Το Δωμάτιο του Μαθήματος

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που τον ονομάζουμε Γουό. Το φύλο του Γουό δεν έχει σημασία για αυτήν την ιστορία, αλλά αφού δεν υπάρχει ουδέτερο φύλο, αποκαλούμε τον άνθρωπο Γουό και συμπεριλαμβάνει τον άνδρα ή τη γυναίκα. Για λόγους απόδοσης μόνο θα θεωρούμε τον Γουό αρσενικό.

Όπως όλοι οι άνθρωποι του πολιτισμού του, ο Γουό ζούσε σ' ένα σπίτι, αλλά ενδιαφερόταν μόνο για το δωμάτιο μέσα στο οποίο ζούσε, αφού του ανήκε αποκλειστικά. Το δω­μάτιό του ήταν όμορφο και είχε αναλάβει να το κρατάει σε αυ­τήν την κατάσταση... το οποίο και έκανε.

Ο Γουό ζούσε μια καλή ζωή. Ζούσε σ' έναν πολιτισμό που ποτέ δεν του έλειπε το φαγητό γιατί ήταν άφθονο. Ποτέ δεν κρύωνε, γιατί ήταν πάντα προφυλαγμένος. Όπως μεγάλωνε μάθαινε πολλά πράγματα για τον εαυτό του. Έμαθε τα πράγματα που τον κάνανε να αισθάνεται ευτυχισμένος και εύρισκε αντικείμενα για να κρεμάει στους τοίχους τα οποία μπορού­σε να κοιτάει για να τον κάνουν ευτυχισμένο. Ο Γουό επίσης έμαθε τα πράγματα που τον έκαναν να λυπάται και έμαθε πώς να κρεμάει στον τοίχο τ' αντικείμενα που τον έκαναν να αισθά­νεται λυπημένος. Ο Γουό επίσης έμαθε τα πράγματα που τον θύμωναν και βρήκε αντικείμενα που έβγαζε έξω και κρεμούσε στους τοίχους όταν επέλεγε να είναι θυμωμένος.

Όπως οι άλλοι άνθρωποι, ο Γουό είχε πολλούς φόβους. Παρότι είχε τις βασικές ανέσεις της ζωής, φοβόταν τους άλλους ανθρώπους και ορισμένες καταστάσεις. Φοβόταν τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που μπορούσαν να φέρουν αλλαγές, γιατί αισθανόταν ασφαλής και σταθερός με το πώς ήταν τα πράγματα και είχε δουλέψει σκληρά για να τα φέρει σε αυτήν την κατάσταση. Ο Γουό φοβόταν τις καταστάσεις που φαίνονταν ότι έλεγχαν αυτό το σταθεροποιημένο δωμάτιο και φοβόταν τους ανθρώπους που έλεγχαν αυτές τις καταστάσεις.

Έμαθε για τον Θεό από τους άλλους ανθρώπους. Του είπαν ότι το να είσαι ένας άνθρωπος είναι ένα πολύ ασήμαντο πράγμα και ο Γουό το πίστεψε. Κοίταξε γύρω του και είδε εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά έναν μόνο Θεό. Του είπαν ότι ο Θεός είναι τα πάντα και ότι αυτός είναι ένα τίποτε, αλλά ο Θεός με την Απέρα­ντη Αγάπη Του θα απαντούσε στις προσευχές του Γουό, αν προσευχόταν αληθινά και ζούσε με ακεραιότητα. Έτσι ο Γουό, που ήταν πνευματικό άτομο, προσευχήθηκε στον Θεό ώστε οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που φοβόταν να μη δημιουργή­σουν αλλαγές και το δωμάτιό του να μείνει χωρίς αλλαγές... και ο Θεός άκουσε τις προσευχές του Γουό.

Ο Γουό φοβόταν το παρελθόν γιατί με κάποιο τρόπο του θύμιζε δυσάρεστα πράγματα, έτσι προσευχήθηκε στον Θεό να τα βγάλει αυτά από τη μνήμη του... και ο Θεός άκουσε τις προ­σευχές του. Ο Γουό επίσης φοβόταν το μέλλον γιατί είχε δυναμικό για αλλαγή και ήταν σκοτεινό, αβέβαιο και κρυμμένο. 0 Γουό προσευχήθηκε στον Θεό ώστε το μέλλον να μη φέρει αλλαγές στο δωμάτιό του... και ο Θεός άκουσε τις προσευχές του.

