Opowiadania

Zakładka ,,Opowiadania" zawiera zbiór opowiadań Allena Mironova z wczesnego okresu twórczości prozatorskiej, z lat 1996-2008, bowiem wcześniej autor tworzył wyłącznie poezję . Kolejne opowiadania można znaleźć w zakładce ,,Opowiadania Nowe".

Rozdarty Buk

czyli wszyscy się kochają ale sprytni najwięcej...

Mieszkaliśmy we trzech. Blok stał obok parku, a zza okien widać było rozdarty buk: po ostatniej burzy dwie gałęzie opadły w kierunku ziemi. Stałem właśnie w oknie i trzymałem szklankę z cieczą. Była to wódka. Zastanawiałem się, czy buk bardzo cierpi, czy czuje ten gorzkawy smak istnienia. Wypiłem pół szklanki przezroczystej cieczy i nawet się nie skrzywiłem. Julek leżał na łóżku i chrapał. Upił się, mimo, iż miał iść do kościoła w rocznicę śmierci matki. Damian siedział na podłodze i kaszlał. Podałem mu szklankę. Wypił i przeszklonym wzrokiem spojrzał na mnie. Wyglądał żałośnie, chyba alkohol dziś mu nie służył. Może to problemy z Mariką tak go wykończają. Wczoraj czekał na nią pół godziny na mrozie i nie przyszła. Poszedł więc po rozum do głowy i zaprosił na dzisiejszy wieczór swoją byłą sympatię – Anię. Powiedziała, że przyjdzie z koleżankami. Wiec czekaliśmy, tylko z piciem wódki nam się nie chciało czekać. Miałem nadzieje, że koleżanki Ani będą miłe i rozluźnione. To był jeden z tych dni, gdy nie chciałem się smucić. Wczoraj zadzwoniła Ewa i powiedziała, że jest w ciąży z G. i żebym się na nią nie gniewał. Zawsze będzie mnie kochała, więc nie chciała mnie wkopać. G. bardzo lubi dzieci i na pewno będzie dobrym mężem. Stałem przy oknie i bezmyślnie patrzyłem w niebo. Zachmurzyło się – stwierdził mój tępy od alkoholu wzrok. Nie myślałem o Ewie źle, kiedyś kaleczyłem się wypisując żyletką na ręce jej imię. Krew wypływała mi na rękę, a ja czułem przenikliwy ból.

Serce mnie bolało jeszcze bardziej. Wreszcie mnie dostrzegła i nawet kilka razy budziłem się w jej długach włosach. Zaczęło padać.

- Smugi deszczu są tak długie i cienkie jak jej włosy - pomyślałem. Cholera przestań człowieku - zakrzyczało coś w środku.

Otworzyłem balkon. Wyszedłem trochę pomoknąć. Gdy przypalałem papierosa, zauważyłem Anię i dwie koleżanki. Krzyknąłem do środka mieszkania, by uprzedzić Julka i Damiana. Damian poprawił włosy, Julek obudził się i pobiegł do łazienki. Bulgot w umywalce słychać było nawet na balkonie. Dwa razy zaciągnąłem się papierosem i pstryknąłem niedopałkiem w kierunku chodnika.

Dzwonek. Damian otworzył. Zapoznaliśmy się z Olą i Kasią. Anię już znaliśmy. Czasem spała tutaj z Damianem, a my z Julkiem szliśmy do drugiego pokoju. Włączaliśmy muzykę i w milczeniu czytaliśmy o historii III Rzeszy. Razem studiowaliśmy historię. Wiem, że Julek, podobnie jak ja, z nienawiścią myślał o Damianie, gdy było słychać krzyk Ani. Raziło to naszą ambicję, głodni wbijaliśmy zęby w skamieniały chleb, byle nie kląć. Na początku zazdrościliśmy Damianowi. Potem Julek i ja znaleźliśmy boginie estetyki, ale nie przyprowadzaliśmy ich tutaj.

