Sonnet 147

Shakespeare

My love is as a fever, longing still

For that which longer nurseth the disease;

Feeding on that which doth preserve the ill,

The uncertain sickly appetite to please.

My reason, the physician to my love,

Angry that his prescriptions are not kept,

Hath left me, and I desperate now approve

Desire is death, which physic did except.

Past cure I am, now reason is past care,

And frantic-mad with evermore unrest;

My thoughts and my discourse as madmen's are,

At random from the truth vainly express'd;

⁠For I have sworn thee fair, and thought thee bright,

⁠ Who art as black as hell, as dark as night.

Vertaling Jules Grandgagnage (2021)

Mijn liefde is een koorts die steeds maar haakt

Naar wat de ziekte langer duren doet;

Zij voedt de kwaal met wat haar erger maakt

En mijn gekweld verlangen lenigen moet.

Mijn verstand, de arts die mij wou helen,

Kwaad dat ik zijn medicijn versmaadde,

Heeft me verlaten, zodat ik nu moet leren:

Begeerte doodt wie aan de arts verzaakt.

Geen hoop meer heb ik, nu de rede zwijgt;

Gek van onrust in mijn spraak en denken

Lijk ik een dwaas die naar de waanzin neigt,

En woorden uitkraamt die de waarheid krenken.

Want jij, die ik immer schoon en lichtend zag,

Bent lelijk als de hel en duister als de nacht.