Η Παραβολή του Γουό και της Οπής

Συνάντηση Καλοκαιρινού Φωτός  -   Σεντόνα Αριζόνα 

1 Ιουνίου 2023      (ακουστικό αρχείο με υπότιτλους) 

https://youtu.be/2eipaEa8k-8

Τα μηνύματα που έχω δίνονται πάντα με αγάπη. Ο σκοπός της όλης διαδικασίας είναι η αγάπη. Για να διαπεράσει ένα εμπόδιο το οποίο λέει ότι υπάρχει εκεί μια κρυφή ατζέντα. Η ατζέντα, αγαπητοί μου, είναι το φως. Ότι μπορεί να δείτε πράγματα που δε βλέπατε πριν. Να μπορείτε ξαφνικά να απολαμβάνετε κάτι που θεωρούσατε απατηλό. Ίσως την αίσθηση της υγείας, της ευεξίας, του να νιώθετε χαρούμενοι στη ζωή σας, ανεξαρτήτως τι συμβαίνει. Γνωρίζοντας ότι σχεδόν οτιδήποτε βλέπετε μπροστά σας, μπορείτε να το δουλέψετε, να το αλλάξετε, να το βελτιώσετε. Αγαπητοί μου, δεν έχετε έρθει εδώ για να υποφέρετε ή να αγχώνεστε, να ανησυχείτε ή να φοβάστε. Φαίνεται σαν ο φόβος και η ανησυχία να βαθαίνουν την τρύπα στην οποία βρίσκεστε. Εάν μπορείτε να βλέπετε οτιδήποτε όντας ευγνώμονες για όσα έχετε, αρχίζετε μια διαδικασία όπου η τρύπα αρχίζει να γεμίζει. Και η ανησυχία με τον φόβο χάνονται και στη θέση τους εμφανίζονται λύσεις.

Ο Γουό και ο Δεύτερος Όροφος

5 Οκτ. 2022 (ακουστικό αρχείο με υπότιτλους) 

https://youtu.be/xtcvtYt0YtU

Ο Γουό και η Μουσική

29 Ιουνίου 2019 McCloud, Καλιφόρνια  

Άλλη μια παραβολή του Γουό, αυτή τη φορά δοσμένη στη σκιά του όρους Σάστα, στην Καλιφόρνια. Η πόλη McCloud φιλοξένησε ένα από τα "Channeling Retreats", που ήταν γεμάτο βαθυστόχαστη ενέργεια. Η γλυκιά αυτή ιστορία αφορά στο ν’ ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε.

https://sites.google.com/site/kryonhellenicpage/kryon-2019/2019-06-29

Ο Γουό και το Σπίτι της Ζωής

Θα ήθελα  να παρουσιάσω μια νέα παραβολή, όχι πολύ μεγάλη· είναι παρόμοια με άλλες, καθότι εμπλέκεται το άτομο που λέγεται Γουό. Ο Γουό (Wo) δεν είναι άνδρας ή γυναίκα, θα τον λέμε “αυτός” - είναι ένας Wo-man. Ο τίτλος της παραβολής είναι, «Ο Γουό και το Σπίτι της Ζωής». Όλα όσα θα πούμε, είναι αλληγορικά. Το Πνεύμα χρησιμοποιεί συνεχώς αλληγορίες, το βλέπετε στις γραφές, στα τετράστιχα, στα κείμενα, παντού. Και ο λόγος είναι ο εξής… επειδή αν δινόταν τελείως γραμμικά, οι Άνθρωποι θα συμπέραναν επίσης πράγματα τελείως γραμμικά. Όμως μία αλληγορία ο κάθε Άνθρωπος την ερμηνεύει με το δικό του τρόπο, την οικειοποιείται με το δικό του τρόπο.

Ο Γουό είχε μια καλή ζωή και σε αυτό το Σπίτι της Ζωής είχε πολλά δωμάτια. Το Σπίτι είχε ακριβώς το σωστό μέγεθος για τον Γουό, και πήγαινε από δωμάτιο σε δωμάτιο, όπως κάνετε πολλοί από εσάς, απολαμβάνοντάς τα, αλλάζοντάς τα, ακόμη και εξερευνώντας τα, μερικές φορές επεκτείνοντάς τα. Όπως κι εσείς, είχε τα ίδια είδη δωματίων· είχε δωμάτιο ξεκούρασης και χαλάρωσης, ένα από τα αγαπημένα του δωμάτια. Υπήρχε κι άλλο δωμάτιο, το δωμάτιο της θρέψης - το αποκαλείτε κουζίνα. Εκεί ήταν που μαγείρευε και αυτό το δωμάτιο το απολάμβανε ιδιαίτερα.

Το δωμάτιο έμοιαζε να του μιλάει, όπως κάνουν και σε σας, στη ζωή σας. Παίρνετε μια ανταπόκριση, με ορισμένους τρόπους, από τα διάφορα που αποφασίζετε να κάνετε, που λένε ναι είναι αποδεκτό, όχι δεν είναι, αυτό χρειάζεται δουλειά, εκείνο όχι. Ο ίδιος ο συνειδητός και υποσυνείδητος νους σας, μετέχουν στο κτίσιμο του Σπιτιού της Ζωής σας. Ο Γουό δεν αποτελεί εξαίρεση.

Στο καθιστικό του είχε μια θαυμάσια βιβλιοθήκη. Εκεί πήγαινε για να αναστέλλει την πραγματικότητα - διάβαζε βιβλία και απολάμβανε τις διάφορες επιλογές διασκέδασης που είχε. Όπως εσείς, έτσι κι ο Γουό είχε το δωμάτιο των σχέσεων. Ένα δωμάτιο που ήθελε περισσότερη φροντίδα από τα άλλα, επειδή το μοιραζόταν. Μία προσεκτική ισορροπία μεταξύ όλων των δωματίων ήταν αναγκαία για την ύπαρξη του Γουό.

Το δωμάτιο της δουλειάς του, τι έκανε για τον πλανήτη, τι τον ενδιέφερε, ισορροπημένο με όλα τα άλλα δωμάτια. Το δωμάτιο της ξεκούρασης, φυσικά, που ερχόταν στο προσκήνιο σε τακτική βάση. Και ήταν ευχαριστημένος με όλα αυτά, ειδικά με την κουζίνα.

Το Σπίτι ήταν πλήρες από πολλές απόψεις, με όλα τα δωμάτια που μπορεί να έχεις. Ο Γουό δε συμπαθούσε πολύ τη σοφίτα, κι έβαζε εκεί πράγματα που δε θα χρειαζόταν να βλέπει συχνά. Ήταν μια αποθήκη όπου έβαζε όσα δεν ήθελε να βλέπει , όπως κάθε Άνθρωπος. Ήταν δύσκολο να φτάσει στην σοφίτα, έπρεπε να μετακινεί πράγματα να σκαρφαλώνει σκάλες, κι όταν έφτανε εκεί, είχε πολύ ζέστη για να παραμείνει. Εκεί έβαζε όλα όσα ήταν “δύσκολα”, όπως πολλοί Άνθρωποι.

Είχε διαχωρίσει τα δωμάτιά του, ώστε να έχουν νόημα για κείνον, ακόμη και η σοφίτα είχε νόημα για κείνον. Και μετά υπήρχε το υπόγειο… Δεν πας στο υπόγειο... Ήξερε πως δεν έπρεπε να πηγαίνει στο υπόγειο, άλλοι του το είχαν πει, «Μην πας κάτω σε οτιδήποτε· το κάτω είναι κακό, το κάτω είναι διαβολικό, υπάρχουν πράγματα στο υπόγειο που δε θέλεις να δεις». Κάτι που το έκανε λίγο χειρότερο, ήταν πως η πόρτα του υπογείου ήταν απειλητική. Δεν καταλάβαινε καν γιατί υπήρχε· έδειχνε περίεργη, παράξενη, και έκανε θορύβους. Ορκιζόταν πως άκουγε χτυπήματα σε αυτήν την πόρτα. «Δεν πας στο υπόγειο!»

Όπως πολλοί Άνθρωποι, ζήτησε συμβουλές για το Σπίτι της Ζωής του. Έκανε το σωστό, ήταν το Σπίτι στο σωστό μέγεθος; Έφτιαξε ένα δωμάτιο λατρείας, ήταν το πνευματικό του δωμάτιο και αυτό έκανε την διαφορά στη ζωή του. Στο δωμάτιο αυτό έβαλε τους κρυστάλλους του, τα κεριά του, όλα όσα χρειαζόταν για να τιμά τον Θεό και ταίριαζαν πολύ καλά με όλα όσα είχε.

Η σοφίτα παρέμενε ένα μέρος που δεν πηγαίνεις πολύ συχνά, και το υπόγειο, το αγνοείς. Ρώτησε, ειδικά τους πιο πνευματικούς, αν το πνευματικό του δωμάτιο ήταν σωστό, και του είπαν, ναι, είναι. Μετά ρώτησε αν είναι το Σπίτι σωστό, και είπαν: «Ναι, αλλά να θυμάσαι, μη πας στο υπόγειο». Και αποκρίθηκε: «Όχι, δεν πρόκειται να πάω εκεί, κάνει θορύβους. Περνάω από την πόρτα του και ακούγονται χτυπήματα από πίσω. Ό,τι κι αν υπάρχει εκεί κάτω, δε μ' ενδιαφέρει, δε με αφορά, είμαι ευχαριστημένος με το Σπίτι μου». Κι εκεί παρέμενε…

Στη διάρκεια της ζωής του Γουό, κάποια δωμάτια έγιναν μεγαλύτερα, άλλα μικρότερα, όπως κάποιων Ανθρώπων η κουζίνα μεγάλωσε. Αλλά ήταν ισορροπημένο. Και τότε συνέβη… Το δωμάτιο των σχέσεων σκοτείνιασε, η κουζίνα του δεν τον ενδιέφερε πλέον, το δωμάτιο της υγείας, ούτε που το σκεφτόταν. Ο Γουό ήταν σε δύσκολη κατάσταση, μόνος, θλιμμένος. Ο φωτισμός του Σπιτιού του άρχισε να φθίνει και ο Γουό ένιωσε πως ίσως αυτό ήταν το τέλος. Το Σπίτι δεν κατέρρεε, απλώς πάλιωνε.

Τα ενδιαφέροντα που είχε πριν, τώρα δεν υπήρχαν, ακόμη και το επάγγελμά του δεν ήταν και τόσο ενδιαφέρον. Δεν άνοιγε πλέον συχνά το δωμάτιο της διασκέδασης, δε διάβαζε βιβλία, δεν τον ενδιέφεραν οι ιστορίες. Ο Γουό ένιωθε πως έπρεπε να υπάρχει κάτι άλλο, ή θα άφηνε τον πλανήτη… Κάθε φορά που σκεφτόταν τι να κάνει μετά, τον καλούσε η σοφίτα:  «Γιατί δεν κοιτάς κάποια πράγματα που έχεις εκεί;» Εκείνος έλεγε: «Αυτό θα τα κάνει χειρότερα! Θα είναι απαίσια, εκεί είναι οι αναμνήσεις από τους γονείς μου, που έχουν φύγει, αυτό μόνο θα χειροτερέψει τα πράγματα, δε θέλω να πάω στην σοφίτα».

Και τότε άκουσε το χτύπημα, ακόμη μια φορά, από το υπόγειο. Ο Γουό ήταν στρυμωγμένος, ήταν στο τέλος του νήματός του. Άρχισε να υπάρχει κυνισμός, η θυματοποίηση άρχισε να εισβάλλει, η ζωή είναι κακή… Και το υπόγειο έκανε τον κτύπο… Ένιωσε να βρίσκεται σε αντιπαράθεση. «Άντε, να το δω!» σκέφτηκε μόνος του, όπως σκέφτονται και οι Άνθρωποι. «Φέρτο να δω· δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, μπορεί;»

Πήγε στην πόρτα του υπογείου, την αντίκρισε κι εκείνη χτύπησε ξανά. Όλα τα δωμάτια τού έλεγαν, «Μην πας στο υπόγειο». Ο Γουό άρπαξε το χερούλι του υπογείου και το άνοιξε, και σοκαρισμένος είδε πως δεν ήταν ένα υπόγειο, ήταν το υπόλοιπο του Σπιτιού! Το φως εισέβαλε και το δωμάτιο άρχισε να του τραγουδάει, καλωσορίζοντας τον Γουό στην υπόλοιπη ζωή του! Δεν μπορούσε να το πιστέψει· οι θόρυβοι που άκουγε ήταν το φτιάξιμο εργαλείων για το μέλλον, εάν άνοιγε την πόρτα! Κάθε είδους πράγματα που δεν είχε ιδέα πως υπήρχαν καν, ήταν στο δωμάτιο, και στο επόμενο δωμάτιο, και στο επόμενο, του υπόλοιπου Σπιτιού!

Τα δωμάτια άρχισαν να του μιλάνε και να του τραγουδάνε, κι εκείνος αποκρίθηκε, «Γιατί δε μου φανερώθηκες; Όλη μου τη ζωή δεν ήξερα ότι το είχα αυτό, είναι υπέροχο, υπάρχει λόγος να ζω. Εδώ υπάρχει ισορροπία, υπάρχουν πράγματα που ολοκληρώνουν τη ζωή μου, δεν είχα ιδέα. Κάποια από τα δωμάτια δε θα μαραίνονταν αν ήξερα ότι υπάρχει αυτό. Δωμάτιο, γιατί δεν έκανες κάτι, δεν είπες κάτι;»

Και το δωμάτιο αποκρίθηκε, «Χτυπούσαμε κάθε μέρα της ζωής σου και ποτέ δεν άνοιγες την πόρτα!» Ο Γουό είπε, «Αυτό είναι διαφορετικό», και το δωμάτιο συμφώνησε, «Ω ναι! Επειδή αυτή η πόρτα, είναι η ελεύθερη βούληση! Τις άλλες πόρτες τις δημιουργείς ως Άνθρωπος, αυτή εδώ είναι η ελεύθερη βούληση, εσύ πρέπει να την ανοίξεις, ή όχι… ή όχι!» Ο Γουό έζησε μια μακρά ζωή, τα άλλα δωμάτια στο Σπίτι του απέκτησαν ζωή ξανά, οι ιστορίες των βιβλίων ήταν ξανά διασκεδαστικές, το δωμάτιο των σχέσεων γέμισε με χαρά, η κουζίνα έγινε μικρότερη.

Αγαπητοί μου, δεν χρειάζεται να σας πω τι σημαίνει αυτό, το έκανε ο Αλκαζάρ. Υπάρχουν πράγματα αθέατα για σας, και είναι όλα μέσα σας, είναι όλα εκεί, και όλοι εμείς είμαστε έτοιμοι. Μας έχεις ακούσει που σου χτυπάμε (τη πόρτα), και τι σημαίνει αυτό για σένα; Ο καθένας σας έχει ένα διαφορετικό δωμάτιο, σπιτικό, κατάσταση και Σπίτι… Τι θα κάνεις με αυτό; Το μόνο που μπορώ να πω στη παρούσα στιγμή, είναι πως αν δεν το καταλαβαίνεις πραγματικά αυτό, απλά δώσε προσοχή, άκου το χτύπημα, επειδή σε αυτήν τη νέα ενέργεια κάθε γηραιά ψυχή το ακούει.

«Διπλό channeling – Κρύων & Prageet» 

11 Ιουνίου 2016      (ακουστικό αρχείο με υπότιτλους) 

https://www.youtube.com/watch?v=rF4w8SujqqA 

Ένα παράδειγμα «Γουό»

Θα 'θελα αυτό να το απλοποιήσω, καθώς έτσι προκύπτει περισσότερη κατανόηση. Θέλω να σας συστήσω τον Γουό. Δεν είναι ακόμη μια παραβολή όπως οι άλλες, είναι απλώς ένα παράδειγμα. Ο Γουό είναι μεταξύ 4 με 6 ετών και βρίσκεται στη νέα ενέργεια. Ο Γουό αρχίζει να λέει στους γονείς του ποιος ήταν κάποτε. Αρχίζει να τους λέει πως ήταν όταν ζούσε στην οικογένεια, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Λέει στη μητέρα του, «Είσαι η καλύτερη μητέρα που είχα ως τώρα». Αρχίζει να εξιστορεί πράγματα που είναι παράξενα και περίεργα, καθώς το παιδί θυμάται τόσες λεπτομέρειες για πράγματα που δε θα 'πρεπε να γνωρίζει, τα οποία συνέβησαν σε άλλη χρονική περίοδο.