Julkowi spodobała się Ola, widziałem to po jego minie. Zdjął jej płaszcz, a piękny brązowy kapelusz włożył do szafy. Dziewczyny były uśmiechnięte, ładnie ubrane i robiły świetne wrażenie. Przeszliśmy do pokoju, po drodze Damian zgasił światło, a ja zapaliłem świece. Rozlaliśmy wino do kielichów. Pomyślałem, że nie mam już siły by cokolwiek mówić. Przysłuchiwałem się jedynie rozmowom i zmieniałem kasety.

Od czasu do czasu wychyliłem jakiś puchar.

Przypomniałem sobie wtedy, jak dziadek kiedy byłem jeszcze małym chłopcem nauczył mnie czytaċ z twarzy. Z odcieni oczu, ruchu warg i drgań policzków. Ważne były także brwi i czoło. Gdy mocno się wpatrzyłem wiedziałem wszystko, żadna twarz nie miała przede mną tajemnic. Zaintrygowali mnie Ola i Julek. Byłem ciekawy rozmowy ich twarzy. Wypowiadane słowa wcale mnie nie interesowały. Kibicowałem Julkowi żeby oczarował Olę. Zawsze miło popatrzeć, gdy rodzi się nowe, nieznane i tajemne. Twarz Julka mówiła: ,,bardzo podobają mi się oczy Oli, mają taki tajemniczy wyraz. Muszę się z nią napić, później łatwiej będzie się nam rozmawiać."

Po wypiciu kilku kielichów wina, wszystkim było ciepło i blisko do siebie. Atmosfera przyjaźni rozlewała się po pokoju. Twarz Oli mówiła: czy warto tutaj komuś zaufać?Ola czuła się opuszczona i oszukana. Nawet nie przez kogoś konkretnie, lecz przez prozę życia. Była idealistką, więc szukała prawdziwej miłości, bez granicy bólu i uniesień. Zawsze jednak trafiała na płaskich facetów, czasem zwykłych uczuciowych chamów. Wszyscy posiadali tę samą cechę, nie potrafili zrozumieć jej problemów. Głębię ich duszy pokrywała pustka intelektualna. Ona nie spotkała nigdy kogoś kto potrafiłby dać jej tyle, ile tylko zdołałaby unieść. Czuła się zawiedziona, bo nie wymagała zbyt wiele – jak myślała – a i tak zostawała z niczym. Jej koleżanka Ania spotkała kogoś takiego i od tej pory Ola już wie, że tacy ludzie istnieją. Był nim Damian. Ola znała tą historię doskonale.

Ania spotkała Damiana na stołówce studenckiej. Zamienili się zupami, choć obie były niedobre. Damian pokazał Ani, że warto być otwartym na drugiego człowieka. Trzeba choćby chcieć podarować drugiemu cząstkę samego siebie. Dwa gramy ciepła dla osoby, która tego potrzebuje. Tę dawkę Damian stale zwiększał i wtedy Ania się zapomniała. Zakochała się znacznie wcześniej niż to sobie zdołała uświadomić. Ich szalone, upojne noce były czymś niezwykłym, tajemniczym i dawały siłę na powszednie dni pełne stresów i złych, małostkowych ludzi. W pewnym momencie w ich związku tylko Ania dawała gramy ciepła swojemu guru, a Damian brał i nudził się coraz bardziej. Zaczął traktować wzajemność Ani jak daninę, która mu się należy. Ona była wyspą, którą ze wszystkich stron oblewał ocean – on. Ale Ania dalej niczego nie zauważała, zaczęła go męczyć, przesadzała z natarczywością. Damian zaczął się niecierpliwić. Potem kilka kłótni i scen zazdrości przechyliło czarę goryczy. Damian był człowiekiem idei, żył dla idei i nie chciał ujarzmiać swoich pomysłów. Ania była zbyt przyziemna, ograniczała go. Seks z nią nie dawał mu już tej przyjemności jak na początku, gdy wprowadzał ją w ten tajemny, dziki i pokręcony świat. To świat bagien, pełen upiornego wycia, wichru i przywidzeń, świat kołyszącego się światła, a zarazem złowrogiej ciemności.