Ο Γουό ποτέ δεν έφευγε μακριά από το δωμάτιό του, αφού ό,τι χρειαζόταν ως άνθρωπος βρισκόταν σε μια γωνιά. Όταν οι φίλοι του έρχονταν για επίσκεψη, αυτή τη γωνιά τούς έδειχνε και αυτό τον ικανοποιούσε.

Όταν ο Γουό ήταν 26 ετών, αντιλήφθηκε, για πρώτη φορά, κάποια κίνηση στην άλλη γωνία. Τον φόβισε πολύ και αμέσως προσευχήθηκε στον Θεό για να σταματήσει, γιατί σήμαινε ότι δεν ήταν μόνος στο δωμάτιο. Αυτή η κατάσταση δεν ήταν απο­δεκτή. Ο Θεός ανταποκρίθηκε στις προσευχές τού Γουό, η κίνη­ση σταμάτησε και ο Γουό δεν φοβόταν πλέον.

Όταν ήταν 34 ετών, ξαναγύρισε αυτή η κίνηση και ο Γουό πάλι ζήτησε να σταματήσει γιατί φοβόταν πολύ. Η κίνηση στα­μάτησε, αλλά ο Γουό πρόλαβε να δει στη γωνία κάτι που του είχε ξεφύγει εντελώς... μια άλλη πόρτα! Πάνω στην πόρτα υ­πήρχε μια περίεργη επιγραφή και ο Γουό φοβόταν τη σημασία της.

Ο Γουό ρώτησε τους θρησκευτικούς ηγέτες για την παράξενη πόρτα και για την κίνηση, και τον προειδοποίησαν να μην πάει κοντά της γιατί, του είπαν, είναι η πόρτα του θανάτου, και σί­γουρα θα πέθαινε αν η περιέργειά του τον οδηγούσε να την ψάξει. Επίσης, του είπαν ότι η επιγραφή στην πόρτα ήταν αμαρ­τωλή και δεν θα έπρεπε να την ξανακοιτάξει. Αντί γι' αυτό, τον προέτρεψαν να συμμετέχει σε τελετουργίες μαζί τους και να δι­αθέσει το ταλέντο του και τα χρήματά του στην ομάδα... και γι αυτό του είπαν ότι όλα θα πάνε καλά.

Όταν ο Γουό έγινε 42 ετών, η κίνηση επανήλθε. Παρόλο που ο Γουό δεν ήταν τόσο φοβισμένος αυτή τη φορά, ξαναζήτησε να σταματήσει... και σταμάτησε. Ο Θεός ήταν καλός και απαντούσε άμεσα και ολοκληρωτικά. Ο Γουό αισθανόταν ενδυναμωμένος από τα αποτελέσματα των προσευχών του.

Όταν ο Γουό έγινε 50 ετών, αρρώστησε και πέθανε, παρότι δεν το συνειδητοποίησε τη στιγμή που συνέβη. Παρατήρησε την κίνηση πάλι στη γωνιά και προσευχήθηκε να σταματήσει, αλλά αντιθέτως έγινε πιο καθαρή και ερχόταν πιο κοντά του. Με φό­βο ο Γουό σηκώθηκε από το κρεβάτι και βρήκε ότι το Γήινο σώμα του παρέμεινε στο κρεβάτι και εκείνος ήταν σε μορφή πνεύματος. Όπως η κίνηση τον πλησίαζε, ο Γουό άρχισε κάπως να την αναγνωρίζει. Ήταν περίεργος αντί για φοβισμένος, και το σώμα του με μορφή πνεύματος του φαινόταν κατά κάποιο τρό­πο φυσικό.

Ο Γουό είδε τώρα ότι η κίνηση ήταν στην πραγματικότητα δύο οντότητες που πλησίαζαν. Οι ασπροντυμένες μορφές τους έλαμπαν, καθώς πλησίαζαν, σαν να είχαν ένα φως μέσα τους. Τέλος, στάθηκαν μπροστά του και ο Γουό ήταν έκπληκτος από την μεγαλοπρέπειά τους... αλλά δεν φοβόταν.

