Sonnet 149

Shakespeare

Canst thou, O cruel! say I love thee not,

When I against myself with thee partake?

Do I not think on thee, when I forgot

Am of myself, all tyrant, for thy sake?

Who hateth thee that I do call my friend?

On whom frown'st thou that I do fawn upon?

Nay, if thou lour'st on me, do I not spend

Revenge upon myself with present moan?

What merit do I in myself respect,

That is so proud thy service to despise,

When all my best doth worship thy defect,

Commanded by the motion of thine eyes?

⁠ But, love, hate on, for now I know thy mind;

⁠ Those that can see thou lov'st, and I am blind.

Vertaling van Jules Grandgagnage (2021)

Zeg niet zo wreed, dat ik niet van je hou,

Ik die, als bondgenoot, mezelf bestreed;

Hoe kun je zeggen dat ik niet denk aan jou

Wanneer ik als eigen tiran mezelf vergeet?

Wie haat je dan die ik mijn vriend wil heten?

Wie vlei ik dan die jij liefst wil vermijden?

En treft je woede mij, zou ik jou niet wreken

Door voor mijn fout onmiddellijk te lijden?

Welk verdienste van mij legitimeert

Om te verachten wat jij mij hebt bevolen,

Als 't beste in mij het slechtste in jou vereert,

Gedreven door het dwingen van jouw ogen?

Maar liefste, haat me maar, want jij bemint

Wie uit zijn ogen ziet, en ik ben blind.