Ola chciała choć przez kilka dni przeżyć coś tak niebanalnego. Julek wydawał się jej zbyt mało skomplikowany, intuicja jej podpowiadała, że jest mało agresywny. Wyczuła mimo to, że podoba się Julkowi, ale wcale o to nie dbała. Julek w tym czasie myślał, że oczy Oli dają taką ekspresję, że czuje, że gdzieś leci, skądś spada. Dawno nie odczuwał spojrzenia, które przeszywa, zabija i daje zmartwychwstanie. Swoje zainteresowanie Olą Julek krył jednak pod maską życzliwej obojętności. Ola piła coraz więcej i szybciej. Wyczytałem z jej twarzy że modli się słowami pewnego Ryśka, o samotności jako strasznej trwodze. Skrzywiła się – to właśnie przełomowa chwila; coś w Oli pękło, w środku duszy zawyło i umarło. Była to litość okazywana mężczyźnie, z którym się ostatnio spotykała. Umarły w Oli skrupuły.

- Dość naginania życzeń do mojego charakteru - pomyślała. Tamten facet zawsze miał jakieś życzenia.

- Niech sobie ukręci na szyi sznur - powiedziała do siebie.

Zaniepokoiłem się, gdy zobaczyłem jej wzrok wpijający się w nieogrodzone połacie moich pragnień. Przez chwilę poczuliśmy to samo. Było to bardzo dziwne spojrzenie. Pomyślałem wtedy, że chciałbym ją przytulić i przekonać się o głębi naszych doznań. Miała dość obfite kształty: mnóstwo zaokrągleń, których pożądałem. Widok jej piersi był ostatnim zanim usnąłem.

Ola i Julek pili do rana. Julek opowiedział historię śmierci swojej matki. Potem wyznał Oli, że mu się podoba. Wyśmiała go w pijanym widzie:

- Nie ma miłości od pierwszego wejrzenia. Powiedziałeś to by się ze mną przespać - parsknęła. Julek skurczył się w kącie, po twarzy spłynęła mu gorzka łza i tak zasnął. Tuż obok spały Kasia i Ania.

Rankiem wszyscy szybko wychodzili: Damian i Kasia do pracy, Ania i Ola na wykład. Julek wstał, by podać Oli płaszcz. Zapomniał o kapeluszu. Wiedziałem o tym, jednak nie chciało mi się nic robić. Musiałbym otwierać trzy razy usta i tyle samo razy je zamykać. W przeciwieństwie do Julka i większości ludzi nie lubiłem wsłuchiwać się w mętny tembr swego głosu. Dziewczyny niemal wybiegły, były wszak spóźnione. Na stole w kuchni stała gorąca niedopita kawa, z której unosił się dymek. Wstałem wreszcie, Julek był już ubrany. Powiedział, że się trochę przewietrzy, wypił piwo i wyszedł. Gdzieś na korytarzu spytałem go, czy ubiegłego wieczoru osiągnął jakiś swój cel. Powiedział, że Ola jest dla niego natchnieniem, ale chyba nie ma u niej szans. Chyba brakuje mu pewności siebie...

Zamknąłem drzwi. Wypiłem kawę i włączyłem radio. Właśnie podawali liczbę zabitych ubiegłej nocy w Czeczenii, z adnotacją, że liczba ofiar może być większa. Przełączyłem na inną stację.

- Życie jest tak krótkie, więc... - chciałem jakoś to dokończyć, kac stłamsił pomysł. Ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłem. To była Ola. Powiedziała, że zapomniała kapelusza. Patrzyła na mnie takim samy zabagnionym spojrzeniem, jak ja na nią. Kapelusz to tylko przedmiot, który złączył dwa podmioty...Nie mówiliśmy wiele. Słowa są puste jak wiatr. Całowałem jej usta, oczy, ją całą. Ona drżała. Do pokoju wleciało brązowe światło. Gdy poszedłem zasłonić firanki zobaczyłem Julka. Stał w parku oparty o pień rozdartego buku. Ręce wkładał w jego rany, jakby chciał go uleczyć. Szeptał coś do drzewa na pocieszenie. Może w głębi duszy myślał o Oli? Ona leżała naga w głębi pokoju. W pokoju zrobiło się ciemno.