Η μία από τις μορφές μίλησε στον Γουό και είπε, «Έλα αγα­πητέ, είναι ώρα να φύγουμε». Η φωνή της μορφής ήταν γεμάτη ηρεμία και οικειότητα. Χωρίς κανένα δισταγμό ο Γουό προχώ­ρησε με τους δύο. Καθώς κοίταξε πίσω και είδε το πτώμα του σαν να κοιμάται πάνω στο κρεβάτι... άρχισε να θυμάται πόσο οικεία ήταν όλα αυτά. Είχε γεμίσει μ' ένα θαυμάσιο συναίσθημα που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Μια από τις μορφές τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε κατευθείαν στην πόρτα με την πα­ράξενη επιγραφή. Η πόρτα άνοιξε και οι τρεις πέρασαν μέσα.

Βρέθηκε σ' έναν μακρύ διάδρομο με πόρτες δωματίων σε κάθε πλευρά. Ο Γουό σκέφθηκε, «Αυτό το σπίτι είναι πολύ με­γαλύτερο απ' ό,τι φαντάστηκα!» Ο Γουό κοίταξε την πρώτη πόρτα που είχε πάλι την παράξενη επιγραφή. Μίλησε στη μία από τις ασπροντυμένες μορφές. «Τι είναι σε αυτήν την πρώτη πόρτα στα δεξιά;» Χωρίς λέξη η ασπροντυμένη μορφή άνοιξε την πόρτα και έγνεψε στον Γουό να μπει μέσα. Όταν μπήκε ο Γουό έμεινε έκπληκτος. Ήταν γεμάτο από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι με πλούτη που δεν μπορούσε να τα ονειρευτεί! Είχε χρυσό, μαργαριτάρια και διαμάντια. Σε μια γωνία μόνο υπήρχαν αρκετά ρουμπίνια και πολύτιμοι λίθοι για ένα ολόκληρο βασί­λειο. Κοίταξε προς τους ασπροντυμένους συντρόφους του που έλαμπαν και ρώτησε, «Τι είναι αυτό το μέρος;» Ο πιο ψηλόσωμος του είπε, «Αυτό είναι το δωμάτιο της αφθονίας σου, αν είχες επιθυμήσει να μπεις. Σου ανήκει ακόμη και τώρα και θα παραμείνει εδώ για σένα στο μέλλον». Ο Γουό ήταν πολύ ξαφνιασμένος από αυτές τις πληροφορίες.

Όπως γύρισαν στον διάδρομο ο Γουό ρώτησε τι ήταν στο πρώτο δωμάτιο στα αριστερά... άλλη μια πόρτα με την επιγρα­φή, η οποία με κάποιο τρόπο άρχισε να γίνεται κατανοητή. Ανοίγοντας την πόρτα ο ασπροντυμένος είπε, «Αυτό είναι το δικό σου δωμάτιο γαλήνης, αν είχες επιθυμήσει να μπεις». Ο Γουό μπήκε στο δωμάτιο με τους φίλους του και αμέσως τον τύλιξε μια παχιά άσπρη ομίχλη. Η ομίχλη φαινόταν ζωντανή, γιατί α­μέσως τυλίχτηκε γύρω από το σώμα του, και ο Γουό ανέπνεε μέσα σ' αυτή. Αισθάνθηκε αμέσως γαλήνη και ήξερε ότι δεν θα ξαναφοβόταν ποτέ. Ένιωσε γαλήνη που δεν την είχε αισθανθεί ποτέ πριν. Ήθελε να μείνει, αλλά του έγνεψαν οι σύντροφοί του να συνεχίσουν και άρχισαν να περπατούν στον μακρύ διάδρο­μο.

Ακόμη μια πόρτα στ' αριστερά. «Τι είναι αυτό το δωμάτιο;», ρώτησε ο Γουό. «Είναι ένα μέρος όπου μόνο εσύ μπορείς να μπεις», είπε ο κοντύτερος από τους ασπροντυμένους. Ο Γουό μπήκε στο δωμάτιο και αμέσως γέμισε με χρυσαφένιο φως. Γνώριζε τι ήταν αυτό. Ήταν η ουσία του εαυτού του, η φώτισή του, η γνώση του για το παρελθόν και το μέλλον. Αυτό ήταν το μέρος που ο Γουό είχε αποθηκεύσει το πνεύμα και την αγάπη. Ο Γουό έκλαψε από χαρά και κάθισε εκεί πάρα πολύ ώρα απορροφώντας την αλήθεια και κατανοώντας τα γεγονότα. Οι σύντροφοί του δεν μπήκαν μέσα και ήταν υπομονετικοί.