Να σας πω γιατί ο Γουό μπορεί να θυμάται το Ακάς του. Είναι ένα νέο παιδί στη νέα ενέργεια, με DNA αυξημένης αποδοτικότητας. Αντιπροσωπεύει την αρχή αυτού που έχουμε ονομάσει εξέλιξη συνείδησης. Έχει ελαφρώς διαφορετικό DNA λόγω αυτού. Δεν μπορείτε να το μετρήσετε με χημικό τρόπο, αλλά μπορείτε να το δείτε σε όσα λέει και κάνει. Ίσως θέλετε να τον πείτε εξυπνότερο, σοφότερο Γουό, αλλά εμείς θα πούμε ότι είναι κάτι διαφορετικό. Δονείται σε υψηλότερο επίπεδο - μια διαφορετική συνείδηση που επιτρέπει στον Γουό να θυμάται πολύ γρήγορα πράγματα από το παρελθόν του στη Γη. Γίνεται ελαφρώς πολυδιάστατος. Ωστόσο, το παιδί δεν έχει προηγούμενη ιστορία ως ενήλικας στην τρέχουσα ζωή, συνεπώς έχει λίγους κοινωνικούς περιορισμούς. Δεν έχει "κουτί πεποιθήσεων" ακόμη.

Ο Γουό δεν ξέρει κάτι καλύτερο, έτσι ξεφουρνίζει αυτό που βλέπει, νιώθει και θυμάται. Επίσης παρατηρεί με προσοχή την αντίδραση των γονιών του. Οι γονείς του είναι τα πάντα γι' αυτόν. Τον πιστεύουν; Θα τον "ταπώσουν"; Θα του πουν πως είναι απλώς ένα όνειρο; Ή θα ακούσουν; Το πώς αντιδρούν θα καθορίσει το πώς θα συντάξει ο Γουό την επόμενη πρότασή του, όπως και τις επόμενες από κει και πέρα, σχετικά με τη δική του αλήθεια.

Ο Γουό συνεχίζει να τους λέει ποιος ήταν, που ήταν και τι έκανε. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στη φρέσκια μνήμη του, ούτε κανόνες ακόμα του πώς να συμπεριφέρεται κοινωνικά. Δεν έζησε μια ζωή γύρω από άλλους ανθρώπους ακόμα. Δεν ξέρει να σιωπά διότι ειδάλλως θα νομίζουν πως είναι παράξενος, ή περίεργος, ή αλλόκοτος. Έχει μόνο τους γονείς του και τους παρακολουθεί προσεκτικά. Μπορεί να νιώσει το πώς εκλαμβάνουν όλο αυτό. Απλά δηλώνει την αλήθεια και ο Γουό αφυπνίζεται σε μια πολύ νέα ενέργεια ως παιδί. Όμως σαν παιδί, χρειάζεται αποδοχή.

Συμβουλή Προς Γονείς που έχουν έναν «Γουό»

Το πρώτο που θέλω να σας πω, είναι ότι πολλοί ίσως έχετε έναν «Γουό», που είτε έρχεται είτε είναι εδώ. Τι θα κάνετε με τα παιδιά σας ή τα εγγόνια σας που αρχίζουν να το κάνουν αυτό; Απευθύνομαι σε μια κυοφορούσα αυτή τη στιγμή, αλλά δεν είναι εδώ στην αίθουσα. Θα το λάβεις αυτό απ' το παιδί σου, αγαπητή μου! Έχεις ένα σύστημα πίστης τώρα που είναι σε καθορισμένο κουτί. Γνωρίζω σε ποια απευθύνομαι. Δεν θέλω να το φοβάσαι. Θα σου δώσω οδηγίες οι οποίες είναι για όλους, και ορίστε: Όταν ένα παιδί αρχίζει να λέει όσα θυμάται από το Ακάς του, άκου. Ό,τι και αν κάνεις, σταμάτα και άκου. Αν έχετε αργήσει για το σχολείο, θέλω να σταματήσεις και να ακούσεις. Το σχολείο μπορεί να περιμένει. Αν έχεις αργήσει για τη δουλειά, θέλω να σταματήσεις και ν' ακούσεις. Η δουλειά μπορεί να περιμένει.

Ο λόγος που σας το λέω αυτό, είναι επειδή τέτοιου είδους ενθυμήσεις δε θα παραμείνουν απαραίτητα για πολύ στον/στην «Γουό» σας. Ίσως να μην τις ξανακούσετε, επειδή καθώς μεγαλώνει το παιδί, θα μάθει για το κουτί, για το τι θεωρούν οι γύρω του όπως και οι συνομήλικοι του, ως ακριβές και αληθινό. Θα πει για τον άγγελο στο δωμάτιο που του μιλά και θα είναι αληθινό για το παιδί. Θα παραμείνει αληθινό μέχρι να το πει σ’ ένα συνομήλικο του που δεν είναι έτοιμος να τ' ακούσει. Ίσως είναι λίγο μεγαλύτερος και τον κοροϊδέψει που πιστεύει σε νεράιδες και τέτοιες απατηλές οντότητες. Και τότε το παιδί θα σιωπήσει.

Η αντίδραση των φίλων και οι συμπεριφορές των γονιών του είναι οι κεραίες του και αποζητούν την αποδοχή. Αν δε το αποδέχεστε θα σιωπήσει από κει και πέρα και τελικά θα ξεχαστεί. Θέλω να σταματήσετε ό,τι κι αν κάνετε και ν' ακούσετε. Θέλω να δείξετε στο παιδί πως ενδιαφέρεστε, ότι πιστεύετε τις ιστορίες και ότι είστε ενθουσιασμένοι. Να λέτε στο παιδί ότι αγαπάτε όσα λέει. Σταματάτε και ακούτε.

Θέλω να εκπέμπετε την αποδοχή σας για όλα όσα σας λέει ο Γουό σας. Κι αν σας δοθεί η ευκαιρία, θέλω να του/της κάνετε ερωτήσεις. «Πες μου κι άλλα! Αυτές οι πληροφορίες είναι τόσο συναρπαστικές! Είναι υπέροχο που μου τα λες αυτά! Σε αγαπώ ακόμη περισσότερο γι 'αυτό! Σε παρακαλώ πες μου κι άλλα». Αν το παιδί δει αυτή την αποδοχή, μαμά και μπαμπά θα σας πω κάτι: Δε θα έχει σημασία τι λένε οι συνομήλικοι, πάντα θα έχει ένα φίλο, στον οποίο θα μπορεί να λέει για τον άγγελο στη γωνία, ή για το ποιος θυμάται ότι ήταν κάποτε, ή για το πόσες φορές υπήρξε εν ζωή. Θα συμβαίνει όλο και περισσότερο στον πλανήτη και με ελεύθερη βούληση εσείς οι νέοι γονείς έχετε την ικανότητα να επιταχύνετε αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια, ανάλογα πως μεταχειρίζεστε ένα παιδί που αρχίζει να θυμάται τη «μεγαλύτερη εικόνα». Αυτός είναι ένας Άνθρωπος που γίνεται ελαφρώς κβαντικός.

«Ανακτώντας τη Σύνδεση – 2» 

10 Απριλίου 2016            (ακουστικό αρχείο με υπότιτλους) 

https://www.youtube.com/watch?v=Q4eTV8l_00w

Αυτό το channeling ονομάζεται «Το τέλος της γραμμικότητας», και για να σας δώσω μια βασική αλήθεια σήμερα, μία βασική αλήθεια, πρέπει να σας πω μια παραβολή. Άλλη μια φορά λοιπόν είναι ώρα για μια παραβολή του Γουό. Θα σας μιλήσω για έναν Άνθρωπο ονόματι Γουό. Ο Γουό (Wo) είναι πάντα το θέμα στις παραβολές. Δεν είναι γυναίκα ή άντρας, είναι ένας Wo-man, οπότε είναι και τα δύο. Θα πούμε τον Άνθρωπο αυτό Γουό και θα τον αναφέρουμε ως άντρα στο συγκεκριμένο μάθημα.

Θέλω να γνωρίσετε τον Γουό. Ο Γουό αγαπάει τον Θεό, είναι γηραιά ψυχή και ήρθε στον πλανήτη με τη διαισθητική γνώση πως είναι δημιουργός. Νωρίς στη ζωή του ο Γουό έψαξε και βρήκε τον Θεό με το δικό του τρόπο, σε οργάνωση παρόμοιου σκεπτικού και ήταν ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Τότε συνάντησε κι άλλους που αγαπάνε τον Θεό. Ο Γουό έμαθε για τη Δημιουργική Πηγή, με το δικό του τρόπο. Τίποτε απ’ όσα έμαθε δεν ήταν στ' αλήθεια “λάθος”, όλα έβγαζαν νόημα για κείνον, πραγματικά, και το έχουμε ξαναπεί, ευλογημένος είναι εκείνος που αναζητά τον Θεό - τελεία.

Δεν έχει σημασία ποια είναι η οργάνωση, ή αν νομίζεις ότι είναι σωστή ή λάθος, η αναζήτηση του Θεού είναι τιμημένη από την Δημιουργική Πηγή! Ο Γουό είχε βρει τον δρόμο του και την αναζήτησή του, και ξεκίνησε. Είχε ακούσει πως υπάρχει μετά θάνατον ζωή και το πίστεψε, το ένιωσε σωστό, ήταν διαισθητικό, ήξερε πως μπορούσε να ζήσει όλη του τη ζωή και θα ερχόταν καιρός που θα πήγαινε κάπως, με κάποια μορφή, σ' ένα μαγικό μέρος που δεν μπορούσε καν να διανοηθεί, όπου θα λάμβανε την γιορτή ή την ανταμοιβή για όλα όσα είχε κάνει στον πλανήτη.

Του είχαν πει πως όσο περισσότερα έκανε, όσο περισσότερα θα κατάφερνε και οι λίστες που θα είχε με όσα ευχαριστούν τον Θεό, όσο περισσότερα έκανε, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα για κείνον στην “ώρα της κρίσης” να κριθεί άξιος. Ο Γουό ήξερε ότι ήταν άξιος, αλλά ξεκίνησε την καταγραφή της ζωής του που ήταν γραμμική. Ο Γουό δεν έκανε λάθος, δεν ήταν στη πραγματικότητα λάθος πληροφορημένος, ήταν απλώς ένας Άνθρωπος, έκανε αυτό που κάνουν οι Άνθρωποι: προσδιορίζουν, αξιολογούν, μετρούν, συναθροίζονται, καταγράφουν… τα ίδια έκανε κι αυτός.

Ο Γουό πήγαινε στην εκκλησία συχνά, μερικές φορές πάνω από μια φορά την ημέρα και κάθε φορά γονάτιζε μπροστά στον Θεό και ήξερε ότι βρισκόταν στην παρουσία του Θεού, ένιωθε την αγάπη του Θεού. Ο Γουό έκλαιγε κάθε φορά που ένιωθε την απέραντη αγάπη του Θεού, μέσα στο σύστημα (θρησκεία) που επέλεξε, είχε βρει τον Θεό! Κάθε φορά που πήγαινε στην εκκλησία το κατέγραφε, ξέροντας πως κάποια μέρα, θα υπήρχε κάποιος, πιθανόν σ' ένα μέρος που δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί, που θα ήθελε να ξέρει πόσες φορές πήγαινε στην εκκλησία. 

Του είχαν πει επίσης πως θα βοηθούσε αν ανοιγόταν και έλεγε όσα έκανε ή σκεφτόταν, με την εξομολόγηση, και το έκανε επίσης, ξέροντας απόλυτα πως αυτή είναι η διαδικασία που θα ευχαριστούσε τον Θεό, και την έκανε πολλές φορές νιώθοντας καλά, και το κατέγραφε και αυτό. Ο Γουό έψαχνε και άλλα πράγματα που θα ευχαριστούσαν τον Δημιουργό, τον ίδιο τον Δημιουργό του Σύμπαντος - ένιωθε κομμάτι Του, ένιωθε την αγάπη του Θεού, μέσα στην εκκλησία του. Άρχισε τον εθελοντισμό, πήγαινε και βοηθούσε κάποια άτομα, ξανά και ξανά, έκανε χειρωνακτικές εργασίες ως εθελοντής, ξέροντας ότι έτσι ευχαριστεί τον Θεό - τα κατέγραφε κι αυτά στο βιβλίο του.

Το βιβλίο του γινόταν πολύ μεγάλο. Ο Γουό μεγάλωνε, ήταν τόσο ευχαριστημένος με το δεύτερο βιβλίο του, το τρίτο και το τέταρτο, καταγράφοντας όλα όσα έκανε και ένιωθε καλά μ' αυτό. Όλα όσα είχε ακούσει από τους επικεφαλής, που ήταν πνευματικοί δάσκαλοι, ήταν σύμφωνα με όσα έκανε – ο Γουό τα έκανε σωστά. Ήταν ένας καλός άνθρωπος, ένα καλό άτομο, δεν πείραξε κανέναν. Και μετά ήρθε η ώρα… 

Ο Γουό απεβίωσε… ήσυχα, γαλήνια. Ήξερε πως ήταν η ώρα και ήξερε ότι θα συναντούσε τον Κύριο  Ήξερε πως θα πήγαινε σ' ένα μέρος, που πάλι δεν μπορούσε καν να συλλάβει, που θα ήταν ό,τι πιο όμορφο είχε δει, και είχε δίκιο… ω, είχε δίκιο! Πέρασε μέσα από το τούνελ και αναγνώρισε το λευκό φως στην άκρη του, «Εκεί είναι ο Θεός, εκεί είναι που θα συμβεί, είμαι καθοδόν σ' ένα μέρος όπου θα ’ναι μια πανέμορφη Πύλη και θα με ακούσουν· έφερα τα βιβλία μου, μπορεί να είναι εσώτερα, αλλά τα έχω εδώ μαζί μου και μπορώ να πω τι έχω κάνει και πόσες φορές τα έκανα, και πράγματι θα τους εντυπωσιάσω επειδή έκανα το σωστό, αγαπάω τον Θεό και ο Θεός με αγαπά» – είχε δίκιο για όλα αυτά, για όλα.

Ο Θεός τον αγαπούσε και κείνος αγαπούσε τον Θεό, δε θα μπορούσε να είναι πιο τέλεια, δε θα μπορούσε για τον Γουό, που τα έκανε όλα σωστά και είναι ένα καλό άτομο! Ο Γουό είχε δίκιο, έφτασε σε κείνη την πανέμορφη Πύλη. Τη συγκεκριμένη στιγμή ο Γουό δεν το κατάλαβε, αλλά αργότερα κατάλαβε πως η Πύλη ήταν δημιουργία της δικής του συνείδησης. Την περίμενε, και ακόμη και στο θάνατό του ήταν εκεί. Ο Γουό ήταν έτοιμος.

Στην Πύλη ήταν ένας όμορφος χρυσός Άγγελος. Έλαμπε σαν τον ήλιο, ο Γουό τον αναγνώρισε με κάποιο τρόπο, σαν να τον είχε συναντήσει ξανά. Ο Γουό ήταν έτοιμος, ένιωσε την αγάπη του Θεού εκείνη την ημέρα, την Δημιουργική Πηγή που ήταν παντού ολόγυρά του. Ο Γουό ένιωσε άνετα. Τότε ο χρυσός Άγγελος με την υπέροχη φωνή καλωσόρισε τον Γουό στον παράδεισο. «Καλώς όρισες Γουό, σε περιμέναμε. Τι έχεις μαζί σου;» Για τον Γουό αυτή ήταν η ευκαιρία ν' αναγνωριστεί, για όσα έφερε μαζί του, για όσα έκανε, και σιγά-σιγά άρχισε να μιλάει στον άγγελο: «Ήμουν καλός, έκανα αυτά τα πράγματα, δες τους τόμους (βιβλίων) όσων έχω κάνει». Ήταν εντυπωσιακά!

Ο Γουό μιλούσε για πολλή ώρα, λέγοντας στον χρυσό Άγγελο που είχε τόση υπομονή μαζί του, ξανά και ξανά όσα είχε κάνει, όλα κείνα που θα ευχαριστούσαν τον Θεό, και πόσες φορές τα έκανε – εντυπωσιακό! Μερικές φορές πήγαινε στην εκκλησία τρεις φορές τη μέρα – αυτό ήταν εντυπωσιακό και το είχε πρώτο στη λίστα, για να φαίνεται. Ο χρυσός Άγγελος ήταν προσηλωμένος, ακίνητος, εκπέμποντας απλώς αγάπη. Ο Γουό σιώπησε...

