ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ 1986

Επιλογές από τα ημερολόγια του 1986

Η έκσταση δεν έρχεται χωρίς το Νες καφέ

Νομίζω πως το αίμα μας δηλητηριάζει

Η ατμόσφαιρα μέρα με τη μέρα

Ηχοβολές και λέιζερ

Εναντίων των ανυπότακτων.

25 – 1 – 86

Μη με σκουντάς

Δεν προχωρώ μες τα σκοτάδια

Έτσι ανώφελα κι ανεξήγητα.

Εδώ μένω και το μαύρο χρώμα απολαμβάνω

Ποτέ δεν έχω δει το τέλος τόσο κοντά στα μάτια μου.

Μη με σκουντάς.

Είναι σα να θέλεις να πάρεις

Όλο τον κόσμο από μπρος μου.

31 – 1 – 86

Έξω μπορεί να βρέχει και να στάζουν από το μπαλκόνι βρώμικες νεροστάλες

Έξω μπορεί να χιονίζει και οι νιφάδες να μαυρίζουν σαν πέφτουν στη γη.

Εγώ όμως κλισμένος σε τούτη την ιδιωτική μου ζωή

Προσπαθώ να καλύψω τις άγριες εικόνες – όσο μπορώ –

Λούζοντας το κορμί μου μ΄ ένα σωρό ανθρώπινες συγκινήσεις

Που ακόμα δεν έχουν αποκαλυφθεί.

Κάνοντας ότι ακριβώς δεν κάνει σήμερα ένας σύγχρονος πολιτισμένος

Της ΝΑΣΑ πύραυλος.

31 – 1 – 86

Μ΄ αρέσει οι κουβέρτες να είναι μάλλινες

Και τα λινά σεντόνια μαζί μου να κοιμίζω

Τούτα θα φέρουν όνειρα που στη ζωή δεν επινόησα.

Μ΄ αρέσει τα winston να καπνίζω

Και άλλα χίλια δυό ακόμα ιδιαίτερα πράγματα μ΄ αρέσουν.

Μη με ρωτάς, μη με βασανίζεις, μη με πιέζεις,

Ρώτα εκείνους που τα εφεύραν σε τι χρησιμεύουν.

31 – 1 – 86

Μα ποιος είναι αυτός τελικά που επωφελείται από τις ζωές όλων μας; Ποιος μαζεύει τους χτύπους κάθε καρδιάς; Περιεργάζομαι τα μπαλώματα κάθε πληγής και θαρρώ πως τώρα θα ξεπεταχτούν ανάμεσα τους κεφάλια δράκων.

30 – 3- 86

Περιμένοντας αλυσοδεμένοι

Στα υγρά υπόγεια της απελπισίας

Τον υπέρτατο έρωτα μας

Ψάχνοντας συνάμα ποιος από τους δύο είναι ο φονιάς

Με μια τυφώδη νοσταλγία

Και η τριβή και η ανυπαρξία

Διαλαλούν από τώρα

Μια αποτυχία στο μέλλον

Οι σκιές φωτίζουν τα πρόσωπα

Οι ήχοι με κουράζουν

Κι όμως ακόμα περιμένομε.

9 – 4 – 86

Χαίρε κόσμε με τις ξυριστικές μηχανές σου

Τους Μπητλς

Και τα Κυριακάτικα πρωινά σου.

Δεν ξέρω που να αποδώσω την σημερινή νιρβάνα.

Ηλιε Βούδα που κατοικείς στο κεφάλι μου,

Μάνα που βρίζεις το κεφάλι μου

Σας αγαπώ μα αναρωτιέμαι γιατί αποδέχεστε

Τον παραλογισμό των αρχόντων

Και των ξέφρενων δυνάμεων

Που δυναστεύουν και σμικρύνουν τέτοιες στιγμές.

18 – 6 – 86

Αδράνησε σαν ένα βαρύ κι αποσταγμένο του μύθου ξεπούλημα-

Μίλησε σαν μια φυγή-

Που είναι κείνο το σκοτεινόχρωμο του ορίζοντα-

Μόλις χθες περιστρεφόταν της ιστορίας λάμια στο αίμα.

Δεν είναι οι σκιές που τρομάζουν-

Δεν είναι η βραδυά τόσο μουντή-

Είναι αυτές οι αναστολές μιας ηθικής παράνοιας-

Λέξεις της οσμής που μας αφήνει-

Παρωδία μιας στις φλέβες μου φυλής χαμένης-

Ω αρτηρίες της φωνής μου κουρασμένες-

Πόσο ακόμα τούτος ο λαβύρινθος κενός-

Ω οράματα της σάρκας μου-

Ο βραχνιασμένος ακόμα ρυθμός σμιλεύει το βλέμμα και το καίει-

Καταλύομαι

Τα ρητά των προγόνων μου μέσα μου σαπίζουν.

1 – 7 – 86

Κι όταν οι λιγδιασμένες του εγκεφάλου μας ίνες

Στραγγίξουν σαν λουλουδένοι χυμοί

Ηχοβολισμένοι από τον φόβο ενός ακόμα θανάτου.

Μα ποια πληγή και τούτη

Ποια κραυγή απελπισίας

Όταν οι αποσυνθεμένες στιγμές

Αναστατώσουν την σάρκα σου

Τα τωρινά ξεσπάσματα

Τι να αφαιρέσω από τον στόχο

Πώς να παζαρέψω τη ζωή

Πώς να κοροιδέψω αυτά τα μάτια

Μιας ημέρας τη σκιά γεύομαι

Μιας νύχτας τη σιωπή ακολουθώ

Κι ακολουθώ σαν τώρα να γεννήθηκα.

