Sonnet 97

Shakespeare

How like a winter hath my absence been

From thee, the pleasure of the fleeting year!

What freezings have I felt, what dark days seen!

What old December's bareness every where!

And yet this time remov'd was summer's time,

The teeming autumn, big with rich increase,

Bearing the wanton burden of the prime,

Like widow'd wombs after their lord's decease:

Yet this abundant issue seem'd to me

But hope of orphans and unfather'd fruit;

For summer and his pleasures wait on thee,

And, thou away, the very birds are mute;

Or, if they sing, 'tis with so dull a cheer

That leaves look pale, dreading the winter's near.

Vertaling van Jules Grandgagnage (2020)

De tijd die ik ver van jou heb doorgebracht

Leek als een winter na ons vrolijk jaar!

Wat koude leed ik elke sombere nacht!

Decemberkaalheid nam ik overal waar!

Toch was het zomer toen wij gescheiden leefden

En daarna herfst met rijk gezwollen oogst,

Die zwanger was door lentes losse zeden,

Gelijk een weeuw met ongeboren kroost.

Als dwaze hoop hing daar die overdaad

Aan arme wezen en vaderloze vruchten,

Want zomer komt niet als je me verlaat;

Zelfs vogels zwijgen in hun droeve vluchten.

Of, als ze zingen, is het een droevig lied

Dat het blad uit wintervrees van kleur verschiet