King John monologen
"Thou art not holy to belie me so"
( King John, Act III Scene 4)
CONSTANCE
Thou art not holy to belie me so;
I am not mad: this hair I tear is mine;
My name is Constance; I was Geffrey's wife;
Young Arthur is my son, and he is lost:
I am not mad: I would to heaven I were!
For then, 'tis like I should forget myself:
O, if I could, what grief should I forget!
Preach some philosophy to make me mad,
And thou shalt be canonized, cardinal;
For being not mad but sensible of grief,
My reasonable part produces reason
How I may be deliver'd of these woes,
And teaches me to kill or hang myself:
If I were mad, I should forget my son,
Or madly think a babe of clouts were he:
I am not mad; too well, too well I feel
The different plague of each calamity.
"Onheilige! 't Zijn leugens die je spreekt!!"
( King John, Act III Scene 4)
CONSTANCE
Onheilige! 't Zijn leugens die je spreekt!
Ik gek? Dit haar waar ik aan trek is 't mijne;
Ik heet Constance; ik was de vrouw van Godfried;
Mijn zoon is Arthur, en hij is verloren!,
Ik gek? God geeft was het maar waar!
't Zou zijn alsof ik mezelf kon vergeten;
Als ik dit kon, vergat ik alle pijn
Geef me die wijsheid dus om dol te zijn,
Dan wordt u heilig verklaard, kardinaal.
En daar ik niet gek ben, maar de pijn kan voelen
leert mijn verstand me dat er een uitweg is,
hoe ik me kan bevrijden van dit leed,
en leert mij te doden of me te verhangen.
Als ik gek was, dan zou ik mijn zoon vergeten
of zag ik in een lappenpop zijn trekken.
Ik ben niet gek, daarvoor voel ik te zeer
van elke aparte kwelling de eigen pijn.