Τέλος ο Γουό ξαναβγήκε στον διάδρομο. Είχε αλλάξει. Κοί­ταξε τους συντρόφους του και τους αναγνώρισε. «Είστε πνευμα­τικοί οδηγοί», είπε ο Γουό φυσικά. «Όχι», είπε ο υψηλότερος, «είμαστε οι δικοί σου πνευματικοί οδηγοί». Μέσα σε τέλεια αγάπη συνέχισε, «Βρισκόμαστε μαζί σου από τη γέννησή σου για έναν μόνο λόγο: να σε αγαπάμε και να σε βοηθάμε δείχνοντάς σου την πόρτα. Φοβόσουνα και μας ζήτησες ν' αποσυρ­θούμε, και το κάναμε. Βρισκόμαστε σε υπηρεσία για σένα με αγάπη και τιμούμε την ενσάρκωση της εκδήλωσής σου». Ο Γουό δεν αισθάνθηκε καμία επίπληξη στα λόγια τους. Κατάλαβε ότι δεν τον έκριναν αλλά τον τιμούσαν και αισθάνθηκε την αγά­πη τους.

Ο Γουό κοίταξε τις πόρτες και τώρα μπορούσε να καταλάβει την επιγραφή! Όπως περπατούσαν στον διάδρομο υπήρχαν πόρτες που είχαν γραμμένο ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ και μια άλλη που έγραφε ΧΑΡΑ. Ο Γουό είδε και παραπάνω απ' ό,τι ήθελε, γιατί πιο κάτω υπήρχαν πόρτες με τα ονόματα παιδιών που δεν είχαν γεννηθεί... και ακόμη μία που έγραφε ΠΑΓΚΟ­ΣΜΙΟΣ ΗΓΕΤΗΣ.

Ο Γουό άρχισε να συνειδητοποιεί τι είχε χάσει. Και σαν να γνώριζαν τις σκέψεις του, οι πνευματικοί του οδηγοί τού είπαν: «Μην είσαι επιτιμητικός προς το πνεύμα, γιατί δεν είναι κατάλ­ληλο και δεν εξυπηρετεί τη μεγαλοπρέπειά σου». Ο Γουό δεν κατάλαβε καλά. Κοίταξε πίσω στον διάδρομο απ’ όπου είχε πρωτομπεί και είδε τη γραφή στην πόρτα, τη γραφή που αρχικά τον είχε φοβίσει. Η γραφή ήταν ένα όνομα!... ήταν το δικό του όνομα, το πραγματικό του όνομα... και Αυτός τώρα τα κατάλα­βε όλα.

Ο Γουό γνώριζε τη ρουτίνα, γιατί τώρα θυμόταν τα πάντα και δεν ήταν πια ο Γουό. Είπε αντίο στους πνευματικούς του οδηγούς και τους ευχαρίστησε που παρέμειναν πιστοί. Κάθισε εκεί πολύ ώρα και τους κοίταζε με αγάπη. Μετά γύρισε για να πάει προς το φως στο τέλος του διαδρόμου. Είχε ξαναβρεθεί εκεί. Γνώριζε τι τον περίμενε σε αυτό το τριήμερο ταξίδι, στο σπήλαιο της δημιουργίας για να ξαναπάρει την ουσία του. Και μετά στην αίθουσα της τιμής και του εορτασμού, όπου τον περίμεναν εκεί­νοι που τον αγαπούν ιδιαίτερα, καθώς και εκείνοι που τους είχε αγαπήσει και χάσει στη Γη.

 Ήξερε που είχε βρεθεί και πού θα πήγαινε. Ο Γουό πήγαινε στην Εστία του.

«Αυτοανακάλυψη»

(Κρύων Βιβλίο 2 – «Μη Σκέπτεστε σαν ‘Ανθρωποι» - Κεφ.9, σελ. 86-91) 

Ανάλυση της παραβολής «Το Δωμάτιο του Μαθήματος»

Από τον Συγγραφέα (Λη Κάρολ)...

