ΑΛΧΗΜΙΚΑ ΛΟΓΙΑ

Because of you

QZ ΣΒ

ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ

Αν είσαι ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου, δεν έχει σημασία,

αν γνωρίζεις περισσότερα από όλους δεν έχει σημασία.

Ενα μονάχα είναι σημαντικό, να έχεις επαφή

με αυτό που είναι στην άλλη πλευρά, της συνείδησης σου.

Αν είσαι ο πιο ικανός,

είναι χειρότερο γιατί θα έχεις εμπιστοσύνη στις ικανότητες σου.

Αν ξέρεις πολλά

θα είσαι ο χειρότερος γιατί θα έχεις εμπιστοσύνη στην γνώση σου.

Και δεν θα αναζητήσεις ποτέ Αυτόν.

Εκείνος που δεν Τον γνωρίζει, δεν πρέπει να δικοικεί τίποτα και κανένα.

Καλύτερα να είναι υπηρέτης παρά δυνάστης.

ΑΝΕΒΗΚΑ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΟΥ

Ανέβηκα στο πνεύμα σου

και τώρα με οδηγει η θεά σου

εκείνη που εσύ δεν έχεις δει

τα ωραία της τα δώρα μου χαρίζει

γιατί της ήμουνα πιστός.

Μόνο που το κατάλαβα

το βράδυ πως σαν θάρθεις

θα είμαι απλά φιλοξενούμενος

και ο δικός σου εχθρός

Τον τρόπο μου φανέρωσε

το πρόβλημα να λύσω

και από την απραξία μου να βγω

στον κύκλο μέσα μπαίνοντας

που έφτιαξε μια φορά στο παρελθόν

ο ίδιος μου ο εαυτός

Μα να που ακόμα μια φορά

στα σύννεφα βαδίζω

με της αγάπης σου την άρνηση

στο νου μου πλάθω ήλιους

και τα βαθια σου μυστικα

με έκπληξη φωτίζω

που κάποιο ξόρκι τα κρυβε

από τα μάτια μου μπροστα

τωρα σε βλέπω αληθινή

το πέπλο σου έχω βγάλει

και άνοιξα δρόμο

στην καρδια σου ναρθω

από ψηλά σαν ηλιος

κατεβαίνοντας

πάνω στην άγονη ακόμα γη

Ν ΕΙΜΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ

Εγώ δεν είμαι ποιητής

τη γλώσσα

ΕΔΙΖΗΣΑΜΗΝ ΩΩΩ

Αναζήτησα τον εαυτό μου.

Ανέβηκα στην κορυφή ενός βουνού.

Μπήκα στην σπηλιά του γέροντα σοφού.

Ποιος είμαι τον ρώτησα?

Κάτω εκεί στη γη

οι άνθρωποι μου λένε ψέματα

Και χτίζουν γύρω μου εμπόδια

και κάνουν την ζωή μου ανυπόφορη.

Ο γέρο σοφός γέλασε και είπε,

ΩΩΩ μα εσύ είσαι

ένα μικρό στρογγυλό ψάρι

Που ζει στο βάθος των ωκεανών !

Αν κολλήσεις το στόμα σου ακόμα

και στο πιο μεγάλο καράβι

το παρασύρεις μαζί σου στο βυθό,

γι αυτό σε φοβούνται οι άνθρωποι.

Αναζήτησα τον εαυτό μου.

Κατέβηκα στην ακροθαλασσιά

Εκεί σε μια απόμερη παραλία

Συνάντησα την γριά της θάλασσας

Ποιος είμαι την ρώτησα?

Πάνω εκεί στη γη

Οι άνθρωποι μου λένε ψέματα

Όσο είναι κοντά μου είναι φίλοι

Μόλις απομακρυνθούν από μένα

Γίνονται εχθροί

Και δεν αφήνουν τίποτα κακό

Που να μην πουν για μένα.

ΩΩΩ μα εσύ είσαι το μικρό πουλί

Του νότου

Έρχεσαι κάθε καλοκαίρι στο βορά

Μονάχα για τρεις μήνες τον χρόνο,

Ταξιδεύεις παντού

Χωρίς να τρως και χωρίς να πίνεις

Γνωρίζεις κάθε σκέψη των ανθρώπων

Βλέπεις το κακό που πλησιάζει

Και όποιος κάνει το λάθος να σε χτυπήσει

Στη φτερούγα ή στο πόδι

Βάσανα μεγάλα θα τον βρουν

γι αυτο σε φοβουνται οι ανθρώποι.

