Sonnet 23
Shakespeare
As an unperfect actor on the stage
Who with his fear is put beside his part,
Or some fierce thing replete with too much rage
Whose strength's abundance weakens his own heart,
So I for fear of trust, forget to say
The perfect ceremony of love's rite,
And in mine own love's strength seem to decay,
O'ercharged with burthen of mine own love's might.
O let my looks be then the eloquence
And dumb presagers of my speaking breast,
Who plead for love and look for recompense
More than that tongue that more hath more expressed.
O learn to read what silent love hath writ,
To hear with eyes belongs to love's fine wit.
Vertaling van Jules Grandgagnage (2014)
Een dwaas acteur lijk ik, die op 't toneel
Door plankenkoorts zijn eigen tekst vergat,
Of een wild dier, door eigen drift verdeeld,
Wiens hart bezwijkt door overvloed van kracht.
Zo voel ik me, te angstig om te spreken,
Wijl liefdesritus toch om woorden vraagt;
Mijn vurige passie onder de druk bezweken,
Zwijg ik, verpletterd onder liefdes macht.
O, laat mijn blik dan zo welsprekend zijn
Als stomme bode van mijn roepend hart,
En pleiten voor mijn diepe liefdespijn,
Meer dan een radde mensentong ooit sprak.
Leer wat mijn liefde is uit wat ik schrijf
En luister met je ogen zolang ik zwijg.