Πιστεύω ότι θα καταλάβατε ότι ο χαρακτήρας «Γουό» του ΚΡΥΩΝ είναι μια προσπάθεια για τη δημιουργία ενός προ­σώπου χωρίς γένος. (σημ. μετ.: Στα αγγλικά Wo και Wo-man, όπου το δεύτερο είναι η γυναίκα στα αγγλικά). Εδώ το Πνεύμα δεν θέλει να σας οδηγήσει σε ένα γένο,. για να μη σας εμποδίσει να καταλάβετε απόλυτα την παραβολή ή τελικά να μπορέσετε να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση του Γουό.

Η γλώσσα μας (σημ. μετ.: τα αγγλικά), όπως και οι περισσότερες, απαιτούν το γένος για να γίνει κατανοητή η ομιλία, όπως «αυτός έκανε το τάδε» ή «αυτή πήγε εκεί». Ο ΚΡΥΩΝ μετά μας λέει ότι στην παραβολή το αρσενικό γένος θα χρησιμοποιηθεί μόνο για λόγους γλώσσας. Αυτή είναι μια σημαντική νύξη του γεγονότος ότι είμαστε χωρίς γένος, όταν δεν βρισκόμαστε στη Γη, αλλιώς αυτή η διαφοροποίηση δεν θα ήταν τόσο σημαντι­κή. Το αναφέρω αυτό για όσους νιώθουν ότι μπορεί να είναι «παντρεμένοι άνδρες και γυναίκες στον Παράδεισο». Πιστεύω ότι ο γάμος θα είναι εντελώς διαφορετικός από τον προφανή τύπο συνεταιρισμού στη Γη.

Στην παραβολή, το σπίτι του Γουό είναι προφανώς η ζωή του ή η "εκδήλωσή του" (όπως ο ΚΡΥΩΝ αποκαλεί μια ζωή) στη Γη. Η αναλογία των διαφόρων δωματίων αναφέρεται στα παράθυρα ευκαιριών που όλοι έχουμε και έρχονται μαζί με το συμβόλαιό μας, το κάρμα μας και επομένως το δυναμικό μας.

Ο Γουό ζούσε σ' έναν πολιτισμό που δεν αντιμετώπιζε άμεσα πόλεμο ή πείνα. Αυτή είναι η περίπτωση των περισσότερων από μας που διαβάζουμε το βιβλίο, γιατί οι πληροφορίες αυτές μεταφέρονται με ανώτερη επικοινωνία κυρίως για αυτούς που ζουν στο πρώτο κόσμο, όπως μας έχει πει ο ΚΡΥΩΝ. Επομένως ο Γουό είναι ένας από μας. (θυμηθείτε ότι ο ΚΡΥΩΝ μας έχει πει ότι υπάρχουν οκτώ ακόμη άτομα που μεταφέρουν πληροφορί­ες με ανώτερη επικοινωνία σε διάφορα μέρη του κόσμου, σε άλλους πολιτισμούς). Αυτή είναι η πρόσκληση του Πνεύματος για να βάλουμε τους εαυτούς μας στη θέση του Γουό, γι αυτήν την ιστορία. Εάν η παραβολή είχε σχέση με ένα άτομο που, για παράδειγμα, είχε ν' αντιμετωπίσει πείνα και μια οικονομία κατε­στραμμένη από πόλεμο, δεν θα μπορούσαμε καθόλου να αι­σθανθούμε ότι έχουμε κάποια σχέση.

Το μέρος όπου ο Γουό μάθαινε τι τον κάνει ευτυχισμένο, δυ­στυχισμένο και θυμωμένο, και αργότερα κρέμαγε πράγματα στον τοίχο που θα τον έκαναν να αισθανθεί έτσι, περιέχει πραγ­ματικά εξαιρετικές πληροφορίες για τους ανθρώπους.

Αυτό αναφέρεται στα μέρη του εαυτού μας που σκάβουν στο παρελθόν και ξαναεπισκέπτονται γεγονότα ώστε να αισθανθούν μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο. Συνήθως δεν είναι φωτισμένη συ­μπεριφορά, αφού φέρνει στην επιφάνεια παλιές μνήμες ώστε να "αισθανθούμε" θυμό, μίσος, εκδικητικότητα και θυματοποίηση. Μερικές φορές γίνεται γιατί θα θέλαμε να είμαστε σ' ένα μέρος που μας κάνει ευτυχισμένους, ας πούμε όπως όταν μεγαλώναμε.