Αναζήτησα τον εαυτό μου

Και χάθηκα μέσα στο δάσος

Κάθισα στην όχθη του ποταμού κι έκλαψα

Μια νεράιδα αναδύθηκε ανάμεσα από τα νούφαρα

Και άρχισε να τραγουδάει.

Νύχτα σε γέννησε ο Ουρανός

Μόνο η γη γνωρίζει τ όνομα σου

Βάλε με στην αγκαλιά σου

Για να πάψουνε τα βάσανα σου.

Και να γυρίσει ο τροχός.

ΩΩΩ

ΩΩΩ

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Μια γάτα λιάζεται στα σκαλοπάτια

Ξαπλωμένη

σηκώνει τα κόκκινα της μάτια

και με φωνή ανθρώπου

Μου μιλα

Ο ερωτας πεθαίνει.

Ο ερωτας πεθαίνει

Και η βασιλεία τουρανου

Θα χαθεί στην άμμο μεσα

του βυθου.

Μια πολιτεία μαρμάρινη

Αιώνες τώρα

μεσα στην έρημο χαμένη

εσένα μόνο περιμένει

μα μην αργείς

γιατί ο έρωτας πεθαίνει.

Στο παραθύρι μια άσπρη πέτρα

Κι ένας σγουρός βασιλικός

Τα μπλέ παντζούρια σφαλιχτά

Και οι σκιές του μεσημεριού χαμένες

Λάμπει ψηλά γαλανός ο ουρανός

Μα γω στα μάτια μιας γάτας

Είμαι ναυαγός

Βιάσου, ο έρωτας πεθαίνει

Κι εσυ νομίζεις

πως η αγαπη ταξιδεύει

σε άλλες πολιτείες

μα είναι δίπλα σου

και δεν ακους

όταν ο έρωτας

πεθαίνει.

ΚΡΥΦΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

Είμαστε οι κρυφοί βασιλιάδες της γης

Γύρω μας πετάνε τα άγρια πουλιά

Οι ψυχές των προγόνων

μέσα μας ουρλιάζουν.

Στον ουρανό μιλάμε

Με αγνούς αγγέλους

Τα παλάτια μας χτισμένα

Πάνω στα σύννεφα

Και ο πλούτος μας είναι η βροχή.

Είμαστε οι κρυφοί βασιλιάδες της γης

Τα ζώα μόνο γνωρίζουνε τα μυστικά μας

Των ανθρώπων οι ευχές

περπατάνε στους ουρανούς μας

και των πνευμάτων τα αόρατα βήματα

σκαρφαλώνουν στα σώματα μας

μέρα με τη μέρα

γυναίκες και άνδρες που ερωτεύονται

μωρά παιδιά που κλαίνε και φωνάζουν.

Είμαστε οι κρυφοί βασιλιάδες της γης

Μέσα μας τα ηφαίστεια και οι θάλασσες

Μέσα μας τα βουνά και τα ποτάμια

Σιωπηλά κι αιώνια τριγυρίζουν

Στη σκέψη μας

ζουν στο αίμα μας

Γενιά τη γενιά

Από πατέρα σε γιό

Από μάνα σε κόρη.

Ποια σάρκα θα ρθει τώρα να χορέψει

Το χορό των πνευμάτων

Δες που όλοι προσπερνούν

κάνοντας πως δεν ξέρουν

Γιατί δεν επιτρέπεται να ξέρουν

Ότι είμαστε οι κρυφοί βασιλιάδες της γης.

Είμαστε οι 4 βασιλιάδες της γης

Μέσα μας είναι ο κρατήρας

όπου το μίσος και ο έρωτας αναμιγνύονται

από τα χέρια του Μεγάλου Δημιουργού.

Γνώση μας είναι, των δράκων ανάσες

Και δεν υπάρχει άνθρωπος

Για να μας πει την αλήθεια

γιατί εμείς είμαστε η αλήθεια

και κανείς δεν μας γνωρίζει

εκτός από τον ένα, τον ζωντανό.

Είμαστε οι κρυφοί βασιλιάδες της γης

Όσα βλεπουν τα μάτια των ανθρώπων

Είναι όσα βρίσκονται μές την καρδιά μας

Και όσα λένε και όσα φωνάζουν

Τα λόγια είναι του φυλακισμένου Τιτάνα

Που ο Ζαε έθαψε στα σωθικά μας

Φωτιά αιώνια και ανίκητη

Μόνο η καταστροφή του κόσμου

Εμάς θα καταλύσει

Γιατί είμαστε οι κρυφοί βασιλιάδες της γης.