-Życie jest tak krótkie więc... spieszmy się kochać - powiedziałem całując Olę.

W tym momencie za oknem usłyszałem trzask. Jedna z gałęzi rozdartego buku pękła i runęła na ziemię. Przygniotła Julka. Nikt już nie mógł mu pomóc.

(1996)

Młody człowiek i rzeka

Obudził się w stogu siana. Wczoraj płakał i na policzku zastygła mu niedokończona łza. Starł ją bezlitośnie. Jego sweter pełen był trawiastych słomek, które powchodziły między oczka. Nie przejmował się tym jednak. Wstał i pobiegł w dół ku rzece. Umył twarz w lodowatej wodzie. Ze skórzanej, brązowej torby wyjął ręcznik. Przypatrzył się wzorowi na ręczniku, były tam trzy duże tygrysy. Zanurzył w nie twarz. Miękko, jakby poufale, połaskotały go w policzki. Schował ręcznik do torby i wyjął kanapkę z żółtym serem. Ona przygotowała mu ją. Usiadł na brzegu i jadł, patrząc w nurt rzeki. Kanapka bardzo mu smakowała. Za chwilę sięgnął znów do torby, ale niestety jego ręka nie napotkała żadnego oporu. Czyżby to było całe śniadanie? Włożył rękę do kieszeni kurtki. Uśmiechnął się i triumfalnie wyjął stamtąd niedużą butelkę. Przechylił ją, gwałtownie pochłaniając kilka haustów. Nie zakrztusił się, co było sporym wyczynem. Co robił nad brzegiem rzeki?

Zaczęły się wakacje...Mateusz pozdawał wszystkie egzaminy i postanowił pojechać do swej dziewczyny Gosi. Razem spędzili wczoraj cały dzień. Kiedy stanął w drzwiach jej domu będąc niepewnym czy ją zastał, rzuciła mu się na szyję. Potem długo rozmawiali, przekrzykując się nawzajem, tak wiele mieli sobie do powiedzenia. Potem poszli na spacer i dzień tak szybko upłynął, jakby trwał tylko kilka minut. Mateusz nie mógł jednak zostać na noc, gdyż rodzice Gosi byli ludźmi bardzo zasadniczymi i nigdy na to nie pozwalali.

Po ślubie to co innego- ucięła sprawę matka Gosi. Mateusz nie próbował jej przkonywać, że nic się nie wydarzy. Znał siebie. Pożegnał się z Gosią i powiedział, że przyjedzie jutro. Nie miał jednak zamiaru nigdzie jechać. Dlatego włożył do torby różne pożyteczne dla podróżnika rzeczy, między innymi ręcznik. Chociaż subiektywnie najbardziej zależało mu na płaskiej butelce. (Wypił kilka kolejnych łyków). Nie wrócił więc do miasta, tylko postanowił przespać się na łące. Była ciepła, lipcowa noc. Położył się na miękkiej trawie i...zapłakał. Po prostu wył, a łzy wielkości grochu kapały mu jak u małego dziecka. Płakał...ze szczęścia! Dlatego, że wiedział już, że Gosia go kocha. Wczoraj powiedziała mu to po raz pierwszy. Mało tego, po wielu miesiącach pożegnań i powrotów, wczoraj podjęli wspólną decyzję, że zostaną razem na zawsze...On też ją kochał i dlatego płakał.

(Wypił kilka łyków)

Siedział teraz samotnie nad brzegiem i w milczeniu przyglądał się rzece. Woda płynęła i płynęła. Coś mu to przypominało, ale nie pamiętał dokładnie co.

(Wypił kilka łyków)

Usłyszał za sobą trzask gałęzi. Obok drzewa stała Matka.

