άτακτα

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Δεν είμαι εγώ που σας αρνούμαι

Το κρύο και τις καταιγίδες του βοριά εγώ δεν φέρνω

Ούτε επιθύμησα να συναχτούν τα σύννεφα του νότου

Τον ήλιο του πρωινού λατρεύω

Την βασιλεία του γυρεύω κάθε βράδυ.

Μα μ έχει ρίξει στο σκοτάδι μια μάγισσα ψυχή.

Δεν αποφεύγω την συνάντηση με ζήλο

Τον δράκο δεν φοβάμαι πια,

Ούτε το γέλιο των χειλιών σου απαρνούμαι

Στα χέρια μου όμως ένα μήλο η ζωή μου έχει αφήσει

Σε όποια θεά ή θνητή το δώσω

Πόλεμος σκληρός θα ξεκινήσει.

Με μίσος την ζωή δεν αποφεύγω

Ούτε ζηλεύω του θανάτου την πληγή

Περάσανε τα χρόνια σαν ημέρες

και καρδιά μου έχει καεί

Στις φλόγες του δικού σας πάθους

Σε μένα φτάνει η αίσθηση του λάθους

Και η αλήθεια που στα βλέμματα πονεί.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Και όλο κάποιον πρέπει να αναστήσεις

όλο κάποιον πρέπει να σκοτώσεις

ποτέ δεν σταματούν τα παιχνίδια με τις μνήμες

που σαπίζουν μέσα στα κρανία

και μολύνουν

και ζαλίζουν τις κινήσεις μας.

Να γεννηθείς ξανά σαν ένα όμορφο λευκό νήπιο

με γλυκό μηδίαμα

χωρίς να τρέμεις να αγκαλιάζεις

χωρίς να φοβάσαι ναγαπάς

κι όλο κάποιον πρέπει να αναστήσεις

κι όλο κάποιον πρέπει να σκοτώσεις

μα όλο γυρνας ξανά σαυτό που σε περιορίζει

σαυτό που σε πόνεσε

σαυτό που όσο το απωθείς

σε κατακτάει όλο και περισσότερο

κάποιον πρέπει να αναστήσεις

κάποιον πρέπει να σκοτώσεις

...  

Λονδινο 1993

Η ύπαρξη της ζωής

ξεφυτρώνει από την αδυναμία του μηδενός

να υπάρξει.

Ζωή είναι η συνείδηση αυτής της αδυναμίας.

ΑΔΗΣ

Αδης είναι ο κορεσμός του Λόγου

ο απύθμενος ο έρως της ψυχής

ώρα σιωπής

θεόν ουδείς πώποτε εώρακε

μα ούτε και τη φωνή του

άκουσε ποτέ κανείς.

ΝΕΑ ΓΗ

Σαν ένα θαύμα

θαρρείς η λύση

μας πλησιάζει

ενός θεού μοιάζει

με γλυκό πρόσωπο

Θα έρθει η νύχτα

και το σκοτάδι

ίδια όπως παλιά

ο τρόμος ίδιος

μ΄από τα στήθια

φωνή καμιά

ούτε μιλιά.

Θαρεις πως είναι

ο κόσμος όλος

μια επανάληψη

η γη ένας κύκλος

και η ζωή μας

θεού παράλειψη

Θα χτίσω σπίτια

στους πέντε ανέμους

και μες στα στήθια

το βασιλιά

στη γη απάνω

κλαδιά και φύλλα

ρίζα καμιά

σαν ένα θαύμα μας πλησιάζει

μέσα από τα σύννεφα

το άσπρο φως απλώνει

χιόνι πάνω στο χιόνι

με δίκιο αλλιώτικο...

τη νέα γη

σε όλους φανερώνει.

17 - 10 - 2001

Ζει μέσα μας. Υπάρχει έξω από μας. Τον αναζητούμε και μας αναζητεί. Η συνάντηση γίνεται εκεί που δεν υπάρχει ούτε μέσα, ούτε έξω. Θέλει να θεραπευτεί. Θέλει να τον λατρέψουμε. Θέλει να τον αγαπήσουμε. Θέλει να τον συγχωρέσουμε. Είναι ένας θεός που εξέπεσε. Είναι ένας θεός που ήρθε από τον ουρανό στην γήινη ζωή μας. Είναι ένας θεός που θέλει να ζωντανέψει τον λόγο του σύμπαντος μέσα από μας. Όταν το καταφέρει θα έχει σωθεί η ψυχή μας. Όταν η ζωή μας και η ύπαρξη του ενωθούν, η καρδιά μας θα ελευθερωθεί από τον διχασμό και την δυστυχία.

 Το μίσος που νιώθουμε για τους άλλους προέρχεται από την δική μας ανικανότητα. Η κακία που μαυρίζει την ψυχή μας γεννιέται από την ζήλια και τον πόθο για την ανέλιξη που δεν έχουμε πετύχει.

ο ΘΑΝΑΤΟΣ μας οδηγει

στον πλουτο της γης και των αισθησεων

ο θανατος μας αγαπα

μας συγχωρει

μας κανει αθανατους

και την ζωη μας κανει μαγικη

ο θάνατος

γιατι ειναι ο πιο άδικος απο τους θεους

και όλο τον κόσμο αυτος περιφρονει

- μόνο για μας -

γι αυτο εκείνοι που δεν γνωρίζουν

τον ονομάζουν

ερωτα

τον ΘΑΝΑΤΟ

Θανατος  ....... 