Το γεγονός ότι ο ΚΡΥΩΝ είπε πως ο Γουό «τοποθετούσε πράγματα στον τοίχο» γι' αυτόν τον λόγο, είχε επίσης σημασία. Όταν έρχεσαι στο σπίτι μου, τα πράγματα στους τοίχους είναι εκεί για να τα δούνε όλοι. Εκεί βρίσκονται οι φωτογραφίες της οικογένειάς μου και έργα τέχνης. Αυτό σημαίνει ότι τα έχω βά­λει στον τοίχο για να τους δώσω έμφαση, ακόμη και για ξένους που μπαίνουν μέσα στο σπίτι, γιατί αισθάνομαι ότι τα αντικείμε­να είναι ιδιαίτερα. Οπότε, ο ΚΡΥΩΝ βάζει τον Γουό να κρεμάει τα συναισθήματα στο "τοίχο" του μαθήματος του, για να τα δουν όλοι και να αντιδράσουν. 

Έχει τύχει ποτέ να κάνετε επί­σκεψη σε γνωστούς και να ακούτε μόνο για το πώς τους κακομεταχειρίζονται και πόσο άσχημα είναι τα πράγματα γι' αυτούς; Δεν ακούγεται λοιπόν αυτό γνωστό σε αυτήν την παραβολή; Ο Γουό θέλει να εμπλέξει και άλλους στη δική του διαδικασία, αφού αυτό τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα. Ο Γουό δεν γνω­ρίζει για την ευθύνη ακόμη. Παρ' όλα αυτά, αργότερα μαθαί­νουμε ότι ανεξάρτητα από το επίπεδο που βρίσκεται ο Γουό στο θέμα φώτισης, δεν υπάρχει καμία κρίση γι' αυτό, ποτέ.

Ο Γουό έχει φόβους και ο κυριότερος είναι σχετικά με τον έλεγχο. Φαίνεται ότι στη ζωή του φο­βάται τις καταστάσεις όπου κάποιος θα μπορούσε να αλλάξει το δωμάτιό του (τη ζωή του). Η αντίδρασή του στους περισσότε­ρους φόβους είναι να παραμείνει ο ίδιος. Ο πραγματικός του φόβος επομένως είναι η αλλαγή και επιθυμεί σταθερότητα ή στατική συνειδητότητα. Επίσης φοβόταν το παρελθόν, αλλά δεν ξέρει γιατί (αυτή είναι μια προφανής αναφορά στον φόβο σπό­ρο για τον οποίο μιλάει ο ΚΡΥΩΝ, και ο οποίος σχετίζεται με το πλησίασμα της πραγματικής φώτισης).

Απευθύνεται σε άλλους ανθρώπους για να μάθει για τον Θεό και χρησιμοποιεί αυτά που μαθαίνει για να προστατεύσει τον εαυτό του από την αλλαγή. Αυτό είναι ένα καλό παράδειγ­μα του τι διδάσκει η θρησκεία σήμερα. Έχουμε τον Θεό να παί­ζει τον ρόλο του υπεύθυνου προστάτη από το κακό και τα μέλη της εκκλησίας προτρέπονται να ακολουθήσουν την προστασία του ποιμένα για να περάσουν μέσα από το φαράγγι της σκιάς του θανάτου. Αυτό με κανένα τρόπο δεν προωθεί την ενδυνά­μωση της πνευματικής σκέψης στα άτομα ή την αρχή της ανάληψης της ευθύνης όσων σου συμβαίνουν.

Το θαυμάσιο μέρος από αυτήν την ιστορία είναι ότι αν και ο Γουό ακολουθεί το μέσο, συνηθισμένο είδος του θρησκευτικού δόγματος, οι προσευχές του έχουν αποτέλεσμα! Αποκτά την προστασία που ζητάει και πραγματικά προφυλάσσεται από την αλλαγή και από τις κινήσεις στη γωνία που τον ενοχλούσαν. Πάλι ο ΚΡΥΩΝ μας είπε ότι ο μηχανισμός του Πνεύματος είναι απόλυτος και η ενέργεια αγάπης που αναδύεται από καλή, γε­μάτη ικεσία πρόθεση, έχει αποτελέσματα. Θυμάστε το γνωμικό «προσέχετε τι ζητάτε, γιατί μπορεί να τ' αποκτήσετε»; Είναι αλή­θεια. Αυτή η παραβολή το δείχνει.