Και μετά ο χρυσός Άγγελος είπε: «Γουό, δε μ' ενδιαφέρει πόσες φορές έχεις κάνει κάτι, αλλά πόση ευσπλαχνία είχες; Πόση είναι η ποσότητα της ευσπλαχνίας που είχες;» Ο Γουό απάντησε, «Πρέπει να είχα ευσπλαχνία για να τα κάνω, κοίτα, έκανα αυτό 300 φορές, το άλλο 400…» Ο Άγγελος τον σταμάτησε, λέγοντας: «Γουό, δεν σου επιτρέπεται να μου δώσεις αριθμούς. Πόσες αγάπες έδωσες; Αν θέλεις να μου δώσεις αριθμούς, πόσες ευσπλαχνίες έδωσες; Πόσες ζωές επηρέασες με αυτές τις ευσπλαχνίες και αγάπες;»

Ο Γουό άρχισε να νιώθει άβολα κι έλεγε στον εαυτό του, «Ίσως τα έκανα λάθος, ίσως τα κατάλαβα λάθος». Ο χρυσός Άγγελος διάβασε τις σκέψεις του και του λέει: «Γουό θέλω να χαλαρώσεις και απλώς να μου πεις τι πρόθεση είχες κάνοντας αυτά τα πράγματα;» Και ο Γουό δεν είχε απάντηση, εκτός από μία: «Ήθελα να σας εντυπωσιάσω ώστε να περάσω την Πύλη, να ευχαριστήσω τον Θεό για να περάσω την Πύλη», και ο Άγγελος είπε: «Τι έκανες για να ευχαριστήσεις τον εαυτό σου... ευσπλαχνικά; Τι έκανες για να αγαπήσεις αυτό που είναι μέσα σου, που ήξερες ότι είναι θεϊκό, Γουό;»

Ο Γουό ακούμπησε κάτω τα βιβλία και συνειδητοποίησε πως τα είχε καταλάβει λάθος. Άρχισε να κλαίει… Δεν ήξερε τι θα γινόταν, απλά συνειδητοποίησε πως όσα είχε μαζέψει ως πράξεις στη ζωή του είχαν κάπως χάσει το νόημα, δεν τον ρωτούσαν αυτά που νόμιζε ότι θα ρωτούσαν… Ο Άγγελος είπε: «Γουό, με την πρόθεσή σου η Πύλη ανοίγει, επειδή η πρόθεσή σου αρκεί για σήμερα». Ο Γουό ήταν τόσο ευγνώμων… η Πύλη άνοιξε και μπήκε μέσα! Εδώ πρέπει να σταματήσουμε την ιστορία του Γουό, επειδή ο Γουό δεν είναι πια ο Γουό, μόλις πέρασε την Πύλη έγινε μέρος της Δημιουργικής Πηγής, έγινε μέρος της Οικογένειας.

Σας έχουμε πει τι σας συμβαίνει όταν περνάτε αυτό το φράγμα μεταξύ της Ανθρώπινης συνείδησης και της συνείδησης του Θεού. Πόσο διάστημα έμεινε εκεί ο Γουό, επίσης δεν μπορούμε να σας πούμε, αλλά μπορούμε να το πιάσουμε από εκεί που ο Γουό αρχίζει ξανά. Ο Γουό απέκτησε επίγνωση του ποιος είναι, καθώς έλαβε την ίδια ψυχή κι αμέσως μετά βρέθηκε συνδεδεμένος με τον ομφάλιο λώρο… Είχε έρθει πίσω!

Αυτή είναι η ιστορία του Γουό, η παραβολή που θέλαμε να σας δώσουμε, για ν' απαντήσουμε κάποια από τα ερωτήματα που ακούμε ξανά και ξανά. Θέλω να είστε ξεκάθαροι για το τέλος της γραμμικότητας. Δεν υπάρχουν βήματα ν' ακολουθήσετε, δεν υπάρχουν χάντρες να μετρηθούν, δεν υπάρχει κάποια επανάληψη που θα δημιουργήσει την αγάπη του Θεού για σας, το ακούσατε αυτό; Δεν υπάρχει κάποια πράξη να κάνετε, που θα σας πάει σε καλύτερη θέση από αυτήν που είστε τώρα. Δεν υπάρχει κάποια ποσότητα απ’ οτιδήποτε να κάνετε - αυτά είναι όλα γραμμικά.

Αυτές είναι έννοιες που θέλαμε να διδάξουμε απόψε και το κάναμε με την ιστορία του Γουό, ο οποίος αγαπούσε τον Θεό, αλλά κατά την διαδικασία δεν αγάπησε τον εαυτό του.

«Το Τέλος της Γραμμικότητας» 

11 Ιουλίου 2015            (ακουστικό αρχείο με υπότιτλους) 

https://www.youtube.com/watch?v=M12NfkSF1yI 

«Ο Κοσμικός Μάγειρας» 

26 Ιουλίου 2015 Woodridge, Illinois 

Μια διασκεδαστική επικοινωνία του Κρύων που μεταφέρει μια βαθιά διδασκαλία. Αναφέρεται σε μια ιδεατή κουζίνα όπου όλα τα τρόφιμα έχουν νοοτροπία, ενώ αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου γεύματος. Αφορά στη Συγχρονικότητα και το ρόλο μας σ’ αυτήν.

https://sites.google.com/site/kryonhellenicpage/kryon-2015/2015-07-26 

«Η Πόρτα» Μια  παραβολή του Γουό 

21 Φεβρ. 2015                (ακουστικό αρχείο με υπότιτλους) 

https://www.youtube.com/watch?v=xAslZGxlsro

Η Αίθουσα του Σκότους

Είστε σε μια σκοτεινή αίθουσα γεμάτη Ανθρώπους. Είναι τόσο σκοτεινά που πέφτει ο ένας επάνω στον άλλο. Είναι εκφοβιστικό να μην μπορείτε να δείτε ποιος βρίσκεται δίπλα σας, πόσο μεγάλος είναι, τι φύλο είναι, ή οτιδήποτε για τους γύρω σας. Νιώθετε αποκομμένοι.

Προσκολλάστε στο διπλανό σας κρατώντας τα χέρια. Βρίσκετε και άλλους να κρατάνε τα χέρια τους μαζί σας και είστε ασφαλείς όσο κρατιέστε. Είναι σκοτάδι! Σκοντάφτετε σε άλλους! Δεν ξέρετε ποιοι είναι ή τι θέλουν. Να εμπιστεύεστε μόνο όσους γνωρίζετε και κρατάνε το χέρι σας! Οι υπόλοιποι εποφθαλμιούν τους πόρους σας! Είναι καλύτερα εάν μπορείτε να έρθετε μαζί, ίσως να κτίσετε τη δική σας πόλη και μετά να φτιάξετε τείχη γύρω της ώστε οι «άλλοι» να μη μπορούν να σας βλάψουν. Δεν μπορείτε να δείτε! Είναι σκοτάδι. Μπορεί να έχουν όπλα, μπορεί να σας κυνηγήσουν. Απλώς δεν ξέρετε. Δεν μπορείτε να τους δείτε.

Για εκατοντάδες, εάν όχι χιλιάδες χρόνια η παραβολή αυτή αντιπροσώπευε τη συνείδηση του πλανήτη. Διαχωριζόσασταν, συνδυαζόσασταν, αμυνόσασταν. Άλλοι που ήσαν όντως στο σκοτάδι, κατακτούσαν όσα εδάφη μπορούσαν με τη δύναμή τους.

Στη σκοτεινή αυτή αίθουσα εμφανίζεται ξαφνικά ένας Εργάτης Φωτός, μια πιο γηραιά ψυχή. Ανάβει ένα σπίρτο. Το σπίρτο δε δημιουργεί πολύ φως, όμως σ’ έναν τελείως σκοτεινό χώρο, ένα μικρό φως πάει πολύ μακριά. Ξαφνικά η αίθουσα αλλάζει. Δεν πλημυρίζει στο φως, όμως αρχίζετε να βλέπετε αχνά γύρω σας. Μπορείτε να δείτε τους διπλανούς σας για πρώτη φορά! Είναι ακριβώς σαν εσάς – φοβισμένοι! Σύντομα οι Άνθρωποι αρχίζουν να γκρεμίζουν τους τοίχους - σπάνε τον κύκλο και παύουν να κρατάνε μόνο τα χέρια της οικογένειάς τους. Αντ’ αυτού, βρίσκουν άλλα χέρια να κρατήσουν και βλέπουν ότι και οι άλλοι κύκλοι είναι ίδιοι.

Πολλοί θέλουν να μάθουν από πού προήλθε το φως. Δεν γνωρίζουν καν το όνομα του κομιστή σπίρτων. Είχε ο κομιστής σπίρτων κάποιο δόγμα; Όχι. Είχε μήπως κάποια οργάνωση να προωθήσει; Όχι. Τι πράγμα είχε; Φως! Πολλοί θέλουν να έχουν περισσότερο. Λένε στον κομιστή σπίρτων: «Μπορούμε να μοιραστούμε τη φωτιά του σπίρτου σου;» Η απάντηση είναι θετική και ξαφνικά υπάρχει ακόμη περισσότερο φως. Και οι άλλοι πάνε μετά και μοιράζονται το φως από τα σπίρτα τους. Με κάθε σπίρτο υπάρχει περισσότερο φως και τώρα πολλοί μπορούν να δουν μεταξύ τους καθαρά. Με το φως δεν υπάρχει κανένας λόγος για φόβο. Το σκοτάδι έχει φύγει.

Αυτή είναι η αλληγορία της φωτεινής συνείδησης στον πλανήτη, που σιγά-σιγά αυξάνει. Είπαμε αυτή την ιστορία πριν 20 χρόνια. Το κάναμε τότε επειδή γνωρίζαμε τα δυναμικά του σήμερα και τη μάχη σας με το σκοτάδι.

«Αποκαλύψεις του Σκότους»         

https://sites.google.com/site/kryonhellenicpage/kryon-2014/2014-10-11

Η Αλληγορία του Φάρου

Φανταστείτε τον φάρο. Είναι γερά στερεωμένος στην ακτή και το φως του λάμπει για να βοηθάει τα πλοία στην θάλασσα να ελλιμενίζονται με ασφάλεια. Προειδοποιεί για επικίνδυνες παλίρροιες, κρυμμένους βράχους, και στέκεται εκεί λάμποντας. Υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων, βασικά, που βλέπουν αυτό το φως ή όχι. Θα μιλήσουμε πάλι γι αυτό και θα το αλλάξουμε λιγάκι από την τελευταία φορά που το αναφέραμε (στον ΟΗΕ).

Ένα είδος Ανθρώπου είναι στο πλοίο του, αλλά στη "γέφυρα", στο χώρο διακυβέρνησης, δεν έχει παράθυρα. Στην πραγματικότητα, είναι κλεισμένα με σανίδες. Δεν βλέπει τον φάρο. Δεν πιστεύει ότι χρειάζεται να τον βλέπει, διότι νομίζει ότι ξέρει τα πάντα για το φως. Έχει τα βιβλία που μιλάνε γι αυτό. Έχει τους χάρτες του. Έχει όλα τα εργαλεία. Δεν χρειάζεται εκείνο το καινούργιο φως που λάμπει με τόσο διαφορετικό τρόπο. Έχει κλείσει λοιπόν τα παράθυρα του και θα κατευθύνει το πλοίο με την μυθολογία και την γνώση της ιστορίας που έχει και χρησιμοποιούσε πριν. Μόνο αυτό χρειάζεται… απλώς ρωτήστε τον.

Το δεύτερο είδος Ανθρώπου λέει, «Λοιπόν, έχω την μυθολογία, έχω και τους χάρτες μου, έχω και την πυξίδα μου και θα κάνω το ίδιο όπως το πρώτο πλοίο, αλλά μπορεί να έχω πρόβλημα, γι αυτό έχω περσίδες ώστε να μπορώ να τις σηκώσω γρήγορα, αν χρειαστεί. Τότε θα κοιτάξω το καινούργιο φως. Έτσι θα είμαι πλήρως καλυμμένος».

Μετά υπάρχει το τρίτο είδος που λέει, «Πραγματικά χρειάζομαι εκείνο το φως! Θα βγάλω ακόμα και τα τζάμια από τη "γέφυρα" μου. Χρειάζομαι να νιώσω εκείνο το φως. Θέλω να το εισπνεύσω. Θα ακολουθήσω εκείνο το φως».

Ας σταθούμε τώρα μια στιγμή, ν’ αναλύσουμε τι σημαίνουν κάποια από τα πράγματα αυτά. Κάποιοι έχετε παρατηρήσει ότι ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα έχει αλλάξει. Νιώθεις διαφορετικά, σαν να κολυμπάς αντίθετα στο ρεύμα, έχουν πει μερικοί. Ο διαλογισμός φαίνεται διαφορετικός, και τα πράγματα δεν λειτουργούν το ίδιο όπως πριν. Προσπαθώντας ν’ αποκτήσετε αφθονία στη ζωή σας, είναι σαν να γραπώνεστε στις νεράιδες καθώς περνάνε, κάποιοι λένε. Η πνευματική πραγματικότητα δεν λειτουργεί όπως λειτουργούσε. Η γαλήνη είναι δυσεύρετη.

Δεν είναι όπως ήταν διότι αλλάξατε την πραγματικότητα του πλανήτη το 1987. Η πραγματικότητα δεν πρόκειται να ταιριάξει με τους χάρτες που είχατε, το βλέπετε;  Εδώ είναι ασφαλές μέρος, οπότε μπορούμε να μιλήσουμε γι αυτό. Ο Άνθρωπος που βάζει σανίδια γύρω στη γέφυρα του και λέει, «Έχω τους χάρτες, έχω τις παραδόσεις, έχω την μυθολογία», δεν πιστεύει ότι κάτι έχει αλλάξει. Δηλαδή, μέχρι να καταλήξει πάνω στα βράχια και δεν είναι κανείς τριγύρω να μιλήσει γι αυτό. Παθαίνουν σοκ όταν δεν λειτουργούν πια οι χάρτες.

Εκείνοι που χρησιμοποιούν το φως μόνον όταν έχουν πρόβλημα σοκάρονται, επίσης, διότι την ώρα που συνειδητοποιούν ότι έχουν πρόβλημα, έχουν πέσει και στα βράχια. Δεν καταλαβαίνουν καν τι είναι μία πνευματική καταιγίδα. Οι παλίρροιες είναι διαφορετικές, τα βράχια έχουν μετακινηθεί, ακόμα και το φως έχει αλλάξει… ακόμα και το λιμάνι είναι σε άλλο μέρος!

Να τι θέλω να σας πω γι αυτό: Όλοι εκείνοι που είναι Άνθρωποι και προσπαθούν να κυβερνήσουν αυτά τα τρία χαρακτηριστικά, αγαπιούνται εξίσου. Είναι οικογένεια, σεβαστοί από τον Θεό. Όμως, οι περισσότεροι θα παραδέρνουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πεθάνουν στα βράχια. Απλώς σημαίνει ότι τα βράχια της ζωής τους βαραίνουν, όπως πάντα, και θα είναι δυσκολότερο γι αυτούς ν’ ανοίξουν τις "γέφυρες" τους και να δουν τελικά πού είναι το φως. Το είπαμε και πριν: Το 90% της Γης υπάγεται στις δύο πρώτες κατηγορίες. Μπορείτε να τους κοιτάξετε, μπορείτε να δείτε τις δυσκολίες και να δείτε τη λύπη, τον πόνο και το δράμα στη ζωή τους.

Τι γίνεται μ’ εσάς; Δεν θα ήσασταν εδώ ούτε θα το διαβάζατε αυτό, αν δεν είχατε κάποιο όραμα του τι ήταν το φως, έτσι δεν είναι; Θα καθόσαστε σ’ αυτές τις καρέκλες και θ’ ακούγατε ή θα διαβάζατε το κείμενο αν δεν ήταν έτσι; Ακροατή που δεν είσαι εδώ, αναγνώστη, να σε ρωτήσω κάτι: Γιατί το ακούς ή το διαβάζεις αυτό; Τι συμβαίνει με την επιλογή σου; Νομίζεις ότι ο Θεός δεν σε βλέπει εκεί; Δεν είναι στο χρονικό πλαίσιο όπως εκείνοι στους οποίους φαίνεται να μιλάω αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν χιλιάδες από εσάς που δεν είστε εδώ τρισδιάστατα αυτή τη στιγμή, παρόλα αυτά γνωρίζω ποιοι είστε, αυτή τη στιγμή. Είναι το τώρα σας, έτσι δεν είναι;

Εσείς ποιο από τα τρία πλοία είστε; Έχετε ανακαλύψει στην προσωπική σας ζωή πώς είναι να σπρώχνετε εκείνη την πόρτα και ν’ αφήνετε τον Θεό να μπαίνει μέσα; Ή την έχετε κλείσει μέχρι επάνω, και θα μιλήσετε στον Θεό με τους δικούς σας όρους… όρους της παλιάς ενέργειας; Κι αν είστε έτσι, είναι μία δύσκολη ζωή, δεν είναι; Έχετε αναρωτηθεί γιατί είναι τόσο δύσκολη; Δεν θα ήταν ωραία να πετάγατε εκείνα τα φορτία; Αυτή είναι η βασική διδασκαλία, και έχει επανεξεταστεί με πολλούς τρόπους για μεγάλο χρονικό διάστημα στα μηνύματα μου. Παρόλα αυτά, ξανά σας λέω ότι ένα από τα πράγματα που συμβαίνει όταν ακολουθείτε εκείνο το φως. είναι ότι τα πράγματα πάνε καλά με την ψυχή σας. Λαμβάνετε γαλήνη εκεί που δεν υπήρχε καθόλου γαλήνη… Αρχίζετε να αποβάλετε την κριτική. Αρχίζετε να 'χετε ευσπλαχνία για κείνους που κάποτε δεν νοιαζόσασταν καν. Ακόμα και τα πολιτικά πράγματα που δεν πιστεύατε ούτε ακούγατε, ξαφνικά τα ζυγίζετε στο νου σας… διότι είστε πιο ισορροπημένοι και ικανοί ν’ ακούτε και τις δύο πλευρές. Δεν είστε πια μονόπλευροι. Τώρα, τουλάχιστον ακούτε και καταλαβαίνετε όσους συνηθίζατε να κριτικάρετε.

