσιάρης ο λαγός το 'βαλε στα πόδια κι έφυγε µακριά από κείνο το ήσυχο δάσος.

Μα, εκεί που πήγε ήταν πολλές αλεπούδες και,

ένα βράδυ, µία από αυτές τον έφαγε...