Sonnet 129
Shakespeare
Th' expense of spirit in a waste of shame
Is lust in action, and till action, lust
Is perjured, murd'rous, bloody full of blame,
Savage, extreme, rude, cruel, not to trust,
Enjoyed no sooner but despised straight,
Past reason hunted, and no sooner had,
Past reason hated as a swallowed bait,
On purpose laid to make the taker mad,
Mad in pursuit and in possession so,
Had, having, and in quest to have, extreme,
A bliss in proof, and proved a very woe,
Before a joy proposed, behind a dream.
All this the world well knows, yet none knows well
To shun the heaven that leads men to this hell.
Vertaling van Jules Grandgagnage (2020)
Hoe levenskracht zich schandelijk verkwist
In lust tot daad: en tot de daad, in schuld
Meinedig, bloederig, en moorddadig is,
En wreed, extreem, niet te vertrouwen vervult
Wat het na snel genot weer snel versmaadt,
Zinloos nagestreefd, wordt na verovering
Het verzwolgen aas ook zinneloos gehaat,
Omdat wie toehapt gek wordt na bevrediging
En niet bedaart na het schieten van het wild.
De dolle jacht, de buit op zak gedaan,
Eerst zoet geproefd, wordt dan tot wee verzilt;
Eerst vreugd beloofd, nu slechts voorbije waan.
Dit weten wij, maar geen van ons die mijdt
Dit hemels pad dat naar de hel toe leidt.
Commentaar
Sonnet 116 maakt deel uit van een groep sonnetten in de cyclus waarin de dichter zijn liefde uitspreekt voor een jongeman.
De “true minds” zijn zielsgenoten..Zulke liefde weerstaat alles, en overstijgt zelfs de dood.
Sonnetten 109-121 vormen een groep waarin de dichter bekent ontrouw te zijn geweest en dan vergiffenis vraagt.
Hij tracht met alle mogelijke middelen - vergezochte excuses, overdreven gevlei, - zijn geliefde voor zich terug te winnen.
De eerste versregels van het sonnet zijn een zinspeling op de huwelijksceremonie uit het Book of Common Prayer: ‘
”Therefore if any man can shew any just cause, why they may not lawfully be joined together, let him now speak.’’
Wie bezwaren had tegen een huwelijk kreeg dus de kans om zich uit te speken voor de plechtigheid werd voltrokken.
Parafrase
Als er een huwelijk van twee gelijkgestemde zielen is, laat er dan niets tussenkomen, zelfs als een van beiden verandert of afwezig is.
Liefde is een vast baken, onbeweeglijk in de storm, de Poolster voor elk schip dat de woeste zee trotseert.
Liefde is niet de nar van de Tijd: want ook al slijt de Tijd de schoonheid af, dan nog zal liefde blijven tot aan de oordeelsdag.
Ben ik in dit alles verkeerd, dat men me dit dan aantone, en dan schreef ik nooit iets en kende geen enkele mens de liefde.