Αμύνω σε.

ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΤΩΝΑ

Δικά μου είναι τα πλούτη της γης

Πολύτιμα πετράδια και χρυσάφι

Τα δίνω όλα στους ανθρώπους

Για την γλυκιά καρδιά μιας κόρης

Θάνατο με φωνάζουνε

πάνω στη γη

Σύντροφος είμαι

κάθε θνητής ζωής

Και φόβος κάθε άνδρα

γιατί τιμωρώ τους πονηρούς

Και κάθε δίψυχο άνθρωπο.

Που άλλα κρύβει μέσα στην καρδιά

Και άλλα τα χείλη λένε.

Όλοι με κατηγορούν

Με λένε μαύρο Χάρο

Πως είμαι άκαρδος και άσπλαχνος

Και πως την γη δεν αγαπάω

Ούτε τα άνθη των αγρών

Ούτε των γυναικών τα στήθη

Μα είναι ψεύτες οι θνητοί

Και αίμα κρύο

στις φλέβες τους κυλάει.

Εκλεψα λένε την κόρη της γης

Με βία την τράβηξα

Στου κατω κόσμου τα παλάτια

Στη μανα της την στέλνω

Μισό χρόνο

Άνοιξη και καλοκαίρι

Στης γης τους πάνω τόπους

Να την δει ο ¨Ηλιος και ο ουρανός

Νανθίσουν τα λουλούδια

Να βγάλει το ξύλο τον καρπό

Όπως το θέλουν οι αθάνατοι

Να κάνουν

Τον άλλο μισό εδώ

Να ναι για μένα η ζωή

Να ναι για μενα η χαρά

Που εσείς οι θνητοί

Ποτε δεν θα γνωρίσετε

Γιατί ζειτε μονάχα το ψέμα

Και την αλήθεια αγνοείται

Ψυχές καλές, ελάτε

Πείτε στην κόρη την αλήθεια

Στον πάνω κόσμο που θα πας

Στη γη με τους ανθρώπους

Θακούσεις λόγια κόρη μου

Πολλά για μένα άσχημα

Θάνατο με φωνάζουνε

Πως την ζωή τους παίρνω λένε

Άνθρωποι θνητοί.

Των θεών την ανάσα αγαπάω

Των ανθρώπων την τελευταία πνοή

Με γαλάζιο ιχώρ ξεδιψάω

Μα το αίμα το κάνω σπονδή.

Ω άνθρωποι κακοί

Κι ανόητοι ακούστε την αλήθεια

Σας παίρνω γέρους κι άσχημους

Χωλούς, τραυματισμένους

Σας παίρνω από λύπη και καημό

Στη βασιλεία του Άδη εδώ σας φέρνω.

Το πόνο παίρνω μακριά

Χαρίζω ειρήνη και υγεία

Και μια γλυκιά πνοή

Τελειώνει την αρρώστια

Εχθροί μου είναι οι θεοί

Ζηλεύουν για την κόρη

Την όμορφη μου την αγαπητή

Με λένε άρχοντα κακό

Αλήτη μαύρων τόπων

Πως είναι η βασιλεία μου

Των σκοτεινών ανθρώπων.

Μα είναι οι φίλοι μου αγνοί

Και οι άγγελοι μου

Θλιμμένα παιδιά

Που ποτε δεν γελάνε

Γιατί γυρίζουνε στη γη

Και μαζεύουνε τα ψέματα σας

Μα είναι οι φίλοι μου

Αγαθά, όμορφα, μικρά παιδιά

Που ποτέ δεν μιλάνε.

Γιατί έχουνε έρωτα αληθινό

Μες στην καρδιά

Και τις ψυχές εδώ

Τις Κουβαλάνε.

Μιλώντας για χαμένο θησαυρό

Ποιος είπε ψέματα στον οδηγό

Ποιος την ζωή του έχει πετάξει

Και μ΄ ένα κόκκινο αμάξι

Πάει γοργά προς τον γκρεμό

Ποιος τον έρωτα εξαπάτησε

Ποιος είπε δεν υπάρχει αγάπη

Ποιος την καρδιά παράτησε

Κι έκανε το μυαλό σατράπη

Ποιος περπάτησε πάνω στο νερό

Ποιος ήπιε τον κόσμο δηλητήριο

Ποιος ανέβηκε στον ουρανό

Με το δικό σου εισιτήριο

Ποιος έκλεψε της Μάνας το παιδί

Ποιος του Πατέρα πήρε τα χωράφια

Ποιος ήρθε ένα πρωί για να με δει

Στο πιάτο φέρνοντας δυο μάτια.

