Sonnet 130

Shakespeare

My mistress' eyes are nothing like the sun;

Coral is far more red, than her lips red:

If snow be white, why then her breasts are dun;

If hairs be wires, black wires grow on her head.

I have seen roses damasked, red and white,

But no such roses see I in her cheeks;

And in some perfumes is there more delight

Than in the breath that from my mistress reeks.

I love to hear her speak, yet well I know

That music hath a far more pleasing sound:

I grant I never saw a goddess go,

My mistress, when she walks, treads on the ground:

And yet by heaven, I think my love as rare,

As any she belied with false compare.

Vertaling van Jules Grandgagnage (2020)

Mijn liefjes oog straalt niet als zonneschijn,

Noch overtreft haar mond koralenrood;

Haar borsten zijn niet blank als sneeuw, maar grijs;

Zijn haren draad, dan staan die op haar hoofd.

Ik zag rozen staan in roze en rode kleur;

Geen roos verfraait de wangen van mijn meid;

Er zijn gewis parfums met zoeter geur

Dan wat ik ruik als zij haar lippen spreidt.

Ik vind het fijn wanneer ze praat, maar hecht

Aan zoetgevooisde klanken toch meer waarde;

Hoe een godin moet lopen weet ik niet echt,

Maar zij schrijdt met haar voeten op de aarde.

En toch bekoort zij mij veel meer dan zij

Wier schoonheid men met valse lof zo prijst.