11 – 7 – 86

Η Νέμεση θα φέρει

Τράβηξε τα νοσταλγικά σου πράσινα σκουλήκια

Εύθραστα τα χέρια αποκαμωμένα

Στην Ουρ κοιμόταν στα λιμνιασμένα πεζοδρόμια

Στην Ερέτρεια καυχιόταν ο υπονομεύς

Η Νέμεση θα φέρει χαμένες μάχες

Κι άλλους έρωτες

Θα σπάσει ο ειρμός

Ως τότε ήταν εύκολες οι προσφορές

Και καθόταν στις πιο καλές σκιές

Κι έγλειφε το πληγωμένο δέρμα του

Έπειτα το τέρας ομολόγησε

Μέσα στη ραδιενεργή λαύρα

Πως οι θεοί πεθάναν

Στις αρτηρίες του φωταερίου

Η Νέμεση θα φέρει

Μέσα από τους λιγδιασμένους της πόλης υπονόμους

Χαμένες ζωές

Κι άλλους έρωτες ταριχευμένους

Για κάποια μουσεία

Για κάποια νοσταλγικά πράσινα σκουλήκια.

6 – 7 – 86

Η φυλή μου χάθηκε στα άδυτα μιας παραμυθένιας φύσης

Η ραχιτική φωνή καπνίζει μανιασμένη

Γύρω από τα λεία του εγκεφάλου βλέφαρα

Μαζεύεται σα σκόνη

Βαθιά στης αυγής τα υπνοστάσια

Του χρόνου η τρέλα

Αποκαλώ σε βοήθεια

Περπατάω πάνω σου

Αφήνουν τα ίχνη σκιές

Μία μία στο καρό πολύχρωμο έδαφος

Πεθαίνει κάθε στιγμή

Απανθρακωμένη ζωγραφιά

Απανθρακωμενη ζωή λευκή

1 – 8 – 86

Όπως βλέπετε εγώ κοιμάμαι κάτω από τις πατούσες σας.

Εγώ ο συλλέκτης χαμογέλων και μυθικής πορείας εξαντλημένος δρομεύς.

15 – 9 – 86

Που να πάω ; Γύρισα ν΄ αγναντεύω την μυθική επέλαση του Αττίλα,

πίσω από γυαλισμένες κόγχες.

Τα νυχτέρια λένε πολλά σε όσους τα αγαπάνε,

εσύ που πέθανες ;

Που να πάω; Γύρισα σαν κρύο άστρο στον αστερισμό μου,

με βλέπει πίσω από θριαμβικό τηλεσκόπιο μια ελπίδα.

Και τώρα που δεν έχω πέτρα για τον τάφο μου, η γη μ΄ απωθεί.

Και τώρα που η όραση είναι ένα ισοπεδωμένο αχνό φως,

δεν ελπίζω να με γυρέψεις, γιατί σε ξέρω.

Οκτώβριος 86

Κλεισμένος – μόνος – σ΄ απόμερα καταγώγεια – ψάχνω την ταυτότητα. Μα δεν ξέρω αν την ψάχνω για να δω ποιος είμαι ή να συμπληρώσω κάτι.. Αναρωτιέμαι - με ποια μορφή η Ιώ περπάτησε την Ουκρανία Με μια μορφή Πηγάσου χωρίς φτερά ; Με μια μορφή Πηγάσου χωρίς θεό ; Ο φόβος είναι να κοιτάζεις πίσω ή μπρος; - Η αλογόμυγα – Η ελπίδα σβήνει στα ίχνη της. Η ελπίδα γεννιέται από τον χρόνο. Η ρυτίδες δεν είναι από τα χαμόγελα. Μα ποια παραμόρφωση; Τα πτώματα δεν φθείρονται, ούτε διαστέλλονται. Το νεκρικό άρμα σέρνουν προσπαθώντας να το γεμίσουν μήτρες.. Να η πηγή, στων φωνηέντων την αρμονία……

Οκτώβριος 86

Ένα χαμηλό φως, ένας καφές σαν σάπιο αίμα, ένα νέφος καπνού. Ρήμαξε πολύ έδαφος σαν ξεστρατισμένη αγέλη ελεφάντων, η σκέψη καλπάζει από οδό σε οδό, από σπίτι σε σπίτι, στιγμή τη στιγμή, οι μνήμες, είναι όντως βαρετό.

Κι όταν αφήνομαι – ξεχνιέμαι – θαρρώ πως είμαι η στάχτη του τσιγάρου μου που τελειώνει – διαβάζω δυο τρεις σειρές από οποιοδήποτε βιβλίο – το αφήνω καταλαβαίνοντας ότι ήταν μηχανική κίνηση – ανάβω τσιγάρο και αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν άλλα δύο στο τασάκι – ξαπλώνω σαν τέρας μην αντέχοντας άλλο τον ιδρώτα μου. Τα αντικείμενα συζητούν μεταξύ τους.

Οκτώβριος 86

Φτάνω στην πύλη όπως έφτασα και σε τόσες άλλες φορτωμένος με κόπο και είδωλα. Σήμερα δε θα κάνω τον κόπο να μπω. Θα περάσω κάπως σαν διαβάτης που δεν πρόσεξε. Αύριο το ξέρω, θα πονώ, θα υποφέρω, μα σήμερα με πνίγει το μίσος για την κάθε λύση. Συνεχίζω έρμαιος μιας θύελλας που γεννήθηκε μαζί μου και μεγάλωσε μέσα μου.

Είναι όμως ακόμα νωρίς όπως πάντα είναι νωρίς κι όταν θα είναι αργά θα είναι νωρίς για άλλα πράγματα. Κάτι με πνίγει σαν μην υπάρχει ο σωστός δρόμος.

Νοέμβρης 86

νεκταριος