Πολλές ζωές περάσανε

Το αίμα δεν το ξεπλένει ο χρόνος

Μείνε αγνή μες την αλήθεια σου

Για να τελειώσει ο πόνος.

ΜΙΣΟΣ

Αφήνω αυτό που ερωτεύθηκα

Μια ματωμένη καρδιά

Που χρόνια τώρα αιμορραγει

Κρυμμένη στις σκιές

Με μια όμορφη ντροπή

στο πρόσωπο

Αφήνω αυτό που έχτισα

Με πόνο και αλήθεια

Κι όσα με δίδαξε

Τα αφήνω στον καιρό

Βλέπω τη ζωή ν απομακρύνεται

Σαν μια αμαρτία γλυκιά

Που δεν πρόλαβα να τη χαρώ

Λυπημένα μάτια

Κοιτάζουν την βροχή

Και είναι αυτές οι ώρες

Που η καλοσύνη

Μοιάζει με το πιο δυνατό

Μίσος

ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ

Επέστρεψα.

Το άδειο σπίτι με περίμενε.

Κι ο άνεμος φυσούσε μανιασμένα.

Από τα ανοιχτά παράθυρα

Οι φωνές των δέντρων φλυαρούσαν

Ψέματα

Πως είσαι ακόμα εδώ

Πως ποτέ δεν ξέχασες

Μα εγώ βλέπω μονάχα άδεια δωμάτια

Καιρό τώρα παρατημένες φιλοδοξίες

Και η προσδοκία πως θα κατοικήσουμε μαζί

Μια ξεχασμένη ιστορία

που κρέμεται από τα σύννεφα.

Επέστρεψα

Οι μουσικές που ακούγονται

Είναι φαντασιώσεις

Αναμνήσεις μια ωραίας εποχής

Που ο ήλιος ξέραινε τις στιγμές

Στους σκονισμένους δρόμους

Της καθημερινής μας απόδρασης

Από μια θλιμμένη πραγματικότητα.

Υποκρίνομαι ακόμα πως δεν ξέρω

Πως τίποτα δεν κατάλαβα

Είναι όμως πιο φωτεινή από τον ήλιο

η αλήθεια

Πως όσες φορές και να επιστρέψω

Στα πιο γλυκά μας παραμύθια

Πάλι θα αποδράσω

Μακριά θα φύγω

Μια νέα ζωή να φτιάξω

Μια νέα ζωή να φτιάξω

Μια νέα ζωή να φτιάξω

Αναπνέω

οπως αναπνέει η θάλασσα

τα κύματα ένα ένα

μπρος και πίσω σέρνοντας

αφρούς στην αμμουδιά

χαλίκια πάνε κι έρχονται

στην μοίρα αφημένα

που την ζωή μας παίρνοντας

ξανά την επιστρέφουν

στα χνώτα τα παλιά.

ΑΡΚΕΙ

Μου αρκεί που σ’ ερωτεύτηκα

Η αγάπη όλου του κόσμου δε μου φτάνει

Στα δίχτυα σου όταν μπλέχτηκα

Έχασα τη γη

Κάθε καρδιάς λιμάνι χάθηκε

Μες την δική σου εικόνα πνίγηκε η φωνή μου

Και η ζωή μου στα δάχτυλα σου αφή.

Ατροπος

Βγαίνω από το παιχνίδι τους

Που είναι όλο στημένο

Στο πνεύμα που ανακάλυψα

Με πείσμα παραμένω

Κι αν είναι του κόσμου ο άρχοντας

Που μέχει εδώ δεμένο

Κι αν είναι η μοίρα της φυλής

Το γήινο πεπρωμένο

Βγαίνω από την δουλεία τους

Κι από την απανθρωπιά τους

Και στην γλυκιά του πνεύματος

Την μυρωδιά αφήνω την μιλιά τους

Το βλέμμα στρέφω στα παλιά

Που είναι εδώ μαζί μας

Αναζητώντας τα μελλούμενα

Διαφορετικά να ρθούνε

Όπως δεν τάδε ο άρχοντας

Ποτέ συνταιριασμένα

Όπως η γη δεν τάπλεξε

Ο ήλιος δεν τα είδε

Μα ο Ύψιστος κι ανείπωτος

Νους του Θεού τα φτιάχνει

Μονάχα για κείνους που αγαπούν

Την πιο βαθιά ψυχή

Που από ντροπή και λύπηση

Κρυμμένη είναι στο χώμα.

Ν.Φ.Β.