Σας λέω αυτό, αγαπητοί μου Άνθρωποι, ότι το φως αυτού του πλανήτη δημιουργείται από εκείνους που καταργούνε τα παντζούρια. Θα σας πω περισσότερα γι αυτό σ’ ένα λεπτό. Πώς είναι η προσωπική σας ζωή; Τι θα θέλατε να μάθετε από σήμερα… όντας σ’ αυτό το ασφαλές μέρος; Θα θέλατε να πάρετε λίγη απ’ αυτή την ενέργεια, αυτή την αγγελική γλυκύτητα, μαζί σας στο σπίτι; Θα ήθελα να σας πω κάτι που μπορεί να μην γνωρίζετε. Εσείς φέρατε αυτή την ενέργεια μαζί σας όταν ήρθατε, αλλά απλώς δεν την έχετε ενεργοποιήσει. Αυτή η ιδιαίτερη ενέργεια δεν είναι ο Κρύων. Είναι η ενέργεια της αδελφής ή του αδελφού που είστε. Είναι ο Ανώτερος Εαυτός που νιώθετε τώρα, όχι ο Κρύων. Την έχει ο καθένας σας. Τόσο βαθιά, είναι… ποιος είναι πραγματικά ο Άνθρωπος.

Τι γίνεται με όσους ήρθαν για θεραπεία; Να σας μιλήσω ένα λεπτό γι αυτό. Θεραπευτές στην αίθουσα, τώρα γνωρίζετε ότι δεν θεραπεύετε κανέναν. Αντίθετα, τους ισορροπείτε. Και εξαρτάται από τον Άνθρωπο να δει εκείνη την ισορροπία και να την κάνει ό,τι θέλει. Κάποιοι θα θεραπευτούν και άλλοι όχι, μερικοί θα έχουν θαύματα και άλλοι όχι. Όλοι σας το γνωρίζετε αυτό. Και τι κάνει την διαφορά ανάμεσα σ’ αυτόν που θα φύγει θεραπευμένος και σ’ εκείνον που δεν θα θεραπευτεί; Θα σας πω: Είναι εκείνος που αποφασίζει να κλείσει με σανίδες το κυβερνείο του και λέει, «Λοιπόν, θα προχωρήσω με ό,τι ξέρω», και ο οποίος δεν θα λάβει ποτέ πραγματική θεραπεία.

Εκείνος όμως που λέει ανοιχτά, «Θέλω να βιώσω το φως μέσα μου», καταλαβαίνει ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει, και ότι η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό έχει προχωρήσει. Αυτός είναι ο Άνθρωπος που λέει, «Θέλω ένα φως που να μην έχω βιώσει ακόμα. Δεν θέλω ν’ ανησυχώ άλλο. Θέλω να μπορέσω να φύγω περπατώντας από εδώ, χωρίς να με τρώει το άγχος. Δεν θέλω ν’ ανησυχώ για τα χρήματα, τις σχέσεις ή την δουλειά. Θέλω να δίνω από την αφθονία του Σύμπαντος στους γύρω μου. Θέλω να με κοιτάζουν και να λένε, «Κάτι είναι πράγματι διαφορετικό σ’ εσένα».

Μήπως αυτό λέτε σήμερα; Αν είναι έτσι, ήρθατε στο σωστό μέρος! Ακροατή και αναγνώστη, ήρθες στο σωστό μέρος. Αυτό είναι για σένα. Γιατί δεν κάθεσαι εκεί για ένα λεπτό και να δεχτείς πραγματικά όσα λέω. Έχεις θειότητα μέσα σου. Είναι σαν βάζο που περιμένει ν’ ανοιχτεί με την δική σου ελεύθερη επιλογή, κι αν δεν το ανοίξεις, δεν θα υπάρχουν λύσεις. Ω, τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Το μόνο είναι ότι εκείνο το βάζο θα κλυδωνίζεται από τα κύματα, όπως ήταν σε όλη σου τη ζωή. Αλλά όταν ανοίξεις εκείνο το βάζο, θα πεταχτεί έξω η θειότητα, που είναι εσύ, και αρχίζεις την διαδικασία της αληθινής επικοινωνίας με το Πνεύμα, και της σοφίας να ελέγχεις τα κύματα.

«Πώς ο Θεός Δουλεύει με την Ανθρωπότητα» 

https://sites.google.com/site/kryonhellenicpage/kryon-2007-2006/2007-03-10 

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για το τι κάνει συχνά η ανθρωπότητα στον προφήτη, τον οραματιστή, όταν απευθύνεται σ' αυτούς και ρωτά: «Πες μου, τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον;» Εκεί οι Άνθρωποι κάθονται και αναμένουν.

Η Ανθρώπινη προκατάληψη στην αντίληψη

Ιδού η πρώτη εκ πολλών σημερινών αλληγοριών. Θα επισημάνει την Ανθρώπινη προκατάληψη στην τρισδιάστατη πραγματικότητά σας - τι αναμένετε και πώς σκέφτεστε.

Μια γυναίκα επισκέπτεται το γιατρό. Του λέει: «Γιατρέ, κάτι δεν πάει καλά σε μένα. Δε νιώθω καλά. Θέλω να μου πεις τι μου συμβαίνει>».

Κι ο γιατρός αποκρίνεται: «Καλώς, πείτε μου τα συμπτώματα που έχετε».

Απαντάει: «Δεν έχω την ενέργεια που είχα παλαιότερα. Παίρνω βάρος, αλλά δε θέλω. Νιώθω περίεργα. Κάτι δεν πάει καλά σε μένα γιατρέ. Πες μου τι είναι».

«Καλά. Θα κάνουμε εξετάσεις», απαντά ο γιατρός.

Επιστρέφει αργότερα και ο γιατρός της λέει: «Σας έχω ευχάριστα νέα».

Όμως του λέει: «Δε θέλω καλά νέα. Θέλω να μάθω τι πάει λάθος με μένα. Είναι το σώμα μου και το ξέρω όταν κάτι δεν πάει καλά! Αν δεν μπορείτε να μου πείτε, τότε θα πάω σ' άλλο γιατρό».

«Έχω να σας πω ορισμένα πράγματα που ίσως δεν περιμένετε», λέει γιατρός.

Αυτή όμως ευθύς αποκρίνεται: «Αν δεν μπορείτε να μου πείτε τι κακό μου συμβαίνει, φεύγω». Και φεύγει! Και... πάνω στο γραφείο του γιατρού είναι ένα χαρτί που δείχνει πως είναι έγκυος.

Αυτό είναι το τυπικό Ανθρώπινο πνεύμα… γεννημένη σε μια τρισδιάστατη κατάσταση όπου είναι προκατειλημμένη ως προς το ποια πιστεύει πως είναι η πραγματικότητά της, αποκλείοντας κάθε άλλο μήνυμα. Επειδή όταν νιώθει περίεργα, τότε πρέπει να ’ναι άσχημα τα νέα, έτσι δεν είναι; Άμα παίρνει βάρος, σημαίνει άσχημα νέα, έτσι δεν είναι; Γι αυτό Άνθρωπε σου λέω πως όταν έρχεσαι σ' ένα μέρος που πρόκειται να συζητηθεί το μέλλον, ποια προκατάληψη κουβαλάς; Έχεις την ικανότητα να κατανοήσεις αυτό που προσφέρεται; Θα δώσεις ελευθερία και χαλαρότητα σε κείνους που πάνε πέρα από το πέπλο και επιστρέφοντας σου δίνουν πληροφορίες; Και θα καταλάβεις αν το κάνουν, ή θα ζητήσεις άλλη μια γνώμη επειδή δεν είναι αυτό που περιμένεις; 

Είναι γραμμικό… «Κρύων, πες μας το μέλλον», λες. Και εάν αυτό το διάμεσο επικοινωνίας δε σου δώσει το ίδιο μήνυμα με κάποιο άλλο διάμεσο, θα πεις, «Λοιπόν, ποιον να πιστέψω; Είναι και οι δύο κανάλια επικοινωνίας, έτσι δεν είναι;» Τι θα κάνεις επ’ αυτού; Το μέλλον, το παρελθόν σου, το παρόν σου - όλα όσα βλέπεις είναι η στενή λωρίδα μπροστά σου - ο δρόμος, ένας μικροσκοπικός δρόμος και υπάρχει χώρος μόνο για ένα πράγμα σ' αυτόν.

---------------------------------------------------------------

Μεταβαίνοντας στην άλλη πλευρά του πέπλου

Σας έχω άλλη μια ιστορία. Κάποτε υπήρχε ένα χωριό. Δίπλα του, πίσω από το λόφο, υπήρχε ένας ωκεανός. Οι χωρικοί σέβονταν τον ωκεανό, επειδή ένιωθαν πως μέσα στον ωκεανό ήταν ο Θεός, καθώς αυτός τους συντηρούσε. Γνώριζαν πως το νερό κατέβαινε με κάποιο τρόπο από το βουνό και τους έδινε βροχή και μεγάλωναν οι σοδειές τους. «Ο Θεός πρέπει να βρίσκεται κάτω απ' το νερό», έλεγαν.

Στο χωριό αυτό δεν υπήρχαν λίμνες, ούτε ποτάμια. Το μόνο είχαν δει με τεράστια ποσότητα νερού ήταν ο ιερός ωκεανός, πίσω από το λόφο. Και δεν τολμούσαν να τον αγγίξουν διότι ο Θεός βρισκόταν μέσα στον ωκεανό, βλέπετε. Κανείς δεν πήγαινε εκεί. Ήταν ιερό έδαφος και κανείς ιστορικά δεν είχε δει το Θεό.

Και στην πορεία, έστειλαν τελικά τον ανώτερο και άγιο άνθρωπο ανάμεσά τους για να βρει το Θεό. Του είπαν: «Θέλουμε να πας στον ωκεανό. Σε χρειαζόμαστε να βουτήξεις όσο πιο βαθιά μπορείς το κορμί σου κάτω απ' το νερό. Μετά να μας πεις πως μοιάζει ο Θεός. Χρειάζεται να γνωρίζουμε ποιος είναι ο Θεός».

Ο άγιος άνθρωπος φοβήθηκε πολύ. Σκέφτηκε πως ίσως όταν άγγιζε το νερό θα εξατμιζόταν! Ποτέ δεν μπήκε σε βαθιά νερά. Δεν ήξερε καν πως δεν μπορούσε ν' αναπνεύσει κάτω απ' το νερό, μα το ανακάλυψε γρήγορα. Ο άγιος άνθρωπος έκανε το καθήκον του και βάσει της πίστης του, είπε: «Αγαπημένε Θεέ, σε παρακαλώ συγχώρεσέ με αν κάνω ιεροσυλία». Έπειτα έκανε όλα τα σύμβολα που έπρεπε και... μπήκε βαθιά στο νερό, βούτηξε όσο πιο βαθιά τόλμησε.

Ήταν ένα άγνωστο μέρος. Δεν μπορούσε ν' αναπνεύσει. Δεν μπορούσε να παραμείνει κάτω για πολύ. Ήταν σκοτεινά εκεί. Άνοιξε τα μάτια του και συνειδητοποίησε πως ενώθηκε με το ιερό και δονείτο. Μόλις που μπορούσε να υπάρχει και ήξερε πως θα 'πρεπε να βγει έξω γρήγορα. Τότε, άνοιξε τα μάτια για να δει τον Θεό και κρατηθείτε... ένα ψάρι τον κοιτούσε!

«Ααα», είπε, «Εδώ Είναι! Εδώ είναι ο Θεός». Βγήκε ορμητικός έξω απ' το νερό, έτρεξε στην ακτή, πέρασε τα βουνά, και επέστρεψε στο χωριό. Έκαναν όλοι πίσω καθώς σχεδίασε στην άμμο μια απεικόνιση του Θεού για το χωριό του. Είναι ένα ψάρι. Έτσι, όλοι μαζί λατρεύουν τούτο το ψάρι. Επιτέλους ξέρουν πως μοιάζει ο Θεός και είναι ευτυχισμένοι. «Να τι βρίσκεται στην άλλη μεριά του πέπλου», λένε. Κάτω απ' το νερό ζει ο Θεός. Ο Θεός είναι σπουδαίος. Και το ψάρι γίνεται γι αυτούς το σύμβολο λατρείας.

Κοιτάξτε, δεν υπάρχει κάτι λάθος σε αυτό. Ήθελαν κάτι σε τρισδιάστατη μορφή που να τους θυμίζει τον Θεό. Χρειάζονταν ένα τρισδιάστατο σύμβολο για να έχουν πάνω τους, ίσως και για να έχουν στο σπίτι τους. Οτιδήποτε σου θυμίζει το θεϊκό, Άνθρωπε, είναι καλό. Και τους άρεσε, και τους βοήθησε να προσεύχονται αλλά και να οραματίζονται το Θεό.

Τα χρόνια πέρασαν και ένας νεότερος όσιος απόγονος εμφανίστηκε. Αποφάσισε κι αυτός να διασχίσει τα βουνά. Είπε στον πρεσβύτερό του: «Θέλω να δω το Θεό, αλλά χρειάζομαι την άδειά σας». Ο γηραιότερος άγιος, που ’χε πάει πρώτος εκεί, του λέει: «Εμπρός, πήγαινε. Είναι υπέροχη εμπειρία. Ελπίζω να δεις τον Θεό, όπως κι εγώ». Τον έστειλε στο μονοπάτι του.

Ο νεαρός σαμάνος διάσχισε τα βουνά και μπήκε στο νερό όπως είχε κάνει και ο πρεσβύτερός του. Ακολούθησε το ίδιο πρωτόκολλο με τον πρώτο άγιο άνθρωπο, βούτηξε και κράτησε την αναπνοή του. Ήταν σκοτεινά εκεί πέρα, άνοιξε τα μάτια του... και κρατηθείτε, είδε... ένα χταπόδι! Ήταν πολύ διαφορετικό απ' το ψάρι!

Ο νεαρός λοιπόν βγαίνει απ' το νερό, διασχίζει τρέχοντας τα βουνά, το σχεδιάζει για όλο το χωριό και λέει: «Ο πρώτος άντρας έκανε λάθος! Να πως μοιάζει ο Θεός». Α! Οι χωρικοί προβληματίστηκαν, δεν ήξεραν ποιος ήταν σωστός. Και οι δύο πήγαν στο ίδιο μέρος. Και οι δύο κοίταξαν κάτω από το νερό και επέστρεψαν με ιδέες έντονα αποτυπωμένες στο μυαλό τους σχετικά με το πως μοιάζει ο Θεός. «Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιος από σας είναι σωστός», είπαν. «Ένας απ' τους δυο σας είναι σωστός, ενώ ο άλλος όχι». Παρεμπιπτόντως, αυτή ήταν η απαρχή δύο εκκλησιών... χρειάζεται να πω περισσότερα;

Ορισμένοι που δεν ήθελαν να πιστέψουν κανέναν απ' τους δύο, έστειλαν τρίτο άγιο άνθρωπο να επαληθεύσει έναν απ’ αυτούς. Κάτω απ' το νερό άνοιξε τα μάτια του και... είδε ένα χέλι! Επέστρεψε και τους είπε: «Κάνουν λάθος κι οι δυό!» Μια τρίτη θρησκευτική αίρεση γεννήθηκε.

Ιδού το δίλημμα. Τρεις επικοινωνητές (channelers), τρία μέντιουμ, τρεις προφήτες, τρεις άγιοι, όλοι πάνε στην άλλη πλευρά του πέπλου και φέρνουν πίσω τρία είδη πληροφοριών. Πάνε στο ίδιο μέρος και όλοι βλέπουν κάτι εντελώς διαφορετικό... όπως και στην ιστορία. Αυτό οφείλεται στην απλότητα της πίστεως τους, στο τι ανέμεναν και πως είδαν την πραγματικότητα του Θεού. Περίμεναν τον Θεό ως ένα μοναδικό ον τρισδιάστατο, με πρόσωπο όπως και οι ίδιοι (ως ένα ον). Επομένως, όταν έφτασαν στην άλλη πλευρά του πέπλου και έριξαν μια ματιά, συνέλαβαν την εικόνα ενός πράγματος που είδαν και το επικόλλησαν στην αντίληψη τους. Ρίξτε μια ματιά στη μοναδικότητα και τη γραμμικότητα των δικών σας εκκλησιών στη δική σας κουλτούρα [Η.Π.Α.]. Μπορείτε να δείτε πως έγινε αυτό, εφόσον έχετε περισσότερα από 300 είδη εκκλησιών στη χώρα σας. Κάθε φορά που υπήρχε ένα όραμα, δημιουργούταν άλλη μια διαφορετική πίστη. Πόσο γραμμικό αλήθεια!

