Sonnet 87

Shakespeare

Farewell! thou art too dear for my possessing,

And like enough thou know'st thy estimate;

The charter of thy worth gives thee releasing,

My bonds in thee are all determinate.

For how do I hold thee but by thy granting,

And for that riches where is my deserving?

The cause of this fair gift in me is wanting,

And so my patent back again is swerving.

Thy self thou gav'st, thy own worth then not knowing,

Or me to whom thou gav'st it, else mistaking;

So thy great gift upon misprision growing,

Comes home again, on better judgement making.

Thus have I had thee as a dream doth flatter,

In sleep a king, but waking no such matter.

Vertaling van Jules Grandgagnage (2020)

Vaarwel! Te kostbaar bezit ben jij voor mij,

Zo goed als zeker ken jij je eigen waarde;

Het handvest van je waarde maakt je vrij,

Mijn aanspraak op jouw schat is nu verjaard.

Ik hield je vast zolang je luim dit toestond,

Want waar zou mijn verdienste uit bestaan?

Dit rijk geschenk vindt in mijn doen geen grond

En keert nu weer om eigen weg te gaan.

Je schonk jezelf weg, toen je niet wist

Hoeveel je waard bent en hoe licht ik weeg,

Maar nu je inziet dat je je hebt vergist,

Vorder je terug wat ik onbillijk kreeg.

In dwaze dromen zie ik jou nog als de mijne,

Des nachts een koning, bij dag wordt alles schijn.