Sonnet 123

Shakespeare

No, Time, thou shalt not boast that I do change:

Thy pyramids built up with newer might

To me are nothing novel, nothing strange;

They are but dressings of a former sight.

Our dates are brief, and therefore we admire

What thou dost foist upon us that is old;

And rather make them born to our desire

Than think that we before have heard them told.

Thy registers and thee I both defy,

Not wondering at the present nor the past,

For thy records and what we see doth lie,

Made more or less by thy continual haste.

⁠This I do vow, and this shall ever be;

⁠ I will be true, despite thy scythe and thee.

Vertaling van Jules Grandgagnage (2021)

Snoef niet, Tijd, dat ik veranderen moet;

Jouw piramides en hedendaagse torens

Zijn niet zo vreemd of nieuw voor mijn gemoed;

Slechts opgesmukte praal die is vervlogen.

Zo kort is 't leven, dat je ons kan boeien

Met alles wat de glans van het oude toont,

En wij het liever nieuw en het onze noemen,

Dan een herhaling van verleden schoon.

Ik tart jou, tijd, jij en je kroniek,

Heb lak aan nu en aan wat vroeger was;

Want wat jij vastlegt, dat zien wij niet,

Tenzij vervormd door je snelle pas.

Dit kan ik zweren, mijn eed voor altijd trouw:

Ik blijf mezelf, ondanks je zeis en jou.