Εκθέτουμε ήδη το δίλημμα που έχουν πολλοί άνθρωποι σχετικά με όσους σας δίνουν πληροφορίες που είναι πέραν του πέπλου. Περιλαμβάνει οράματα για το μέλλον αλλά και πώς λειτουργούν τα πράγματα στο παρόν. Δε συντονίζεται κατ' ανάγκη ο ένας με τον άλλο, κι εσείς προσπαθείτε ν' αποφασίσετε ποιος είναι σωστός, όταν ίσως είναι όλοι σωστοί.

Η άλλη πλευρά του πέπλου είναι αληθινά υπερδιάστατη, γεμάτη πολλαπλές συνυπάρχουσες πραγματικότητες σε πολλές μορφές. Όμως αναμένετε ν’ αντικρύσετε μόνο ένα πράγμα, έτσι δεν είναι; Νιώθετε πως ο Άνθρωπος θα ’πρεπε να μπορεί να μεταβαίνει στην άλλη πλευρά του πέπλου, να βλέπει πως μοιάζει το «ένα πράγμα», να έρχεται πίσω και να το γνωστοποιεί. Είναι χαζό, όπως το να μπεις σ’ ένα κατάστημα που πουλάει χάρτες και να ζητήσεις «ένα χάρτη». Οι προκαταλήψεις που έχετε σας εμποδίζουν να το δείτε.

-----------------------------------------------

Ιδού η αλήθεια. Στην άλλη πλευρά του πέπλου δεν υπάρχει χρόνος. Αυτό είναι το πιο δυσνόητο για σας. Έτσι ακολουθεί άλλη μια αλληγορία, την οποία σας παρουσιάζουμε με τρόπο που ευελπιστούμε να γίνει αντιληπτός από τον τρισδιάστατο Άνθρωπο…

Ως επικοινωνητής ή αναγνώστης βρίσκεσαι σ' έναν κύκλο που λέγεται η άλλη πλευρά του πέπλου. Ας το πούμε τραπέζι – το κάνει πιο απλό. Είσαι στη μέση του τραπεζιού, ενός στρογγυλού τραπεζιού και τριγύρω σου υπάρχουν κομμάτια ενός αχανούς παζλ. Αν τα αναποδογυρίσεις, μερικά γράφουν «μέλλον» και άλλα γράφουν «παρελθόν». Όλα έχουν ενέργεια. Λάμπουν όλα με συγκεκριμένο τρόπο και το καθένα έχει χρώματα, ενδεικτικό κατά πόσον εκδηλώθηκαν (συνέβησαν στις τρεις διαστάσεις), ή όχι (παρελθόν, δεν εκδηλώθηκε τρισδιάστατα - μέλλον που εκδηλώθηκε σε παρελθόν, παρελθόν που εκδηλώθηκε σε μελλοντική πράξη... κλπ).

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο πολύπλοκα όταν σε μια στιγμή τα ξαναγυρίζεις, θα' χουν αλλάξει πάλι και οι "ετικέτες" τους είναι διαφορετικές. Το μέλλον τώρα δείχνει παρελθόν. Το καταλαβαίνεις; Πιθανόν όχι, οπότε ετοιμάσου. [Ακολουθεί στο channeling] Θα ανακεφαλαιώσω προτού τελειώσω, με ορισμούς. Είναι συγκεχυμένο όμως για ένα μονο-κάναλο ον όπως ο Άνθρωπος, ο οποίος αναμένει να δει μόνο μια ενέργεια που λέγεται «μέλλον».

Ο σκοπός σας είναι να επιλέξετε ποιο θα κοιτάξετε, αλλά και ποιο θα πάρετε πίσω στην τρισδιάστατη πλευρά του πέπλου. Θα χρειαστεί ν' αποφασίσετε ποιο μπορεί να είναι κείνο που τοποθετεί τον εαυτό του στο μονό κανάλι αυτού που λέτε πραγματικότητα. Ποιο είναι κατάλληλο για κείνο που θα εκδηλωθεί στο μονό κανάλι του μέλλοντος; Πώς το ξέρετε; Μπορείτε να το καταλάβετε;

Το ζουζούνι στην φλόγα

Ερχόμαστε στο επόμενο θέμα προς κατανόηση. Αποτελεί το κλειδί για να γίνει κατανοητό το παζλ μπροστά σας στο τραπέζι, αλλά πάλι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αλληγορία και επαναλαμβάνουμε πως αφορά στην τρισδιάστατη Ανθρώπινη προκατάληψη. Η προκατάληψη ενός 3D Ανθρώπου, είτε είναι διδάσκαλος ή όχι, έρχεται με τη δυαδικότητα. Είναι σημαντικό. Σας δίνω τα απαιτούμενα για να βλέπετε το μέλλον.

Ας οραματιστούμε έναν Άνθρωπο που πάει πέρα από το πέπλο. Δεν είναι διδάσκαλος· για την ακρίβεια είναι πολύ νεαρός και άπειρος στο ζήτημα αυτό. Γνωρίζει όμως τον τρόπο να μεταβεί εκεί, μπορεί να περάσει χρόνο εκεί και νιώθει πως βλέπει ξεκάθαρα. Πράγματι, οι νέοι πάντα νιώθουν ότι βλέπουν ξεκάθαρα, μέχρι να ενηλικιωθούν. Μετά γελούν με τον εαυτό τους για τον τρόπο με τον οποίο νόμιζαν ότι έβλεπαν.

Τα εργαλεία της νέας ενέργειας του έδωσαν την ικανότητα να κινείται ελεύθερα στην άλλη πλευρά. Τα ίδια εργαλεία όμως δεν του έδωσαν σοφία. Είναι εκεί λοιπόν και κοιτάει γύρω. Αμέσως παρατηρεί τη λεωφόρο της ζωής μπροστά του. Τα αυτοκίνητα σφυρίζουν περνώντας. Η αλληγορία εδώ είναι η λεωφόρος της επίγειας ζωής, και το γνωρίζει. Είναι αρκετά έξυπνος ώστε να γνωρίζει πως χρειάζεται να ερμηνεύσει τα πράγματα, εφόσον είναι πολυδιάστατα και όχι τρισδιάστατα. Γνωρίζει πως η λεωφόρος είναι γραμμική, όπως κι ο ίδιος, αλλά και ότι το Πνεύμα προσπαθεί να του δείξει το μέλλον.

Έτσι, ελκύεται αμέσως από το πιο δραματικό συμβάν της λεωφόρου... την καραμπόλα 15 αυτοκινήτων. Τα βλέπει όλα... τον καπνό, τη φωτιά, τη λύπη, τον θάνατο, την καταστροφή. Βλέπει τα συντρίμμια. Όταν λοιπόν επιστρέφει, αναφέρει τα εξής: «Θα γίνει καραμπόλα. Δεν ξέρω ακριβώς πότε, ούτε πώς. Ξέρω μόνο πως είναι πιο πέρα στο δρόμο. Καλύτερα να προετοιμαστείτε. Να τι υπάρχει εκεί. Το είδα ξεκάθαρα».

Τώρα η πλοκή πυκνώνει (όπως λένε). Έρχεται ένας άλλος Άνθρωπος, που είναι διδάσκαλος. Έχει δουλέψει με το DNA του και είναι έμπειρος διδάσκαλος. Μεταβαίνει επίσης στην άλλη πλευρά του πέπλου και βλέπει τη λεωφόρο της ζωής. Να την... η ίδια λεωφόρος. Τότε το βλέπει! «Ω, είδες τι παραλίγο να συμβεί εκεί;» Κλαίει... «Αν εκείνος ο Άνθρωπος δεν ενεργούσε σωστά τότε, θα γινόταν καραμπόλα 15 αυτοκινήτων!» Έπειτα λέει εκείνα τα σοφά... χωρίς προκατάληψη λόγια: «Είμαι εδώ για να γιορτάσω εκείνο που δε συνέβη. Όντως, απετράπει το ατύχημα. Ας γιορτάσουμε τη ζωή στο έπακρο. Όλοι αυτοί οι Άνθρωποι σώθηκαν. Δοξάστε τον Θεό για το χάρισμα της διαισθητικής στραβοτιμονιάς!», λέει. Έπειτα επιστρέφει και λέει στην ακολουθία του: «Είναι καθαρό το πεδίο μπροστά. Ήμουν εκεί. Το είδα ξεκάθαρα».

Μόλις σας είπα δύο Ανθρώπους με αντίθετες προκαταλήψεις. Ο ένας είδε μόνο το δράμα και το έφερε πίσω μαζί του. Είναι το πιο κοινότυπο και είχατε τέτοιου είδους προβλέψεις στις περισσότερες ζωές σας. Αυτός είναι ο Άνθρωπος που μεταβαίνει στην άλλη πλευρά του πέπλου, βλέπει έναν άγγελο να κρατά δύο μέλλοντα και επιλέγει εκείνο με τον περισσότερο καπνό και φωτιά! [Γέλιο] Δράμα! Είναι επειδή ο Άνθρωπος έλκεται από το δράμα στις τρεις διαστάσεις. Σε κάποιο επίπεδο, ανταποκρίνεστε σε αυτό. Το ξέρετε, όπως και τα μέσα ενημέρωσης και όλοι οι διαφημιστές στη Γη το γνωρίζουν. Είναι γεγονός.

Ο διδάσκαλος που είναι έμπειρος ν' αναγνωρίζει την ομορφιά, βλέπει ό,τι δε συνέβη να έχει την ίδια ενέργεια με ό,τι είδε ο τρισδιάστατος επισκέπτης. Εξισορροπεί τα δύο και αναφέρει εκείνο με τις μεγαλύτερες δυναμικές, όχι τον καπνό και τη φωτιά. Οπότε έχετε το ίδιο δίλημμα, έτσι δεν είναι; «Τότε ποιός είναι σωστός;» θα πείτε. «Τι θα κάνουμε με αυτό;»

Τώρα θα σας πω για το ταλέντο που απαιτείται για να είναι κάποιος προφήτης, οραματιστής, μελλοντολόγος του πλανήτη. Δεν είναι απλώς αυτοκυριασχία (mastery)· δεν αφορά μόνο στον συντονισμό με το DNA σας. Είναι προσεκτική εξισορρόπηση με την εμπειρία χρόνων... μεταβαίνοντας στο πέπλο χωρίς προκατάληψη. Επιστρέφω μαζί σας στην αλληγορία με το τραπέζι. Κάθεστε εκεί στο κέντρο. Και μπροστά σας βλέπετε όλα τα δυναμικά του πλανήτη, το παρελθόν και το μέλλον. Εδώ μπορεί να ρωτήσετε: «Πώς γίνεται να έχει δυναμικό το παρελθόν;» Θα σας πω σε λίγο.

Όμως τώρα, ποιο θα επιλέγατε; Εκείνο που θα επέλεγαν οι αφώτιστοι Άνθρωποι... εκείνα που έχουν το περισσότερο δράμα και καπνό; Ή μήπως εκείνο που επιλέγει ο διδάσκαλος, κάτι που δε συνέβη καν; Κανένα, κατά κάποιο τρόπο. Κουβαλάτε την ενέργεια της γης και την επιλογή να δείτε το ψάρι, το χταπόδι ή το χέλι. Ποιό να διαλέξετε; Η ενέργεια του πλανήτη έρχεται μαζί σας και σεις ταυτίζετε την πλανητική ενέργεια με όποια ενέργεια έχουν τα δυναμικά μπροστά σας. Εσείς επιλέγετε το κομμάτι του παζλ που δονείται πλησιέστερα στην ενέργεια της γης που νιώθετε τη δεδομένη στιγμή.

Απαιτείται ταλέντο, εμπειρία και πρακτική. Αντί να εμπιστεύεστε την Ανθρώπινη προκατάληψη, είναι η αίσθηση της ενέργειας με ενέργεια. Είναι η αίσθηση αυτού που σας φέρνει η γη, καθώς ενσωματώνεστε με την άλλη πλευρά του πέπλου, ώστε να τη συνταιριάξατε με τα δυναμικά μπροστά σας. Όπως κι αν νιώθετε το δυναμικό, ταιριάξτε το με την πλανητική ενέργεια. Διαλέξτε εκείνο και φέρτε το πίσω, επειδή αυτό είναι το πιο κατάλληλο για κείνη τη μέρα. Δε σας αρέσει αυτό, έτσι;

«Κρύων, μας λες πως οι καλύτεροι προφήτες μπορούν να δώσουν ό,τι είναι καλό για σήμερα;» Ναι, αγαπητοί μου, επειδή το αύριο μπορεί ν' ανατρέψει τα πάντα. Τι θα γινόταν αν κάποιοι απ’ το ακροατήριο ξυπνούσαν [γίνονταν πιο φωτισμένοι] και έστειλαν φως σ’ ένα μέρος που μόνο σκοτάδι υπήρχε; Τι θα γινόταν εάν συλλογικά κάνατε μια στροφή και αλλαγή που θα επιφέρει δραματική αλλαγή στον πλανήτη; Τότε το αύριο θα έχει διαφορετικά δυναμικά απ' ότι σήμερα, έτσι δεν είναι; Βλέπετε, είναι επειδή εσείς είστε υπεύθυνοι, όπως λέω επί 18 χρόνια. Αυτό είναι το μήνυμα του Κρύων. Αυτό ήταν πάντα.

Αγαπητοί μου, δε διαφέρει για το διεθνούς φήμης άτομο που διαβάζει τα Tαρώ. Για λίγο σκεφθείτε τους μηχανισμούς όσων ξέρετε για τα Tαρώ. Σχεδιάστηκε σαν επιστήμη να δονείται με την ενέργειά σας παρέχοντας καθοδηγητικά εργαλεία για σας. Παρόλο που ο αναγνώστης Tαρώ μπορεί να είναι ο μόνος που αγγίζει τις κάρτες, κάθεστε μπροστά του ή συντονίζεται διαισθητικά μαζί σας. Είναι η δική σας ενέργεια πάνω στις κάρτες, είτε τις αγγίξετε είτε όχι. Η κοσμική ευφυΐα [πηγή] γνωρίζει ποιος είστε και ότι βρίσκεστε εκεί για κατευθυντήριες οδηγίες. Χρησιμοποιεί το ταλέντο του αναγνώστη των Tαρώ να νιώθει την ενέργειά σας και μετά του επιτρέπει να απλώσει τις κάρτες στο τραπέζι. Μπορεί να σας φαίνεται τυχαίο, μα δεν είναι. Έτσι, αυτό που εσείς αποκαλείτε ρίξιμο των Tαρώ, αποτελεί αντανάκλαση της δικής σας ενέργειας. Σας μιλά για τα δυναμικά της συγκεκριμένης μέρας μόνο, εφόσον έχετε τη δύναμη της ελεύθερης βούλησης. Δε διαφέρει από τον πλανήτη. Απλό, δεν είναι; Εντούτοις, είναι δύσκολο για ένα τρισδιάστατο νου.

«Βλέποντας την Άλλη Πλευρά του Πέπλου» 

https://sites.google.com/site/kryonhellenicpage/kryon-2007-2006/2007-01-07

Φαντάσου για μια στιγμή ότι είσαι ο μεγαλύτερος ζωγράφος που έζησε ποτέ. Αυτό θα ήταν κάτι, έτσι δεν είναι; Σκέψου τους μεγάλους ζωγράφους στην ιστορία, κι εσύ είσαι ο καλύτερος. Και με κάποιο τρόπο σ’ αυτό το υποτιθέμενο όραμα, ξαναγεννιέσαι σ’ έναν πλανήτη που μοιάζει πολύ με αυτόν εδώ [τη Γη] μαζί με Ανθρώπους. Περνάς την γέννηση σου, το μεγάλωμα σου και την παιδική σου ηλικία, και δεν μπορείς πια να περιμένεις να ζωγραφίσεις! « Ω,» λες στον εαυτό σου, « μπορώ να ζωγραφίσω! Όταν θα είμαι αρκετά μεγάλος, απλώς δώστε μου ένα πινέλο κι έναν καμβά».

Τότε, προς μεγάλο σου τρόμο, καθώς μαθαίνεις την γλώσσα και μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχουν πινέλα ούτε καμβάς! Τέτοια πράγματα δεν υπάρχουν σ’ αυτόν τον πλανήτη που ήρθες! Τι θα κάνεις; Τότε έχεις άλλη μία τρομακτική συνειδητοποίηση – κανείς δεν έχει χέρια, ούτε εσύ! Ποιος θα το φανταζόταν αυτό; Τι θα κάνεις; Δεν υπάρχουν πινέλα αφού δεν υπάρχουν χέρια· ούτε καμβάδες, αφού δεν έχουν ακούσει ποτέ για ζωγραφική – εκτός στα θαύματα.

