Μια φορά κι έναν καιρό, στη μεγάλη ζούγκλα ζούσαν δύο σκανταλιάρικα και ζωηρά πιθηκάκια που τους άρεσε να παίζουν όλη μέρα. Τα πιθηκάκια έτρεχαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, έκαναν τούμπες στον αέρα και σκαρφάλωναν ψηλά στα δέντρα.

Μια μέρα, τα πιθηκάκια βρήκαν μια καμηλοπάρδαλη με μακρύ, μακρύ λαιμό και αποφάσισαν να κάνουν τσουλήθρα από την κορυφή του λαιμού της μέχρι το έδαφος. "Τι διασκεδαστικό παιχνίδι!", σκέφτηκαν. Άρχισαν να γλιστρούν από πάνω της και να φωνάζουν χαρούμενα.

Η καμηλοπάρδαλη όμως άρχισε να νιώθει ζαλάδα και θυμωμένη φώναξε: "Σταματήστε, παρακαλώ, μικρά πιθηκάκια! Με ζαλίσατε! Μην ανεβαίνετε άλλο στο κεφάλι μου."

"Συγγνώμη, κυρία καμηλοπάρδαλη," απάντησαν τα πιθηκάκια, "θέλαμε μόνο να παίξουμε και δεν καταλάβαμε πως σε ενοχλούσαμε."

Η καμηλοπάρδαλη, με αυστηρή φωνή, τους είπε: "Παίξτε αλλού, όχι στον λαιμό μου. Όλοι πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον."

Τα πιθηκάκια ζήτησαν ξανά συγγνώμη και υποσχέθηκαν να μην την ενοχλήσουν πάλι. "Καλά, δεν θα σε ενοχλήσουμε ξανά," είπε το ένα πιθηκάκι. "Αλλά μπορεί κάποτε να χρειαστείς τη βοήθειά μας!"

Λίγες μέρες αργότερα, η καμηλοπάρδαλη δεν έβρισκε φαγητό, γιατί όλα τα φύλλα στα δέντρα ήταν πολύ ψηλά για να τα φτάσει. Περπατούσε στη ζούγκλα, κοιτάζοντας με λύπη τα πράσινα 

Τα πιθηκάκια, που περνούσαν από εκεί, είδαν την καμηλοπάρδαλη και τη λυπήθηκαν. "Πρέπει να τη βοηθήσουμε," είπε το ένα πιθηκάκι στο άλλο. Έτσι, σκαρφάλωσαν στην κορυφή ενός ψηλού δέντρου, έκοψαν μερικά πράσινα και τρυφερά φύλλα και τα κατέβασαν στην καμηλοπάρδαλη.

Η καμηλοπάρδαλη συγκινήθηκε πολύ από την καλοσύνη των πίθηκων. "Σας ευχαριστώ, μικρά μου πιθηκάκια," είπε με δάκρυα στα μάτια. "Είστε τόσο καλοί. Κατάλαβα ότι πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Από εδώ και πέρα μπορείτε να κάνετε τσουλήθρα στον λαιμό μου όποτε θέλετε, από το πρωί ως το βράδυ!"