ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ

Υπό τον τίτλο ερμητικά λόγια, παραθέτω κείμενα, που συνήθως τα ονομάζουμε ποιήματα, αλλά για μένα είναι η φανέρωση του ασυνειδήτου, μορφοποιημένη ήδη σε ένα σχήμα καλλιεργημένο από την προσωπική μου εμπειρία. Είναι δηλαδή ο Μερκούριους των αλχημιστών, για τον οποίο πολλά μας διδάσκει ο αγαπημένος μου ψυχίατρος Κάρολος Γιουνγκ σε όλα του τα βιβλία, ειδικά βέβαια στο Ροζάριουμ Φιλοσοφόρουμ. Έτσι μπορώ να πω ότι δεν είμαι εγώ ο συγγραφέας των κειμένων αυτών αλλά ο δικός μου Μερκούριους, ένα αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μου αλλά όχι πάντα παρόν, εφόσον έρχεται απο τον ασυνείδητο χώρο, όταν βρίσκομαι υπό την δική του έμπνευση, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει πολύ συχνά.

Έχω λοιπόν την αιρετική για την σημερινη επιστημονική γνώση πεποίθηση, ότι ο νους αυτός, το πνεύμα δηλαδή ή ο δαίμων όπως θα λέγαμε στα απλά ελληνικά αλλά δυσκολευόμαστε να το πούμε λόγω χριστιανικών παρεξηγήσεων, είναι το μέρος της ψυχής μας που είτε είναι αθάνατο, είτε κερδίζει την αθανασία σε αυτή την ζωή.

Γι αυτό για μένα, δεν έχουν μονάχα λογοτεχνική σημασία αυτά εδώ τα κείμενα, αλλά είναι λόγια ερμητικά που προσδοκούν να φανερώσουν ότι το ασυνείδητο δεν είναι μια συγκεχυμένη ενεργειακή μάζα, αλλά όπως διδάσκει ο Γιούνγκ, είναι ενότητες σχηματοποιημένες, είναι πρόσωπα με συγκεκριμένες επιδιώξεις και συμπεριφορές.

Ο Καρλ Γιουνγκ αναγνωρίζει ότι το ασυνείδητο είναι ένα ζωντανό τμήμα του εαυτού μας και το δηλώνει αυτό πολύ συχνά στα βιβλία του, προτιμώντας να χρησιμοποιεί τον επιστημονικό όρο αρχέτυπα. Έτσι η θεραπεία του γίνεται Θεού θέλοντος, εφόσον δεν εξαρτάται άμμεσα και μονάχα από την λογική και την τέχνη του γιατρού αλλά από πολλούς αστάθμητους και άγνωστους παράγοντες, που αφορούν την ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου. Αυτό το δηλώνει ξεκάθαρα στο Ροζάριουμ Φιλοσοφόρουμ γράφοντας:

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το σώμα αλλά με την ψυχή. Γι ΄ αυτό δεν μπορούμε να μιλήσουμε την γλώσσα των κυττάρων και των βακτηριδίων. Έχουμε ανάγκη από μιαν άλλη γλώσσα, ανάλογη με τη φύση της ψυχής, και από μια στάση που να μετράει τον κίνδυνο και να μπορεί να τον αντιμετωπίσει. Κι όλα αυτά πρέπει να είναι γνήσια, διαφορετικά δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Αν δεν είναι, θα κάνουν κακό τόσο στο γιατρό, όσο και στον ασθενή. Το "Θεού θέλοντος" δεν αποτελεί ρητορικό σχήμα. Εκφράζει τη σταθερή στάση του ανθρώπου που δεν έχει την εντύπωση ότι πάντα ξέρει καλύτερα και που γνωρίζει καλά ότι το μή-συνειδητό υλικό που έχει μπροστά του είναι ζωντανό, ένας παράδοξος Μερκούριος. Για τον Μερκούριος αυτόν, ένας παλιός διδάσκαλος λέει τα παρακάτω. "Και είναι αυτό που η φύση ελάχιστα το έχει επεξεργαστεί και που το έπλασε σε μεταλλική μορφή, αλλά όμως το άφησε ατελές» - δηλαδή ένα φυσικό ον που ποθεί να αποτελέσει μέρος της ολότητας ενός ανθρώπου. Μοιάζει με ένα τμήμα της αρχέγονης ψυχής που μέσα της δεν έχει εισχωρήσει ακόμα η συνείδηση για να δημιουργήσει διχασμό και τάξη, μια «ενιαία διπλή φύση», όπως λέει ο Γκαίτε – μια άβυσσο από αμφιβολίες.

.....ανδροσάθων

Είναι κι Εκείνος που έχει πάντα δίκιο

Εν φρέατι κυσί μάχεσθαι

Ο Φιλάδελφος