Αργότερα μαθαίνουμε ότι το σπίτι του Γουό είναι τεράστιο, αλλά με δική του επιλογή μένει σ' ένα δωμάτιο και πεθαίνει εκεί. Αυτό, φυσικά, αναφέρεται σε ολόκληρο το δυναμικό του συμβολαίου, όταν ερχόμαστε για να ζήσουμε. Αυτό, ανάλογα με πόσο κάρμα ξεκαθαρίζει οδηγεί στην ανακάλυψη σημαντι­κών δωματίων. Παρότι δεν αναφέρεται στην παραβολή, υπάρ­χουν πολλοί «Γουό» στον κόσμο που έχουν πολλά δωμάτια και ακόμη δεν είναι πνευματικά ενδυναμωμένοι. Κάθε κατάσταση έχει σχέση με το είδος του κάρμα, το οποίο εργάζεσαι για να ξεπεράσεις. Στην περίπτωση του Γουό ήταν ο φόβος της αλλαγής, οπότε δεν έψαξε πολύ γύρω από το "σπίτι" του.

Όλοι έχουμε διάφορες ευκαιρίες για ενδυνάμωση και αυτο­ανακάλυψη σε κάθε ζωή, και ο Γουό είχε τις δικές του. Παρότι πίστευε ότι είχε ικανοποιητικές απαντήσεις, το Πνεύμα τον τίμη­σε με ένα "σκούντημα" από τους πνευματικούς του οδηγούς. Αυτή ήταν η ενοχλητική κίνηση που είδε στη γωνία μαζί με το όραμα της πόρτας. Ήταν η προσπάθεια των πνευματικών του οδηγών να τον φέρουν σε μια άλλη πραγματικότητα, δίνοντάς του με αυτό την ευκαιρία που του άξιζε για αλλαγή, και την ευ­καιρία για να αντιμετωπίσει τους φόβους του. 

Ο ΚΡΥΩΝ, πάλι με εξαιρετική ενόραση, μας έδειξε πώς του υπέδειξε η παρούσα θρησκεία να το αντιμετωπίσει: στον Γουό ειπώθηκε ότι η κίνηση ήταν ο Διάβολος (αναστεναγμός). Αυτή είναι η απάντηση που παίρνουμε τις περισσότερες φορές όταν συμβαίνει οτιδήποτε αντίθετο στο γενικά αποδεκτό δόγμα. Οι ηγέτες της θρησκείας επίσης ζήτησαν από τον Γουό χρήματα και του ειπώθηκε ότι η ανταμοιβή του θα ήταν ένα καλό μέλλον. Ο ΚΡΥΩΝ δεν έχει αναφερθεί σε αυτό πριν ή μετά, αλλά σχετίζεται με τον έλεγχο που αποκτούν οι άνθρωποι πάνω σε όσους απευθύνονται προς αυτούς για πνευματική βοήθεια.

Τελικά ο Γουό πέθανε και εκείνο που τον φόβιζε περισσότε­ρο έγινε: η κίνηση στη γωνία έγινε πραγματικότητα. Αλλά με κάποιο τρόπο την αναγνώρισε και δεν τον φόβισε. Στη συνέχεια βλέπουμε τα διάφορα δωμάτια πέρα από την πόρτα και μοιρα­ζόμαστε τις ανακαλύψεις του Γουό.

Η ξενάγηση στα δωμάτια είναι μια αποκάλυψη του συμβο­λαίου του και του δυναμικού για τη φώτισή του με πλούτη, γα­λήνη και προσωπική εσωτερική αίσθηση της ατομικής του δύναμης, του "μέρους Θεού, το οποίο είναι". Αναγνωρίζει τους πνευματικούς του οδηγούς στον δρόμο, δείχνοντάς μας ότι γνωρίζουμε ποιοι είναι πραγματικά οι πνευματικοί μας οδηγοί, αλλά μας είναι κρυφό όσο βρισκόμαστε εδώ. Φανταστείτε να περάσετε τη ζωή σας με δύο ή τρεις φίλους έτοιμους να σας βοηθήσουν και να σας αγαπάνε σε κάθε βήμα, και να τους α­γνοείτε! Ο Γουό το έκανε αυτό και παρ' όλα αυτά δεν τον έκρι­ναν γι' αυτό. Τέτοια είναι η αγάπη του Πνεύματος. Μερικά από τα ονόματα στις άλλες πόρτες ήταν πραγματικά εντυπωσιακά: Μου άρεσαν αυτά των αγέννητων παιδιών. Αυτή είναι μια άμε­ση αναφορά στο γεγονός ότι άλλες οντότητες θα μπορούσαν να είχαν έρθει για να δημιουργήσουν καρμική αλληλοεπίδραση, εάν ο Γουό είχε αφήσει να συμβεί, αλλά στην παραβολή ο Γουό δεν έχει ταίρι. Αυτό το θέμα με "τα πιθανά παιδιά" απαιτεί προ­σχεδίασμα. Σκεφθείτε το!

