The Merchant of Venice
Mislike me not for my complexion
(Act II, scene 1)
PRINCE OF MOROCCO
Mislike me not for my complexion,
The shadow'd livery of the burnish'd sun,
To whom I am a neighbour and near bred.
Bring me the fairest creature northward born,
Where Phoebus' fire scarce thaws the icicles,
And let us make incision for your love,
To prove whose blood is reddest, his or mine.
I tell thee, lady, this aspect of mine
Hath fear'd the valiant: by my love I swear
The best-regarded virgins of our clime
Have loved it too: I would not change this hue,
Except to steal your thoughts, my gentle queen.
Versmaad me niet omwille van mijn kleur
PRINS VAN MAROKKO
Versmaad me niet omwille van mijn kleur,
een donkere tint door helle zon geleverd,
onder wier stralen ik ben opgegroeid.
Toon mij de blankste jongeling van het noorden,
waar Phoebus' gloed faalt ijskegels te smelten,
en laat ons om uw min onszelf verwonden,
en zien wiens bloed het roodst is: zijn of mijn.
Ik zeg u, jonkvrouw, dit gelaat deed menige
dappere schrikken, maar ik verzeker u:
De meest begeerde maagden van mijn land
beminden het ook. Ik zou mijn kleur niet ruilen,
mijn koningin, tenzij om u te winnen.
"How sweet the moonlight sleeps upon this bank!"
The Merchant of Venice 'Act V, scene 1)
LORENZO
How sweet the moonlight sleeps upon this bank!
Here will we sit and let the sounds of music
Creep in our ears: soft stillness and the night
Become the touches of sweet harmony.
Sit, Jessica. Look how the floor of heaven
Is thick inlaid with patines of bright gold:
There's not the smallest orb which thou behold'st
But in his motion like an angel sings,
Still quiring to the young-eyed cherubins;
Such harmony is in immortal souls;
But whilst this muddy vesture of decay
Doth grossly close it in, we cannot hear it.
[Enter Musicians]
Come, ho! and wake Diana with a hymn!
With sweetest touches pierce your mistress' ear,
And draw her home with music.
"Hoe lieflijk slaapt de maan op deze heuvel!"
De koopman van Venetië (V,1)
LORENZO
Hoe lieflijk slaapt de maan op deze heuvel!
Hier zetten we ons neer. Laat de muziek
ons oor bekoren: de stilte van de nacht
wordt zoete fluister van onze harmonie.
Kom, Jessica, en kijk hoe 't hemelgewelf
bezaaid is met helder stralend goudgeflonker:
Hoe klein ook 't licht dat je daarboven ziet,
in zijn baan zingt het als een engel
in het koor der jonge cherubijnen;
Eenzelfde harmonie kent onze ziel;
alleen blijft haar muziek voor ons onhoorbaar
in de kerker van ons stoffelijk kleed.
[Muzikanten op]
Kom, en wek Diana met een hymne!
Beroer haar oor met uw zoet klankenspel
en lok haar huiswaarts met uw mooiste lied.