Καλώς ήρθες στη γη, άγγελε! Καθότι η θεϊκότητα σου μοιάζει πολύ έτσι. Το μεγαλείο σου το έχεις επάνω σου. Γνωρίζεις πώς να θεραπεύεις τον εαυτό σου, γνωρίζεις τους κανόνες θεραπείας του πλανήτη και των άλλων, γνωρίζεις πώς να δημιουργείς αγάπη όπου δεν υπάρχει αγάπη, και μπορείς να βρεις λύσεις σε προκλήσεις που άλλοι δεν μπορούν. Η θειότητα σου είναι θαμμένη σε κάποιο μέρος καθώς κοιτάς τον εαυτό σου. Είναι περίεργο – έχεις την πληροφόρηση, αλλά δεν θυμάσαι το σχολείο που την απέκτησες. Όλη η γνώση όμως είναι εκεί ούτως ή άλλως.

Είσαι ένας μεγάλος καλλιτέχνης, αλλά σ’ αυτήν τη νέα γη κανείς Άνθρωπος δεν έχει χέρια! Τι θα κάνεις μ’ αυτή την κατάσταση; Και η απάντηση που έχουμε δώσει είναι: Τα χέρια που λείπουν είναι αυτό που ονομάζουμε αυτοκυριαρχία. Καθώς αρχίζεις ν’ αλλάζεις το DNA σου μέσω της πνευματικής εξέλιξης, αυτά τα πράγματα αρχίζουν να μεταβάλλονται, και τα χέρια που λαχταράς θα αναπτυχθούν, μεταφορικά.) Και οι πίνακες που θα φτιάξεις με τα καινούργια αυτά χέρια θα είναι σπουδαίοι! Και θα τους ονομάσεις: «Ειρήνη εκεί όπου δεν υπάρχει Ειρήνη», «Λύση εκεί όπου δεν υπάρχει Λύση», «Αγάπη εκεί όπου δεν υπάρχει Αγάπη».

Τα «θαυματουργά» σου χέρια γίνονται το φως του Φάρου που έχεις γίνει. Φωτίζει τόσο λαμπερά που όλοι γύρω σου μπορούν να δουν την θαυματουργή ζωγραφική σου, η οποία ονομάζεται εσύ . Είναι πανέμορφη, και αντιπροσωπεύει την συνείδηση της αυτοκυριαρχίας στη Γη. Τα χρώματα είναι ζωηρά, η τεχνοτροπία πάντα αλλάζει και η ενέργεια είναι εκείνη του Θεού. Έχεις τα χέρια του καλλιτέχνη κι αρχίζεις να ζωγραφίζεις μία τελική εικόνα με τους άλλους που ονομάζεται «Η Νέα Ιερουσαλήμ».

«Οι Ευθύνες του Εργάτη Φωτός» 

https://sites.google.com/site/kryonhellenicpage/kryon-2005-2004/2005-01-29

Ο Γουό και το Μπλοκ του Γρανίτη

Θα σας δώσουμε μία ακόμα παραβολή του Γουό. Δεν έχουμε δώσει παραβολή του Γουό για πολύ καιρό, κι έτσι θα κλείσουμε μ’ αυτήν. Ο Γουό (Wo) είναι ένας Άνθρωπος χωρίς γένος. Είναι Wo-man, αλλά χρησιμοποιούμε αρσενικό γένος για τους σκοπούς αυτής της ιστορίας.

Ο Γουό ήταν απογοητευμένος με την ζωή του. Εργαζόταν σκληρά και ήταν επίσης Εργάτης Φωτός, αλλά ήταν θλιμμένος. Έλεγε, «Θέλω κάτι πολύτιμο στη ζωή μου. Θέλω κάτι όμορφο, που να έχει νόημα στη ζωή μου». Ο Γουό ήξερε ότι είχε την δυνατότητα να εκδηλώσει κάτι. Απλώς ήταν λιγάκι αβέβαιος για το τι θα εκδήλωνε αν προσπαθούσε. Επίσης δεν ήξερε τι να ζητήσει πραγματικά στην υλοποίηση του. Είχε λάβει προειδοποίηση να μην ζητάει ποτέ κάτι συγκεκριμένο από το Πνεύμα, αλλά αντ’ αυτού να λέει, «Ας εκδηλώσω μόνο ό,τι χρειάζομαι, που είναι κατάλληλο για το δικό μου θεϊκό σχέδιο». Ο Γουό είχε την σοφία ενός Εργάτη Φωτός, κι έτσι προσευχόταν, «Αγαπητό Πνεύμα, θέλω να εκδηλώσω κάτι μεγάλο στη ζωή μου. Ήρθε η ώρα. Εσύ επιλέγεις τι θα είναι αυτό, Θεέ, Ανώτερε Εαυτέ. Εσύ έχεις την σοφία… επίλεξε τι θα είναι αυτό. Χρειάζομαι να εκδηλώσω κάτι μεγάλο για να μπορέσω να προχωρήσω στη ζωή».

Και το έκανε! Μια μέρα ο Γουό βγήκε από το σπίτι και είδε ένα τεράστιο τσιμεντένιο μπλοκ μπροστά στην πόρτα του! Το μέγεθος του ήταν 10 Χ 10 μέτρα. Ένιωσε προσβεβλημένος! «Αυτό πραγματικά χρειαζόμουνα, Πνεύμα; Τι είναι αυτό;» Και ο Ανώτερος Εαυτός του Γουό είπε, «Δεν τελειώσαμε ακόμα, Γουό. Απλώς περίμενε». Ο Γουό περίμενε, αλλά το μπλοκ παρέμενε εκεί. Έγινε ανυπόμονος, όπως πάντα, και σκέφτηκε μήπως είχε παρερμηνεύσει τα μηνύματα. Τότε οι γείτονες άρχισαν να παραπονούνται για το μπλοκ. Ο Γουό ήταν σίγουρος ότι είχε γίνει λάθος. Πραγματικά! Το Πνεύμα δεν έπρεπε να φέρει ένα τσιμεντένιο όγκο! Δεν είναι στην ουσία ιδιαίτερα Θεϊκό αυτό. Έτσι, έφερε έναν μεγάλο γερανό και προσπάθησε να μετακινήσει το μπλοκ. Αυτό δεν μετακινιόταν. Μετά έφερε ειδικούς για την μετακίνηση γρανιτένιων μπλοκ.

«Μπορούμε παρακαλώ να μετακινήσουμε αυτό το μπλοκ;» ζήτησε ο Γουό.

«Όχι, δεν μπορούμε», είπαν αυτοί. Είναι υπερβολικά μεγάλο.

Τότε ο Γουό άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα του και την άνοιξε. Εκεί στεκόταν ένας μικρόσωμος άνδρας με μία σμίλη.

«Ποιος είσαι εσύ;» ρώτησε ο Γουό.

«Συγνώμη που άργησα», απάντησε ο μικρόσωμος άντρας. «Είμαι ο γλύπτης».

«Εγώ δεν ζήτησα κανέναν γλύπτη», είπε ο Γουό. «Προσπαθούμε να μετακινήσουμε αυτό το μπλοκ και να φύγει από κει. Μήπως εσύ μπορείς να το σπάσεις;» Ο μικρόσωμος άντρας τρομοκρατήθηκε!

«Παρακαλώ, παρακαλώ, αυτό είναι ένα όμορφο έργο τέχνης – δεν μπορείς να το καταστρέψεις! Αυτό δεν ζήτησες; Αυτό δεν ήθελες; Θα έχεις κάτι αξιόλογο και πολύτιμο και υπέροχο για πάντα στην μπροστινή σου αυλή. Θα είναι ένα μέρος που θα σου αρέσει, όλοι θα το θαυμάζουν και θα έρχονται από μακριά να το δουν», είπε λαχανιασμένος ο άντρας. Ο Γουό τον κοίταξε και σταμάτησε.

«Είναι όγκος τσιμέντου», απάντησε αργά ο Γουό. «Γιατί να θαυμάσει κάποιος τέτοιο πράγμα;»

«Όχι, δεν είναι. Δεν μπορείς να το δεις;»

«Εγώ βλέπω ένα μεγάλο, ενοχλητικό και αμετακίνητο τσιμεντένιο όγκο», είπε ο Γουό. «Καταστρέφει το γρασίδι μου».

Παρότι ο Γουό δεν καταλάβαινε, ανέχτηκε τον μικρόσωμο άντρα στην μπροστινή του αυλή για τον επόμενο μήνα, και αργά άρχισε να καταλαβαίνει. Ο γλύπτης δεν έβλεπε καθόλου ένα τσιμεντένιο όγκο. Έβλεπε τέχνη! Προσεκτικά αφαίρεσε όλο το τσιμέντο που δεν ανήκε γύρω από το γλυπτό τέχνης που ο «καλλιτέχνης» έβλεπε μέσα στο τσιμέντο. Προσεκτικά, αφαίρεσε με την σμίλη του ό,τι δεν ήταν πολύτιμο, μέχρι που τελικά εμφανίστηκε ένα αντικείμενο τέχνης που ήταν πολύ μικρότερο από το αρχικό μπλοκ. Ω, ήταν πανέμορφο!

Ο Γουό ήταν πολύ ευτυχισμένος! «Έχω κάτι πολύτιμο στη ζωή μου που δεν ήξερα ότι υπήρχε μέσα σ’ αυτό το άσχημο μπλοκ! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι προσπάθησα να το ξεφορτωθώ. Πόσο ανόητο!» Οι γείτονες του Γουό παρατήρησαν αμέσως, και άρχισαν τα «ωωω» και τα «ααα». Ο Γουό ήταν πολύ περήφανος.

Όταν ο γλύπτης τελείωσε, ήρθε στην πόρτα.

«Λοιπόν, τώρα ήρθε η ώρα», είπε.

«Η ώρα για ποιο πράγμα; Πρέπει να φύγεις;» ρώτησε ο Γουό.

«Ω, όχι. Δεν λειτουργεί έτσι, Γουό».

«Εννοείς ότι θα πρέπει να ζω μ’ εσένα να μένεις στην μπροστινή μου αυλή;»

«Ω, κάτι καλύτερο απ’ αυτό», απάντησε ο άντρας μ’ ένα χαμόγελο.

Με μια λάμψη φωτός, ο γλύπτης μεταμορφώθηκε. Έγινε μέρος του Γουό, παίρνοντας την θέση του με τα αγγελικά χαρακτηριστικά που ο Γουό αντελήφθη ως οδηγούς. Έγινε αδελφή-ψυχή, μία πνευματική δίδυμη φλόγα, κι ένας σύμβουλος. Η μεταμφίεση του εξαφανίστηκε και η θεϊκότητα του φάνηκε με λαμπρότητα.

Είναι αστείο, ξέρετε. Ο Γουό δεν ρώτησε ποτέ το όνομα του γλύπτη. Τώρα συνειδητοποίησε ότι το όνομα του γλύπτη ήταν Γουό! Όχι μόνο έλαβε ο Γουό την εκδήλωση που ήθελε, αλλά συγχρόνως απέκτησε κι έναν δραστήριο, σοφό συνεργάτη με τον οποίο να δουλεύει! Ο Γουό μόλις απέκτησε μια καινούργια αντίληψη: Ίσως αυτό που είναι αόρατο να είναι το πιο σημαντικό, και είναι αυτό που αφαιρείται από την πραγματικότητα και επιτρέπει τα θαύματα.

«Το Υπερδιάστατο Σύμπαν» 

https://sites.google.com/site/kryonhellenicpage/Kryon-2003-2002/2003-11-15 

«Πακετάροντας για τη Νέα Χιλιετία»

Η Παραβολή του Γουό και της Βαλίτσας

Αυγούστος 1999 Πόρτλαντ, Όρεγκον 

Ο Γουό επιστρέφει! (χαρακτήρας του Κρύων σε πολλές παραβολές). Αυτή τη φορά με μια βαθιά παραβολή/αλληγορία που αφορά στο πώς να προσεγγίζουμε προσωπικά την ενέργεια αλλαγής της νέας χιλιετίας. Αντιπροσωπεύει οδηγίες για τα επόμενα 12 χρόνια, με έναν απλό και συχνά χιουμοριστικό τρόπο. Εάν θέλετε να εμβαθύνετε σε αυτό το μήνυμα, θα ανταμειφτείτε με σοφία για το ποιοι πραγματικά είμαστε!

https://sites.google.com/site/kryonhellenicpage/Kryon-2001-1997/1999-08

Η Παραβολή του Γουό και τα Μαγικά Γυαλιά

Ο Γουό είναι σαν εσάς. Είναι μία πνευματική ύπαρξη και νιώθει τη νέα ενέργεια. Ο Γουό βαδίζει στη γη σε μια προκλητική χρονική περίοδο, παρακολουθώντας πράγματα να εξελίσσονται μπροστά του που δεν είχαν ποτέ προφητευθεί, ακριβώς όπως εσείς. Ξυπνώντας στις 3.00 το πρωί με ερωτηματικά στην ψυχή του, ο Γουό ακούει εκείνη την μικρή, ήρεμη φωνή μέσα του να ρωτάει, «Υπάρχει κάτι για το οποίο θα έπρεπε ν’ ανησυχώ;» Βλέπετε… είναι ακριβώς σαν εσάς. Είναι μέρος μιας νέας Γης που άλλαξε κατευθύνσεις – και που βρίσκεται σ’ ένα παρθενικό μονοπάτι ή πραγματικότητα που δεν έχει ταξιδευτεί ποτέ πριν. Ακριβώς όπως εσείς.

Θα σας πω συγκεκριμένα για τη ζωή του Γουό. Αν μπορούσατε να ρωτήσετε τον Γουό για τη ζωή του, θα έλεγε ότι υπάρχουν τρεις προκλήσεις που αντιμετωπίζει συνεχώς.. με την εξής σειρά: (1) Ο σκοπός της ζωής. Ο Γουό θα σας έλεγε ότι γνωρίζει ότι είναι θεραπευτής. Έχει σοφία και γνωρίζει ότι μπορεί να διδάξει. Ίσως δεν είναι θεραπευτής με την κλασσική έννοια, αλλά ίσως ένας θεραπευτής μέσω της σοφίας και της διδασκαλίας. Έχει σοφά και καλά πράγματα να προσφέρει, αν μόνο άκουγαν οι άνθρωποι. 

(2) Ο Γουό νιώθει επίσης ότι του λείπει η αφθονία. Θέλει να δημιουργήσει μία κατάσταση που να έχει την αποθήκη για την οποία μίλησε ο Κρύων. Θέλει να δει εκείνη την αποθήκη και θέλει να την διεκδικήσει και να την χρησιμοποιήσει. (3) Τρίτον, ο Γουό θα σας έλεγε ότι κάτι συμβαίνει εκεί που εργάζεται. Δεν γνωρίζουν ποιος είναι. Έρχεται και φεύγει, και απλώς φαίνεται σαν να διαβαίνει τη ζωή με Ανθρώπους που δεν θα επέλεγε ποτέ να είναι  μαζί τους. Δεν τον γνωρίζουν. Δεν γνωρίζουν ότι ο Γουό είναι ηγέτης. Είναι πράγματι καλό διοικητικό στέλεχος, αλλά παραδόξως δεν του ζητάνε ποτέ βοήθεια. Δεν του δίνουν καμία σημασία. Ποτέ δεν τον παρατηρούν ούτε τον προάγουν. Απλώς «υπάρχει». Έρχεται και φεύγει κάθε μέρα. Τίποτα δεν αλλάζει ποτέ.

Αυτή είναι μία αλληγορία. Αυτές οι μεταφορές ή αλληγορίες που παρουσιάζουμε είναι «πράγματα που σημαίνουν άλλα πράγματα». Αποτελούν ένα μήνυμα μέσα σε μία ιστορία, ή μία ιστορία μέσα σε μία ιστορία. Όσο βαθύτερα κοιτάζετε, τόσο περισσότερα θα βλέπετε. Πολλά πράγματα δίνονται με λεπτό τρόπο σήμερα, αλλά θα φαίνονται πιο δραματικά αργότερα. Θ’ αποκαλυφθούν μόνο σ’ εκείνους που φαίνονται πιο σκληροί και μελετάνε αυτή την παραβολή. Υπάρχουν επίπεδα αλήθειας εδώ, δεν είναι όλα φανερά.

Συνέβη κάτι στον Γουό. Κάθισε μπροστά στο Πνεύμα ως συνήθως και είπε: «Αγαπητέ Θεέ, δείξε μου τι χρειάζομαι να γνωρίζω. Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Γνωρίζεις για τους τρεις τομείς στη ζωή μου όπου θέλω να συν-δημιουργήσω θαύματα, αλλά δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω». Τις επόμενες μέρες, μετά τον διαλογισμό του, εμφανίστηκε μία ενέργεια στον Γουό και είπε, «Γουό, μη φοβού! Είμαι εδώ επειδή εσύ μου ζήτησες να έρθω». Και ο Γουό ήταν καταχαρούμενος. Είπε στον άγγελο, «Ω, νομίζω ότι ξέρω γιατί είσαι εδώ. Γνωρίζεις για τους τρεις τομείς της ζωής μου στους οποίους έχω πρόβλημα. Χρειάζομαι την βοήθεια σου. Θα ήθελα να συν-δημιουργήσω τον δρόμο μου μέσα απ’ αυτούς. Θέλω να είναι κάτι κατάλληλο και σωστό. Το θέλω για να τιμήσω την πνευματικότητα μου και την μοναδικότητα μου στο σύμπαν. Είμαι έτοιμος!» Η καρδιά του Γουό ήταν στην κατάλληλη θέση και ήταν πράγματι έτοιμος.