Που ειμαι

Διχως σωμα  τριγυρνω

Χωρις αγαπη

Σε ένα μαυρο ουρανο

Η γη μου εχάθη

Που ειμαι

Οι ηχοι ερχονται από τα σκοτάδια

Και είναι η καρδιά μου άδεια

Από ζωή

Πες μου πως γίνεται να είμαι εδώ

χωρις να αγγίζω

Χωρίς να βλέπω

Μα να πονώ.

Στις φλέβες μου τριγυρίζει δηλητήριο, στο νου οι σκέψεις των δαιμόνων τριγυρίζουν, Και στην καρδιά θεού φωνή μου λέει αγάπα με και στην αγαπη μου αναπαύσου.

Νους εκτος καρδίας τυραννος ανθρώπων/...

Η ΓΗ ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

Αφησα πάλι τη γη μου

Υψωμένος αητός στα σύννεφα

Ζω μια νέα μοναξιά

Κοιτάζω χαμηλά το χώμα

Τα δάση, τη θάλασσα.

Ποια ικεσία τους θεούς

Τώρα θα συγκινήσει

Μιαν ακόμα μάχη που έχασα με τους Τιτάνες.

Ποιον έχω μέσα μου θλιμμένο

Ποιος είναι που κλαίει τώρα

Και πονεί

Και ποια φωνή

Δεν σταματάει να θρηνεί?

Είναι το σώμα μου, που μέχασε,

Είναι η καρδιά μου μοναχή,

Κάτω εκεί στα πλούτη

Του βυθού.

Μα δεν το ξέρει πως πονεί

Μεθυσμένη πολιτεία τριγυρνά

Μένα χαμόγελο – ξένο,

Φορτώνει το κορμί της

Μ αλλουνού ζωή

Και την δική της

Την πετά.

Γύρισα πίσω να σε βρώ,

Στις εποχές της σιωπής,

Μα σέχασα στη γη

Εξορισμένος από τα χέρια των Τιτάνων

Που σε φυλάνε,

Κι ένα εαυτό έχω τώρα χαμένο

Με αναλγησία τόση παρατημένο,

Στην αφιλόξενη πατρίδα

Των αόρατων φίλων.

Η ΨΥΧΗ ΜΟΝΗ

Ειμαι μονη

Και ο ουρανός χωρις συννεφα

Ζω σε ένα κοσμο χωρις βροχη

Τα χειλη μου δροσιζονται μοναχα από τις σταγονες της αυγης

Ο καυτος ανεμος ερχεται σαν την απειλη ενός πολέμου

Ο θανατος θα περάσει και θα φυγει όπως ενας αγνωστος επισκέπτης

Η καρδια μου αναπνέει την ξηρασία

Μια ζωη χωρις χαρά

Ενας ηλιος χωρις σκιά

Με καίει και με πονά η δικη σου αδιαφορία

Γιατι το ξερω είσαι εκεί εξω δυνατος

Και οδηγεις τα καραβανια στις πολιτείες

Όπως τα αστρα οδηγουν τους χαμένους της ερημου

Με εγω μένω μια όαση χωρίς επισκέπτες

Χωρίς την φωνή ενός παιδιού

Μόνη, παρεα με σαυρες και εντομα….

Εδώ στον άλλο κοσμο…

Που άλλοι τον λένε Αδη… και άλλοι τον λένε παραδεισο… γιατι δεν ξερουν.

Μα δεν είναι τίποτα

μοναχα μια μοναχική καρδιά

Που εχασε την αγαπη της

Έλα εσυ δυνατέ που κυβερνας τους ανέμους

Και σηκώνεις την άμμο ψηλά στον ουρανό

Έλα με τις καμήλες της ερήμου κι άπλωσε τα σημάδια σου πάνω από την γη

Κοίτα με εδώ ξαπλώνω σαν μια ξεχασμένη ελπίδα

Αναστησε με καλέ μου

Να σε φιλήσω ξανα

Να σε αγκαλιάσω

Να χτυπήσει η καρδιά μου όπως πρώτα

Οταν άκουγα το κελάρυσμα της πηγής

Να ξεδιψάσω

Θελω

Από το νερό σου

Ο ΗΛΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ

Ο ήλιος βασιλεύει

και προσκυνώ τη δύση

τον άγγελο μου ικετεύω

να ‘ρθει να μου μιλήσει.

Την ψυχή μου σ΄ αυτόν έχω δοσμένη

νύχτα άλλη να μην περιμένει

την καρτερία του πνεύματος μου

ν΄ ανταμείψει.

Ήσυχη κάνω προσευχή

Στα χείλη μου η σκέψη παραμένει

Πληγή του σώματός μου η φωνή,

Του στόματός μου η σιωπή

μονάχα μένει

Ο ήλιος βασιλεύει.

Και η σελήνη ανασταίνει τις σκιές

Απ΄ το σκοτάδι η αγάπη βγαίνει

Και στην καρδιά μου έρχεται σαν χθες

Μητέρα των ψυχών απάλλαξε με

Απ΄ της ψεύτικης αγάπης την πληγή

Νύχτα όμορφη, αιώνια σοφία, αγκάλιασε με

Δώσε στον άσβηστο έρωτα ζωή.

Ο ήλιος βασιλεύει,

και προσκυνώ τη δύση

Ώσπου να ΄ρθεί η ανατολή

ο αγαθός ο δαίμονας

να μ΄ έχει αγαπήσει