Ένα άλλο όνομα στην πόρτα ήταν "παγκόσμιος ηγέτης", δείχνοντας ότι μέρος από το συμβόλαιο του Γουό γι' αυτή τη ζωή του ήταν το ενδεχόμενο να αναμειχθεί με την πολιτική και να γίνει ηγέτης. Αυτό είναι πιθανόν το τελευταίο πράγμα που θα βλέπατε ότι ταιριάζει στον χαρακτήρα του Γουό, αλλά να που είναι εδώ! Είναι ίσως τόσο απίθανο όσο ένας ρεαλιστής επαγγελματίας να γίνει διάμεσο για τη νέα εποχή στα σαράντα του (και όμως!). Σκεφτείτε τι προσπαθεί να μας πει το Πνεύμα: δεν υπάρχει όριο στη φαντασία σας για το τι σας έχει καλέσει να κάνετε ο Θεός. Εάν μέρος του συμβολαίου του Γουό ήταν να γίνει παγκόσμιος ηγέτης, τι νομίζετε ότι βρίσκεται πίσω από τις δικές σας πόρτες; Αυτά τα πράγματα θα πρέπει να σας κάνουν να ανατριχιάζετε.

Ο Γουό κατάλαβε τι γινόταν και άρχισε να νιώθει ανασφά­λεια επειδή είχε κάνει μεγάλες γκάφες. Οι πνευματικοί οδηγοί, όμως, τον επανέφεραν αμέσως και του είπαν «Μην τα βάζεις με το πνεύμα σου, γιατί δεν είναι κατάλληλο και δεν ταιριάζει στη λαμπρότητά σου». Αυτό είναι το σημείο που ο Γουό πέρασε στην άλλη μεριά. Πέρασε από "άνθρωπος που ήταν σε μάθη­μα", σε αυτό που ήταν πάντα, ένα κομμάτι Θεού, μια συμπαντική οντότητα. Το επόμενο πράγμα που είδε ήταν το πραγματικό του όνομα στην πόρτα, και τότε θυμήθηκε τα πάντα.

Το πιο δυνατό σημείο για μένα συμπεριλαμβανόταν στις τελευταίες παραγράφους αυτής της παραβολής. Το επαναλαμβά­νω εδώ για ευκολία:

Ο Γουό γνώριζε τη ρουτίνα, γιατί τώρα θυμόταν τα πάντα και δεν ήταν πια ο Γουό. Είπε αντίο στους πνευματικούς Του οδηγούς και τούς ευχαρίστησε που παρέμειναν πιστοί. Κάθισε εκεί πολύ ώρα και τους κοίταζε με αγάπη. Μετά γύρισε για να πάει προς το φως στο τέλος του διαδρόμου. Είχε ξαναβρεθεί εκεί. Γνώριζε τι τον περίμενε σε αυτό το τριήμερο ταξίδι, στο Σπήλαιο της δημιουργίας, για να ξαναπάρει την ουσία του. Και μετά στην αίθουσα της τιμής και του εορτασμού, όπου τον περίμεναν εκείνοι που τον αγαπούν ιδιαίτερα, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που είχε αγαπήσει και χάσει στη Γη.

Ήξερε που είχε πάει, και που θα πήγαινε. Ο Γουό πήγαινε στην εστία του.

«Παράρτημα Β – Ανάλυση του Συγγραφέα για τις Παραβολές»

(Κρύων Βιβλίο 2 – «Μη Σκέπτεστε σαν Άνθρωποι» - σελ.270-276)

*Πίσω στην αρχή*