Ο άγγελος απάντησε, «Ναι, γι αυτό είμαι εδώ. Γουό, έχω ένα εργαλείο για σένα. Είναι ένα καινούργιο εργαλείο για συν-δημιουργία. Έχω ένα σφυρί, μία σμίλη και υπάρχει ακόμα κι ένα πριόνι. Και θα μπορέσεις να χτυπήσεις με το σφυρί, να σμιλεύσεις και να πριονίσεις τα κομμάτια που χρειάζεσαι για να ταιριάξουν στο παζλ της ζωής. Αυτό θα συν-δημιουργήσει τα πράγματα που χρειάζεσαι για να εκπληρώσεις το όραμα σου».

«Αυτά είναι τα καινούργια μου δώρα!» αναφώνησε. «Τρία δώρα. Είμαι τόσο ευγνώμων. Σ’ ευχαριστώ άγγελε».

Και ο άγγελος είπε, «Δεν είναι μόνο αυτά, Γουό. Θα επιστρέψω αργότερα, αφού φτιάξεις τα κομμάτια σου, μ' ένα ακόμα δώρο».

«Θα το περιμένω» είπε ο Γουό, και ο άγγελος εξαφανίστηκε.

Μπορείτε να φανταστείτε την ευφορία να έχει όντως τέτοια απάντηση μέσα σε δύσκολους καιρούς; Ήταν ενθουσιασμένος! Ο Γουό άρχισε την διαδικασία δημιουργίας των κομματιών του παζλ που χρειαζόταν. Θα δημιουργούσε τρία κομμάτια. Κάθε κομμάτι θα ήταν μοναδικά φτιαγμένο, διότι κι εκείνος ήταν ένα μοναδικό πλάσμα του σύμπαντος, που ταίριαζε σ’ ένα περίπλοκο υπερδιάστατο παζλ. Θα χρειαζόταν να έχει μία μοναδική αίσθηση του τι θα έκανε. Έτσι ο Γουό κάθισε και δήλωσε: «Το πρώτο κομμάτι που θέλω να φτιάξω είναι εκείνο του σκοπού της ζωής μου – πώς βλέπω τον εαυτό μου – σαν θεραπευτή, σαν δάσκαλο. Θα είναι όμορφο κομμάτι. Να πώς το βλέπω: Θα είναι τετράγωνο εδώ, στρογγυλό εκεί… θα έχει μερικές προεξοχές ακριβώς εδώ. Θα είναι όμορφο. Θα υπάρχει συμμετρία και θα είναι ένα πανέμορφο κομμάτι του παζλ. Ο Θεός θα ευχαριστηθεί!» Και ξεκίνησε.

Κι έτσι ο Γουό σκάλισε και σμίλευσε, και όταν τέλειωσε ήταν πραγματικά όμορφο. Ο Γουό ήξερε ότι ήταν ένα πνευματικό κομμάτι που ανήκε μόνο σ’ αυτόν. Είχε χρησιμοποιήσει την σοφία του και την φαντασία του και όλα τα πράγματα που ένιωσε ήταν μοναδικά γι αυτόν. Λείανε προσεκτικά το κομμάτι και μετά το λάδωσε για να λάμπει και να είναι μοναδικό ώστε οι άλλοι να το παρατηρήσουν. Μετά έκανε κάτι που ήξερε ότι έπρεπε να κάνει. Έβαλε ένα κορδόνι στο κομμάτι και το κρέμασε στο λαιμό του. Αυτό ήταν μία δήλωση που έλεγε: «Είμαι ο Γουό, ο δάσκαλος. Είμαι ο Γουό, ο σοφός. Αυτό είναι το συν-δημιουργημένο μου κομμάτι. Έγινε με κάθε καταλληλότητα και αγάπη. Δηλώνει το ποιος είμαι».

Ο Γουό μοίρασε φυλλάδια, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η ενέργεια όσων έκανε, που αφορούσαν στα ταλέντα του για σοφή διδασκαλία και θεραπεία, θα αποζημιώνονταν διότι φορούσε το κομμάτι του. Ο Γουό περίμενε και περίμενε… αλλά τίποτα δεν συνέβαινε. Κανείς δεν ήρθε. Δεν υπήρχε καμία αλλαγή. Ο Γουό σκέφτηκε… Εντάξει, ίσως κάνω κάτι λάθος. Απλώς θα περιμένω. Ίσως το πλέγμα να πρέπει να αλλάξει λίγο περισσότερο. Ίσως η ενέργεια να μην είναι η σωστή για μένα και το μοναδικό κομμάτι που έχω. Θα δουλέψω στο δεύτερο. Μήπως χρειάζονται δύο για να λειτουργήσει το ένα;

Έτσι ο Γουό άρχισε το κομμάτι της αφθονίας του. «Λοιπόν, τώρα με τι να μοιάζει το κομμάτι της αφθονίας;» ρώτησε τον εαυτό του. «Ξέρω τι χρειάζομαι και ξέρω πού είναι η αποθήκη, οπότε θα βάλω αυτό εδώ και το άλλο εκεί. Ξέρω ότι θα συνδεθεί με το πρώτο κομμάτι. Ναι, αυτό είναι! Τα κομμάτια πρέπει να ταιριάξουν μεταξύ τους». Σκέφτηκε ότι το είχε. «Θα φτιάξω και τα τρία κομμάτια να ταιριάζουν με όλα τ’ άλλα για να έχουμε μία τριλογία κομματιών, δημιουργώντας ενέργεια για τα πράγματα που προσπαθώ να συν-δημιουργήσω».

Ο Γουό πήγε να δουλέψει στο δεύτερο κομμάτι. Ω, ταιριάζει τέλεια με το πρώτο κομμάτι! Ήταν το κομμάτι της αφθονίας του. Ήταν όμορφο και μοναδικό. Του πήρε πολύ χρόνο, αλλά όταν τέλειωσε, το κάλυψε με άμμο, έτριψε τις άγριες άκρες, το λάδωσε και φόρεσε και τα δύο κομμάτια γύρω από τον λαιμό του. Έγινε λίγο βαρύτερο τώρα. Και έκανε μία δήλωση που έλεγε, «Είμαι ο Γουό ο σοφός, είμαι ένας δάσκαλος. Και μια που τόφερε ο λόγος, έχω και αφθονία. Κοιτάξτε». Τα χρήματα όμως δεν ήρθαν. Ο Γουό έπρεπε να πάει στην τράπεζα και να δανειστεί ξανά, όπως είχε κάνει πολλές φορές… με το καπέλο του στο χέρι του… και τα πνευματικά του κομμάτια να κρέμονται εκεί. Ο Γουό ένιωσε προσβεβλημένος.

Ο Γουό είχε μια ιδέα: «Αν είμαι  θεραπευτής, τότε θα φέρω την αφθονία. Δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να πάω για δουλειά». Είδε την τριλογία ολοκληρωμένη, και άρχισε να φτιάχνει ένα τρίτο κομμάτι που όταν θα ολοκληρωνόταν, θα ενεργοποιούσε τα άλλα δύο. Ο Γουό ήξερε ότι θα λειτουργούσε. «Και τα τρία μαζί  θα είναι μοναδικά. Θα αντιπροσωπεύουν την συν-δημιουργική μου ενέργεια στο Σύμπαν». Κι έφτιαξε το τρίτο κομμάτι. Ω, ήταν φανταστικό! Ταίριαζε καταπληκτικά με τα δύο πρώτα. Έπρεπε να μεγαλώσει το σχοινί όμως, αφού ήταν λίγο βαρύ. Το τελείωσε και το λείανε. Έβγαλε τις άγριες άκρες και το λάδωσε. Αυτό έλαμψε στο φως και ήταν πανέμορφο.

Νάτος λοιπόν εκεί, για να τον δει όλο το σύμπαν. Ιδού ο Γουό, ο συν-δημιουργικός, ο σοφός, ο πλούσιος δάσκαλος… και διοικητικό στέλεχος επίσης. Ο Γουό πήγε στη δουλειά έτσι. Ήξερε ότι όλοι θα το έβλεπαν. Και το είδαν... Τον απέλυσαν. Φαίνεται σαν ένα μικρό κομμάτι του Γουό να έχει πολύ δρόμο να κάνει. [Γέλιο]

Τι έκανα λάθος; Αναρωτήθηκε ο Γουό. Είχε ακολουθήσει τις οδηγίες του Πνεύματος. Είχε τα εργαλεία – θεϊκά εργαλεία, για να δημιουργήσει ένα θεϊκό μέρος του ποιος ήταν. Όλα ταίριαξαν, επίσης. Και στους τρεις τομείς της ζωής του που τον προκαλούσαν, που ήθελαν αλλαγές, προσπάθησε να τους φέρει με καταλληλότητα και αγάπη. Δεν πλήγωσε κανέναν. Δεν πάτησε πάνω στο πτώμα κανενός. Τους αγαπούσε όλους. Παρόλα αυτά, νάτος, χειρότερα από ποτέ!

Ο Γουό μίλησε στο Πνεύμα σε στιγμή διαλογισμού. «Αγαπητέ άγγελε, νομίζω ότι σε χρειάζομαι ξανά. Αγαπητό Πνεύμα, πες μου τι χρειάζομαι να γνωρίζω». Και ο άγγελος εμφανίστηκε!

«Λοιπόν, Γουό», παρατήρησε ο άγγελος, «δεν μπορούσα παρά να παρατηρήσω ότι χρησιμοποίησες τα εργαλεία. Ω, τι όμορφα κομμάτια που είναι! Νομίζω όμως, ότι αυτό που έχω τώρα θα σε βοηθήσει ακόμα περισσότερο. Γουό, θα σου δώσω ένα σετ υπερδιάστατα Δικτυακά γυαλιά. Θα λειτουργήσουν μόνο για λίγο, κι όταν τα φορέσεις θα μπορείς να βλέπεις τον εαυτό σου και το δικτύωμα μαζί. Είναι η πρώτη φορά που το προσφέρουμε στην Ανθρωπότητα. Θα σου δώσω το δώρο να χρησιμοποιήσεις τα γυαλιά τέσσερις φορές».

Ο Γουό ήταν πολύ ευχαριστημένος γι αυτή την βοήθεια. Πήρε τα γυαλιά, ευχαρίστησε τον άγγελο και είπε, «Προκαλώ τα γυαλιά να μου δείξουν το κομμάτι μου στο Δικτύωμα που αφορά στον σκοπό της ζωής μου. Θέλω να μάθω τι έκανα λάθος. Θέλω να μάθω αν το κομμάτι φτιάχτηκε με λάθος τρόπο. Μήπως θα πρέπει να είναι μεγαλύτερο τώρα; Μικρότερο; Θέλω να τα δω όλα». Έτσι ο Γουό δημιούργησε τελετή μέσα στην εμπειρία και φόρεσε τα γυαλιά.

Ο Σκοπός της Ζωής

Ο Γουό μεταφέρθηκε στιγμιαία σ’ ένα μεγαλειώδες μέρος στο σύμπαν, ένα Δικτύωμα που του τραγουδούσε – την πιο όμορφη μουσική που είχε ακούσει ποτέ! Εκεί, είδε κομμάτια από ολόκληρο το παζλ. Είδε τα νήματα του Δικτυώματος. Είδε κι άκουσε την ορχήστρα και την χορωδία. Αναγνώρισε την συνήχηση του τι έλειπε… το κομμάτι που έλειπε του ρυθμού που βίωνε. Άκουσε και είδε μία τρύπα στην μουσική του Δικτυώματος που υπεδείκνυε, «Ο Γουό πάει εδώ». Μετά το όραμα εξαφανίστηκε.

Ο Γουό είχε απομνημονεύσει γρήγορα το σχήμα της ενέργειας του κομματιού της νέας συνήχησης. Δεν έμοιαζε μ’ εκείνο που είχε φτιάξει ο ίδιος. Αντίθετα, ήταν ένα κομμάτι που συνηχούσε με την υπόλοιπη ενέργεια γύρω του. Αυτό ήταν το κλειδί, συνειδητοποίησε τώρα. Έπρεπε να πάρει την θέση του σε μία «ολική πραγματικότητα». Έπρεπε να  παίζει ένα όργανο, δίπλα στον άλλον που έπαιζε ένα όργανο. Μαζί, η συνήχηση, ο ένας με τον άλλον, δημιουργούσαν μίαν άλλη ενέργεια… ακόμα μεγαλύτερη. Μαζί έφτιαξαν αυτό που ο Γουό θα ονόμαζε νέα του πραγματικότητα. Το μυστικό; Το κομμάτι του δεν χρειαζόταν καθόλου να ταιριάξει με τον Γουό. Έπρεπε να ταιριάξει με αυτό που έκαναν οι άλλοι, και το δικό τους έπρεπε να ταιριάξει με το δικό του.

Ο Γουό πήγε στη δουλειά. Έφτιαξε το κομμάτι που έλειπε ακριβώς όπως το είχε δει στο όραμα. Αυτό συνήχησε και τραγούδησε τη νότα που οι άλλοι ήθελαν ν’ ακούσουν – τη νότα που έλειπε στη χορδή. Το λείανε, έβγαλε τις σκληρές προεξοχές και ήταν όμορφο. Μετά το κρέμασε στον λαιμό του. Ξαφνικά άρχισε να χτυπάει το τηλέφωνο. «Γουό, μπορούμε να έρθουμε; Πρέπει να μιλήσουμε για κάποια προβλήματα που έχουμε. Γνωρίζουμε ότι είσαι ένας σοφός άνθρωπος και θα θέλαμε να σου μιλήσουμε για διάφορα». Και ο Γουό είπε, «Παρακαλώ, ελάτε». Ο Γουό ξεκίνησε τον σκοπό της ζωής του. Άρχισε αργά, και υπήρχαν πολλά να μάθει, αλλά ο Γουό βοηθούσε τους ανθρώπους. Είχε πράγματι σοφία. Συνήχησε μαζί τους και μπορούσαν να δουν την συνήχηση του, διότι ο Γουό τραγουδούσε ως μέρος της χορωδίας. Το αγγελικό τραγούδι ήταν πλήρες και όλοι γύρω του άκουγαν τον ρυθμό σε κάποιο επίπεδο.

Ω, αγαπητοί μου, αρχίζετε να καταλαβαίνετε; Μπορείτε να είστε όσο ατομιστές θέλετε. Μπορείτε να είστε τόσο μοναδικοί όσο πραγματικά είστε. Αλλά θα σας πω ότι στην μοναδικότητα σας, πρέπει να τραγουδάτε την συνηχούσα νότα. Πρέπει να καταλάβετε την ομάδα γύρω σας! Εσείς είστε η συν-δημιουργία κάποιου άλλου! Καταλαβαίνετε; Η χορωδία τραγουδάει μαζί. Συνηχεί μαζί και εναρμονίζεται μαζί. Αυτό που ζητάτε είναι κομμάτι και μέρος εκείνου που ζητάει κάποιος άλλος. Μαζί, δημιουργείτε μία ολοκληρωμένη ενέργεια, παρότι δεν μπορείτε να δείτε ολόκληρο το παζλ. Θέλετε να ξεκινήσετε από μόνοι σας και ν’ αφήσετε τους άλλους πίσω; Καλύτερα να ξανασκεφτείτε τι κάνετε, διότι το αποτέλεσμα είναι η απογοήτευση, και το Ανθρώπινο δράμα είναι συχνά το προϊόν. Αντίθετα, να τιμάτε τα πάντα γύρω σας. Να τα βλέπετε σαν μέρος του παζλ, και ν’ ακούτε. Να είστε ήρεμοι, και ν’ ακούτε την ουράνια χορωδία. Τραγουδάνε στο «κλειδί της Αγάπης».

Η Αφθονία της Ζωής

Ο Γουό ανυπομονούσε να δει το κομμάτι της αποθήκης. Φόρεσε ξανά τα γυαλιά. Ο Γουό αναφώνησε, «Αυτό θα είναι το υπερδιάστατο κομμάτι μου. Πάντα το ήθελα. Θα είναι πράγματι καλό!» Φόρεσε τα γυαλιά και ξανά μεταφέρθηκε στιγμιαία σ’ ένα ειδικό μέρος στο Σύμπαν, με όμορφη μουσική και συνήχηση. Είδε την αφθονία του και ήταν εκπληκτικό! Εκεί ήταν, η αποθήκη που ο Θεός είπε ότι ήταν δική του, και ανήκε σε όλους. Εκεί ήταν το κομμάτι που έλειπε! Μετά αυτό εξαφανίστηκε. Αλλά ακριβώς πριν εξαφανιστεί, ο Γουό είδε κάτι πραγματικά ενοχλητικό. Ακριβώς πριν φύγει το όραμα, όταν απομνημόνευε την μορφή, αυτή άλλαξε! Ω, να πάρει. Πώς να φτιάξω ένα καινούργιο κομμάτι όταν αυτό συνεχώς αλλάζει;… ο Γουό αναρωτήθηκε.

