ονειρος εφτασε ουρανιος

ο πλησιον

ονειρος εφτασε ουρανιος

μυθος θεου τελειωμενος

λευκων συννεφων καπετανιος

του μελλοντος καρπος ωριμασμενος

αγγελοι στεκουν φωτεινοι

η θαλασσα ησυχαζει

πανω στο νερο αναλαφρα πατει

ειναι ο πλησιον πλησιαζει

μην προσπαθησεις να κρυφτεις

απ’τον πλησιον δεν μπορεις

πια να ξεφυγεις

μην προσπαθησεις να τον δεις

μ’αγαπη μονο να σταθεις

κι εσυ μπροστα του

Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Ο δαίμονας κρατάει παιχνίδια

Κι αγάπη φέρνει στα παιδιά,

Μια σβούρα, ένα καθρέπτη

Κι αγάλματα από άσπρα σύννεφα

Την ώρα που ξημερώνει

Την ώρα που βραδυάζει

Ο δαίμονας κρατάει παιχνίδια

Μες την σφιχτή του αγκαλιά

Νύχτα δίπλα στο κρεβάτι μας τ΄αφήνει

Στον ύπνο μας όλοι τα έχουμε δει

Ο δαίμονας κρατάει παιχνίδια

Κανείς να του τα πάρει δεν μπορεί

Σαν έρθει ο ήλιος το πρωί

Άφαντα έχουν γίνει

Η σβούρα, ο καθρέπτης

Δίπλα από το κρεβάτι μας τα έχουμε όλοι δει

Αγάλματα από άσπρα σύννεφα

ΟΤΑΝ Ο ΔΑΙΜΩΝ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ

Όταν ο δαίμων αγαπήσει την σιωπή

Μη μιλάς

Πάλι κακό θα φέρεις

Και η σκέψη ακόμα ας αργεί

Όταν ο δαίμων αγαπήσει τη σιωπή

Της Τροίας παιχνίδια έχει θυμηθεί

Κι αλόγου φίδια

Τρώνε ξανά τα κύμματα

Όταν ο δαίμων αγαπήσει τη σιωπή

Σκιές θα φέρει

Σύννεφα της γης

Ράθυμα που περπατάνε

Πάνω στη θάλασσα

Και την αμμουδιά

Όταν ο δαίμων αγαπήσει την σιωπή

Τα ίχνη θα χαθούν

Της πρώτης αγάπης η φωνή θα σβήσει

Του ποταμού θα μείνει μόνο η βοή

Της γης σκιά

Του ήλιου η δύση

Όταν ο δαίμων αγαπήσει τη σιωπή

Την ανατολή πια περιμένει για να τον βαφτίσει

ΒΑΣΙΛΕΙΑ

Ο ήλιος βασιλεύει

και προσκυνώ τη δύση

τον άγγελο μου ικετεύω

να ‘ρθει να μου μιλήσει.

Την ψυχή μου σ΄ αυτόν έχω δοσμένη

νύχτα άλλη να μην περιμένει

την καρτερία του πνεύματος μου ν΄ ανταμείψει.

Ήσυχη κάνω προσευχή

Στα χείλη μου η σκέψη παραμένει

Πληγή του σώματός μου η φωνή,

Του στόματός μου η σιωπή μονάχα μένει

Ο ήλιος βασιλεύει.

Και η σελήνη ανασταίνει τις σκιές

Απ΄ το σκοτάδι η αγάπη βγαίνει

Και στην καρδιά μου έρχεται σαν χθες

Μητέρα των ψυχών απάλλαξε με

Απ΄ της ψεύτικης αγάπης την πληγή

Νύχτα όμορφη, αιώνια σοφία, αγκάλιασε με

Δώσε στον άσβηστο έρωτα ζωή.

Ο ήλιος βασιλεύει,

και προσκυνώ τη δύση

Ώσπου να ΄ρθεί η ανατολή

ο αγαθός ο δαίμονας να μ΄ έχει αγαπήσει

ΑΛΛΟΣ ΕΓΩ

Και τώρα τί θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους,

πως άλλοι θα μας βρούν, αν δεν υπάρχουν,

στην ακροθαλασσιά θα χτίσω φάρους,

φαντάσματα της θύελλας για νά'ρθουν.

βρεγμένοι απ΄ την αλήθεια της αλμύρας,

μόνοι απομένουμε θηρευτές του εαυτού μας,

σε πέτρες σκαλισμένες της Παλμύρας,

σε είδα ψυχή του αγρίου αλυχτού μας.

αυτοσχεδιαζόμενοι και πια μεγάλοι,

μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.

κόλαση της ζωής είναι οι άλλοι,

και δεν τους θέλουμε γι΄αυτό,

σαν έρθουν οι ακάλεστοι στο φτωχικό μας,

από τον Άδη ή από τα ουράνια παλάτια,

κατηφορίζουν στάζοντας ιδέες στο μυαλό μας,

και εικόνες άλλων βάζοντας στα μάτια.