- Co tutaj robisz synu? Pamiętasz, jak chciałam, abyś wyrósł na porządnego człowieka?

- Pamiętam, Mamo. Zawsze będę Ci wdzięczny. Myślisz, że się udało?

- To ty mi odpowiedz. Chciałam, żebyś skończył studia, żebyś się usamodzielnił...i znalazł sobie porządną dziewczynę, która będzie dobrą żoną.

- Wiesz Mamo, właśnie mam kogoś takiego...

- Jakże się cieszę! Mam nadzieję, że potrafi tobą odpowiednio pokierować. Nie tak, jak wszystkie poprzednie, których nie mogę inaczej nazwać jak...

- Ależ Mamo...Zabraniam Ci. Daj spokój.

(Woda płynęła i płynęła. Wypił kilka łyków z butelki)

Obok ktoś głośno krzyknął. Mateusz odwrócił się. Ujrzał drobną szatynkę z dużymi ustami, które kiedyś służyły do całowania, a teraz wyłącznie do artykułowania zarzutów.

- Jak mogłeś mnie zostawić?

- Przepraszam, tak widocznie musiało być.

- A ja tak ci ufałam. Tyle razy mówiłeś, że mnie kochasz i co?

- Nic. Ty za to nie mówiłaś mi tego nigdy. I co?

- Głuptasie, ale ja cię kochałam.

- Ja ciebie też...kiedyś. Forma czasu przeszłego. Trzeba było mi to mówić.

- Przecież przysięgałeś, że będziesz ze mną i że zawsze będziesz mnie kochał!

- Przestań. Wykorzystywałaś mnie, bo byłaś tego zbyt pewna. Zdradzałaś mnie, a teraz mówisz o przysiędze! Nawet nie chce mi się z Tobą gadać. Żegnaj, pozostaniesz miłym wspomnieniem.

(Wypił kilka łyków)

- Niech będzie pochwalony. Pijesz wódkę, synu?

- Co ksiądz tutaj robi?

- Chodziłem z kolędą i zobaczyłem, że siedzisz nad rzeką.

- Przecież jest lipiec i nie ma kolędy...

- To prawda, ale nie pij więcej. Pamiętasz, co ci mówiłem na lekcjach religii?

- Pamiętam, ale czasem, gdy jestem w skrajnych stanach, lubię trochę wypić. Teraz piję ze szczęścia.

- Wiem, słyszałem. Będę się modlił za was. Szkoda, że się nie pobieracie w naszej parafii.

- Też żałuję.

- Ale przyjdź się wyspowiadać z tych...flaszek.

- Postaram się. Z Bogiem.

(Woda płynęła i płynęła. Wypił kilka łyków z butelki)

Na drugim brzegu stała starsza kobieta. Wymachiwała rękami i groziła pięścią.

- Jesteś łobuzie! Uwiodłeś moją córkę, a potem ją zostawiłeś.

- A jak miała na imię?

- Ty draniu! Śmiesz jeszcze pytać? Dorota...

- Aaa, teraz sobie przypominam. Ale to było dawno i nie zrobiłem jej dziecka.

- Do końca życia będzie przez ciebie cierpieć.

- Przecież ma męża.

- Ma i co z tego? Ona nigdy nie będzie szczęśliwa, ty zbóju!

- To już nie mój problem. Nie kochałem jej. Ale była naprawdę dobra w łóżku.

- Ty skurwysynu! Gdyby nie ta rzeka, dopadłabym cię!

- Idź kobieto swoją drogą, dobrze?

(Wypił kilka łyków)

- Witaj, wnusiu.

- Ach to Ty, dziadku!

- Przyszedłem ci powiedzieć, że cieszę się wraz z tobą. Jestem bardzo szczęśliwy, że ci się powiodło. Dobrze, że doczekałem tego dnia...

- Zaraz, zaraz...Dziadku, przecież Ty nie żyjesz od siedmiu lat! Żyjesz tylko w moim sercu.

- Właśnie dlatego przyszedłem, musiałem być z tobą.

