Sonnet 12

Shakespeare

When I do count the clock that tells the time,

And see the brave day sunk in hideous night;

When I behold the violet past prime,

And sable curls all silvered o'er with white;

When lofty trees I see barren of leaves,

Which erst from heat did canopy the herd,

And summer's green all girded up in sheaves

Borne on the bier with white and bristly beard:

Then of thy beauty do I question make

That thou among the wastes of time must go,

Since sweets and beauties do themselves forsake,

And die so fast as they see others grow;

And nothing 'gainst time's scythe can make defense

Save breed to brave him when he takes thee hence.

Vertaling door Jules Grandgagnage (2020)

Hoor ik de klok die uur na uur zal slaan,

En zie ik heldere dag in nacht verzinken;

Viooltjes na hun hoogste bloei vergaan

En zilver tussen zwarte haren blinken;

Zie ik geboomte uit zijn blad geschud

Dat eertijds lommer aan de kudde bood,

En zomergroen, nu schoof aan schoof gestut,

Met witte baard gemaaid uit aardes schoot,

Dan voel ik vrees dat eens de tijd je schoon

Zal treffen tot er niets van overblijft,

Want al wat lief en schoon is gaat teloor,

En sterft terwijl het andere gedijt.

De kille zeis des tijds kent geen verweer,

Tenzij je in nageslacht de dood trotseert