Άλλος εγώ, φίλος στενός,

στο θρόνο κάθεται αόρατος,

στο δρόμο μου γίνεται θεός,

και στη ψυχή σκύλος θεόρατος.

Κι όσο εγώ βυθίζομαι,

στον χρόνο που φεύγει της στιγμής,

το σώμα του μυρίζομαι

κι άπτομαι τέλος θνητής ζωής.

αγγιζοντας τον θανατο,

την μοιρα σου γνωρίζεις,

την μαυρη πίσω που άφησες

αιώνια συμφορά.

ΑΓΡΥΠΝΑ ΚΟΣΜΕ

αγρυπνα κοσμε περιττε

ταλογα παραμονευουν

μυριζουνε την παρακμη

μεσα στα συννεφα πετανε

ανθρωπους αγαπανε

και τρωνε σαρκα ωμη

υστερα παλι φευγουν

σα να μην ηρθανε ποτε

αγρυπνα κοσμε περιττε

ταλογα παραμονευουν

Σε άλλον αιώνα

Ισως σε κάποιον άλλο αιώνα

Να ξανασυναντηθούμε

Με φωνή και όραμα

Στη γη κάτω να ρθούμε

Από τον ουρανό

Ίσως σε κάποιον άλλο αιώνα

Από την εξορία να επιστρέψουμε

στης ζωής ξανά την ματαιότητα

που τόσο αγαπήσαμε

θεοί εμείς μεταξύ θνητών σωμάτων

την ομορφιά να αναστήσουμε

των σπασμένων αγαλμάτων.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΜΕΙΣ

Ζούμε από την ζωή των άλλων

με την σιωπή τους τρέφομαι κρυφά τα όνειρα μας

πίσω από τις λέξεις τρέχουμε

κι από τις γκριμάτσες των ανθρώπων

χαρά να κλέψουμε, λύπη να δούμε

στα χείλη τους αναζητούμε

τ΄όνομα μας

και οι μορφασμοί των άλλων

ρυτιδιάζουνε δειλά τα πρόσωπα μας.

ΤΟΠΟΣ ΨΥΧΗΣ

Εκεί που σε συνάντησα, ήτανε άλλος τόπος

δεν ήταν μοίρα η ζωή, ούτε ο χρόνος κόπος.

Αναδύσου από το όνειρο, στον ήλιο των ωρών,

έλα σε μένα, πίσω το βλέμμα μη γυριζεις,

αγγέλοι κοιτούν που αναστήνεσαι

κόρη παρθένα, σώμα θνητό,

τροφή γίνεσαι των αθανάτων ιδεών

και νέα ζωή γνωρίζεις.

ΤΟ ΑΓΡΙΜΙ

Το αγρίμι που μας ακολουθεί

από τις πληγές μας τρέφεται

σκύβει και παίρνει ότι πονεί

κακές σκέψεις δεν ανέχετε

αγάπη μοναχά το θέλημα του.

Το αγριμι που μας ακολουθεί

νερό από την ψυχή μας πίνει

κρυφός δαίμονας καλός

τα ίχνη όλα που σβήνει

και πίσω δεν αφήνει

στιγμες πια περασμένες

μόνο τις τρώει σαν θεός

πατερας τα παιδιά του.

ΟΜΗΡΙΑ

Πάλι

το κύμα φτάνει στ΄ ακρογιάλι

μα δώρα δεν κρατά

η θάλασσα ζεστή αγκάλη

μονάχα όμως στα ρηχά

πάλι

ακολουθούν τα βήματα μας άλλοι

μα ίχνη δεν υπάρχουνε στην αμμουδιά

φαινόταν πριν, η πορεία τους μεγάλη

μα τα' σβησαν παίζοντας παιδιά.

Ο ΔΡΑΚΟΣ

κοιμάται βαριά ο δράκοντας

με μαγικά βοτάνια ποτισμένος

με λόγια αγάπης ψεύτικα

γλυκά νανουρισμένος

Ο ΤΑΝΤΑΛΟΣ

πάνω απ΄το σώμα κρέμονται

του σταφυλιού οι καρποί

ανθρώποι δεν τους νέμονται

μονάχα οι θεοί

ΑΝΑΚΡΙΣΗ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΤΥΑΝΕΑ

Πόση ώρα να μιλήσω; Θα μετρήσεις το χρόνο με νερό;

Πριν με δικάσεις να γνωρίσω θέλω. Πόσα να πω;

Αν για όλα πρέπει να μιλήσω, δεν φθάνει ούτε ο Τίβερης να πέσει στην κλεψύδρα.

Αν μ΄ ερωτήσετε, μέτρον του αποκρινομένου ο ερωτών.

Αν μόνο την αλήθεια θέλετε ν΄ ακούσετε, ένα θα σας πω.

Αρετή του λόγου η σιωπή μονάχα είναι.

asamon εποιησε