Sonnet 124

Shakespeare

If my dear love were but the child of state,

It might for Fortune's bastard be unfather'd,

As subject to Time's love or to Time's hate,

Weeds among weeds, or flowers with flowers gather'd.

No, it was builded far from accident;

It suffers not in smiling pomp, nor falls

Under the blow of thralled discontent,

Whereto the inviting time our fashion calls:

It fears not policy, that heretic,

Which works on leases of short number'd hours,

But all alone stands hugely politic,

That it nor grows with heat, nor drowns with showers.

⁠ To this I witness call the fools of time,

⁠ Which die for goodness, who have liv'd for crime.

Vertaling van Jules Grandgagnage (2021)

Wilde mijn liefde wereldlijke roem,

Dan was zij aan 't grillig Lot als bastaard gegeven,

Wiens begunstiging of haat verdoemt

Als onkruid of als bloem te moeten leven.

Maar mijn min, zij is geen toevalskind:

Zij dingt niet naar de gunst van sluw beleid,

En valt niet uit de gratie, onbemind

Als speelbal van vluchtige mode en tijd.

Zij heeft met staatkunde niets gemeen, noch schuwt

De korte pachten die zij wil verlenen;

Zij rekent voor haar groei op eigen kunde,

Ongehinderd door droogte en felle regen.

Schurken die naar een dood voor het goede streven,

Getuigen dat wij als tijds narren leven.