Αυτό που στην πραγματικότητα είδε ο Γουό δεν ήταν μια μορφή που άλλαζε, αλλά μάλλον μια μελωδία που άλλαζε. Το θέμα ήταν πάντα εν κινήσει. Κάθε φορά που άλλαζε την μελωδία του, ένα άλλο κομμάτι χρειαζόταν για να γεμίσει την αρμονία. Ο Γουό σκέφτηκε ότι αυτό ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Μόλις τελειώνω το ένα, θα πρέπει να προσπαθώ να υπολογίζω με τι να μοιάζει το επόμενο… και δεν θα έχω ούτε καν τα γυαλιά!

Τότε ο σοφός Γουό, ο δάσκαλος Γουό, εκείνος που είχε μάθει να τραγουδάει τη νότα που χρειαζόταν για την πρώτη πρόκληση, πήρε τελικά την απάντηση. Αυτό το κομμάτι δεν θα είναι τετραδιάστατο. Δεν μπορεί να είναι. Θα είναι ένα υπερδιάστατο κομμάτι που τραγουδάει με μία χορωδία που αλλάζει. Ο Γουό το έφτιαξε με τον δικό του τρόπο – ένα κομμάτι που ήταν μεταβλητό. Μπορούσε να πάρει διάφορες μορφές.  Ήταν μοναδικό και το έβαλε μαζί με το άλλο. Αυτή τη φορά δεν το πέρασε καν στον λαιμό του. Αντ’ αυτού το έβαλε στον βωμό του Γουό – στο μέρος τιμής, σεβασμού και αγάπης του εαυτού. Τότε είδε τα δυναμικά της αφθονίας που προσπαθούσε να δημιουργήσει, και γέλασε με την αφέλειά του!

Ο Γουό δεν απέκτησε ποτέ την αποθήκη του. Αντ’ αυτής ο σοφός Γουό πήρε κάτι καλύτερο: ένα μέσον στήριξης. Την πραγματική γνώση, έξω από ανησυχία ή έγνοια, ότι η κάθε μέρα της ζωής του θα φροντιζόταν με κάποιο τρόπο. Η αποθήκη ήταν τόσο τεράστια, που ήταν η αποθήκη όλης της ορχήστρας και όλης της χορωδίας. Ήταν σαν να είχε μία καινούργια ιερή μελωδία κάθε μέρα. Ήταν μία στήριξη τόσο βαθιά που ο Γουό σταμάτησε ν’ ανησυχεί για τα χρήματα. Σίγουρα υπήρχαν φορές που δεν είχε τα χρήματα για το νοίκι. 

Στο παρελθόν, θ’ ανησυχούσε, θα προσευχόταν με ανήσυχο τρόπο, θα έπεφτε στα γόνατα μπροστά στον Θεό και θα έκανε πολύ φασαρία, μέχρι να ένιωθε ότι είχε εισακουστεί κατά κάποιο τρόπο. Τώρα η διαφορά ήταν ότι όταν ερχόταν η ώρα για το νοίκι, χαμογελούσε μπροστά στον Θεό και τραγουδούσε με την χορωδία. Οι σκέψεις του ήταν θετικές. «Θα δημιουργήσω το συγκεκριμένο ποσό. Ω, μπορεί να μην έχω πολλά χρήματα στην άκρη, αλλά έχω μία αποθήκη της ορχήστρας, και το κομμάτι μου θα ταιριάξει όταν το χρειαστώ να ταιριάξει. Θα γιορτάσω την αίσθηση ότι καταφτάνουν τα χρήματα, παρότι δεν έχω ιδέα το πώς και πότε ακριβώς». Και το ποσό έφτανε… μερικές φορές μέχρι δεκάρας.

Ακούστε, αγαπητοί μου, γνωρίζουμε ότι αυτή η διαδικασία είναι εκτός γραμμικότητας με την οποία είστε άνετοι. Αλλά η ομορφιά της διαδικασίας; Υπερδιάστατα, είναι πάντα εκεί, μοναδική και όμορφη. Όπου κι αν είστε ή σε όποια κατάσταση βρίσκεστε, η ενέργεια που δημιουργείτε είναι η μελωδία του «τώρα». Στο παρελθόν, δημιουργούσατε μία δομή στην πραγματικότητα σας. Μετά ζητούσατε να δοθεί αφθονία στην δομή σας. Τώρα, ας είναι η χορωδία η δομή και ας ικανοποιούνται οι ανάγκες σας εκτός κουτιού, ας πούμε.

Ταιριάζοντας στην Ανθρώπινη Κουλτούρα

Τελικά, ο Γουό φόρεσε τα γυαλιά για τρίτη φορά. Είδε και άκουσε το κομμάτι που έλειπε που ονόμασε «η τετραδιάστατη δουλειά του» και εξεπλάγη. Δεν ήταν καθόλου όπως νόμιζε. Όπως και πριν, το έφτιαξε με μοναδικό τρόπο. Το λείανε και το λάδωσε. Ταίριαξε και τραγούδησε όμορφα με την χορωδία. Ούτε το κρέμασε στον λαιμό του. Αντίθετα, το έβαλε στην τσέπη του, πάντοτε διαθέσιμο, αλλά χωρίς να το βλέπει κανείς. Ο Γουό βρήκε μια εργασία που δεν φαινόταν να ιδιαίτερα σημαντική, τουλάχιστον όχι για την κουλτούρα της χώρας του.  Απογοητεύτηκε απ’ αυτό μέχρι που η κατάσταση άρχισε να αλλάζει.

Η «ασήμαντη δουλειά» έγινε σημαντική, διότι εκείνοι που είδαν τον Γουό να περιφέρεται στον διάδρομο είπαν, «Τι κάνεις εδώ, Γουό; Μπορούμε να δούμε ότι είσαι σοφός και χωρίς ανησυχίες. Ίσως μπορείς να κάνεις κάτι γι αυτή την εταιρεία. Δεν είναι σημαντική εταιρεία, αλλά χρειαζόμαστε την βοήθεια σου. Γουό, πιστεύουμε λόγω της σοφίας και της στάσης σου ότι είσαι ένα διοικητικό στέλεχος!» Και ο Γουό συμφώνησε. Άρχισε την διαδικασία να προσαρμόζεται γλυκά σ’ έναν τομέα της ζωής του που κάποτε μισούσε. Η μία νότα εναρμονισμένη με την άλλη και όλη η χορωδία τραγουδούσε μ’ έναν τρόπο που έκανε τον Γουό γαλήνιο. Ήταν σ’ ένα ασφαλές σημείο, όπως είστε εσείς αυτή τη στιγμή, καθώς σας μιλάμε και σας αγαπάμε.

Αγαπητοί μου, μήπως απλώς ανέχεστε την δουλειά που «πρέπει» να πηγαίνετε; Αναρωτηθήκατε ποτέ αν υπήρχε κάτι εκεί για σας εκτός από μία πολιτισμική αναγκαιότητα για να υπάρχετε; Κι αν σας περίμενε εκεί η συγχρονικότητα κάποιου άλλου; Κι αν προσευχόντουσαν καθημερινά για βοήθεια στη ζωή τους, κι εσείς είχατε τις απαντήσεις; Το σκεφτήκατε ποτέ αυτό; Τι τους δείχνετε εκεί; Τους δείχνετε μία γαλήνια, χαρούμενη όψη; Γιορτάζετε μία «ασήμαντη» δουλειά; Βγάζετε μία γαλήνια ενέργεια; Προσέξτε – τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Μήπως είστε η λύση τους – ένας άγγελος συγχρονικότητας; Σταματήσατε ποτέ ν’ ακούσετε την χορωδία ενώ ήσασταν εκεί;

Μπορεί να πείτε, λοιπόν, ότι αυτό είναι το τέλος της παραβολής. Το μήνυμα είναι φανερό – ότι μπορείτε να είστε όσο μοναδικοί θέλετε, αλλά κάθε Ανθρώπινο πλάσμα πάνω σ’ αυτή τη Γη ταιριάζει με το άλλο. Εκείνοι από τους οποίους περιμένετε τα λιγότερα, έχουν ένα κομμάτι που είναι δίπλα σας, και σε όλη την μοναδικότητα σας και στην δική τους, συνηχείτε μαζί για να δημιουργήσετε μία τρίτη ενέργεια, που δημιουργεί μία συν-δημιουργία για την ζωή σας. Από μία τετραδιάστατη άποψη, το κάνετε μόνοι σας, αλλά από μία υπερδιάστατη άποψη, το κάνετε μαζί με όλους τους άλλους. Αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα με τον Γουό. Υπάρχει ένα χαλαρό τέλος.

Η Μεγάλη Εικόνα

Ο άγγελος είχε πει στον Γουό ότι μπορούσε να φορέσει τα γυαλιά τέσσερις φορές. Ήταν περίεργο, αφού ο Γουό είχε μόνο τρεις προκλήσεις για τις οποίες προσευχόταν. Ο γραμμικός Άνθρωπος μπορεί να είχε πετάξει τα γυαλιά, με τη σκέψη ότι η ενέργεια χρησιμοποιήθηκε εξ ολοκλήρου. Αλλά ο Γουό φόρεσε τα γυαλιά για τέταρτη φορά. Είπε στα γυαλιά, «Τι υπάρχει εδώ να δω που ο άγγελος γνώριζε ότι θα ’πρεπε να μάθω;» Μετά ο Γουό φόρεσε τα γυαλιά. Τότε ήταν που είδε το πιο βαθύ πράγμα στη ζωή του: στον Γουό δόθηκε μια γεύση απ’ όλα τα κομμάτια μαζί. Είδε τα κομμάτια του – εκείνα που λεγόντουσαν Γουό – τον Ανώτερο Εαυτό και τα άλλα. Τα είδε όλα μαζί.

Δεν ήταν ένα ταξίδι, που πήγαινε τον Γουό σε μέρη του σύμπαντος. Αντίθετα, ακριβώς εκεί που ήταν ο Γουό, όλα (τα κομμάτια του) στέκονταν δίπλα-δίπλα – ο Γουό μπόρεσε να δει σύντομα την ομάδα που αποτελούσε τον Γουό. Είδε κάτι που κανείς Άνθρωπος δεν είχε δει ποτέ καθαρά. Υπήρχαν πέντε γιγαντιαίες μπλε μορφές και θα μιλήσουμε γι αυτές κάποια μέρα. Αλλά αυτό που είδε ο Γουό που άνοιξε την καρδιά του, ήταν το εξής: Μεταφορικά ή όχι, κάνοντας έναν κύκλο γύρω από τον Γουό ήταν μία οικογένεια που γνώριζε ο Γουό! Οι αδελφοί του ήταν εκεί, οι αδελφές του, οι γονείς του, και ακόμα και τα παιδιά του! Καταλάβετε για μια στιγμή ότι δεν είχαν αποβιώσει όλοι σ’ αυτήν την Ανθρώπινη οικογένεια. Όχι. Πολλοί ήταν ζωντανοί στον πλανήτη. Όμως ήταν μία γεύση απ’ αυτούς με υπερδιάστατο τρόπο, που υπεδείκνυε ότι αποτελούσαν μέρη του! Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό;

Ακούστε: Αγαπητά αυτιά και μάτια της οικογένειας μπροστά μου, πώς μπορούμε να σας πούμε κάτι έξω από την σφαίρα της κατανόησης; Πώς μπορούμε να σας δείξουμε αυτό που δεν μπορείτε να δείτε; Κάνετε προετοιμασίες μ’ εκείνους γύρω σας πριν έρθετε εδώ. Σ’ αυτή την «σούπα» της Ανθρώπινης ενέργειας που ονομάζετε ΕΣΥ, υπάρχουν κομμάτια και μέρη αυτής της οικογένειας που αποτελούν επίσης μέρος σας. Υπάρχει εδώ μία ομάδα στήριξης, και ακόμα και αφού φύγουν από την τετραδιάστατη εμπειρία σας στη Γη, παραμένουν μέρος σας. 

Αυτό ξεπερνάει την γενετική και την βιολογία και την πρώτη στιβάδα του DNA που μπορείτε να δείτε. Είναι πολύ πέρα απ’ αυτό. Ο Γουό πήρε μία γεύση της ομάδας που αποτελούσε τον Γουό. Μέχρι σήμερα, δεν το καταλαβαίνει όλο αυτό. Πώς είναι δυνατόν να βρίσκονται εδώ και να είναι και μέρος του Γουό; Και οι γονείς του; Νόμιζε ότι έφυγαν και μέχρι τώρα, ίσως και να είχαν μετενσαρκωθεί σε κάποια άλλη ύπαρξη στη Γη και να δούλευαν ακριβώς όπως ο Γουό. Πώς ήταν δυνατόν να είναι ακόμα με τον Γουό; Πώς μπορούσε να γίνεται κάτι τέτοιο;

Μπορείτε πράγματι να είστε σε δύο ή τρία μέρη συγχρόνως; Ναι, μπορείτε. Καλύτερα να το συνηθίσετε. Είναι όλα μέρος του αδιανόητου – του αόρατου. Μήπως ο εαυτός σας στον καθρέφτη είναι επίσης μέρος της ενέργειας κάποιου άλλου; Αν το καταλάβετε αυτό, τότε είστε στον σωστό δρόμο να κατανοήσετε το πώς είστε όλοι μέρος της ορχήστρας σ’ ένα υπερδιάστατο Δικτύωμα… και παρόλα αυτά είστε όλοι μοναδικά κομμάτια του Θεού. Το Δικτύωμα τραγουδάει μια όμορφη μελωδία – μια μελωδία αρμονίας – μια μελωδία αγάπης. Είναι μια μελωδία μ’ ένα μήνυμα που λέει σε όλους σας ότι είστε αιώνιοι και διασυνδεδεμένοι.

Να είστε όσο μοναδικοί θέλετε, αλλά να είστε ήσυχοι και ν’ ακούτε το τραγούδι γύρω σας, διότι αυτό είναι το μουσικό κλειδί στο οποίο σας ζητείται να τραγουδάτε. Μεταφορικό; Ω, ναι. Αλλά θα λάβετε ακόμα περισσότερες τέτοιου είδους διδασκαλίες, καθώς δίνουμε οδηγίες σε τετραδιάστατα πλάσματα, πώς να είναι στην 23η διάσταση.

Έτσι λοιπόν, σκεπτόμενοι ότι είχατε τα δώρα του Πνεύματος για να κάνετε να συμβεί η συν-δημιουργία, και σκεπτόμενοι ότι είχατε τα μοναδικά κομμάτια του παζλ που θα σας επέτρεπαν να δομήσετε το δικό σας μονοπάτι, μην κάνετε τόσο θόρυβο καθώς σφυροκοπάτε και σμιλεύετε, αλλιώς θα χάσετε το (μουσικό) κλειδί στο οποίο πρέπει να τραγουδάτε! Είναι ένα κλειδί που αντιπροσωπεύει τη ζωή δίπλα σας και τη ζωή δίπλα στην άλλη ζωή, και τη ζωή δίπλα στην άλλη ζωή. Τότε, αγαπητέ Άνθρωπε, όταν αρκετοί από εσάς τραγουδάτε σ’ εκείνο το κλειδί, δεν θα υπάρχει πια πόλεμος σ’ αυτόν τον πλανήτη!

Δεν είναι μόνο για λίγους, ξέρετε. Είναι μία αφύπνιση που γίνεται παντού. Αντιπροσωπεύει την σοφία του χρώματος ίντιγκο, και στους νέους Ανθρώπους [τα παιδιά] που βλέπουν πρώτοι στον χώρο ολόκληρο το παζλ – πριν τους διδάξει κανείς για τα κομμάτια. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εσάς και σ’ αυτούς. Πρόκειται για μια αλλαγή συνείδησης – όπου είναι ενήμεροι για την ορχήστρα καθώς βαδίζουν εδώ κι εκεί, κι αυτή είναι η αλήθεια. Είναι το καινούργιο κλειδί και μια νέα μελωδία για τον πλανήτη. Είναι μια μελωδία με όνομα, δυναμικό, και μία σπουδαία λύση. Είναι μια μελωδία που θα ονομάσουμε «Η Νέα Ιερουσαλήμ». Ειρήνη στον πλανήτη. Ειρήνη για τα παιδιά σας. Ελπίδα.

«Η Εξήγηση της Συν-δημιουργίας»

https://sites.google.com/site/kryonhellenicpage/Kryon-2003-2002/2002-09-21

*Πίσω στην αρχή*