- Jesteś kochany, Dziadku. Zawsze będę o Tobie pamiętał.

Próbował skosztować płynu z butelki, ale ujrzał dno, więc butelkę wrzucił do rzeki, co było bardzo nieekologicznym posunięciem. Wstał i znad brzegu rzeki chwiejnym krokiem poszedł w kierunku stogu. Idąc rozmyślał. ,,Prawdziwie kocha ten, kto nic o tym nie mówi, milczy, bo wie jak kocha, a słowa nic tutaj nie wniosą. Po prostu jest na luzie, pamiętając o tym”- utwierdzał się w przekonaniu. Wreszcie doczłapał do stogu. Nie wychodził stamtąd przez dobre kilka godzin. Tylko mieszkające w pobliżu biedronki były ogłuszane jego chrapaniem.

Kiedy wstał, słońce było już na samym środku firmamentu. Przeciągnął się i rześki udał się w kierunku domu Gosi. Po drodze zerwał dla niej kilka czerwonych, polnych maków.

(1999)

Spotkanie o poranku

Widziałem wczoraj w parku Monikę Lewinski. Była na spacerze ze swoją przejedzoną suczką, Dolly. Mój Dino, znany w okolicy koneser suczych wdzięków, nawet nie zareagował.

Monika uśmiechnęła się życzliwie spod przyciemnianych okularów. Przystroiła się w janobłękitny, kusy sweterek. Byłem ciekaw, czy to ten kostium...W każdym razie wyglądał na wyprany. Przeszła obok, a mocny zapach perfum musnął moje zmysły.

- Haj – zaczepiłem.

- Haj...- odrzekła.

- Uwielbiam poranny jogging. Pani to chyba nie lubi biegać? - przewrotnie zacząłem nawiązywać kontakt, spoglądając na jej nieco pełną figurę.

Miss Lewinski odpowiedziała mi uśmiechem.

W tym momencie Dino niespokojnie zjeżył sierść, wyszczerzył zęby i zaczął głośno warczeć.

- Uspokój się, dobrze?

Tym razem głośno warknął...na mnie. Co go ugryzło? Chyba się wściekł!

Nawet nie posądzałem go o to, że tak się o mnie martwi.

- Już dobrze Dino, idziemy...

Niedokończony obraz

Miejscowy chłopiec zaciekawiony zajrzał za ramię artysty. Pejzaż przedstawiał widok na dolinę. Na jej dnie szczypały trawę dwa dorodne konie. Artysta utrwalił Małego źrebaka jako biegnącego radośnie ku tamtym rumakom. Na drugim końcu doliny widać było dziewczynę, która siedziała w cieniu lipy. Miała rumianą twarz zwróconą ku słońcu. Opalała się. Radośnie mrużyła oczy. Słońce dochodziło zenitu...Po obu stronach wzgórza mieniła się swym złotem pszenica.

- Jak pan go nazwie?- nieśmiało spytał chłopiec.

- Jeszcze nie wiem. Jest niedokończony.

Istotnie. Centralne miejsce płótna było raptem naszkicowane. Chłopiec chciał o coś zapytać, ale się zawahał.

- Widzisz ten przełom rzeki? Mam zamiar go umieścić. A obok kwitnące, polne kwiaty.

Chłopiec pokazał palcem w kierunku doliny i zacinając się, rzekł:

- Proszę pana...Ale tam nie ma pasących się koni. Ani ławki pod drzewem, ani dziewczyny...A nad rzeką nie rosną polne kwiaty, tylko pokrzywy.

- Co takiego? Aaa, tak.

Rzeczywiście nie było ich na dole. Skąd więc wzięły się na obrazie? Konie – artysta kiedyś je tutaj widywał. Gdy spacerował wśród pól. Z Nią...Ławka pod drzewem? Tak, bo tam kiedyś siadywali. Rozmawiając w lipcowe wieczory, spoglądali w gwiazdy. Szukali wspólnej przyszłości. Polne kwiaty? Dawał jej całe naręcze, a ona rzucała mu się na szyję...

Spod dużego, słomkowego kapelusza patrzyły na chłopca smutne oczy. Bruzda na czole wydawała się być większa niż kiedykolwiek.

Chłopiec patrzył wprost w oczy mistrza. Czekał na odpowiedź.

- Słuchaj, Mały...Widzisz coś, czego nie dostrzegają w tym inni. I to im pokazujesz. Taki jest sens tworzenia.

- Aha...- rzekło pacholę z naciąganym zrozumieniem. Cienka koszula wystawała mu ze spodni.

Słońce przygrzewało już naprawdę mocno. Na twarzy artysty pojawiło się znużenie.

- Wracam do domu. Dokończę po południu. Pomożesz mi nieść sztalugi?

- Bardzo chętnie! A nauczy mnie pan...jak pan...widzieć więcej niż inni?

Artysta uśmiechnął się. Miękko pogładził chłopca po jasnych, zmierzwionych włosach.

- To bardzo proste. Nauczę cię...Zresztą...Może masz rację. Konie niech zostaną, ale nie będzie tych polnych kwiatów. A pod drzewem niech zostanie...pusta ławka. Tak będzie lepiej.

I poszli. Dwa cienie – mały i duży – krzyżowały się na zielonej trawie ścieżki wiodącej do osady.

Oddech śmierci

Nie wiadomo kto zaraził się pierwszy, ani od kogo. Najważniejsze, że był ten pierwszy. Na początku był zdrowy i wydychał świeży oddech. Później twarz zaczęła mu szarzeć, a na ciele pojawiły się brązowe plamy. Zaczął wypuszczać śmiercionośny oddech. Kiedy przechodził ulicą w zatłoczonym mieście, zaraził następnych. Ci przekazali oddech innym.

W ten sposób wybuchła epidemia śmiercionośnego oddechu. Całowanie w miejscach publicznych zostało całkowicie zabronione. Media podawały, żeby nie zbliżać się ustami do ust niewiadomego pochodzenia. Podkreślano, by całować się wyłącznie ze stałym partnerem. Kioski i apteki zostały zaopatrzone w specjalne maseczki chroniące przed wyziewami.

Ulicą przechodziła śliczna, płowowłosa studentka. Nie miała nałożonej maski. Wszyscy przechodnie usuwali się przed nią. Omijali ją z daleka. Brak maski mówił wszystko. Ona była już zarażona. Było jej wszystko jedno. Ostatnie chwile życia chciała spędzić wśród ludzi na świeżym, wiosennym powietrzu. Ludzie jednak omijali ją szerokim łukiem, a powietrze nie dawało ukojenia. W pewnym momencie, pogrążona w rozpaczy, wpadła na jakiegoś staruszka. Był krótkowidzem, dlatego jej nie zauważył.

- Przepraszam – rzekła i popędziła dalej. Ku swojemu przeznaczeniu.

Staruszek nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji.

Myślał o zakończeniu swojej książki o wiosennych kwiatach.

Wieczorem na rynku, przy pomniku sławnego poety znaleziono martwą płowowłosą piękność.

Rano szedłem przez park. Marzyłem, w czym pomagały mi rozśpiewane ptaki i falująca suknia roztańczonej wiosny. Byłem nieprzyzwoicie pijany ze szczęścia. Romantycznie nieprzytomny. To musiało się źle skończyć. Z euforii wyrwał mnie zimny oddech. Wysłał go staruszek z naprzeciwka, znany badacz flory. Po godzinie, gdy znów wracałem przez park, dostrzegłem, jak straż miejska zabiera jego zwłoki z klombu. Tłum gapiów stał w bezpiecznej odległości. Nikt nie wydobył głosu. To był jeden niemy, histeryczny krzyk. Każdy czuł, że może być następny.

Wiosnę kochałem bardzo i tak strasznie żal było mi ją zostawić...

(1999)

Kopiowanie i rozpowszechnianie bez zgody autora zabronione.

Google Sites

Report abuse